บทที่ยี่สิบสาม

"ทำไมคุณหนูฟางอี้หลิงถึงให้คนดูแลนั่งร่วมโต๊ะด้วยละขอรับ ข้าเตรียมโต๊ะเอาไว้ต่างหากด้านหลังแล้วนะขอรับ" นายอำเภอรู้สึกไม่พอใจกับคนติดตามของนางที่นั่งด้านข้างเจ้านายแล้วทำหน้าตายไม่สนใจเขาที่เป็นเจ้าภาพของงาน แต่ต้องกดข่มความโกรธเอาไว้เพราะสนใจในตัวนางอยู่ตอนนี้ รอให้นางหลงเขาเสียก่อนเถอะที่เหลือเขาจะจัดการเองกับคนของนาง

"อ้อคนของท่านพ่อที่ให้มาคอยดูแลเป็นพิเศษที่จวนของข้าคนที่ติดตามดูแลถือว่าคือคนในครอบครัว พวกเราจะให้เกียรติทุกคนเท่าเทียมกัน พวกเขาทำงานแทนทุกอย่างถ้าเกิดเรื่องอะไรพวกเขาทุกคนคือด่านหน้าที่คอยปกป้องข้าก่อนคนจากคนประสงค์ร้าย การจะใช้คนจึงต้องมีทั้งพระเดชพระคุณ ไม่ใช่กดหัวคนที่ดูแลเราเอาไว้ใต้ตีน ใช้ใจซื้อใจพวกเขาทำเหมือนคนในครอบครัวจะได้สบายใจช่วยเหลือคนกันแบบใจแลกใจนะเจ้าคะท่านนายอำเภอ"   างอี้หลิงตอบกับไปแบบชิวๆ

"อ้อถ้าเช่นนั้นข้าต้องขอโทษด้วยขอรับ แต่ถึงอย่างไรก็ควรจะให้เจ้านายมีโอกาสมีเวลาส่วนตัวด้วยนะขอรับคุณหนูฟาง"  นายอำเภอลู่ฟงพูดต่อแบบสื่อความหมาย

"อ้อเจ้าคะข้าไม่ถือนายน้อยโม่เฉียงกับนายน้อยหลี่เจิ้นหยางนั้นรู้จักกันกับข้ามาหลายปี พวกเราสามรถคุยกันได้ทุกเรื่องเลยเจ้าค่ะท่านนายอำเภออยากร่วมพูดคุยก็ได้นะเจ้าคะตามสบาย คนของข้าเขาจะไม่ขัดขวางอะไรอยู่แล้วเจ้าคะ" ฟางอี้หลิงตอบคำถามไปอีกชุดเบาๆ

"อ้อได้ขอรับแม่นางฟาง ช่นนั้นข้าจะกลับมานั่งร่วมโต๊ะกับท่านทั้งสามคนอย่างแน่นอนหลังจากเปิดงานต้อนรับทุกคนที่มาร่วมงานในจวนขอข้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว  หวังว่าจะได้ความใส่ใจจากกคุณหนูฟางอี้หลิงเหมือนกับนายน้อยทั้งสองคนนะขอรับ"

นายอำเภอลู่ฟงบอกก่อนจะขอไปจัดการงานของตนเองก่อนจะมานั่งร่วมโต๊ะเดียวกันกับนาง เขาเล็งถึงผลประโยนช์มากมายจากจวนของนาง

"เชิญท่านนายอำเภอตามสบายเจ้าค่ะงานวันนี้เป็นงานที่ใหญ่พอสมควร ท่านเองต้องคอยดูแลต้อนรับแขกอยู่แล้วไม่ต้องเป็นห่วงอะไร ทางนี้ข้ามีเพื่อนร่วมโต๊ะให้พูดคุยไม่เบื่อหน่ายเจ้าค่ะ"

ฟางอี้หลิงตอบยิ้มๆส่งไปให้นายอำเภอที่มอนางแทบจะกลืนกินนางไปทั้งตัว ช่างไร้มารยาทสิ้นดีคงคิดว่าตนเองมีหน้าที่ใหญ่โตทุกคนต้องก้มหัวให้พร้อมทั้งเกรงกลัว เสียใจด้วยถ้าอยู่ในที่ปลอดผู้คนนางจะสั่งสอนให้มันเดินกลับจวนไม่ถูกเลยละ ใจเย็นๆก่อนฟางอี้หลิงงานใหญ่รออยู่ นางนั่งนับหนึ่งถึงร้อยเพราะรังเกียจสายตาหื่นของนายอำเภอลู่ฟง

พอนายอำเภอเดินออกไปจากโต๊ะสามหนุ่มถอนหายใจออกมาพร้อมๆกัน   

 "มันช่างรนหาที่ตายที่บังอาจใช้สายตาจวบจ้วงมองพระชายาของข้า ถ้าไม่ติดว่างานใหญ่จะเสียข้าจะเอาดาบจิ้มตามันทั้งสองข้าง

ท่านอ๋องกัดฟันพูดขึ้นเบาๆให้ได้ยินกันที่นั่งในโต๊ะนี้

"พระองค์ทรงพระทัยเย็นก่อนพะยะค่ะพวกข้าก็โกรธไม่ต่างกันที่มันมองพระชายาด้วยสายตาน่ารังเกียจยิ่งนัก ดูมันไม่สะทกสะท้านอะไรเลยคงคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่มากละสิหึ"

โม่เฉียงพูดให้ได้ยินเฉพาะโต๊ะของตัวเองอาหารที่ลำเลียงเข้ามาเสริฟนั้นคนของพวกเขารับต่อมาวางลงบนโต๊ะของเจ้านายเอง ท่านอ๋องส่งสัญญาณให้คนของตนเองจับตาความเคลื่อนไหวนายอำเภอแบบไม่ให้คลาดสายตา

ทางด้านนายอำเภอนั้นกำลังเตรียมตัวขึ้นเวทีเพื่อจะได้พูดคุยกับทุกคนที่เข้ามาร่วมงาน เวลายามอู๋ทุกคนก็จะร่วมกินมื้อเที่ยงด้วยกันทุกคนที่ได้จดหมายเชิญเข้าร่วมงานตอนนี้มีของรองท้องบนโต๊ะเท่านั้นที่นำมาเสริฟทุกโต๊ะ

คนสนิทของนายอำเภอก็ขึ้นไปบนเวทีแล้วประกาศเสียงดังบอกให้แขกทุกคนเงียบก่อน

"ตอนนี้ท่านนายอำเภอจะขึ้นมาเปิดงานในตอนนี้ขอให้ทุกคนปรบมืต้อนรับท่านนายอำเภอลู่ฟง นายอำเภอคนใหม่ที่ย้ายมาประจำการเมืองจี่เป่ยแห่งนี้ด้วยขอรับ"

พอจบเสียงประกาศเสียงปรบมือดังกึกก้องทั่วทั้งงานรวมถึงฟางอี้หลิงกับทุกคนในโต๊ะที่ตบมือให้เกียรติเจ้าภาพของงานในวันนี้ด้วย

"สวัสดีแขกทุกคนที่มาร่วมงานเลี้ยงต้อนรับของข้านายอำเภอคนใหม่ของเมืองจี่เป่ยแห่งนี้ด้วยขอรับ ก่อนอื่นต้องฝากเนื้อฝากตัวกับทุกคนที่เข้าร่วมงานเลี้ยงด้วย ข้าจะรับใช้ชาวเมืองจี่เป่ยด้วยความซื่อสัตย์ขอให้ทุกท่านแนะนำเสนอแนะได้ทุกเรื่อง เอาละทุกท่านที่เคารพรักข้านั้นได้รับสารน์จากวังหลวงเรื่องการขึ้นภาษีของเมืองจี่เป่ยจากสามส่วนขึ้นเป็นห้าส่วนเพราะจากรายงานของขุนนางเก่าแก่ที่เมืองนี้ส่งเรื่องว่า การค้าขายคึกคักที่สุดพอจบสงครามมาได้สองเดือนการเป็นอยู่ตอนที่มีสงครามนั้นชาวเมืองจี่เป่ยถือว่าดีกว่าทุกเมืองอื่นๆเป็นอย่างมาก ชาวบ้านมีอาชีพที่ท่านนายอำเภอคนเก่าหาอาชีพที่ยั่งยืนให้ทำมีที่ส่งขายไปตามเมืองอื่นๆอีกไม่น้อย  จึงจะขอขึ้นภาษีเข้าคลังหลวงที่ขาดหายไปเพราะทางชายแดนเหนือนั้นท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีก็พึ่งจะจบศึกมาสองเดือนเหมือนกัน จึงทำให้ในวังหลวงนั้นขาดแคลนเสบียงและตำลึงเพื่อจะใช้ทำนุบำรุงกองทัพทุกชายแดน จึงได้ส่งสารน์มาที่เมืองจี่เป่ยเพราะว่ามีพื้นที่การทำนาข้าวมากมายที่ได้ผลผลิตที่ดีจึงขอภาษีในสิ้นเดือนนี้นำร่องทุกอำเภอ"

พอนายอำเภอพูดจบเสียงในงานเลี้ยงต้อนรับก็ดังอื้ออึงเพราะทุกคนนั้นเสียสามส่วนมาจากท่านนายอำเภอคนเดิมก็ถือว่าพอดีแล้ว ถ้าห้าส่วนพวกเขาก็จะไม่แย่หรือนี้ก็พึ่งจะหมดสงครามได้สองเดือนเองทำไมมีการขึ้นภาษีเร็วขนาดนี้ ไม่คิดจะให้ชาวบ้านได้ตั้งตัวได้เลยหรืออย่างไร

ทุกคนหันไปคุยกันจนดังไปทั่วทั้งงานเลี้ยงนายอำเภอยกยิ้มมุมปากเพราะเขาอ้างสารน์จากเมืองหลวงหาเงินส่วนต่างเข้ากระเป๋าตัวเอง ใครบอกให้คนเมืองนี้ร่ำรวยกว่าเมืองอื่นๆละ เขาร่วมมือกับคนในอำเภอที่ทำงานกับนายอำเภอคนเก่า นายอำเภอนั้นตงฉินซื่อสัตย์สุจริตทำให้คลังของอำเภอนี้เต็มทุกอย่างทั้งเงินทองและอาหารที่จวนของแม่นางฟางอี้หลิงนั้นบริจาคเข้าคลังของอำเภอไม่เคยขาด

มันช่างโชคดีที่เขาได้ย้ายมาจากเมืองเหลียวที่ทำเรื่องเอาไว้จนบิดาต้องใช้อำนาจย้ายเขาออกมาเพราะทำงานในวังเป็นขุนนางใหญ่มานานเขาจึงหลุดรอดมาได้อย่างไม่ยาก พอมาที่เมืองจี่เป่ยได้สองเดือนสันดานเดิมของเขาก็เริ่มออกเพราะความโลภที่เห็นตำลึงในคลังหลวงมากมายที่เอาไว้ช่วยเหลือชาวเมืองถ้าเดือดร้อน แต่ตอนนี้นายอำเภอลู่ฟงพุ่งเป้าไปที่จวนของแม่นางฟางอี้หลิงเพราะได้สืบข่าวมาเรียบร้อยว่านางนั้นร่ำรวยไม่น้อ มีลูกติดนั้นไม่สำคัญกำจัดไปตอนไหนก็ได้

ตอนนี้ต้องทำคะแนนให้นางสนใจในตัวของเขาก่อนแต่ที่ขัดหูขัดตาเขาตอนนี้คือคนติดตามที่หนุ่มแน่นทั้งหล่อเหลาที่มันนั่งข้างๆนางนั้นต่างหากละ ลู่ฟงคิดก่อนจะปรับหน้าให้ยิ้มแย้มเพื่อเข้าไปร่วมโต๊ะกับสาวงามที่นั่งร่วมกับคนของนางที่พูดคุยกันเรื่องเขาประกาศขอขึ้นภาษีสิ้นเดือนนี้