บทที่สี่สิบ

"โน้นไงนายอำเภอมาแล้วพวกเรารอฟังคำตัดสินของหัวหน้าศาล"

เสียงของชาวบ้านคุยกันที่เห็นนายอำเภอลงรถม้าแล้วเดินเข้าศาลไปด้านใน

ลู่ฟงเดินเข้าไปในศาลกวาดสาตามองไปในห้องมีคนมาที่ศาลจนเต็มเพื่อรับฟังคำตัดสินของโจรป่า เขาเห็นอดีตท่านแม่ทัพฟางอี้หลุนกับเด็กแฝดลูกๆของแม่นางฟางอี้หลิงที่เขาสนใจนั่งอยู่กับบิดาของนางนายน้อยทั้งสองคนคู่ค้าของนาง

"เชิญท่านนายอำเภอด้านบนนี้ขอรับ"

เจ้าหน้าที่ศาลออกมาต้อนรับและพาเขาไปนั่งเตรียมเอาไว้ให้เขาทำความเคารพข้างหัวหน้าศาลก่อนจะนั่งลงเขายิ้มส่งไปให้ฟางอี้หลิงหลังจากที่ก้มหัวให้บิดาของนางแล้ว

เสียงเคาะไม้ดังขึ้นบอกว่าเป็นเวลาที่ศาลจะเปิดแล้วทุกอย่างเงียบกริบลงฟังอย่างรอคอย

"เอาละข้าจะขอเปิดศาลเบิกตัวหัวหน้าโจรได้"

หัวหน้าศาลสั่งและเริ่มลงมือไต่สวนทันที

รองแม่ทัพของท่านอ๋องกับกุนซือเดินประกบโจรป่าเข้ามาในศาลโดยมีทหารอีกสองคนหิ้วแขนเขาเข้ามาคนละข้างเพราะตอนอยู่ในห้องขังท่านอ๋องได้เค้นข้อมูลจากมันมาแล้วทำให้สภาพของหัวหน้าโจรนั้นล่อแล่ไม่น้อยทั้งยังโดนชาวบ้านปาผักเน่าไข่เน่าเข้าไปอีกทำให้ใบหน้าของเขาโตเหมือนหัวหมู

จากนั้นหัวหน้าศาลจึงถามหัวหน้าโจรหลังจากที่เขานั่งคลุบเข่าลงเรียบร้อยแล้ว

"เจ้าพาลูกน้องปล้นสดมชาวบ้านที่ใช้เส้นทางลงมาเมืองจี่เป่ยเพื่อปล้นชิงทรัพย์สินตำลึงมาตลอดหหนึ่งเดือนจนโดนจับกุม โทษของเจ้าคือประหารชีวิตเท่านั้นแต่ข้าจะให้เจ้าบอกว่าคนที่สมรู้ร่วมคิดกับเจ้าคือใคร"

เสียงที่ดังมีอำนาจที่สุดในศาลนี้ถามหัวหน้าโจรป่า

หัวหน้าโจรป่ามองไปที่นายอำเภอใช้สายตาให้ช่วยตัวเองจากโทษประหารลู่ฟงจ้องหน้าโจรป่าแล้วทำเหมือนไม่รู้จักกัน เขาจะออกหน้าได้เยี่ยงไรเพราะว่าตอนนี้เขาก็หาช่องว่างที่จะกำจัดหัวหัวหน้าโจรที่หมดประโยนช์แล้วเช่นเดียวกัน

"ถ้าข้าบอกแล้วพวกท่านจะลดโทษให้ข้าหรือไม่ขอรับ"

หัวหน้าโจรเริ่มต่อรองชีวิตเพราะเขาเห็นแล้วว่านายอำเภอลู่ฟงคงจะกำจัดเขาทิ้งอย่างแน่นอนเพื่อไม่ให้สาวถึงตัวคนที่เลี้ยงซุ้มโจรของตัวเองแล้วทำไมเขาจะต้องปิดบังคนที่สั่งการให้เขาทำด้วยละ

"บังอาจคนเยี่ยงเจ้ามีสิทธิ์มาต่อรองด้วยหรือ"

นายอำเภอตวาดเสียงดังขึ้นมาทุกคนมองไปที่นายอำเภอ ท่านอ๋องยกยิ้มที่มุมปากแล้วจากหายไปอย่างรวดเร็ว

"ทำไมข้าจะพูดความจริงไม่ได้ขอรับในเมื่อคนที่บงการให้ข้าทำมาตั้งแต่เมืองเหลียวจนย้ายมาเมืองจี่เป่ยคือท่านนายอำเภอลู่ฟงขอรับหัวหน้าศาล"

เขาพูดออกมาทันทีที่นายอำเภอพูดจบ

เสียงคุยกับอึ้ออึงขึ้นมาทันทีที่ได้ยินคำสารภาพของหัวหน้าโจรป่า

"บังอาจคนเยี่ยงข้าจะไปรู้จักคนชั้นต่ำที่โหดเหี้ยมปล้นสะดมชาวบ้านตาดำๆได้อย่างไร"

นายอำเภอตวาดกับเสียงดัง

"หึชาวบ้านตาดำๆที่ทำให้ท่านร่ำรวยมีตำลึงใช้อย่างสุขสบายตั้งแต่ประจำการที่เมืองเหลียวแล้วยังไงละท่านนายอำเภอลู่ฟง"

"หัวหน้าศาลท่านจะให้มันใส่ร้ายข้าเยี่ยงนี้ไม่ได้นะนำมันไปตัดหัวได้แล้ว"

นายอำเภอลู่ฟงตวาดเสียงดังอีกทั้งเสียงชาวบ้านที่คุยกันเสียงดังฮือฮาพอได้ฟังคำรับสารภาพของหัวหน้าโจร

รองแม่ทัพยกมือขึ้นขัดคำพูดของนายอำเภอ

"ตอนนี้ผู้ร้ายกำลังสารภาพถ้าพูดพลาดพิงถึงท่านนายอำเภอนั้นหลังจากที่เขาสารภาพหมดแล้วท่านนายอำเภอมีสิทธิ์ร้องคัดค้านต่อหัวหน้าศาลได้ทุกอย่างแต่ต้องมีหลักฐานในมือ   เมื่อนายอำเภอไม่ได้เป็นเหมือนที่คนร้ายกล่าวหาก็ไม่ต้องกังวลไป"

รองแม่ทัพกล่าวจบก็บอกให้หัวหน้าโจรพูดอีกต่อไปได้และให้คนของทั้งหัวหน้าศาลทั้งทหารที่ให้เขียนคำสารภาพของหัวหน้าโจร

นายอำเภอโกรธจนหน้าดำหน้าแดงเพราะไม่สามารถทำอะไรได้ได้แต่จำใจฟังคำสารภาพของโจรต่อไป

เสียงเคาะไม้เสียงดังของหัวหน้าศาลสั่งให้ทุกคนเงียบเพราะขัดขวางการทำงานของเจ้าหน้าที่

"พูดต่อไปให้หมดหัวหน้าศาลสั่ง"

หัวหน้าโจร

"ขอรับข้ารับใช้นายอำเภอลู่ฟงตั้งแต่ที่เมืองเหลียวมาหลายปี คอยทำงานให้ทุกอย่างถ้าใครมีเรื่องกับนายอำเภอเป็นข้าเองที่คอยเก็บกรวดหรือข่มขู่ไม่ว่าจะลูกเขาเมียใคร ถ้านายอำเภอต้องการก็จะฉุดหรือใส่ร้ายครอบครัวของผู้หญิงที่ต้องการให้สมยอมบางรายก็ฆ่าสามีของหญิงสาวที่ตัวเองต้องการข้าก็ทำให้หมด เพราะทำเรื่องเอาไว้มากมายจนมีคนของทางการจะลงมาตรวจสอบจะปิดก็ไม่มิด แต่ได้บิดาที่เป็นขุนนางใหญ่คอยใช้ตำลึงปิดปากคนในเมืองเหลียวที่ขึ้นภาษีจนชาวเมืองทนไม่ไหวเกิดการร้องเรียนจนบายปลาย ใช้เส้นสายของบิดาให้ย้ายมาเมืองจี่เป่ยเมื่อสองเดือนที่แล้วแล้วให้ข้านำลูกน้องนับร้อยไปตั้งค่ายบนเขาเพื่อคอยปล้นสะดมชาวบ้าน พ่อค้ามาส่งให้ท่านนายอำเภอที่เมืองจี่เป่ย พวกข้าก็เริ่มปล้นมาได้หนึ่งเดือนขอรับ"

พอหัวหน้าโจรพูดจบเสียงผู้คนส่งเสียงอื้ออึ่งอีกครั้งหนึ่ง จนทหารสั่งให้เงียบไม่อย่างนั้นจะไล่ออกจากศาลให้หมดเพราะรบกวนการทำงานของเจ้าหน้าที่ในศาล

"ไม่จริงข้าขอยืนยืนคำพูดเดิม ขอท่านหัวหน้าศาลให้ความเป็นธรรมกับข้าด้วย มันพูดเพียงลมปากเพื่อกล่าวหาข้า ข้าไม่ยอมรับ"

นายอำเภอพูดด้วยความโกรธ

"ข้าย่อมให้ความเป็นธรรมให้กับทุกคนเพราะที่นี้คือศาลที่เป็นธรรมกับทุกคน"

หัวหน้าศาลตอบ

"เอาละในเมื่อเจ้าสารภาพว่านายอำเภอคือผู้อยู่เบี้องหลังคอยสั่งการเจ้า เจ้ามีหลักฐานอะไรให้เจ้ายืนยันว่านายอำเภอคือเจ้านายของพวกเจ้าละ"

หัวหน้าศาลถามกับ

"ของที่ข้าส่งมางวดก่อนมันคงจะยังใช้ไม่หมดกระมังขอรับ ให้คนไปตรวจสอบที่จวนของนายอำเภอพวกท่านอาจจะได้หลักฐานทุกอย่างก็ได้ ข้าส่งหีบทั้งตำลึงข้าวของมากมายถึงสิบหีบของพวกพ่อค้าชาวบ้านที่โดนพวกข้าปล้นไป"

"ทหารนำกำลังไปตรวจค้นจวนของนายอำเภอลู่ฟง"

รองแม่ทัพสั่งลูกน้อง

"ข้าจะไปหาหลักฐานด้วยตัวเองท่านกุนซือจะรอที่ศาลกับนายท่านฟางอี้หลุนก็ได้นะขอรับ"

รองแม่ทัพหันมาถามเพื่อนสนิทของตัวเอง

"ไม่ต้องไปหาหรอกหลักฐานทุกอย่างข้าได้มาทั้งหมดแล้ว"

ท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีลุกขี้นบอกกับรองแม่ทัพของจตัวเอง