บทที่สี่

ฟางอี้หลิงมาอยู่ที่เมืองจี้เป่ยได้เข้าเดือนที่สิบกว่าแล้ว นี้คือรอบสองที่นางให้สำนักคุ้มภัยไปส่งเสบียงที่ค่ายทหารที่บิดาประจำการอยู่ อย่างน้อยได้ช่วยเหลือเรื่องอาหารการกินก็ยังดี ถ้ากองทัพขาดอาหารนั้นคือเรื่องใหญ่ถ้าไม่ติดว่าตัวเองกำลังมีลูกมีหรือที่นางจะอยู่เฉยได้นางคงไปถึงค่ายทหารไปแล้วป่านนี้

ตอนนี้ฟางอี้หลิงได้คลอดลูกฝาแฝดชายหญิงสร้างความตกใจให้กับนางไม่น้อย น้ำยาของไอ้อ๋องซังกะบ๊วยนั้นมันดีขนาดนั้นเลยหรือ แต่มันก็คุ้มค่ากับการรอคอยพบหน้าลูกน้อยนัก คลอดครั้งเดียวได้มาสองชายหญิงอีกต่างหาก ขอให้ลูกของแม่ร่างกายแข็งแรงครบสามสิบสองประการนางก็พอใจแล้ว นางคิดก่อนที่จะหลับไปหลังจากการเบ่งคลอดเจ้าสองก้อนออกมาอย่างปลอดภัยแล้ว

สาวใช้คนสนิทดูแลเจ้านายกับคุณหนูทั้งสองคนเป็นอย่างดี เรื่องนี้คุณหนูให้ปิดเป็นความลับเรื่องลูกไม่ได้บอกนายท่านทั้งสองคนที่กำลังรบกับแคว้นอื่นอยู่

ฟางอี้หลิงตื่นมาอีกทีก็ยามจื่อ เธอมองไปข้างเตียงนอนหลังใหญ่ก็พบกับสองก้อนที่นอนอยู่ข้างกาย ฟางอี้หลิงก้มมองใบหน้าของลูกน้อยด้วยสายตาที่อ่อนโยนได้มาเกิดใหม่มีลูกให้อุ้มชูดีนัก ในภพเก่าเป็นนักฆ่าซอมบี้ไม่เคยได้รู้จักความรักเพราะอยู่ตัวคนเดียวนี้คือความรู้สึกของคนเป็นแม่คนใช่ไหม อยู่ๆ น้ำตาก็คลอคงจะมีความรู้สึกของเจ้าร่างเดิมร่วมด้วยกระมังนางคิดในใจ

"สองก้อนน้อยของแม่เป็นเด็กดีนะลูก แม่จะสอนวิชาความรู้ที่มีติดตัวมาให้ลูกของแม่เอาไว้ป้องกันตัวเองจากคนใจร้าย รอท่านตากับท่านลุงรบจบศึกเสียก่อน แม่จะพาไปหาพวกท่านนะลูก"

ฟางอี้หลิงเอามือลูบแก้มลูกน้อยทั้งสองคนด้วยแววตาที่อ่อนโยน

สองแฝดขยับตัวทันทีพอมีอะไรมาสัมผัสแล้วเริ่มทำปากขมุบขมิบเหมือนจะหาของกิน ฟางอี้หลิงหัวเราะเบาแล้วพูดกับลูกน้อย

"หิวแล้วหรือลูกแม่"

"คุณหนูตื่นแล้วหรือเจ้าคะ"

พี่สาวอีอีถามก่อนจะรีบลุกมาดูเจ้านาย

"อือพวกพี่คงจะเหนื่อยมากสินะนอนผ่อนต่อก็ได้นะเจ้าคะเดี๋ยวข้าจะให้นมลูกก่อน"

ฟางอี้หลิงบอกคนสนิทที่อีกคนก็ตื่นมาทันทีที่ได้ยินเสียงคุณหนูของพวกตนตื่นนอน

"อ้าวพี่ซีซีเลยตื่นมาด้วยเลย"

ฟางอี้หลิงหันไปเห็นพี่สาวซีซีรีบลุกมาดูตนกับลูกน้อย

"คุณหนูน้อยคงจะหิวนมแล้วเจ้าค่ะ"

พี่สาวอีอีรีบมาประคองคุณหนูนั่งเอนหาหมอนมาให้พิงหลังก่อนจะได้ให้นมลูกได้สะดวก

"เจ็บแผลมากหรือไม่เจ้าคะเจ้าหนูเดี๋ยวพี่จะไปเอายาต้มมาให้ ซีซีเจ้าอุ้มคุณชายไปก่อนนะข้าจะไปต้มยามาให้คุณหนูถ้าให้นมนายน้อยทั้งสองเสร็จแล้ว"

พูดจบก็รีบออกออกไปจากห้องไปต้มยาเองเลย

"ขอบคุณพี่ทั้งสองคนมากเจ้าค่ะที่ดูแลข้าเป็นอย่างดี"

ฟางอี้หลิงบอกกับคนสนิท

"คุณหนูไม่ต้องขอบคุณพวกข้าหรอกเจ้าค่ะพวกเรารักคุณหนูรวมถึงนายท่านที่ช่วยชีวิตพวกข้าเอาไว้ ชีวิตนี้มอบให้คุณหนูกับสกุลฟางเท่านั้นค่ะ"

พี่สาวอีอีตอบคุณหนูของตัวเองด้วยรอยยิ้มพร้อมทั้งดูแลคุณชายน้อยรอที่จะดื่มนมต่อจากน้องสาวต่อ

"พวกพี่ไม่ต้องมามอบชีวิตให้ข้าหรอกเจ้าค่ะข้าให้พี่ทั้งสองเลือกใช้ชีวิตของตัวเองให้มีความสุขก็พอ ถ้ายังยืนยันจะอยู่กับข้าไปตลอดชีวิตก็ไม่เป็นไร ข้าจะเลี้ยงดูพวกท่านเองและอย่าได้ปิดกั้นตัวเองละ ถ้าเจอคนที่คิดว่าจะร่วมชีวิตด้วยเพียงแค่พวกพี่บอกข้าก็พอ อย่าเอาความกตัญญูมายึดติด คนเราเลือกที่จะตอบแทนบุญคุณได้หลายทางเข้าใจใช้ไหมเจ้าคะที่ข้าพูด"

บอกนางย้ำถามคนสนิทให้เข้าใจ

"เจ้าค่ะคุณหนูพวกเราเข้าใจแต่อยากอยู่ดูแลรับใช้คุณหนูไปก่อนจะไม่จากไปไหนและยังไม่พบคนถูกใจด้วยเจ้าค่ะ"

อีอีตอบเจ้านายยิ้มๆก่อนจะรับเอาคุณหนูน้อยไปอุ้มต่อหลังจากดื่มนมอิ่มก็นอนหลับตาพริ้ม ฟางอี้หลิงสอนให้พี่สาวทั้งสองได้เรียนกับนางตอนที่นางท้องกับวิธีเลี้ยงเด็กแรกเกิดมาด้วยกันจนเข้าใจทุกอย่าง

 

ฟากฝั่งชายแดนเหนือที่ท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีไปรบ  ตอนนี้ก็ยืดยื้อมาหลายเดือนตั้งแต่ที่กลับไปแต่งงานที่เมืองหลวงจากที่พี่ชายได้สมรสราชทานให้ด้วยความไม่พอใจ เขาจึงประชดพี่ชายด้วยการรับชายารองเข้าตำหนักแบบไม่ได้ทำพิธีแค่ไปรับตัวมาไว้ที่ตำหนักเมฆาเท่านั้น พร้อมทั้งลงโทษพระชายาเอกฟางอี้หลิงที่วางยาปลุกกำหนัดตนเองหลังจากร่วมหอกันทั้งคืน อีกทั้งปฎิเสธการพบหน้าพระชายาที่ขอเข้าเฝ้าในตอนเช้าอีกด้วย แล้วรับพระชายารองเข้าตำหนัก ยกหน้าที่ให้หลี่กงกงเป็นคนจัดการต่อหลังจากเสด็จออกมาจากเมืองหลวง ท่านอ๋องเองที่ยังไม่อยากแต่งงานแบบถูกบังคับจึงต่อต้านพี่ชายไปเอาไว้กลับไปแล้วค่อยจัดการกับพวกนาง เขาไม่ได้มีเวลามากนักต้องมาประจำการวางแผนรบกับรองแม่ทัพของตนเองตลอด นี้คงอีกหลายปีกว่าจะได้กลับไปเมืองหลวงถ้านางอยากจะหย่าเขาจะขอพี่ชายหย่าให้กับพวกนางเอง ที่จริงแล้วมีจดทะเบียนสมรสเพียงแค่พระชายาเอกฟางอี้หลิงเท่านั้นท่านอ๋องคิดเรื่องของตัวเองในใจถึงเรื่องที่ผ่านมา

พักนี้ชอบฝันแปลกๆเหมือนได้วิ่งเล่นกับเด็กสองคนชายหญิงอวบอ้วนจ้ำหม่ำวิ่งเล่นซ่อนแอบกันในสวนดอกไม้เป็นเขาที่เฝ้ามองเด็กสองคนเล่นกัน เด็กสองคนนั้นไม่เคยหันมามองเห็นตัวท่านอ๋องเลยสักครั้ง ลูกใครก็ไม่รู้ท่านอ๋องคิดหลังจากที่ตื่นนอน มารดาของพวกเจ้าช่างเลี้ยงลูกได้จ้ำหม้ำขนาดนั้นคิดในใจอน่างเอ็นดู

ก่อนจะอาบน้ำเสวยอาหารร่วมกับกุนซือและรองแม่ทัพเพื่อนสนิททั้งสองที่เติบโตมาด้วยกัน

"นอนไม่หลับหรือท่านอ๋อง"

กุนซือถังเย่ห่าวถามพลางมองหน้าท่านอ๋อนที่เหมือนคนนอนไม่หลับ

"นิดหน่อย"

ท่านอ๋องตอบก่อนจะรีบเสวยอาหารกับรองแม่ทัพไป่จางเฉินเพราะร่วมวางแผนการเผด็จศึกให้จบเร็วๆ

"คนของเรารายงานว่าเหมือนว่าที่พวกมันยื้อเอาไว้ดูท่าทีมาหลายเดือนเพราะอยากรู้ว่าฮ่องเต้พระองค์ใหม่กับขนิษฐาจะมีกองกำกังแข็งแกร่งต้านทัพใหญ่จากแคว้นลู่เหลียนได้หรือเปล่าพะย่ะค่ะ"

รองแม่ทัพบอกหลังจากที่ได้รับจดหมายส่งมาจากคนที่เข้าไปสืบในเมืองของอีกฝ่าย

"ก็ให้มันรีบมาสักทีเถอะข้ารอมาเก้าเดือนแล้ว"

ท่านอ๋องตอบ

"ปีนี้ไม่รู้ว่าเสบียงกองทัพจะขาดแคลนไหมถ้าเสียเวลารบยืดยื้อแบบชายแดนใต้ที่แม่ทัพฟางอี้หลุนกับบุตรชายต้านอยู่"

ท่านอ๋องบอกคนสนิททั้งสองคน

"เห็นคนที่เมืองหลวงส่งข่าวมาว่าเสบียงฝั่งของชายแดนใต้มีพระชายาเอกของท่านอ๋องรับผิดชอบพะย่ะค่ะพร้อมทั้งข้อแลกเปลี่ยนที่ไม่มีใครรู้ท่านพ่อของกระหม่อมบอกมาในจดหมาย"

"พระชายาฟางอี้หลิงนะหรือท่านรองแม่ทัพ"

กุนซือถามย้ำเพื่อนอีกครั้งและมองดูสีหน้าของท่านอ๋องไปด้วย

" ทำไมไม่ส่งมาให้ท่านอ๋องทางนี้ด้วยละท่านว่าไหมหรือท่านอ๋องของเราไม่รับน้ำใจจากพระชายาเอก เห็นบอกเข้าหอทั้งคืนไม่ใช่หรือพะย่ะค่ะ"

"สู่รู้กันเสียจริง"

ท่านอ๋องตอบแล้วเดินออกไปจากนอกกระโจมอย่างไม่สบอารมณ์

"อ้าวไปซะแล้วหึพอพูดถึงพระชายาฟางอี้หลิงทีไรเหมือนจะไม่พอใจ ท่านว่าไหม"

กุนซือรองแม่ทัพหันมาถามเพื่อนสนิทพร้อมทั้งส่ายหัวที่ท่านอ๋องเดินออกจากกระโจมไป