ตอนที่15 พี่สะใภ้

บนรถ

ตู๊ด..

“บ้านพี่ไม่มีนาฬิกาหรือไงถึงโทรหาผมตอนนี้” เสียงบอดี้การ์ดรุ่นน้องบ่นอุบอิบมาตามสายเมื่อโดนรบกวนการพักผ่อนหลังจากทำงานหนักมาทั้งคืน

“นัดสถาปนิกให้เข้ามาหากูช่วงบ่ายวันนี้ ไปเจอกูที่ผับ” ลุคค์บอกความต้องการของตัวเองกลับไปไม่สนใจเสียงบ่นพึมพำของลูกน้องสักนิด

“แล้วทำไมพี่ไม่บอกให้ผมนัดล่วงหน้า มานัดปุ๊บปั๊บแบบนี้ใครเขาจะว่าง” แทนไทว่ากลับบอดี้การ์ดรุ่นพี่

“กูสั่งให้มึงโทรนัดไม่ได้ขอความเห็นว่าเขาจะว่างหรือไม่ว่าง” เสียงทุ้มเข้มตอบกลับไปตามสาย พูดจบก็ตัดสายทันทีไม่รอฟังเสียงบ่นหรือเสียงโอดครวญของบอดี้การ์ดรุ่นน้อง

“แม่งนับวันนิสัยยิ่งจะเหมือนเจ้านายขึ้นไปทุกที พี่ธารามีเมียไปแล้วคิดว่าจะหมดเงาของนายนี่ยังมีพี่ลุคค์เป็นตัวตายตัวแทนอยู่อีก ชีวิตทำไมมันน่าเศร้าขนาดนี้วะ” แทนไทบ่นกับหน้าจอโทรศัพท์ขณะเลื่อนหาเบอร์โทรศัพท์สถาปนิกที่เรียกใช้งานประจำ เมื่อนัดหมายเสร็จเรียบร้อยก็โยนโทรศัพท์ไปไว้อีกฟากของเตียงใหญ่แล้วล้มตัวลงนอนอีกครั้งหลังจากที่ต้องตื่นขึ้นมาทั้งที่พึ่งหลับไปยังไม่ถึงสองชั่วโมง

บอดี้การ์ดหนุ่มหลังจากออกจากคฤหาสน์ฮาร์เปอร์ก็ขับรถตรงดิ่งไปที่ผับทันที ร่างกายที่ไร้การพักผ่อนมาเกือบยี่สิบชั่วโมงยังไม่แสดงอาการเหนื่อยล้าออกมาให้ได้เห็น

ตึก ตึก ตึก

เสียงรองเท้าหนังราคาแพงกระทบกับพื้นทางเดินขณะที่ร่างกำยำสาวเท้าเดินขึ้นไปยังห้องทำงานและห้องนอนที่อยู่ชั้นสองของผับ สะโพกสอบหย่อนลงนั่งบนเก้าอี้ตรงโต๊ะทำงานหยิบแฟ้มที่ถือติดมือมาด้วยกวาดสายตาอ่านรายละเอียดอีกรอบ จากนั้นก็หยิบไอแพดขึ้นมาพร้อมกับปากกาลงมือวาดออกแบบผังผับโซนใหม่คร่าวๆ ตามที่ต้องการ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“พี่ลุคค์ครับสถาปนิกที่นัดไว้มาแล้วครับ” บอดี้การ์ดหน้าประตูตะโกนบอกเจ้าของห้องที่อยู่ด้านใน

“ให้เข้ามา”

แอ๊ด…

“สวัสดีครับ”

“เชิญนั่งครับ” เสียงเรียบนิ่งพอๆ กับสีหน้าของคนพูดเอ่ยบอกจนสถาปนิกหนุ่มรีบนั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามบอดี้การ์ดหนุ่มดูเกร็งๆ

“ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นผมไม่ฆ่าคุณหรอก” เสียงเรียบนิ่งแต่ดูอ่อนนุ่มจากก่อนหน้าบอกออกไปเมื่อเห็นสีหน้าและท่าทางของสถาปนิกและเห็นเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นบริเวณหน้าผาก

“ครับ”

“ผมต้องการออกแบบโซนใหม่ โดยรวมผมต้องการประมาณนี้ ส่วนพื้นที่จริงเดี๋ยวผมจะให้คนของผมพาไปดู ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่” ไอแพดที่ร่างรายละเอียดทั้งหมดไว้คร่าวๆ เลื่อนไปตรงหน้าสถาปนิกหนุ่ม

“ไม่เกิน 3 วัน เสร็จแล้วผมจะรีบส่งให้คุณลุคค์ดูอีกรอบครับ”

“โอเค ไม่มีอะไรแล้วคุณลงไปดูสถานที่ข้างล่างกับคนของผมได้เลย”

“ครับ สวัสดีครับ”

หลังจากที่เคลียร์งานทุกอย่างเรียบร้อยแล้วร่างกายก็ส่งสัญญาณว่าต้องการพักผ่อน ร่างสูงลุกจากเก้าอี้เดินไปหลังห้องและเลื่อนเปิดประตูที่เชื่อมไปยังห้องนอนที่อยู่ติดกัน

คฤหาสน์ฮาร์เปอร์

“เมื่อเช้าเห็นรถไอ้ลุคค์ขับเข้ามาแล้วขับออกไป นายใช้ให้มันไปทำงานอะไรครับ มันพึ่งกลับจากผับไม่ใช่เหรอครับ” ธาราเอ่ยถามขึ้นขณะนั่งจิบกาแฟช่วงบ่ายกับชาร์วี

“มันมาเอาเอกสารแล้วคุยเรื่องผับโซนใหม่ที่มันจะเปิด”

“ผับโซนใหม่ นี่มันจะเปิดให้ได้จริงๆ ใช่ไหมครับ พ่อแม่มันได้สาปแช่งนายตายห่าสามชาติเจ็ดชาติ แค่นี้มันก็ไม่มีเวลากลับไปช่วยงานที่บ้านแล้ว” ธาราพูดขึ้นเสียงดัง ชะงักมือที่กำลังยกแก้วกาแฟขึ้นจิบสายตาคมมองหน้ามาเฟียหนุ่มเชิงตำหนิ

“ก็มันอยากเปิดกูก็ไม่อยากขัด มันดูแลไหวก็เรื่องของมัน”

“แค่งานที่ผับก็วุ่นวายจะตายห่า ยังอยากเสือกเปิดบาร์โฮสต์ทำงานหนักจนสมองกลับไปแล้วหรือไง” ธาราบ่นออกไปน้ำเสียงและสีหน้าเอือมระอาเมื่อพูดถึงงานมากมายที่พวกเขาทั้งสามคนต้องรับผิดชอบจนไม่มีเวลาได้พักหรือหยุดอยู่กับครอบครัว

“เรื่องของมัน มันคงอยากสร้างเนื้อสร้างตัวมั้ง”

“สาบานว่านายคิดแบบนั้น บ้านไอ้ลุคค์มีธุรกิจโรงแรมอยู่ทั่วทุกภาคของเมืองไทย แถมไอ้ลุคค์เองก็มีเงินมากมายจนสามารถเลี้ยงลูกและเมียได้เป็นสิบๆ คน”

“มันอยากทำก็ปล่อยมัน มึงจะไปเสือกอะไรด้วย” ชาร์วีว่ากลับให้มือขาคนสนิท

“ถ้าพ่อแม่มันสาปแช่งนายก็รับไปคนเดียวนะครับ ไม่ต้องแบ่งมาให้ผม แกร๊ก! ครืด..” พูดจบก็วางแก้วกาแฟแล้วลุกเดินออกไปทันที