ตอนที่14 พี่สะใภ้

ติ๊ด! ครืด..

มือเรียวเล็กยื่นไปกดปุ่มเปิดประตูทันที ประตูลิฟต์เลื่อนเปิดออกอีกครั้งก็เจอกับหญิงสาวและชายหนุ่มที่เธอไม่อยากเจอมากที่สุดตอนนี้

“ไซน์” เสียงแหบพร่าพูดขึ้น สีหน้าหมองคล้ำเหมือนคนอดหลับอดนอนมาทั้งคืน สายตาอาลัยอาวรณ์เหลือบมองใบหน้าเย็นชาของอดีตแฟนสาวจนลิฟต์ขึ้นมาถึงชั้น 5 ชั้นที่ดีไซน์ทำงานอยู่

“ขอโทษนะคะ ขอทางหน่อย” เสียงเรียบนิ่งพอๆ กับสีหน้าเอ่ยบอกเมื่อโยธาเอาแต่ยืนมองหน้าเธออยู่อย่างนั้น

“ขอทางหน่อยค่ะ” ซีไนซ์พูดขึ้นเสียงดังเมื่อโยธายังยืนขวางทางเธอและเพื่อนอยู่

“พี่โย จะมองอะไรหนักหนา” แตงยื่นมือไปเขย่ามือโยธาสายตาของคนในลิฟต์ต่างมองไปยังพวกเธอ

“เอ่อ..ขอโทษครับ” ร่างสูงเบี่ยงตัวหลบเล็กน้อยเพื่อให้ทั้งสองเดินออกไปได้ จังหวะที่ซีไนซ์เดินผ่านหน้าโยธา

“เอารถมาคืนไซน์ด้วยนะ อย่าหน้าด้านใช้ของคนอื่นทั้งๆ ที่ตัวเองไม่เคยจ่ายเงินผ่อนแม้แต่บาทเดียว” ซีไนซ์หันไปพูดกับโยธาตั้งใจให้คนในนั้นได้ยิน แล้วสาวเท้าเดินสวย ๆ ออกจากลิฟต์ตามดีไซน์ไป

หนึ่งเดือนผ่านไป

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เข้ามา” เสียงเรียบของชาร์วีเอ่ยอนุญาต ตามมาด้วยร่างสูงกำยำของมือซ้ายคนสนิทที่พักนี้หายหน้าหายตาไปไม่ค่อยเข้ามาให้เจอหน้าสักเท่าไหร่

“หาทางกลับบ้านถูกแล้วหรือไง” เสียงเรียบนิ่งเอ่ยถามขึ้นขณะที่สายตายังจ้องอยู่ที่เอกสารในมือ

“ช่วงนี้ผมยุ่งนิดหน่อยครับ” ลุคค์ตอบคนเป็นนายกลับไปแต่ก็ไม่ได้บอกความจริงทั้งหมด

“หึ งานยุ่งหรือมัวแต่ยุ่งอย่างอื่นอยู่”

“เรื่องส่วนตัวครับ” เสียงเรียบใบหน้านิ่งตอบกลับเจ้านายกลับไปจนคนได้ฟังถึงกลับหยุดชะงักขณะกำลังตวัดปลายปากกาเซ็นลงบนกระดาษ

“มึงกินเลือดไอ้ธาราเข้าไปหรือไงเดี๋ยวนี้ปากหมาแทบไม่ต่างกัน” มาเฟียหนุ่มว่ากลับเสียงดังขึ้นเล็กน้อย

“เลือดแบบนั้นผมไม่เอามาผสมเลือดดีๆ ของผมหรอกครับ นายเรียกผมมามีอะไรหรือเปล่าครับ” ลุคค์ตอบกลับไปพร้อมถามเจ้านายกลับ

“โซนใหม่ที่จะเปิดเดินเรื่องไปถึงไหนแล้ว”

“ผมให้ไอ้โชเข้าไปดูสถานที่เรียบร้อยแล้วครับไม่น่าจะมีปัญหาอะไร จะนัดสถาปนิกเข้ามาคุยรายละเอียดเร็วๆ นี้ครับ”

“นี่เอกสารเอาไปอ่านแล้วเซนต์ซะ” แฟ้มสีเทาเข้มถูกเลื่อนไปวางตรงหน้ามือซ้ายคนสนิท

“ไม่เป็นไรครับ เรื่องเงินไม่ได้สำคัญสำหรับผม ขอตัวก่อนนะครับ” ลุคค์หยิบแฟ้มเอกสารมากางออกและกวาดสายตาอ่านพอลวกๆ แล้วยื่นแฟ้มกลับคนเป็นนายแล้วตั้งท่าจะหันหลังเดินออกจากห้องไป

“มึงทำเป็นงานอดิเรกเหรอไอ้ห่า” ชาร์วีว่าออกไป

“ผมมีเหตุผลที่ทำครับ”

“แล้วเป็นห่าอะไรไม่ชอบอยู่ผับ ปล่อยให้แทนไทมันดูอยู่คนเดียว”

“ผมบริหารจัดการงานผมได้ครับ ไม่เหมือนนายที่ชอบให้คนอื่นทำงานแทนตัวเอง ปรับปรุงตัวด้วยนะครับ ผมขอตัวก่อนผมมีธุระที่ต้องไปทำ” บอดี้การ์ดหนุ่มว่าเจ้านายกลับสีหน้าไม่สะทกสะท้าน พูดจบก็หันหลังเดินออกไปทันที

“ไอ้ลุคค์”

“อย่าเสียงดังไปครับ ถ้าน้องพลอยใสได้ยินนายจะเดือดร้อนเอานะครับ” เสียงทุ้มตะโกนกลับเข้ามาในห้อง บอดี้การ์ดที่ยืนเฝ้าเวรอยู่บริเวณนั้นต่างหันมาทางต้นเสียงเพราะคิดว่าทั้งสองกำลังทะเลาะกัน

“พี่ไปทำอะไรให้นายหัวร้อนอีกล่ะ เดี๋ยวนายก็มาพาลพวกผมอีก” บอดี้การ์ดรุ่นน้องเอ่ยถามชายหนุ่มขณะเดินผ่านหน้าไป

“แค่บอกให้นายปรับปรุงตัวเองแค่นั้น ไม่มีอะไรมากหรอก” ชายหนุ่มตอบกลับราวกับว่าเป็นเรื่องปกติ

“พี่ว่าอะไรนะ พี่กล้าไปสั่งนายขนาดนั้นเลยเหรอพี่ ช่วงนี้พี่ธาราไม่อยู่บ้านไม่มีใครช่วยพี่ได้นะ ระวังนายเอาพี่ตายนะ” บอดี้การ์ดรุ่นน้องเอ่ยเตือนรุ่นพี่เสียงติดๆ ขัดๆ ใบหน้าออกอาการกลัวอย่างเห็นได้ชัด

“แค่มีพลอยใสชีวิตทุกคนจะปลอดภัย” ลุคค์ตอบกลับสาวเท้ายาวเดินดุ่มๆ ไปขึ้นรถแล้วขับออกไปด้วยความเร็ว ปล่อยให้เหล่าบอดี้การ์ดที่เฝ้าเวรยามอยู่ในบ้านร้อนๆ หนาวๆ ไปตามกัน