ตอนที่22 ทดสอบทฤษฎี 21 วัน

“ไหนป้าณีบอกว่าวันนี้พี่จะกลับไปนอนบ้านโน่นไง” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามบอดี้การ์ดรุ่นพี่ขณะที่มือยังถือช้อนส้อมคาอยู่

“มีงานด่วนที่ต้องทำ”

“นายโยนงานอะไรให้พี่ทำอีก นี่หลานผมจะจำหน้าพ่อมันไม่ได้อยู่แล้ว” ถามกลับน้ำเสียงและสีหน้าเอือมระอากับการบ้างานของเจ้านายและบอดี้การ์ดรุ่นพี่

“เปล่า งานที่ฝั่งยุโรปมีปัญหาวันนี้มีนัดประชุมด่วนกับทีมบริหารทางโน้นด้วย”

“ที่บ้านเมียพี่ไม่มีสัญญาณอินเทอร์เน็ตหรือไง ถ้าแค่ประชุมประชุมที่ไหนก็ได้ไหม”

“มีงานหลายอย่างที่ต้องเตรียม” น้ำเสียงขอธาราดูเหนื่อยอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดจนชายหนุ่มไม่อยากถามอะไรไปมากกว่านี้จึงนั่งทานข้าวต่อเงียบๆ

“คุณธารายังไม่ได้ทานมื้อเที่ยงเลยใช่ไหมคะ ตอบป้ามาตามตรง” ป้าณีเดินถือจานอาหารออกมาจากในครัวเอ่ยถามขึ้นเสียงดุ มือเหี่ยวย่นตามกาลเวลายื่นจานสปาเกตตีซอสมะเขือเทศที่พึ่งทำเสร็จใหม่ๆ ลงตรงหน้าชายหนุ่ม

“ครับ งานยุ่งน่ะครับ” ธาราตอบกลับเสียงอ่อยไปตามความจริง

“มันน่าตีจริงๆ ทำงานหนักจนไม่ทานข้าวทานปลากัน ป้าบอกกี่ครั้งแล้วคะ ว่าถึงงานจะยุ่งแค่ไหนก็ต้องพักทานข้าวก่อน โบราณท่านว่าไว้ว่าเลี้ยงได้แต่ตัวจริงๆ พอเขาโตมาเขาจะทำยังไงกับร่างกายของเขาก็ได้” เสียงแหบของหญิงวัยหกสิบปลายๆ เอ่ยพูดขึ้นเชิงประชดปนน้อยใจ แต่มือก็ยังคอยเสิร์ฟอาหารให้ชายหนุ่มที่เลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก ทั้งซุปที่เคี่ยวไว้ติดครัวตลอด ไหนจะนมอุ่นๆ อาหารและเครื่องดื่มบำรุงร่างกายจัดเสิร์ฟให้ชายหนุ่ม แค่เพียงเห็นอาหารตรงหน้าร่างกายที่เหนื่อยล้าก็หายเป็นปลิดทิ้ง

“ขอบคุณครับ”

“นายล่ะคะไม่กลับมาพร้อมกัน”

“นายมีนัดทานข้าวกับลูกค้าต่อครับ แล้วพลอยใสกับลอนดอนล่ะครับ ทานมื้อเย็นหรือยัง”

“ป้าให้คนยกขึ้นไปให้บนห้องแล้วค่ะ วันนี้คุณหนูไม่ลงมาข้างล่างเลยค่ะ แถมอ้อนให้คุณแม่ไปอยู่เป็นเพื่อนน่าจะไม่ค่อยสบายตัวแหละค่ะ”

“นายน้อยไม่สบายทำไมไม่มีใครบอกผมเลยครับ แล้วเรียกหมอมาดูหรือยัง” ลุคค์ชะงักช้อนในมือหันไปถามป้าณีเสียงเรียบ

“น่าจะแค่ไม่สบายตัวค่ะเลยงอแง หนูพลอยใสวัดไข้ตอนเย็นก็ไม่มีไข้เลยไม่อยากรบกวนคุณลุคค์มั้งคะ” ป้าณีตอบกลับไปตามความจริง

แก๊ก! เสียงรวบช้อนส้อมเข้าหากัน พร้อมกับยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม

“ผมขอตัวไปดูนายน้อยก่อนนะครับ ถ้าขืนปล่อยให้เป็นเยอะจะรักษายาก” ชายหนุ่มลุกขึ้นเต็มความสูงเดินดุ่ม ดุ่ม ขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน มุ่งหน้าสู่โซนด้านขวาของคฤหาสน์ซึ่งเป็นห้องของนายน้อยของบ้านฮาร์เปอร์

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“พี่เองครับ ขออนุญาตเข้าไปดูนายน้อยสักครู่ครับ” เสียงทุ้มนุ่มตะโกนบอกคนในห้องเพื่อขออนุญาต

“พี่ลุคค์เองเหรอคะ เชิญเข้ามาได้เลยค่ะ” เมื่อได้รับคำอนุญาต ไม่รอช้าเปิดประตูสาวเท้าเดินเข้าไปด้านใน

“นายน้อยเป็นยังไงบ้างครับ มีไข้และปวดตรงไหนหรือเปล่าครับ” จิตวิญญาณความเป็นหมอเดินไปย่อเข่านั่งลงตรงหน้าแล้วเอ่ยถามเด็กน้อยวัยสามขวบน้ำเสียงทุ้มนุ่มดูอบอุ่น

“ลอนดอนไม่ได้เป็นอะไรครับ แม่พลอยวัดไข้แล้วก็ไม่มีไข้ครับ ขอโทษนะครับที่ทำให้อาลุคค์เป็นห่วง” เด็กน้อยตาสีน้ำตาลอ่อนเหมือนคนเป็นพ่อเอ่ยตอบเสียงอ่อยราวคนสำนึกผิดที่ทำให้คนอื่นเป็นห่วง

“อาขอตรวจดูหน่อยได้ไหมครับ แม่พลอยและคนอื่นๆ จะได้สบายใจ”

“ได้ครับ” ใบหน้าสมบูรณ์แบบราวลูกรักพระเจ้าหยุดนิ่งเพื่อที่จะให้ชายหนุ่มนั้นตรวจได้อย่างละเอียด

ไฟฉายอันเล็กที่พกติดตัวตลอดส่องไปยังดวงตาเล็กสองข้างและกวาดสายตาตรวจอย่างละเอียดก่อนพูดขึ้น

“ตาดูแดงๆ นะครับ มีอาการเคืองหรืออะไรบ้างไหม”

“นิดหน่อยครับ น่าจะเป็นเพราะว่าผมขยี้ตาเมื่อวานครับ” คำตอบโตเกินวัยพร้อมวินิจฉัยอาการผิดปกติของตัวเองเสร็จศัพท์ ลุคค์ได้แต่ชื่นชมในใจว่าทายาทคนต่อไปของฮาร์เปอร์ฉลาดหัวไวไม่ต่างจากคนเป็นพ่อเลย

“อ้าปากหน่อยครับ”

“คอแดงหน่อยนะครับ น่าจะอักเสบเลยมีอาการคั่นเนื้อครั่นตัวไม่สบายตัว เดี๋ยวพี่จะจัดยาฆ่าเชื้อมาให้ทานหลังอาหารเดี๋ยวอาการก็จะดีขึ้นครับ”

“นายน้อยก็ต้องเชื่อฟังคุณแม่นะครับ ทานข้าวทานยา ลงไปสูดอากาศข้างนอกบ้างจะได้ดีขึ้นครับ นอนตากแอร์ทั้งวันแบบนี้ไม่หายง่ายๆ นะครับ” ลุคค์พยายามพูดเกลี้ยกล่อมให้ลอนดอนออกจากห้องอย่างใจเย็น