ตอนที่21 ทดสอบทฤษฎี 21 วัน

วันที่ 2

ลุคค์ตื่นขึ้นมาในช่วงเย็นเป็นเวลาเดียวกันกับที่หญิงสาวเลิกงาน สิ่งแรกที่ทำหลังตื่นนอนคือหยิบมือถือขึ้นมากกดพิมพ์ข้อความส่งหาหญิงสาว

ติ๊ง!

เสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้น มือเล็กรีบละจากหน้าแป้นพิมพ์เลื่อนลงไปหยิบมือถือในกระเป๋าสะพายขึ้นมาเปิดดู

‘เลิกงานหรือยังครับ วันนี้งานของคุณเป็นอย่างไรบ้างหวังว่าจะราบรื่นดีนะครับ’

‘กำลังจะเก็บของแล้วค่ะ งานราบรื่นดีค่ะ พึ่งตื่นเหรอคะ’

‘ครับ ตื่นมาก็ส่งข้อความหาคุณเลย’ ชายหนุ่มแสดงถึงความจริงใจให้หญิงสาวเห็นแบบไม่โจ่งแจ้งมากนัก

‘อ้อ..ค่ะ นอนหลับสบายดีนะคะ’

‘ครับ หลับฝันดีมากครับ’

‘ดีแล้วค่ะ การที่ได้นอนหลับเต็มอิ่มไม่ต้องคอยฝันร้ายเป็นสิ่งที่ดีมากๆ ฉันเองก็อยากนอนหลับฝันดีทุกคืนเหมือนกัน’

‘ต่อไปผมจะทำให้คุณนอนหลับฝันดีทุกคืนครับ วันนี้เหนื่อยไหมครับ’ ใบหน้าเรียวเล็กเปื้อนยิ้มเล็กน้อย อาการเหนื่อยล้าจากการทำงานตลอดทั้งวันหายเป็นปลิดทิ้งราวว่าได้ยาวิเศษ

‘นิดหน่อยค่ะ แต่ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว’

‘เป็นเพราะผมหรือเปล่าครับ555’ ชายหนุ่มหยอดมุขเพื่อไม่ให้การแชตพูดคุยตึงเครียดและดูเป็นทางการมากเกินไป ซึ่งมันได้ผล

‘คงจะใช่มั้งคะ555’

‘ผมดีใจนะครับที่ได้ยินแบบนั้น เก็บของกลับบ้านพักผ่อนเถอะครับทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน ถึงบ้านแล้วรบกวนทักบอกผมด้วยนะครับ ถ้าคุณสะดวก’ เป็นคำบอกเล่าแบบปลายเปิดที่แฝงไปด้วยคำสั่งกลายๆ ให้อีกฝ่ายทำตาม เป็นสิ่งที่ลุคค์เรียนมาโดยตรงเกี่ยวกับหลักจิตวิทยาแนวนี้

‘ได้ค่ะ ขอเก็บของกลับบ้านก่อนนะคะ’

‘ครับ’

หลังจากแชตกับหญิงสาวเสร็จร่างกำยำก็หยิบไอแพดที่หัวเตียงขึ้นมาเปิดเช็กอีเมลงานต่างๆ เมื่อเช็กและตอบกลับอีเมลบางส่วนเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ก้าวเท้าลงจากเตียงเดินตรงดิ่งไปยังห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแต่งตัวลงไปทานมื้อเย็นก่อนจะเข้าผับเพื่อไปดูแลความเรียบร้อย

ด้านล่าง

“คุณลุคค์จะรับมื้อเย็นก่อนเลยไหมคะ” ป้าณีแม่ครัวคนเก่าคนแก่เดินเข้ามาถามชายหนุ่มเมื่อตอนนี้ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว

“นายกับพี่ธารายังไม่กลับเหรอครับ” เสียงทุ้มเอ่ยถามขณะเดินไปหย่อนสะโพกลงนั่งเก้าอี้ตำแหน่งที่นั่งประจำ ป้าณีที่รู้ใจก็จัดการตักข้าวและกวักมือเรียกเด็กยกอาหารในครัวมาเสิร์ฟ

“ยังค่ะ วันนี้คุณธาราแจ้งว่าจะนอนที่บ้านโน้นค่ะ”

“นึกว่าทำงานจนลืมไปแล้วว่าตัวเองมีลูกมีเมีย ถ้าไม่สะดวกเดินทางแทนที่จะพาดาด้าและคุณมุกดามาอยู่ที่นี่ บ้านช่องก็ออกจะใหญ่โต จะสร้างบ้านอีกหลังตรงข้างๆ นี่ยังได้เลย” ชายหนุ่มบ่นออกไปไม่จริงจังนัก

“เห็นบอกว่ารอให้คุณหนูดาด้าโตกว่านี้ก่อนค่ะเพราะคุณมุกดาไม่ยอมจ้างพี่เลี้ยงเด็กมาช่วยเลี้ยง เลี้ยงเองดูแลเองทุกอย่าง อยู่บ้านโน้นยังมีคุณยายช่วยเลี้ยงด้วย ถ้าพามาอยู่นี่กลัวจะรบกวนนายหญิงหรือเปล่าคะ”

“รบกวนอะไรบ้านเรามีคนออกจะเยอะแยะ ป้าณีก็เลี้ยงพี่ธารากับนายโตมาขนาดนี้ได้ แค่หลานสาวคนเดียวทำไมจะช่วยกันเลี้ยงไม่ได้ผมว่าพี่ธาราหวงคุณมุกดามากกว่า กลัวว่าบอดี้การ์ดจะมองเมียตัวเอง”

“คุณลุคค์ก็พูดไปค่ะ”

“เอ้า! ผมพูดความจริงนะครับป้า พี่ธาราแกขี้หึงมาก ขนาดแต่ก่อนยังไม่ได้เป็นแฟนกันยังหึงหวงผู้ชายทุกคนเลย ขนาดกับผมพี่ธารายังหวงเลย”

“ไม่ได้นินทากูมันแดกข้าวไม่ลงหรือไง” เสียงเรียบคุ้นหูดังมาจากประตูด้านหน้าบ้านพร้อมกับเสียงฝีเท้ากระทบกับพื้นทางเดินตามจังหวะการเดินของทั้งสอง

“เพื่อเพิ่มบรรยากาศในการทานข้าวครับ นั่งทานคนเดียวมันเหงาเลยชวนป้าณีคุยเรื่องสนุกไปด้วย แล้วพี่มาทำไม”

“กูก็กลับมานอนบ้านสิ” เสียงเรียบดูเหนื่อยๆ ตอบกลับ มือสองข้างค่อยๆ ปลดกระดุมแขนเสื้อและพับขึ้นเกือบถึงศอกแล้วดึงเนกไทคลายออกและปลอดกระดุมคอเสื้อเม็ดบนออกสามเม็ด หย่อนสะโพกลงนั่งเก้าอี้ตัวที่นั่งประจำ