ตอนที่39 ความจำเลือนราง

หุ่นกำยำเหมือนนายแบบหันหลังเดินออกจากห้องทันที หน้าตาหล่อเหลาดูอ่อนล้าเล็กน้อยเพราะเมื่อคืนที่ผ่านมาได้นอนหลับไปแค่สองชั่วโมง อีกทั้งยังใช้พลังงานไปค่อนข้างเยอะ

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ขึ้นมาเอนหลังพักผ่อนบนเตียงนอน ม่านทุกบานถูกปิดสนิทเปลี่ยนกลางวันเป็นกลางคืนไม่มีแสงสว่างแม้แต่เล็กน้อยเล็ดลอดผ่านเข้ามากวนใจเจ้าของห้อง

โทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดถูกหยิบขึ้นมาจากโต๊ะข้างเตียงนอนกดเข้าแอปพลิเคชันหาคู่ที่กำลังเป็นที่นิยม หลังจากนั้นก็กดพิมพ์ข้อความหาหญิงสาวที่เป็นคู่แมทเพียงคนเดียวของชายหนุ่ม

‘สวัสดีครับ เป็นอย่างไรบ้างสบายดีนะครับ’ คำถามยอดฮิตของการเริ่มต้นบทสนทนา

สายตาคมจ้องหน้าจอโทรศัพท์มือถือนานกว่า 5 นาทีเพื่อรออีกฝ่ายตอบกลับแต่ไร้วี่แววจนต้องวางโทรศัพท์ในมือลง ตั้งท่าจะล้มตัวลงนอนพักสายตาสักหน่อยค่อยลุกไปเคลียร์งานต่อ

ติ๊ง!

พรึบ!

ขณะที่กำลังกึ่งหลับกึ่งตื่นเสียงเตือนข้อความดังขึ้นแขนยาวรีบคว้ามือถือที่วางอยู่ข้างตัวมาเปิดดูทันที

‘สวัสดีค่ะ ฉันสบายดีค่ะแล้วคุณล่ะคะ’

‘สบายดีครับ วันนี้หยุดมีแพลนออกไปเที่ยวไหนหรือเปล่าครับ’

‘คงไม่ได้ออกไปไหนค่ะ น่าจะพักผ่อนอยู่บ้าน แล้วคุณลูคัสล่ะคะวันนี้หยุดหรือว่าทำงาน’

‘วันนี้วันหยุดครับ แต่อาจจะลุกไปเคลียร์งานนิดหน่อยครับ’

‘อ้อค่ะ ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ’

‘ครับ คุณเองก็เช่นกันนะครับ อย่าทำงานหนักจนเกินไป’

‘ค่ะ ฉันเองก็ไม่ได้อยากทำงานหนักนักหรอกค่ะ แค่อยากทำงานทำตัวเองให้ยุ่งจะได้ไม่ต้องมีเวลาไปคิดเรื่องอื่น’

‘ดูเหมือนคุณมีเรื่องไม่สบายใจ ถ้าไม่รังเกียจเล่าให้ผมฟังได้นะครับ ผมจะเป็นผู้รับฟังที่ดี’

‘จะไม่รบกวนคุณเกินไปเหรอคะ’

‘ไม่หรอกครับ’

‘คือฉันเลิกกับแฟนที่คบกันมา 6 ปี เขานอกใจฉันไปมีคนอื่นซึ่งผู้หญิงคนนั้นก็ทำงานอยู่ที่เดียวกันกับเราสองคน และตอนนี้เขาทั้งสองคนก็คบกันเปิดเผย ฉันรู้สึกอึดอัดทุกครั้งที่ต้องเผชิญหน้ากับพวกเขา 2 คน ไม่ใช่ว่าฉันยังรักเขาอยู่นะคะฉันแค่ไม่อยากเห็นพวกเขาสองคนอีก หรือฉันต้องทำยังไงถึงจะสามารถผ่านความรู้สึกนี้ไปได้’

‘คุณไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นครับ คุณแค่ใช้ชีวิตไปตามปกติของคุณ ให้มองพวกเขาสองคนเป็นคนที่เคยรู้จักแต่ตอนนี้ไม่ได้รู้จักกันแล้ว เวลาจะช่วยเยียวยาทุกอย่างให้ดีขึ้นได้ ความรู้สึกก็เช่นกัน’

‘มันไม่ง่ายอย่างนั้นสิคะ’

‘ผมทราบครับว่ามันไม่ง่าย แต่คุณเองก็ต้องพยายามทำให้ได้เพราะมันจะดีต่อคุณเอง สักวันคุณจะได้เจอคนที่ใช่สำหรับคุณนะครับผมเชื่อแบบนั้น’

‘ฉันพยายามหลายครั้งแล้วค่ะ หรือฉันต้องย้ายงานและย้ายที่อยู่ปัญหาทุกอย่างมันถึงจะจบคะ’

‘ผมว่าคุณกำลังเอาตัวเองเข้าไปผูกกับพวกเขาสองคนเกินไป ผมว่าคุณลองหาอะไรใหม่ๆ ทำดีกว่าไหมครับ เช่นหาเวลาออกไปเที่ยว ไปสถานที่ใหม่ๆ ออกไปทำอะไรใหม่ๆ ลองออกไปใช้ชีวิตร่วมกับคนแปลกหน้า คุณจะเห็นว่าโลกใบนี้ยังมีอะไรสนุกๆ รอให้เราไปสัมผัสอยู่อีกมากมายครับ’

‘ขอบคุณที่แนะนำค่ะ ฉันคงต้องจ้างใครสักคนไปเที่ยวเป็นเพื่อนแล้วล่ะค่ะ’ ดีไซน์ตอบกลับข้อความอีกฝ่ายกลับไป ลุคค์ถึงกับคิ้วขมวดยกมือขึ้นกุมขมับเพราะหญิงสาวกำลังเข้าใจความหมายของเขาผิด ความคิดในหัวเริ่มรวน กระบวนการคิดและแก้ปัญหาเริ่มขาดความสมดุลจนไม่สามารถหาทางออกกับเรื่องนี้ได้ มีสิ่งเดียวที่ทำได้ตอนนี้คือรีบโทรหาแทนไท

ตู๊ด…

‘พี่หัดดูเวลาบ้างนะครับ ไม่ใช่คิดจะโทรตอนไหนก็โทร’ เสียงงัวเงียบ่นมาตามสาย

‘เด็กบาร์โฮสต์ของเรามีใครบ้างที่รับงานเที่ยวกับลูกค้า’ ลุคค์ถามออกไปน้ำเสียงจริงจัง

‘ทำไมครับพี่จะจ้างพวกมันไปเป็นเพื่อนเที่ยวหรือไง’

‘ไม่ต้องถามมากรีบบอกกูมาว่ามีใครบ้าง’

‘ไอ้ฟอร์ดครับ ไอ้นี่มันตัวท็อปเดี๋ยวผมส่งเบอร์มันให้พี่แล้วกัน ว่าแต่มีอะไรหรือเปล่าครับ’ แทนไทถามกลับด้วยความสงสัยที่จู่ๆ ลุคค์ก็ให้ความสนใจเรื่องนี้ทั้งที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผับเพราะมันเป็นสิทธิ์ของเด็กที่จะรับงานอื่น

‘ไม่ต้องเสือก รีบส่งมา’