ตอนที่38 ความจำเลือนราง

“คุณมีแฟนไหมคะ แล้วแฟนคุณรู้ไหมว่าคุณทำงานแบบนี้ ฉันไม่ได้จะดูถูกอาชีพคุณหรอกนะคะ แต่แฟนคุณจะโอเคเหรอคะที่คุณมานอนกับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้”

“ไม่มีหรอกครับ แต่ตอนนี้ผมกำลังจีบผู้หญิงคนหนึ่งอยู่”

“งั้นขอให้เธอรับรักคุณไวๆ นะคะ”

“ขอบคุณครับ รีบไปอาบน้ำเถอะครับผมหิวข้าวแล้ว”

“เอ๊ะ!” คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันเมื่อได้ยินดังนั้น

“ก็คุณจะเลี้ยงข้าวผมไม่ใช่เหรอครับ”

“อ้อ..โอเคค่ะ รอฉันแป๊บหนึ่งนะคะ”

ระหว่างที่รอหญิงสาวจัดการธุระส่วนตัวลุคค์ก็ถือโอกาสเดินสำรวจรอบๆ ห้อง สายตาไปสะดุดที่กล่องกระดาษบรรจุของหลายกล่องปิดฝากล่องสนิทวางซ้อนกันอยู่เหมือนเตรียมจะย้ายห้องหรือเก็บให้เป็นระเบียบ แต่เขาคิดว่าอย่างหลังมากกว่า

“ห้องนี้ของใคร” ลุคค์ถือวิสาสะเปิดประตูเดินเข้าไปสำรวจด้านในก็พบเพียงห้องเปล่ามีเพียงกรอบรูปอันเล็กที่วางคว่ำหน้าอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง ลุคค์จึงหยิบขึ้นมาดู

ฝ่ามือหนากำกรอบรูปในมือแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดที่หลังมือ เมื่อเห็นรูปถ่ายใบเล็กนั้นเป็นรูปของหญิงสาวที่ถ่ายคู่กับอดีตคนรักที่พึ่งเลิกรากันไป รอยยิ้มสวยหวานที่เขาพลาดโอกาสที่จะได้ชื่นชมไปหลายปี

“คุณเข้ามาทำอะไรที่นี่คะ” ดีไซน์ในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นสบายๆ ยืนอยู่หน้าประตูที่เปิดอ้าไว้เอ่ยถามขึ้นดวงตากลมโตมองไปยังชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างเตียงนอน

“ผมว่าจะเดินไปหาน้ำกินที่ห้องครัว ไม่รู้ว่าห้องครัวคุณอยู่ไหนเลยเดินหลงเข้ามาที่นี่ครับ” ลุคค์โกหกหน้าตายทั้งที่จากห้องที่เขาเดินมาเพื่อไปห้องครัวนั้นใกล้กว่าเดินมาที่ห้องนี้เป็นไหน ๆ

“ห้องครัวอยู่ทางโน้นค่ะ คุณเดินมาผิดทางแล้วค่ะ” หญิงสาวยืนรอจนชายหนุ่มเดินผ่านหน้าไป เท้าเล็กเดินตามเข้าไปในครัวเพื่อหยิบน้ำเปล่าในตู้เย็นมารินใส่แก้วยื่นให้ชายหนุ่ม

“น้ำค่ะ คุณจะรับกาแฟด้วยไหมคะ”

“ก็ดีครับ”

“ขอคิวอาร์โค้ตคุณหน่อยค่ะ” ระหว่างยืนรอกาแฟที่เครื่องกำลังชงอยู่นั้นใบหน้าหวานหันกลับมาคุยกับชายหนุ่มพร้อมถือโทรศัพท์มือถืออยู่ในมือ

“อ้อ..ครับ” ลุคค์จำต้องเปิดคิวอาร์โค้ดให้หญิงสาวสแกน หลังจากนั้นก็มีข้อความแจ้งเตือนเงินเข้าบัญชี

ติ๊ง!

[14/05/67 09:06 บช X-2768 เงินเข้า 15,000.00 คงเหลือ 39,876,534.00 บ.]

หลังจากทั้งสองทานมื้อเช้าเสร็จลุคค์ก็ขับรถกลับมาส่งดีไซน์ที่คอนโดแล้วขอตัวกลับทันทีเพราะได้รับสายจากธาราว่าเจ้านายต้องการพบ

คฤหาสน์ฮาร์เปอร์

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“นายมีอะไรหรือเปล่าครับ” ลุคค์เดินเข้ามาหยุดตรงกลางระหว่างโต๊ะทำงานของธาราและชาร์วี

“กูได้ข่าวว่าเมื่อคืนมึงรับลูกค้า” เสียงเรียบเอ่ยถามขึ้นขณะที่สายตายังจดจ้องอยู่ที่แฟ้มเอกสารในมือ

“ใครบอกนายครับ” ลุคค์ไม่ตอบคำถามคนเป็นนายแต่ถามกลับ

“กูถามมึงเพื่อที่มึงจะย้อนถามกูกลับหรือไง”

“ขอโทษครับ”

“สรุปเมื่อคืนมึงหายหัวไปไหนมาทำไมกูกับนายเข้าไปที่ผับแล้วไม่เจอ” เสียงเรียบของธาราถามแทรกขึ้นเพื่อให้ชายหนุ่มรู้ตัว

“ผมมีธุระด่วนครับ เลยออกไปทำธุระ”

“ธุระที่ว่าคือรับงานออกไปข้างนอกกับลูกค้าอย่างนั้นเหรอ” ชาร์วีถามขึ้นอีกครั้ง

“ผู้หญิงคนนั้นผมกำลังจีบเธออยู่ครับ ไม่ใช่ลูกค้าอย่างที่นายเข้าใจ” ลุคค์จำต้องบอกความจริงออกไปทั้งๆ ที่คิดว่าเจ้านายคงรู้อยู่แล้วว่าหญิงสาวคนที่เขาออกไปด้วยเมื่อคืนคือใคร

“แต่เธอคิดว่ามึงเป็นพนักงานของผับ ทำไมถึงไม่บอกเธอไปตรงๆ ว่ามึงเป็นใคร” ชาร์วีละสายตาจากแฟ้มเอกสารเงยหน้าขึ้นมองหน้ามือซ้ายคนสนิท

“มันยังไม่ถึงเวลาครับ”

“มีเหตุผลอะไรที่ต้องรอเวลา” ชาร์วีเริ่มเสียงดังขึ้นเพราะไม่เห็นด้วยกับการกระทำของลุคค์สักเท่าไหร่

“ก็เหมือนนายเมื่อก่อนแหละครับ กว่าจะเปิดเผยให้นายหญิงรู้ก็หลบๆ ซ่อนๆ จากนายหญิงมาหลายปี” ลุคค์ย้อนกลับคนเป็นนายจนธาราที่นั่งฟังบทสนทนาอย่างตั้งใจหลุดขำออกมาไม่ได้

“หึ หึ”

“ไอ้ลุคค์!” เสียงแข็งตะโกนดังกร้าวสายตาวาวโรจน์จ้องหน้ามือซ้ายคนสนิท แต่ลุคค์ยังยืนทำหน้านิ่ง และตอบกลับคนเป็นนายเสียงเรียบ

“นายมีเรื่องจะถามผมแค่นี้ใช่ไหมครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะครับ”