ตอนที่54 จ้างเที่ยวฟิลลิ่งแฟน#3

“ถ้าผมรู้ว่าคุณเข้มแข็งขนาดนี้ ผมไม่ปล่อยให้เขาทำร้ายคุณนานขนาดนี้หรอก” ลุคค์พึมพำกับตัวเองสีหน้าเรียบนิ่งสายตาจดจ้องถนนข้างหน้ายากจะคาดเดาว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“คุณว่าอะไรนะคะ” ดีไซน์ที่ได้ยินไม่ถนัดเพียงไม่กี่คำแต่พอจับใจความได้ว่าชายหนุ่มนั้นพูดถึงตัวเอง

“เปล่าครับ ผมแค่จะถามว่าคุณชอบที่นี่หรือเปล่า”

“ชอบค่ะทะเลที่นี่สวยมาก แต่ค่อนข้างจะวุ่นวายไปหน่อย ถ้าเป็นเกาะส่วนตัวคงจะสงบและร่มรื่นและน่าอยู่มากเลยนะคะ”

“ถึงแล้วครับ”

ร้านอาหาร

“อาหารซีฟู้ดร้านนี้สดใหม่ทุกวันเพราะจะมีเรือชาวบ้านเอามาส่งที่ร้านทุกเช้า เพราะฉะนั้นอาหารบางอย่างก็จะมากน้อยต่างกัน บางวันมีเมนูพิเศษ แต่วันนี้คุณโชคดีกุ้ง หอย ปู ปลา มีครบ รับประกันความสดสะอาดแน่นอนครับ” ไม่ใช่ดีไซน์จะโชคดีขนาดนี้หรอกแต่เพราะว่าลุคค์นั้นโทรมาสั่งที่ร้านไว้ตั้งแต่วันก่อนว่าวันนี้เขาจะมาทานอาหารที่ร้านให้ทางร้านเตรียมวัตถุดิบตามรายการที่สั่งนี้ให้ด้วย แค่ลำพังเรือชาวบ้านลำเล็กๆ จะมีวัตถุดิบเกรดพรีเมียม กุ้ง ปู ตัวใหญ่ๆ แบบนี้คงเป็นไปได้ยาก ทางร้านจึงต้องไปรับซื้อจากเรือประมงขนาดใหญ่ที่สามารถออกทะเลไปได้ไกลจึงได้วัตถุดิบชั้นดีมาปรุงอาหารหน้าตาน่ารับประทานที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ

“ดีจังเลยนะคะ ได้ช่วยชาวบ้านด้วย”

“ครับ”

เวลาสามทุ่ม

“ไปเดินเล่นช่วยย่อยกันหน่อยไหมครับ” เมื่อรถยนต์คันหรูขับมาจอดริมถนนเลียบชายหาดซึ่งอยู่ห่างจากโรงแรมที่พักประมาณเกือบสิบกิโลเมตร ลุคค์จึงเอ่ยถามขึ้น

“ก็ดีนะคะ บรรยากาศตอนกลางคืนเงียบสงบดี” บรรยากาศโดยรอบเงียบสงบ มีเพียงแสงสว่างจากพระจันทร์ที่ทอประกายให้ได้เห็น หาดทรายสีขาว เท้าเล็กยืนมาหยุดอยู่ระหว่างเส้นแบ่ง ผืนทรายที่แห้งสนิท กับผืนทรายที่เปียกชุ่มเพราะถูกน้ำทะเลซัดสาดอยู่เป็นระยะ บรรยากาศที่มีลมพัดเอื่อยๆ ใบหน้าและเส้นผมถูกสายลมพัดปะทะ กอปรกับหูก็ได้ยินเสียงเกลียวคลื่นม้วนตัวเข้าหาชายฝั่งทำให้รู้สึกผ่อนคลาย เท้าเปล่าสัมผัสได้ถึงความนุ่มของทรายเม็ดละเอียด ก่อนจะเงยหน้ามองเห็นท้องฟ้าที่มีดาวดวงเล็กอยู่เต็มท้องฟ้าและท้องทะเลอันกว้างใหญ่ที่มีเหล่าปลาเล็กปลาน้อยอาศัยอยู่บ้านหลังใหญ่ที่อุดมสมบูรณ์หลังนี้ จนไม่รู้ตัวว่าเดินมาไกลแค่ไหนแล้ว

“อากาศเย็นลงมากแล้ว ผมว่าเรากลับกันเถอะครับ” ลุคค์ที่เดินตามมาเงียบๆ เอ่ยพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าแขนเรียวเล็กทั้งสองข้างยกขึ้นโอบกอดตัวเองมาสักพักแล้ว

“ค่ะ”

“ใส่นี่คลุมไว้ก่อนครับ” เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาวที่เคยอยู่บนตัวชายหนุ่มตอนนี้ย้ายมาคลุมไหล่บาง ฝ่ามือหนาจูงมือคนตัวเล็กหันหลังเดินกลับทางเดิม เท้าเล็กก้าวตามอย่างเร่งรีบเพราะขนาดความยาวของขาสองคนนั้นค่อนข้างแตกต่างกันทั้งที่ลุคค์เองก็เดินช้าลงกว่าเดิมมากแต่ก็ถือว่าเร็วสำหรับคนที่สูง 174 เซนติเมตรอยู่ดี

“เดินช้าลงหน่อยได้ไหมคะ ฉันเดินตามคุณไม่ทัน” ไซน์พูดเสียงอ่อยเพราะตรงจุดนี้ค่อนข้างโล่งลมพัดโกรกแรงเนื่องจากไม่มีต้นไม้บดบัง ร่างบางเริ่มหนาวสั่นขึ้นมาอีกครั้ง

“ถ้างั้นเอาแบบนี้แล้วกัน/ว้าย!” ดีไซน์ร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่ออยู่ ๆ ตัวเองก็ลอยขึ้นจากพื้นไปอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่ม มือเล็กรีบตวัดขึ้นโอบรอบคอหนาตามสัญชาตญาณ

“คุณทำอะไรคะ ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะ”

“ถือว่าเป็นเซอร์วิสพิเศษจากผมแล้วกัน ตัวเล็กแค่นี้เอาอะไรมาหนัก ไม่มีส่วนไหนที่ใหญ่พอจะให้หนักเลยแม้แต่ตรงที่ควรใหญ่” สายตาคมเข้มมองไปยังทางเดินข้างหน้าไม่ได้สนใจว่าคนที่เขาอุ้มอยู่นั้นกำลังทำหน้าตกใจแค่ไหน

ระหว่างทางนั่งรถกลับโรงแรม

“เอ่อ..ฉันขอถามอะไรคุณหน่อยได้ไหมคะ”

“ครับ”

“คุณทำอาชีพแบบนี้รายได้ดีขนาดนั้นเลยเหรอคะ ดูเหมือนคุณจะใช้ชีวิตหรูหรามากกว่าคนทั่วไปมากเลยนะคะ”

“แล้วคุณคิดว่าไงครับ คุณจ้างผมวันละหมื่นคุณคิดว่างเงินจำนวนเท่านี้ต้องทำงานอะไรถึงได้ค่าจ้างวันละเป็นหมื่น”

“แล้วเดือนหนึ่งคุณมีรายได้ประมาณกี่บาทคะ”

“ก็หลายล้านครับ” ดีไซน์ได้ฟังคำตอบถึงกับตกใจ ดวงตากลมโตเบิกตากว้างกับยอดรายได้ของชายหนุ่มที่เธอจ้างมา

“เดือนเป็นล้านเลยเหรอคะ”