ตอนที่53 จ้างเที่ยวฟิลลิ่งแฟน#3

เมื่อทั้งสองเดินกลับเข้ามาภายในห้องลุคค์ก็ตรงดิ่งเข้าห้องน้ำ รีบเปิดน้ำอุ่นใส่อ่างและผสมน้ำนมลงไปกับสบู่ ใช้เวลานานนับสิบนาทีก็เดินกลับออกมาด้วยเสื้อผ้าชุดเดิม

“รีบเข้าไปอาบน้ำได้แล้วครับผมเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้แล้ว แช่แค่สิบนาทีให้ร่างกายอุ่นแล้วรีบอาบน้ำ” ลุคค์เอ่ยเรียกหญิงสาวที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ที่โซฟาในสภาพชุดเดิม

“ค่ะ” ดีไซน์เอ่ยตอบทั้งที่สายตายังจ้องอยู่ที่หน้าจอและนิ้วเรียวยังกดพิมพ์ข้อความไม่หยุด ไม่มีทีท่าจะลุกขึ้นแม้แต่น้อย

“ไซน์...วางโทรศัพท์ลงแล้วไปอาบน้ำก่อน” เสียงทุ้มพูดขึ้นอีกครั้งเมื่อหญิงสาวตรงหน้ายังไม่ยอมขยับตัวลุกขึ้นสักที

“จะดุทำไม ฉันไม่ใช่เด็กนะคะ” ใบหน้าเรียวแหงนขึ้นมองค้อนอย่างไม่ค่อยพอใจ

“ถ้าโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ควรที่จะลุกตั้งแต่ผมเรียกครั้งแรกแล้วครับ” มือหนาเอื้อมไปดึงโทรศัพท์จากมือหญิงสาวและเดินเอาไปวางที่โต๊ะข้างหัวเตียง สายตาคมเข้มหันกลับมามองหญิงสาวที่ยืนหน้าบึ้งไม่พอใจอยู่

“หรือจะให้ผมอาบให้”

“ฉับอาบเองได้ค่ะ”

“ผมให้เวลายี่สิบนาที ผมจองร้านอาหารไว้ตอนทุ่มครึ่ง” ริมฝีปากหยักยื่นคำขาดเพื่อย้ำเตือนอีกครั้ง

ปึ้ง ปึ้ง ปึ้ง

เสียงกระแทกฝีเท้ากับพื้นอย่างไม่ค่อยพอใจเดินผ่านหน้าชายหนุ่มเข้าไป

ปั้ง!

เมื่อแน่ใจว่าเด็กดื้อล็อกประตูห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว ลุคค์ก็รีบสาวเท้าออกจากห้องเพื่อไปอาบน้ำจัดการตัวเองอีกห้องที่อยู่ข้างๆ กัน เพราะห้องนั้นเป็นห้องทำงานและห้องนอนส่วนตัวของเขานั่นเอง

“คุณอาบน้ำเสร็จแล้วเหรอคะ” ไซน์เปิดประตูห้องน้ำออกมาในชุดคลุมอาบน้ำและมีผ้าเช็ดผมพันอยู่รอบศีรษะเห็นชายหนุ่มที่ดุเธอก่อนหน้าแต่งตัวในชุดใหม่บ่งบอกว่าเขาได้ผ่านการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่มาเรียบร้อยแล้ว

“ครับ ผมขอเขาอาบที่ฟร้อน” ดีไซน์ทำหน้างงเหลือบสายตาไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนฝาผนัง เวลาขณะนี้แค่ทุ่มเศษๆ เพราะฉะนั้นเธอใช้เวลาอาบน้ำแค่สิบห้านาที แต่เขาสามารถลงไปอาบน้ำที่ฟร้อนด้านล่างและเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก่อนเธองั้นเหรอ

“รีบไปแต่งตัวได้แล้วครับ อย่ามัวแต่มาหาเรื่องจับผิดผม”

“ใครหาเรื่องจับผิดคุณกัน รู้อย่างนี้ไม่น่ารีบเลยน่าจะแช่ในอ่างสักครึ่งชั่วโมง” ดีไซน์เดินบ่นอุบอิบกลับเข้าไปยังห้องแต่งตัว ใช้เวลาสิบนาทีก็กลับมาด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่เป็นชุดเดรสสีขาวใส่สบายๆ มืออีกข้างยังถือผ้าเช็ดตัวเดินมานั่งลงเตียงนอนและเช็ดผมด้วยท่าทีสบายๆ

“ใครใช้ให้ไปนั่งเช็ดผมบนเตียงนอน ไปนั่งตรงโน้นผมเป่าผมให้ ขืนให้คุณนั่งเช็ดอยู่แบบนี้ทั้งคืนคงไม่แห้งคงได้เป็นหวัดแน่ ๆ” นิ้วเรียวชี้ไปที่โต๊ะกระจกบานใหญ่วางอยู่ทางเข้าก่อนถึงห้องแต่งตัว

“ขี้บ่นจัง” ดีไซน์บ่นขึ้นอีกครั้งแต่ก็ยอมลุกเดินไปอย่างว่าง่าย

“ผมหอมจัง” ลุคค์ค่อย ๆ เช็ดอย่างเบามือขณะที่สายตาจ้องมองหญิงสาวผ่านกระจกบานใหญ่เป็นระยะ

“ขอบคุณค่ะ แต่คุณรีบเช็ดจะดีกว่านะคะ” ใบหน้าจิ้มลิ้มตอบกลับน้ำเสียงปกติ ไม่ได้มีทีท่าประชดประชัน ซึ่งสวนทางกับคำพูดโดยสิ้นเชิง จนลุคค์ชักจะไม่แน่ใจว่าเธอเป็นคนตรง ๆ หรือเธอกำลังเล่นละครหลอกด่าเขากันแน่

“เสร็จแล้วครับคุณผู้หญิง” เมื่อไดร์เป่าผมเงียบเสียงลงและหวีในมือถูกวางลงในกล่องดังเดิม ลุคค์จึงเอ่ยขึ้น

“ดูคุณชำนาญนะคะ ทำให้ผู้หญิงบ่อยเหรอคะ” ไม่รู้อะไรเข้าสิงให้ดีไซน์พูดแบบนั้นออกไป อาการไม่พอใจปนประชดถูกแสดงออกไปต่อหน้าชายหนุ่ม ริมฝีปากหยักเผลอยิ้มเล็กน้อยก่อนจะรีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่นก่อนที่เธอจะเห็น

“ครับ..บ่อย ผมทำให้น้องสาวบ่อย” ใบหน้าบึ้งตึงแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มมุมปากอย่างลืมตัว

“ไปกันเถอะครับ ผมจองโต๊ะไว้แล้ว” ลุคค์ที่ดึงสติกลับมาได้ก่อนเป็นฝ่ายพูดขึ้นและเดินนำหญิงสาวออกไป คว้ากุญแจและกระเป๋าสตางค์เปิดประตูห้องออกไป

บนรถ

ระหว่างทางนั่งรถไปทานมื้อเย็นสุดพิเศษที่ลุคค์จัดเตรียมไว้ให้หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ หนุ่มลูกครึ่งก็แอบชำเลืองมองหญิงสาวอยู่เป็นระยะ

“คุณหายทุกข์ใจขึ้นแล้วใช่ไหมครับ”

“ทุกข์ใจเรื่องอะไรคะ”

“ผู้ชายคนนั้น”

“ฉันก็แค่เสียใจ แต่ไม่ถึงกับทุกข์ใจ ในเมื่อเขาไม่ได้รักฉัน ฉันจะไปทุกข์ใจกับเขาทำไม คนเรามีพบก็ต้องมีจากไม่มีสิ่งของใดในโลกเป็นของเราโดยแท้ วันนี้เป็นของเราวันพรุ่งนี้อาจจะเป็นของคนอื่น ตัวเราเองก็เหมือนกัน วันนี้รักคนนี้พรุ่งนี้อาจจะเปลี่ยนไปรักอีกคนก็ได้” ดีไซน์ตอบด้วยสีหน้าเรียบนิ่งไม่ได้แสดงอาการเจ็บปวดอะไรเมื่อพูดถึงแฟนเก่า