ตอนที่64 เปย์หนัก

“ถ้านายถามก็บอกว่ากูมีธุระ ไม่ต้องเสือกบอกว่ากูกลับไปนอนที่คอนโด”

“รับทราบครับ เพื่อความสุขของลูกพี่ผมจะพยายามอย่างเต็มที่ครับ”

แทนไทและการ์ดอีก 4-5 คนขับรถเข้ามาจอดที่คฤหาสน์ฮาร์เปอร์ในตอนเช้าหลังจากเคลียร์ความเรียบร้อยที่ผับเรียบร้อย

“สวัสดีตอนเช้าครับนาย พี่ธารา” แทนไทเดินเอาแฟ้มรายการสั่งเหล้าและไวน์ที่ลุคค์เซนต์เรียบร้อยเข้าไปวางบนโต๊ะทำงานของชาร์วีเพื่อเซนต์อนุมัติก่อนจะทำการสั่งซื้อเพราะมูลค่าการสั่งซื้อค่อนข้างสูง

“แล้วไอ้ลุคค์หายหัวไปไหนไม่เห็นเข้าบ้าน วันนี้มันนอนที่ผับหรือไง”

“พี่ลุคค์กลับไปนอนที่คอนโดครับ” คำตอบของแทนไทแสดงถึงคำว่ารับปากไปส่งๆ สั่งอย่างได้อย่างสมกับฉายาที่ลุคค์ตั้งให้จริงๆ

“แล้วของที่ให้เตรียมมันจัดการเรียบร้อยแล้วหรือไงถึงหายหัวไปแต่เช้าแบบนี้” ชาร์วีเริ่มเสียงแข็งขึ้นเรื่อยๆ

“เรียบร้อยแล้วครับ ผมกำลังจะไปเช็กความเรียบร้อยอีกรอบ ขอตัวก่อนนะครับ” แทนไทรีบพาตัวเองออกมาจากพื้นที่เสี่ยงภัยทันทีเพราะรู้สึกถึงพายุฤดูร้อนกำลังก่อตัวขึ้น

“เอาตัวรอดเก่งทั้งลูกพี่ทั้งลูกน้อง พักนี้ไอ้ลุคค์มันหายหัวบ่อยมีเรื่องอะไรมึงรู้หรือเปล่าธารา”

“มันน่าจะอยากมีเมียมั้งครับ” ธาราตอบกลับสีหน้าเรียบนิ่ง

“ไม่มีเหตุผลดีกว่านี้มาตอบกูหรือไง ถึงเอาเรื่องผู้หญิงมาบังหน้าแบบนี้ไอ้ห่า ไอ้ลุคค์มันคิดจะจริงจังกับผู้หญิงที่ไหนวันๆ สนใจแต่หมักเหล้าไม่รู้ว่ามันไปเรียนหมอให้เสียเวลาทำไมตั้ง 9 ปี แม่งตอนนั้นคิดอะไรอยู่”

“ได้ข่าวว่าผู้หญิงที่มันชอบตอนนี้เขาเลิกกับแฟนแล้วครับ น่าจะกำลังตามจีบอยู่เห็นพวกการ์ดที่ผับพูดกันแบบนั้นนะครับ”

“มันไปทำให้เขาเลิกกันหรือไง” ถามกลับเสียงแข็งทันทีพร้อมสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย

“ไม่ทราบครับ ผมไม่ชอบเสือกเรื่องของคนอื่น ถ้านายอยากรู้มากกว่านี้นายลองถามไอ้แทนไทดูก็ได้ครับ เรื่องนี้มันเองก็เสือกมาตั้งแต่ต้น” คำตอบค่อนไปทางคำด่าของคนที่แทนตัวเองว่าเลขา

“มึงกำลังด่าว่ากูเสือกเรื่องคนอื่น ข้าวเช้าที่พึ่งแดกเข้าไปไม่ช่วยให้มึงสำนึกบุญคุณเลยหรือไงถึงมานั่งด่ากูปาว ๆ อยู่แบบนี้”

ปั้ง!

แบงก์สีเทาควักออกจากกระเป๋าสตางค์วางลงตรงหน้ามาเฟียหนุ่มเจ้าของบ้าน พร้อมกับตั้งท่าลุกจากโต๊ะอาหาร

“อะไร” ชาร์วีถามกลับสีหน้างุนงงจ้องหน้ามือขวาคนสนิทเขม็ง

“ค่าข้าวกับค่ากาแฟ จะได้เลิกทวงค่าข้าวค่าน้ำกับกูสักที รำคาญแม่งฉิบหาย” พูดจบก็หันหลังเดินออกไปทันที ไม่ได้สนใจว่าชาร์วีจะหงุดหงิดไม่พอใจจนควักปืนมายิงกระบาลจนพรุนหรือเปล่า

“ไอ้ห่า”

ป้าณี แม่บ้านคนเก่าคนแก่ที่เลี้ยงทั้งสองมาตั้งแต่เด็กเห็นแบบนี้จนชิน ได้แต่ส่ายหัวให้กับความไม่ลงรอยกันทั้งที่เลี้ยงมาด้วยกัน กินข้าวหม้อเดียวกัน

ทางด้านลุคค์

โรงพยาบาลเอกชนชื่อดังที่เต็มไปด้วยคนไข้ที่มาใช้บริการแต่เช้าตรู่ ลุคค์เลือกเดินเข้าประตูด้านหลังโรงพยาบาลเพราะเอารถไปจอดตรงลานจอดสำหรับเจ้าหน้าที่ที่พีทคุณหมอหนุ่มเจ้าของโรงพยาบาลเตรียมไว้ให้

“สวัสดีค่ะคุณหมอลุคค์มาพบคุณหมอพีทเหรอคะ” เจ้าหน้าที่พยาบาลประจำหน้าห้องเอ่ยถามขึ้นเมื่อชายหนุ่มเดินมาหยุดพร้อมกับส่งยิ้มโปรยเสน่ห์ตั้งแต่เดินเข้ามาด้านใน

“ครับ”

“รอสักครู่นะคะ”

ก๊อก ~ ก๊อก ~ ก๊อก ~

“คุณพีทคะคุณหมอลุคค์มาขอพบค่ะ”

“ให้เข้ามาได้ครับ” เสียงทุ้มเอ่ยอนุญาต ไม่รอช้าลุคค์สาวเท้ายาวเข้าไปด้านใน

“รีบเอาเอกสารมาเซนต์กูมีตรวจคนไข้” พีทพูดขึ้นทั้งที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นมาทักทายลุคค์ด้วยซ้ำ

“รีบถึงขนาดไม่คิดจะเงยหน้าขึ้นมามองหน้าหล่อๆ ของกูเลยหรือไง”

“หน้าเชี่ย ๆ ล่ะสิไม่ว่า แม่งชอบทำอะไรไม่เข้าเรื่องกูต้องมาเดือดร้อนด้วย”

“ขอโทษที่รบกวนท่าน ผอ. นะครับ ช่วยเซนต์เอกสารให้กระผมไม่กี่แผ่น สัญญาว่าจะรีบไสหัวไปให้ไกลไม่กลับมาให้เห็นหน้าอีกเลยครับ” ลุคค์เดินไปหย่อนสะโพกนั่งลงขอบโต๊ะทำงานพร้อมกับหยิบเอกสารออกมาจากซองสีน้ำตาลวางลงตรงหน้าคุณหมอหนุ่มเจ้าของห้อง

"คอนโดซื้อมาราคา 20 ล้านมึงจะขายต่อ 5 ล้าน ทำงานหนักจนสมองเบลอไปแล้วหรือไง หรือที่บ้านมึงล้มละลายจนร้อนเงินถึงต้องขายขาดทุนขนาดนี้ กูซื้อต่อให้ก็ได้นะ” เมื่อเห็นตัวเลขในกระดาษคิ้วเข้มถึงกลับขมวดเข้าหากัน