บทที่4 หนูมีคนที่ชอบอยู่แล้ว

บทที่4

หนูมีคนที่ชอบอยู่แล้ว

ผมได้คุยกับน้องสาวโดยที่ผมพยายามถามความรู้สึกของเธอที่มีต่อไอ้โซ่ เธอยืนยันว่าเธอไม่ได้คิดอะไร

"ผู้ชายแบบพี่โซ่ต่อให้เหลือคนเดียวบนโลกนี้หนูก็ไม่เอาค่ะ"

"อือ พี่จะได้สบายใจ แล้วเราเป็นยังไงบ้างมาครั้งนี้ไม่ค่อยพูดเลย"

"หนูไม่รู้จะคุยอะไรค่ะ"

เป็นคำตอบที่ผมไม่ชอบเลย หน้าผมเธอก็ไม่อยากมองนี่ผมทำอะไรผิดร้ายแรงมากเลยหรือไง

"กว่าพี่จะเรียนจบเราก็18พอดี"

"ค่ะ"

"โกรธที่พี่มีแฟนใช่ไหม เดี๋ยวเราโตขึ้นเราก็เข้าใจเองนั่นแหละ อย่าคิดมากเลยยังไงพี่ก็รักน้องสาวคนนี้ที่สุดอยู่แล้ว"

///จันทร์เจ้า///

นั่นสินะฉันยังต้องการอะไรอีก แค่ครอบครัวพี่ตะวันรับฉันเป็นลูกบุญธรรมก็ดีแค่ไหนแล้ว แถมพี่ตะวันก็แสนดีกับฉันขนาดนี้

"ค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วหนูขอไปหาซินก่อนนะคะ"

ฉันตัดปัญหาด้วยการขอร้องให้พี่โซ่เป็นคนพาเที่ยว แม้พี่โซ่จะไม่ได้พาไปไหนไกลแต่ก็ได้ออกมาเปิดหูเปิดตา ผู้คนที่นี่ใช้ชีวิตกันเป็นอิสระ ถนนสะอาดถ่ายรูปสวย วิวดี แสงแดดอ่อนๆ ถ้าหนาวก็หนาวสุดขั้วแต่ฉันชอบนะ

"เรารู้เรื่องที่ผู้ใหญ่คุยกันแล้วใช่ไหมจันทร์เจ้า"

ฉันหันไปมองหน้าพี่โซ่ที่รอจังหวะพูดอยู่นาน จนนางซินวิ่งไปถ่ายรูปกับทุ่งหญ้าพี่โซ่ก็รีบหันมาถามฉันทันที

"รู้ค่ะ พี่ตะวันมาบอกแล้ว"

"แล้วเราคิดว่าไง โอเคไหม แต่สำหรับพี่ พี่โอเคนะ แต่เรื่องแบบนี้มันแล้วแต่จันทร์เจ้าพี่ไม่อยากบังคับ"

"หนูไม่ได้คิดอะไรกับพี่โซ่ หนูรักพี่โซ่เหมือนพี่ชายหนูคนนึง"

"แล้วไอ้ตะวันล่ะ?" คำถามของชายหนุ่มทำเอาจันทร์เจ้าตาโต เธอรีบส่ายหน้าแล้วก้มหน้าลงพื้น

"ทำไมถามแบบนี้คะ พี่ตะวันเป็นพี่ชายของหนู นะ นะ หนูไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นสักหน่อย!"

"แล้วทำไมเสียงสั่นๆ เอาเถอะยังไงมันก็มีแฟนแล้ว เรื่องของเราโตขึ้นค่อยว่ากันอีกที^^"

"หนูไม่ได้คิดอะไรกับพี่ตะวัน พี่โซ่เข้าใจผิดแล้วค่ะ อีกอย่างหนูมีคนที่ชอบอยู่แล้วด้วย!!"

"ฮะ!!!!" นี่ไม่ใช่เสียงพี่โซ่แต่เป็นเสียงของนางซิน อยู่คนละฝั่งของถนนแท้ๆ แต่แม่นี่กลับหูผึ่งฟังฉันมาตลอด

"มีอะไร?" นี่เสียงพี่ตะวันเขาเดินมาพร้อมกับพี่ณิชา ทุกสายตามองมาที่ฉัน

"จันทร์เจ้าแกชอบใคร ใครคือคนที่แกชอบถ้าไม่ใช่พี่ตะวันกับพี่โซ่ ใคร!!!" นางซิน! ฉันอยากหยุมหัวเธอนัก

"เด็กๆ ก็ต้องมีpuppy loveเป็นธรรมดา ทำไมตะวันกับโซ่ทำหน้าแบบนี้ล่ะ?" พี่ณิชามันจะดีกว่านี้ถ้าพี่ไม่พูด แค่นี้ก็เหมือนหนูจุดไฟเผาตัวเองแล้ว

"มันเป็นใคร!" ชายหนุ่มถามออกมาพร้อมเพรียงกันจนจันทร์เจ้าอ้าปากค้าง

"จินยองค่ะ หนูชอบจินยอง!!"

"ไหนมึงบอกไร้สาระไง ไม่ใช่และอย่าบอกว่าเป็นพี่ภูมิ หรือเจ้าขุนห้องท็อป แต่กูอยากเชียร์เจ้าขุนนะหล่อดี เทสดีสุดๆ"

ทุกคนไม่ฟังที่นางซินพูดเลยแต่ทุกคนกำลังรอคำตอบจากฉันอยู่

"จินยองนี่ตัดทิ้งไปได้เลย มันเป็นใครจันทร์เจ้า บอกพี่มาอย่ามามีความลับกับพี่นะ!!" ตะวันขึ้นเค้นเสียงถามน้องสาวต่างสายเลือดแต่เธอไม่ยอมตอบ แผนการเที่ยววันนี้จึงถูกยุบไปโดยปริยาย

กลับถึงบ้านพักนางซินก็รีบกระจายข่าวอย่างไว พ่อแม่ฉันท่านไม่สนใจเพราะท่านเข้าใจ แต่พ่อแม่พี่โซ่ท่านดูห่วงๆ ท่านคงกลัวว่าจะไม่ได้ฉันไปเป็นลูกสะใภ้

ซึ่งแน่นอนว่าฉันไม่มีทางเอาผู้ชายชื่อโซ่มาเป็นสามีแน่นอน

จากที่ฉันไม่คุยกับพี่ตะวันตอนนี้พี่ตะวันก็ไม่ยอมคุยกับฉันเหมือนกัน เขาโกรธที่ฉันไม่ยอมบอกว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร และบอกให้ฉันเอาเวลาไปตั้งใจเรียนดีกว่า

เรื่องนี้ไม่มีใครรู้นอกจากฉัน และฉันจะเก็บเอาไว้ในใจตลอดไป

"พรุ่งนี้จะกลับแล้วพี่น้องยังไม่ดีกันอีก!" คุณแม่ยืนกอดอกมองฉันกับพี่ตะวันสลับกันไปมา

"หนูอยากกลับวันนี้ อยากไปให้พ้นๆ จากที่นี่ค่ะ" ฉันไม่มองหน้าเขาแต่ก็พอรู้ว่าพี่ตะวันหันขวับมามอง

"จะรีบกลับไปหามันหรือไง!"

"ตะวันทำไมพูดกับน้องแบบนี้ฮะ! น้องยังเด็กพึ่งจะอายุ15 เราเอาเวลาที่มีไปตั้งใจเรียนให้จบ จะได้กลับไปทำงานต่อจากคุณพ่อแล้วไม่ต้องหิ้วเด็กกลับไปฝากแม่ล่ะ!!"

สะใจ!!

ฉันชำเลืองตามองพี่ตะวันตอนนี้เขาหน้าเสียมาก โชคดีที่พี่ณิชาอยู่บนห้องถ้ามาได้ยินคุณแม่พูดคงเจ็บปวดรวดร้าวตายแน่นอน

"ครับ..."

วันต่อมา

คุณแม่โอบไหล่ฉันไว้ตลอดเวลาจนถึงเวลาที่เราต้องเดินทาง ฉันตั้งใจว่าจะตัดใจและไม่คิดอะไรกับพี่ตะวันเด็ดขาด กลับไปฉันจะตั้งใจเรียนทำหน้าที่ของตัวเอง ทำให้คุณพ่อคุณแม่ภูมิใจ

"พ่อกับแม่ไปก่อนนะตะวัน อยู่ที่นี่ก็ตั้งใจเรียน"

"ครับ" ตอบคุณพ่อคุณแม่เสร็จเขาก็หันมามองฉัน แต่ฉันไม่คุยด้วยจนพี่โซ่อ้าแขนมาทางฉัน ฉันเลยเข้าไปสวมกอดพี่โซ่จนเห็นพี่ตะวันหุบแขนตัวเองลง

“โชคดีนะตัวแสบ ถึงแล้วโทรหาพี่ด้วยรู้เปล่า”

“ค่ะพี่โซ่ อยู่ที่นี่ก็อย่าดื้อนะคะเดี๋ยวถูกคุณป้าตีอีก”

“ฮ่าๆๆ”

ฉันโบกมือลาทุกคนรวมถึงพี่ตะวันด้วยเพียงแต่ฉันไม่พูดด้วยและไม่ได้สวมกอดเหมือนทุกครั้ง เอาล่ะขึ้นเครื่องเมื่อไหร่ฉันจะลืมๆ ความรู้สึกพวกนี้ไปซะ

ลาก่อนอเมริกากลับไปตั้งใจเรียนดีกว่า