บทที่ 65

หมอหลวง, ฉางกงกง และนางข้าหลวงสี่ รออยู่ข้างเตียง ฟูเป่าถูกอุ้มไปที่เตียงหลอฮั่นเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ ตอนนี้อาการดีขึ้นมาก พอเห็นหยวนชิงหลิง ปากของมันก็ส่งเสียงครางออกมา

หยวนชิงหลิงมองไปที่ฟูเป่าและขู่เล็กน้อย ฟูเป่าก็เงียบสงบลง

อ๋องรุ่ยชิงเห็นการตอบสนองแบบนั้นก็ยิ้มออกมา “เจ้าเปี๊ยกนี้ฟังเจ้าด้วยรึ? แปลกจริง ๆ”

หยวน ชิงหลิงยิ้มแย้ม “สุนัขเข้าใจคนเพคะ”

“ก็จริง ไม่เช่นนั้นมันจะทำให้ไท่ซ่างหวังทรงพระสำราญได้ยังไง บางทีหมาตัวนี้ก็ละเอียดอ่อนกว่าคน” อ๋องรุ่ยชิงพูดอย่างครุ่นคิด มองไปทางจักรพรรดิหมิงหยวน

จักรพรรดิหมิงหยวนมองไปทางอ๋องรุ่ยชิง นี่จะบอกว่าเขาเป็นคนไม่ละเอียดอ่อนรึไง?

เขาพูดกับหยวนชิงหลิงว่า “ในเมื่อเจ้ามีทักษะการแพทย์ เจ้าไปดูพระอาการของไท่ซ่างหวงเถอะ”

หยวนชิงหลิงรับคำเดินเข้าไป

นางข้าหลวงสี่ และฉางกงกงถอยออกมา นางได้เห็นสีหน้าของไท่ซ่างหวง หลังจากนั้นก็ถามหมอหลวงข้าง ๆ ว่า “ไท่ซ่างหวงโดนพิษหรือ?”

หมอหลวงได้เห็นความเก่งกาจของ หยวน ชิงหลิงที่ทำการช่วยเหลืออ๋องฉู่ จึงมีความเคารพเล็กน้อยและกล่าวว่า “เรียนพระชายา ไท่ซ่างหวงถูกพิษจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ”

“ขอข้าดูบันทึกวินิจฉัยหน