ตอนที่ 8 ไม่ชอบเสียงร้องไห้

⚠️ คำเตือน ⚠️

เนื้อหาในนิยายตอนนี้ มีการบีบบังคับ ใช้ความรุนแรง และทำร้ายจิตใจ

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

.....

“น่ากลัวจัง” ลีอาห์พึมพำออกมาเสียงสั่น ขณะที่นั่งกอดเข่าตัวเองอยู่บนเตียงนอน หลังจากที่ขึ้นมาบนห้องได้เกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ภาพเหตุการณ์ตรงหน้าที่เธอเพิ่งเห็น ยังคงตามหลอกหลอนติดตาไม่หาย

หัวใจเธอเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ มือที่กำชายเสื้อของตัวเองสั่นระริกจนแทบจะจับได้ว่าเธอกลัวแค่ไหน

“ก็รู้ว่าเขาไม่ใช่คนดี” เธอพูดกับตัวเองเบา ๆ พยายามกลืนก้อนสะอื้นลงคอ “แต่ไม่คิดว่าเขาจะฆ่าคนจริง ๆ”

ร่างเล็กเงียบไปชั่วครู่ ปล่อยให้เสียงนาฬิกาในห้องดังแผ่ว ๆ แข่งกับเสียงลมหายใจตื่นกลัวของตัวเอง

“ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว” น้ำเสียงสั่นเครือ เธอไม่อยากอยู่ร่วมชายคากับคนที่ฆ่าคนอื่นราวกับฆ่าผักปลา มันไม่ใช่เรื่องไกลตัวอีกต่อไป มันคือความจริงที่อยู่ตรงหน้าเธอ

ภาพเลือดที่ไหลนองกับสายตาเย็นชาไร้ความปรานีของมาเฟียหนุ่มผุดขึ้นมาในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนร่างเล็กรู้สึกเหมือนลมหายใจติดขัด

“พรุ่งนี้ลองขอพี่เลอีกดีกว่า” ลีอาห์พึมพำเหมือนเป็นคำสัญญากับตัวเอง เพราะถึงแม้จะยังไม่ได้กลับไปอยู่ด้วยกัน แต่อย่างน้อยก็ขอไป