4.ฝันร้าย (2)

ค่ำนี้บ้านเรือนริมถนนเต็มไปด้วยผางประทีบประดับประดาทว่าไม่มีใครสนใจความงดงามสองข้างทาง ชายหนุ่มขับรถด้วยความเร็วสีหน้าเคร่งเครียดจนคนนั่งมาด้วยกดดันนั่งไม่ติด รู้สึกถึงเหงื่อที่ซึมออกมาตามฝ่ามือ หน้าผาก และลำคอ

ไม่กี่นาทีต่อมารถคันหรูก็มาจอดนิ่งหน้าโรงเรียนของสามสาว ‘นาฏช่างฟ้อน’ เป็นชื่อที่ทั้งสามคนช่วยกันคิด พิมพ์ปรางชอบชื่อนี้มาก เธอคิดว่าลงตัวเข้ากับที่นี่และพวกเธอที่มาจากกรุงเทพฯ ดี ในขณะเดียวกันหญิงสาวก็เป็นคนที่อยู่ที่นี่ตลอดเวลาแตกต่างจากเพื่อนสองคนที่ไปกลับบ้านในวันหยุด แต่โดยรวมแล้วทั้งสามสาวมักอยู่โยงที่โรงเรียนเสียมากกว่า

“ฉันลงไปได้หรือยังคะ”

“ลงสิ”

คนตอบตอบเสียงดุ

พิมพ์ปรางลงไปจากรถช้าๆ แล้วเดินไปยังหน้าประตูโดยมีอีกฝ่ายตามลงมา เธอเหลือบมองเขาด้วยความไม่สบายใจ ขณะที่กิตติกรพยักพเยิดให้ไขกุญแจ

หญิงสาวค่อยๆ ยื่นมือถือคืนให้อีกฝ่ายราวกับเพิ่งนึกขึ้นมาได้ ชายหนุ่มจึงรับไปแล้วใช้สายตาบังคับให้เธอไขกุญแจอีกครั้ง พิมพ์ปรางจึงต้องเปิดประตูอย่างจำใจ และเมื่อเห็นว่าเธอดันเหล็กที่ปิดอยู่ได้ช้า เขาก็เป็นคนจัดการเอง

“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ”

เสียงแผ่วเบาเอ่ยขึ้น แต่ร่างสูงกว่ายังยืนนิ่งไม่ได้ถอยออกไป

“กุญแจ”

มือหนายื่นมาด้านหน้าแทนราวกับตัดรำคาญ หญิงสาวก้าวถอยหลังไม่อยากให้เขา แต่ถูกดึงมือเอาไว้แล้วแย่งกุญแจไปแทน ในที่สุดกิตติกรก็เปิดประตูกระจก รั้งให้ร่างบางตามเข้ามาด้านใน

“คุณกลาง”

พิมพ์ปรางตาโตเมื่อเห็นอีกฝ่ายล็อกประตู

กิตติกรไม่สนใจอะไรนอกจากลากร่างเล็กกว่าพาขึ้นบันไดไป ไฟจากภายในถูกกดเปิดจากมือของชายหนุ่มทำให้คนถูกลากไม่สะดุดขั้นบันไดหกล้ม ชายหนุ่มจำได้ว่าห้องนอนอีกฝ่ายอยู่ชั้นสาม เพราะเคยขึ้นมาด้านบนในวันที่มาตามหาน้องสาวแล้วบังเอิญเจอพิมพ์ปรางอยู่ในห้อง

หญิงสาวฝืนตัวเอาไว้เมื่อมาถึงหน้าห้อง กิตติกรหันมามองสีหน้าแววตาเข้มกรุ่นไปด้วยอารมณ์ดุดันน่ากลัว เฉยชากับสายตาเว้าวอนขอร้องด้วยความหวาดหวั่นของอีกฝ่าย

ใบหน้าเล็กส่ายไปมาโดยไร้คำพูด แต่ชายหนุ่มก็ยังดึงรั้งให้เธอเข้าไปในห้องพร้อมกับเขา

“คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ”

“ทำไมจะไม่ได้”

เสียงของเขาเบาแต่เข้มดุ

“คุณกลาง ฉันขอร้องนะคะ”

พิมพ์ปรางเสียงเครือ ทว่าอีกฝ่ายไม่สนใจเขาผลักเธอเข้าไปแล้วปิดประตูดังโครมจนหญิงสาวสะดุ้ง

“เธอมันอวดดี”

“ฉันไม่ได้ทำอะไร...”

“ไม่เห็นหัวฉัน พูดจาอี๋อ๋อกับไอ้หมอนั่นแบบหน้าด้านๆ”

“ฉันไม่ได้ทำแบบนั้น”

“ต่อหน้าฉันยังทำขนาดนี้ แล้วลับหลังฉันมันจะไปถึงขนาดไหน หา!”

กิตติกรตวาดเสียงลั่น ไม่สนใจคำแก้ตัวของหญิงสาว

ความรู้สึกถูกกดดันทางจิตใจและโดนกล่าวหาทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิดทำให้พิมพ์ปรางหมดความอดทน

“แล้วไงคะ จะไปถึงไหนมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับคุณสักหน่อย”

หญิงสาวกัดฟันเชิดหน้าขึ้นท้าทาย เธอสุดที่จะทนแล้วในเมื่อไม่มีทางหนี และกิตติกรก็ไล่บี้โดยไม่มีเหตุผล ไม่เหลือพื้นที่ให้เธอถอยหนีได้ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิดทำให้พิมพ์ปรางเลือกที่จะโต้กลับ

“ว่าไงนะ!”

ชายหนุ่มถามกลับอย่างดุดัน

“นี่เธอกล้าพูดกับฉันแบบนี้เหรอ”

“ทำไมคะ ในเมื่อคุณกับฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน เรื่องของฉันไม่ใช่เรื่องของคุณ ฉันจะทำอะไรไปกับใครที่ไหนไม่จำเป็นต้องรายงานคุณนี่คะ”

“นี่หมายความว่าไปกับไอ้หมอนั่นมาแล้วงั้นเหรอ นอนกับมันแล้วใช่ไหม!”

แม้จะโกรธจนหน้าร้อนผ่าวกับคำกล่าวหาของอีกฝ่ายแต่พิมพ์ปรางเลือกที่จะเปิดโหมดพร้อมสู้แทน ไม่ยอมตกเป็นเบี้ยล่างอยู่ฝ่ายเดียว

“นั่นมันเรื่องของฉันค่ะ”

“เธออยากลองดีกับฉันใช่ไหมพิมพ์ปราง”

กิตติกรเข่นเขี้ยวจ้องหน้ามนเนียนใสไม่วางตา ขณะที่หญิงสาวเองก็ไม่ได้หลบสายตาเช่นกัน

“ฉันก็แค่พูดความจริง คุณเองต่างหากจะมาสนใจอะไรอดีตเด็กในบ้านอย่างฉันคะ ในเมื่อต่างคนต่างอยู่ตั้งนานแล้ว ฉันไม่ใช่เด็กในบ้านของคุณแล้ว ไม่ใช่คนที่คุณจะบังคับควบคุมให้ทำอะไรก็ได้ตามใจอีกต่อไปแล้ว ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน คุณไม่มีสิทธิ์มายุ่งหรือมีสิทธิ์ในชีวิตของฉันเอง”

หญิงสาวร่ายยาวอย่างอัดอั้นตันใจ แต่ละคำพูดเน้นย้ำให้แสดงความเด็ดเดี่ยวออกมาให้มากที่สุด ทว่าไม่ใช่การตะโกน มันคือการเค้นเสียงจนแหบพร่าไปหมดอย่างน่าสงสาร หากก็ไม่ทำให้ผู้ชายตรงหน้านำพา มีแต่จะสร้างความโกรธจนพลุ่งพล่านให้กิตติกรเพิ่มมากยิ่งขึ้น

“ไม่มีสิทธิ์งั้นเหรอ”

คำถามที่ออกจากปากของชายหนุ่มให้ความรู้สึกน่าขนลุกอย่างประหลาดสำหรับพิมพ์ปราง

“งั้นมาลองดูกันสักตั้งไหมว่าฉันไม่มีสิทธิ์ในตัวเธอจริงหรือเปล่า”

พร้อมคำพูดมือหนาก็คว้าเอวบางเข้าหาตัวเขาอย่างรวดเร็ว หญิงสาวไม่ทันตั้งตัวถลาเข้าไปหาอ้อมอกแกร่ง ใบหน้าคมเคลื่อนลงมาใกล้เธอก็รีบเอียงหลบ

“ไม่นะคะคุณกลาง”

น้ำเสียงพิมพ์ปรางหวาดหวั่นสั่นไหวอย่างชัดเจนแต่นั่นกลับทำให้ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก

“หึ เก่งนักไม่ใช่เหรอ จะกลัวทำไม”

คนตัวเล็กเริ่มสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัดแต่กิตติกรไม่สนใจ เธอยั่วโมโหเขาเอง เพราะฉะนั้นต้องรับกรรมในสิ่งที่ทำลงไป ชายหนุ่มอุ้มร่างบางขึ้นแล้วพาไปยังเตียงนอน

“อย่านะคะ ไม่ ปล่อยฉัน”

แม้จะดิ้นรนแต่ก็ไม่สามารถหลุดจากอ้อมกอดที่รัดแน่นของอีกฝ่ายได้

“มาขอร้องตอนนี้มันก็สายไปแล้วปราง”

เขาบอกพร้อมวางหญิงสาวลงบนเตียงแล้วตามลงมาทาบทับ ใบหน้าคมหล่อดูไร้ความปรานี ชั่ววูบในความรู้สึกพิมพ์ปรางหวนนึกถึงวันที่แสนเจ็บปวด วันแห่งฝันร้ายในความทรงจำที่เธออยากลืมแต่ไม่เคยลืมมันได้เลย

และกิตติกรก็เป็นคนตอกย้ำฝันร้ายของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

=====