ตอนที่2||เทพเซียนหรือจะสู้ปีศาจดำ! (1)

แน่นอนว่าผ่านไปครู่ใหญ่สภาพของเจ้าบ่าวเช่นหยวนเค่อเจวี๋ยนั้นไม่น่ามองด้วยสภาพที่กลายเป็นเพียงผ้าขี้ริ้วเก่าๆ ที่ถูกใช้คนใกล้หมดอายุ และบอบช้ำจนแทบจะคล้ายกับเศษเนื้อที่ถูกทุบจนแหลกเหลว ตบตีนางมาหนึ่งครั้ง จีเมี่ยวหลัวไม่ซ้อมจนเครื่องในทะลักออกมาทางปากก็นับว่านางไว้หน้าเว่ยกั๋วกงกับฉางตี้ฮ่องเต้ที่เป็นญาติผู้พี่ของไอ้ตัวบัดซบนี่มากแล้ว

"ไอ้คนบัดซบ วันเวลาของสตรีนั้นล้ำค่ายิ่งกว่าทองคำเจ้าอย่าคิดล้อเล่น สามปีไม่ใช้แสนสั้น หากข้าไม่รั้งรอเจ้าป่านนี้คงแต่งงานมีลูกไปแล้ว ไอ้ตัวบัดซบไอ้คนสารเลว!"

หลังจากกระทืบคนจนสาแก่ใจจีเมี่ยวหลัวยังด่าไปอีกหลายประโยคก่อนจะหยุดมองภาพของสามีที่กำลังจะกลายเป็นอดีตด้วยใบหน้าเรียบเฉย ใจจริงอยากสังหารมันเสียด้วยซ้ำ แต่คนนี้ตายไปคงสบายเกินไปมันสมควรอยู่ชดใช้สิ่งที่ตนเองกระทำ ช่วงชิงวัยสาวสดใสของนางไปสามปี นางย่อมคิดบัญชีแค้นแน่

"เจ้า…เจ้ามัน…สตรี!…สตรี…เสียสติ เจ้ามันเป็นนางมารอำมหิต!"

หยวนเค่อเจวี๋ยถึงบาดเจ็บหนักช้ำในจนกระอักโลหิตสดๆ ออกมาหลายค่ำ หากกลับยังสามารถปากดีด่าทอจีเมี่ยวหลัวได้อีก หวู่โจวสาวกัดปากเล็กน้อยในใจของนางยิ่งเดือดดาลจึงคิดว่าจัดให้มันสักชุดคงดียิ่ง

ผลัวะ! ผลัวะ! ผลัวะ!

"อั๊ก!"

พอคิดตกตัดสินใจแน่วแน่จีเมี่ยวหลัวจึงได้กระทืบลงไปที่ตรงต่ำกว่าท้องน้อยไปเล็กน้อยอย่างผู้เชี่ยวชาญของไอ้บุรุษต่ำช้าอีกหลายครั้งจนได้ยินเสียงโหยหวนออกมาส่งท้ายแล้วว่าจะหยุดเพียงเท่านั้น แต่คิดว่าสำหรับคนเช่นหยวนเค่อเจวี๋ยที่ซ้อมไปในคราวแรกนั้นคงสถานเบาเกินไป

มันจึงยังปากดีด่าทอนางออกมาได้อีก เห็นดังนั้นจีเมี่ยวหลัวเลยหันกลับไปกระทืบในส่วนสำคัญที่สุดในชีวิตของบุรุษชนิดหลักแน่นและแม่นยำ หวังให้มันไม่อาจมีบุตรไปหมดตลอดนับจากนี้ไปเลยคงดี!

ผลัวะ! ผลัวะ! ผลัวะ!

"ใจเสาะเป็นปลาซิว บุรุษเช่นเจ้าขอลาขาด!"

พอหยวนเค่อเจวี๋ยหมดสติไปในคราวแรกจีเมี่ยวหลัวคิดจะจากไปเลย แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นหนังสือสมรสที่ยังเผาไม่หมด แน่นอนนางย่อมจัดการมันจนสิ้น นางรับไม่ไหวจริงๆ มีอนุหรือจะแต่งอี้เหนียงนางยังพอจะฝืนทน แต่ถึงกับบีบบังคับให้นางรับบุตรของสตรีอื่นมาเป็นบุตรของตนเองตั้งแต่ยังไม่ทันได้ร่วมหอ มันเกินไป! หากนางยินยอมจีเมี่ยวหลัวคนนี้คงมีเขางอกยาวออกมาเป็นกระบือแล้วจริงๆ

สิบสามปีที่มารดาบิดารัก พี่ชายพี่สาวถนอมมาอย่างดี และหลังจากบิดาจากไปและพี่สาวกับพี่ชายจากไปอีกสามคนจนถึงวันนี้นางอายุสิบแปดปีนางคงรู้สึกผิดไปชั่วชีวิตแน่นอนหากยินยอมให้สามีดูหมิ่นศักดิ์ศรีเช่นนี้ อนาคตบุตรชายและหญิงที่จะเกิดมาจะเป็นเช่นไร หากนางยอมยกบุตรของสตรีอื่นมาเป็นบุตรของตนเอง แค่คิดนางก็รู้สึกผิดกับอนาคตบุตรที่จะเกิดมาแล้ว

"นี่เจ้าน่ะ"

พอเหลียวไปเห็นสตรีหนึ่งนางและเด็กชายทั้งสองที่กำลังกอดกันกลมร้องไห้อย่างน่าเวทนาพลันนั้นจีเมี่ยวหลัวก็คิดอันใดขึ้นมาได้ ดูแล้วจีเมี่ยวหลัวก็เห็นใจอีกฝ่ายอยู่หลายส่วน นี่หรือไม่ที่เขาว่าสตรีโฉมงามมักอาภัพ เพราะหญิงสาวที่กำลังร้องไห้โฉมงามจนบุปผายังละอายหากพบหน้า

เฮ้อ!

เพราะนางงดงามเช่นนี้หยวนเค่อเจวี๋ยเลยยากจะตัดใจทอดทิ้ง นี่ขนาดคลอดบุตรออกมาถึงสองคนยังงดงาม ขนาดนางเป็นสตรีเห็นแล้วยังเคลิบเคลิ้มเจ้าคนชั่วที่หมดสติไปอาจตัดใจได้ก็ไม่แปลก

"ขอเตือนเจ้าในฐานะสตรีเพศเดียวกัน บุรุษเช่นไอ้ตัวบัดซบนี้เป็นสามีที่ดีให้ใครไม่ได้หรอก ยิ่งเป็นบิดาที่ดีข้ายิ่งมองไม่เห็นทาง ข้าแนะนำนะแม่นาง ทางที่ดีเจ้ากับลูก มองหาบุรุษอื่นเถอะ หรือไม่ก็จงยืนด้วยลำแข้งของตนเอง กำไลหยกคู่นี้กับปิ่นนี่คงขายได้หลายพันตำลึง ถือว่าเป็นน้ำใจจากข้าที่เป็นสตรีเหมือนกัน"

จีเมี่ยวหลัวเอ่ยเตือนได้เท่านี้จริงๆ พอเอ่ยจบนางจึงถอดกำไลหยกที่เป็นของหมั้นหมายพร้อมปลดเครื่องประดับที่ดูแล้วมีราคาสูงให้กับสามแม่ลูกไป หากมีตั๋วเงินนางคงจะให้เพิ่มทว่านางไม่มีจึงมอบให้ไปได้เท่านั้น แต่เท่านั้นหากสตรีนางนั้นเฉลียวฉลาดสักหน่อยนำไปต่อยอดก็คงเลี้ยงดูบุตรชายทั้งสองได้ไปหลายปีนางทำได้ดีที่สุดแค่นี้

สตรีเราหากหลงผิดแล้วกลับตัวทันมันไม่มีวันสายไปหรอก ยิ่งโฉมงามผู้นี้มีลูกถึงสองคน อนาคตหากยังยึดติดกับหยวนเค่อเจวี๋ยถึงนางไม่ใช่ซินแสแต่เป็นแค่หมอชันสูตรก็ยังทำนายอนาคตได้ว่าในยามจวนตัวไอ้คนชั่วมันก็จะทอดทิ้งสามแม่ลูกนี้ได้แน่นอน

"บุรุษเช่นหยวนเค่อเจวี๋ยมันยากจะวางใจ แต่ของพวกนี้หากพวกเจ้าสามแม่ลูกนำไปขายเป็นเงินรับรองเงินเหล่านั้นจะไม่มีวันทรยศพวกเจ้าแน่นอน ข้าคงช่วยพวกเจ้าได้เท่านี้แหละ ข้าขอให้แม่นางกับลูกๆ โชคดี"

หญิงงามกับเด็กทั้งสองมองจีเมี่ยวหลัวอย่างหวาดระแวง ก็แน่อยู่แล้วเมื่อครู่เจ้าสาวตัวอวบผู้นี้เพิ่งกระทืบเสียบุรุษตัวโตถึงกับหมดสติ ใครเล่าจะไม่หวาดระแวง

"รับไปสิ ข้าให้ด้วยใจ น่าเสียดายข้าไม่มีตั๋วเงินติดตัวมาด้วย สินเดิมก็น่าจะอยู่อีกที่ แต่เท่านี้ก็คงขายได้มากโขอยู่รู้จักกินรู้จักใช้พวกเจ้าสามแม่ลูกก็คงพออยู่พอกินไปอีกอย่างน้อยก็สองถึงสามปีเลยทีเดียว"

พอเห็นว่าจีเมี่ยวหลัวดูแล้วไม่ได้เกรี้ยวกราดเช่นครู่ก่อน สามแม่ลูกจึงยอมรับเอาของที่อีกฝ่ายมอบให้ ถึงนางจะไม่เฉลียวฉลาดนักแต่ที่สตรีตรงหน้ากล่าวมานางล้วนคล้อยตามไปแล้วเจ็ดส่วน