ตอนที่2||เทพเซียนหรือจะสู้ปีศาจดำ!(จบตอน)

"ขะ…ขอบคุณเจ้าค่ะ"

นางกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักแต่แววตานั้นดูแล้วนางขอบคุณจากใจจริง สตรีเราไม่ใช่ชีวิตนั้นยิ่งสตรีที่รูปโฉมงดงามแต่มีครอบครัวยากจนหรือมีบิดามารดาที่เห็นแก่ตัว

"หรือหากเจ้ากับลูกวันหน้าเกิดลำบาก ก็นำป้ายหยกนี้ไปที่จวนจีไท่เว่ยหากไม่พบข้าก็ขอพบเหล่าฮูหยินจี ท่านแม่ของข้าไม่ใช่คนใจดำ"

กล่าวจบจีเมี่ยวหลัวก็หันหลังจากมาทันทีร่างอวบอั๋นถึงจะมีน้ำหนักมาก ทว่าในยามที่ปีนหน้าต่างห้องหอนั้นกลับว่องไวนัก ไม่นานเสียงคนทั้งจวนเว่ยกั๋วกงก็แตกตื่น แต่จีเมี่ยวหลัวไม่สน คิดแค่จะกลับจวนสกุลจีไปหาพี่ชายคนโตเท่านั้น

ในเมื่อออกจากประตูดูแล้วจะยาก เจ้าสาวตัวกลมจึงได้แต่หันไปปีนกำแพงหลบหนีเท่านั้น ซ้อมเจ้าบ่าวไปขนาดนั้นนางรั้งอยู่ไม่ได้แล้ว ขอกลับจวนสกุลจีไปตั้งหลักก่อนย่อมปลอดภัยกว่า ยิ่งคิดว่าบัดนี้พี่ชายคนโตกับมารดาคงกลับถึงจวนจีไท่เว่ยไปนานแล้วนางยิ่งรอช้าไม่ได้ จวนเว่ยกั๋วกงนี้ไม่ธรรมดา เพราะเป็นถึงท่านน้าชายของฉางตี้ฮ่องเต้ ตีสุนัขย่อมต้องดูเจ้าของ แต่มันโกรธจนหน้ามีตีไปแล้วจึงค่อยได้สติ

หึ! แต่ก็แค่ตีสุนัขมิใช่หรือไร?

ถึงเจ้าของจะเป็นปีศาจดำคนโกรธจนหน้ามืดย่อมไม่สนใจอยู่แล้ว จีเมี่ยวหลัวคิดถึงสาวใช้อยู่เหมือนกันแต่เวลาไม่รอท่าต้องหนีไปขอกำลังเสริมก่อน คนของนาง จีเมี่ยวหลัวไม่ทอดทิ้งแน่นอนเดี๋ยวค่อยพากำลังเสริมมาช่วยก็แล้วกัน

"เจ้าสาวหลบหนีไปแล้วเร็วเข้า!"

เสียงเอะอะดังตามติด กำแพงจวนเว่ยกั๋วกงนี้ไม่ใช่ต่ำ ลังเลอยู่อึดใจจีเมี่ยวหลัวจึงตัดสินใจกระโดด ตายเป็นตาย ให้รั้งอยู่เป็นภรรยาบุรุษต่ำช้านางยอมตายเสียยังดีกว่า

ประจวบเหมาะกับที่มีรถม้าคันหนึ่งเลี้ยวมาพ้นหัวโค้งพอดี จีเมี่ยวหลัวจึงคิดว่าตนเองจะกระโดดลงไปให้ตรงกับรถม้าอย่างน้อยถึงบาดเจ็บย่อมไม่สาหัส หลังจากตัดสินใจได้ดังนั้นนางจึงคำนวณระยะของรถม้ากับกำแพง

โครม!

แต่คงเพราะนางลืมคำนวณน้ำหนักของตนเอง พอกระโดดลงไปแทนที่จะกลิ้งลงจากหลังคา ร่างอวบอั๋นจึงทะลุหลังคาลงไปนอนจุกเสียดหน้าเขียวบนพื้นรถม้าแทน

เหตุใดสิ่งที่คิดกับสิ่งที่เป็นจึงได้ห่างไกลกันเช่นนี้เล่า?!

ในใจของจีเมี่ยวหลัวพลันคร่ำครวญเช่นนั้น เพราะมิอาจกล่าวอันใดได้ จุกเสียดจนน้ำตาไหลใครยังจะเอ่ยคำใดออกมาได้อีก

ขวับ! ขวับ!

ดาบเล่มโตถูกพุ่งมาหา จีเมี่ยวหลัวจะขยับหนีย่อมยากยิ่ง จุกเสียดจนไร้เรี่ยวแรงที่จะพูดสักคำ เช่นนี้แล้วจะคิดหลบหนีย่อมยากเย็น โชคดีบุรุษที่นางตกลงมาอยู่ปลายเท้าของเขายังเมตตาร้องห้ามเอาไว้

จีเมี่ยวหลัวนั้นคิดจะขอบคุณเขาสักประโยค แต่พอเงยหน้าขึ้นไปมองสบตา พลันนั้น น้ำตาเม็ดโตก็ไหลออกมาทางหางตาหลายหยด

ซาบซึ้งหรือ? ...

ซาบซึ้งก็เสียสติแล้วจีเมี่ยวหลัว! ใครจะคิดเพิ่งตีสุนัขไปเสียสาหัส สุดท้ายนางจะโชคร้าย กระโดดกำแพงมาพบกับเจ้าของสุนัขโดยไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจเช่นนี้

ใช่แล้ว มิผิด...

นางกระโดดลงมาตกดังโครมใหญ่ในรถม้าของฉางตี้ฮ่องเต้ ฉางตี้ฮ่องเต้ที่เป็นญาติผู้พี่ของหยวนเค่อเจวี๋ยผู้นั้นนั่นแหละ ซวยมาก ซวยบัดซบ ซวยไม่เคารพสวรรค์

คาดว่าครั้งนี้จะเป็นคราวเคราะห์หนักของนางแล้ว จีเมี่ยวหลัวคิดว่าวันนี้ตนเองคงจะใช้แต้มบาปไปจนหมดแล้วเป็นแน่ คิดในแง่ดี'เอาไว้นะเมี่ยวเมี่ยว'หวู่โจวตัวอวบพยายามรวบรวมสติหลังมันปลิวหายไปเมื่อพบว่าตนเองหล่นโครมลงมานอนแน่นิ่งอยู่ปลายเท้าของปีศาจดำแห่งต้าเซี่ยที่ผู้คนหวาดหวั่น

เรียวปากจิ้มลิ้มพยายามที่จะเปิดยิ้มออกไปเป็นทัพหน้า แต่ด้วยยังจุกเสียดจึงเป็นยิ้มที่ออกจะบิดเบี้ยวไม่น่ามองเอาเสียเลย

เอาเถอะ!

ในเมื่อพบแล้วก็นับว่านางกับปีศาจดำมีวาสนาต่อกัน แต่วาสนาแน่หรือ ช่างเถิดจะเป็นวาสนานำพาหรือกรรมเก่ามาทักทายจีเมี่ยวหลัวผู้นี้มิอาจรอช้าได้ เนื่องจากเสียงคนของจวนเว่ยกั๋วกงเอ็ดอึงใกล้เข้ามาแล้ว

"ไม่ต้องหาแล้ว เจ้าสาวอยู่ที่นี่"

เสียงห้าวดังขึ้น สติที่ยังไม่มั่นคงของจีเมี่ยวหลัวจึงค่อยสงบนิ่ง ศักดิ์ศรีอันใดช่างมันก่อน ร่างอวบพุ่งตรงไปกอดแข้งขาของปีศาจดำราวกับว่านางพบเจอพ่อพระ

"ฝ่าบาท ช่วยเมี่ยวหลัวด้วยเพคะ ช่วยเมี่ยวหลัวด้วย"

บีบน้ำตาไปพลางร้องขอความช่วยเหลือไปพลาง เรื่องเช่นนี้น้องเล็กเช่นจีเมี่ยวหลัวย่อมชำนาญยิ่ง ศักดิ์ศรีนั้นสำคัญแต่การเอาชีวิตรอดจากปลายดาบขององครักษ์มากฝีมือที่คุ้มกันฉางตี้ฮ่องเต้สำคัญกว่า

"คุณหนูลิ่วจีลงมาเถิดเจ้าค่ะ" เสี่ยวม่านซึ่งเป็นสาวใช้ที่ติดตามมาจากจวนจีไท่เว่ยตะโกนเรียกอยู่ด้านข้างรถม้าคันโต เพราะมิอาจเข้ามาใกล้ได้มากกว่านั้น ปลายดาบขององครักษ์นับได้ครึ่งร้อยปกป้องอยู่ใครมันจะกล้าฝ่าเข้ามาได้

"ไม่! เจ้าเร่งไปตามพี่ใหญ่กับท่านแม่ของข้ามา บอกพวกเขาว่าน้องหกเกิดเรื่องแล้ว"

จีเมี่ยวหลัวตะโกนบอกกับเสี่ยวม่านออกไป คนที่จะปกป้องนางได้มีเพียงจีไท่เว่ย เท่านั้น เสี่ยวม่านลังเลแต่ดูแล้วสถานการณ์คับขัน นางจึงรีบไปทำตามคำสั่งผู้เป็นนายสาวทันที

"คุณหนูลิ่วจีปล่อยมือออกจากขาของเจิ้นก่อนดีหรือไม่" ปีศาจดำก้มหน้าลงมากล่าวกับนางด้วยสีหน้าสงบ น้ำเสียงนั้นจับอารมณ์มิได้ว่าเขาโกรธหรือคิดสิ่งใด

"ฝ่าบาทสัญญามาก่อนเพคะ"

ตายเป็นตาย เช่นไรวันนี้นางจะต้องล้มเลิกพิธีแต่งงานให้จงได้ ไหนๆ นางก็ดวงซวยแล้ว คงไม่ซวยซ้ำซ้อนไปมากกว่านี้เป็นแน่ ในเมื่อปีศาจดำตรงหน้าของนางคือพยานในพิธีสมรส ดังนั้นก็ให้เขาเป็นช่วยนางทวงความเป็นธรรมเสียเลยก็แล้วกัน

"สัญญาอันใด"

ใครจะคาด ปีศาจดำกลับเอ่ยถามนางด้วยแววตาสนุกสนาน เช่นนี้ก็เข้าทางนางแล้ว จีเมี่ยวหลัวแอบลอบยิ้มย่องอยู่ภายในใจส่วนภายนอกนั้นยังบีบน้ำตาแสร้งอ่อนแอ

"สัญญาว่าฝ่าบาทจะช่วยเป็นพยานให้เมี่ยวหลัวหย่าขาดจากไอ้ตัวบัดซบเพคะ!"

ใครจะคาดปีศาจดำก็มีสีหน้าตกใจเป็นเช่นกัน แต่เพียงวูบเดียวมันก็จางหายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้น

"คุณหนูลิ่วจีเพิ่งแต่งงานยังไม่ทันเข้าหอแต่เจ้ากลับจะหย่าขาด คงมีเหตุผลที่ดีกระมัง"

"แน่นอนเพคะ"

"ได้! เจิ้นรับปาก"

ท่านแม่ตลอดมาสั่งสอนให้จีเมี่ยวหลัวสวดมนต์ขอพรแต่กับสวรรค์และพระโพธิสัตว์ แต่วันนี้ เวลานี้ หลังจากฉางตี้ฮ่องเต้รับปากตนเอง จีเมี่ยวหลัวก็พลันคิดได้ ต่อไปนางจะเลิกนับถือสิ่งที่มารดาสั่งสอน

ข้าจะขอนับถือปีศาจ! โดยเฉพาะปีศาจดำเช่นซ่างกวนโทว

นางขอย้ายฝ่ายไปอยู่ข้างเดียวกับเผ่าจอมมาร ไม่นับถือแล้วสวรรค์เทพเซียนเหล่านั้นหรือแม้แต่พระโพธิสัตว์นางก็จะเลิกไปให้หมด เพราะในยามคับขันที่ช่วยนางได้คือปีศาจดำผู้เดียว!