ตอนที่1||สามีหรือไอ้ตัวบดซบ!(จบตอน)

"คือว่า..."

"หึ! คงดูแลกันไปหลายกระบวนท่าสินะ แค่สามปีจึงมีบุตรชายออกมาถึงสองคน ถามจากใจ แท้จริงสหายที่เจ้ากล่าวอ้างนั้นแท้จริงไม่มีอยู่จริง ทว่าทั้งหมดเป็นเพียงคำลวงที่เจ้าสร้างขึ้นใช่หรือไม่หยวนเค่อเจวี๋ย?!"

จีเมี่ยวหลัวนั้นอยากร้องไห้แต่กลับร้องไม่ออก ดวงตาคู่งามรู้สึกแสบร้อนมากนางไม่ได้เสียใจแต่นางเจ็บแค้น! ทว่ากลับไม่มีน้ำตาสักหยด เขามีสตรีในดวงใจแล้ว เหตุใดไม่พูดกับนางตรงๆ แค่เขาพูด นางหรือจะยังหน้าหนาไม่ยอมถอนหมั้นหลีกทางให้พวกเขานางไม่ใช่คนใจดำเช่นนั้นสักหน่อย

"หลอกข้าทำไม เจ้าหลอกให้ข้ารอทำไม เวลาสามปีมันไม่น้อยเลยนะเจิ้งไห่ คำแค่ประโยคเดียว ขอแค่เจ้าบอกกับข้าประโยคเดียว สตรีเช่นจีเมี่ยวหลัวคนนี้ย่อมหลีกทางให้อยู่แล้วแต่นี่...เจ้าหลอกข้าให้รอถึงสามปีได้อย่างไร ไอ้ตัวบัดซบ!"

จีเมี่ยวหลัวไม่คิดจะโทษฝ่ายสตรี เพราะมองดูย่อมเห็น สามแม่ลูกนั้นเจียมเนื้อเจียมตัวนัก ที่มีปัญหาก็คือไอ้ผู้ชายบัดซบหยวนเค่อเจวี๋ยที่จับปลาหลายมือ รักสาวงามแต่ก็ไม่ยอมปล่อยมีจากคุณหนูสกุลดีเช่นกัน เขามันโลภมากจนสมควรตายสักหมื่นครั้ง!

“เจ้าก็อย่าเอะอะไปนักเลย แต่แรกเจ้าก็ไม่ยังไม่คิดจะรีบมีทายาทให้สกุลหยวนของข้าอยู่แล้วมิใช่หรือลิ่วจี อีกอย่างเวลาสามปีสำหรับเจ้าก็ไม่ใช่จะเกินไป เพราะข้าก็เห็นเจ้ายินดีปรีดา ไปรับหน้าที่หวู่โจว อย่างมีความสุขไม่ใช่หรือไร อย่าทำให้เรื่องมันยุ่งยากไปหน่อยเลย แค่ให้เจ้ายอมรับเด็กเพียงสองคนนี้เป็นบุตร แลกกับที่ข้ายอมให้เจ้าออกไปอยู่กับศพนี่ก็นับว่าข้าใจกว้างมากแล้วนะ!”

จากแรกเริ่มตกใจจนพูดอะไรไม่ถูก ครู่หนึ่ง หยวนเค่อเจวี๋ย หรือนามรองว่า เจิ้งไห่ บุตรชายคนโตของเว่ยกั๋วกง ที่เกิดจากอดีตฮูหยินคนเก่าซึ่งจากไปตั้งแต่บุตรชายยังเล็กกลับบังเกิดโทสะขึ้นมาที่ฮูหยินของตนพูดจาไม่น่าฟัง

ใจกว้างมารดาเจ้านะสิ!

ฝ่ายของจีเมี่ยวหลัวที่ได้ฟังคำพูดแสนจะเห็นแก่ตัวของหยวนเค่อเจวี๋ยก็โมโหจนหัวหูร้อนไปหมด นางอยากกระทืบคนแทบตายแล้วจริงๆ

"สตรีเช่นเจ้ารูปโฉมก็ธรรมดาไม่โสภา แถมยังมีรูปร่างอวบอ้วน แค่นี้ก็ว่าแย่แล้ว คิดดูพอโตขึ้นมาเจ้ากลับเรียกร้องจะเป็นแค่หวู่โจวทั้งที่เจ้าสามารถเป็นแพทย์หลวงรับราชการอยู่ในวังหลวงได้ บุรุษเช่นข้าใจกว้างยอมแต่งเจ้าเข้าจวนนี้ก็นับว่าประเสริฐแล้วหัดสำนึกบุญคุณเสียบ้างสิ"

หยวนเค่อเจวี๋ยนอกจากจะไม่สำนึกผิดว่าตนเองนั้นหลอกลวงให้จีเมี่ยวหลัวเวลารอคอยเขาอยู่สามปีไม่พอยังมาทวงบุญทวงคุณเอากับนางเสียอีก มันต้องหน้าด้านไร้ยางอายเพียงใดจึงพูดวาจาสุนัขไม่รับประทานเช่นนี้ออกมาได้

"ข้าไม่งามแล้วอย่างไร ข้าอ้วนแล้วอย่างไร เงินทุกบาทข้าวทุกเมล็ดบิดามารดาและพี่ชายของข้าไปขอจากเจ้ามาเลี้ยงข้าหรือหยวนเค่อเจวี๋ย ไอ้คนต่ำช้า ตนเองผิดยังมาทำปากดีกลับขาวเป็นดำอย่างหน้าด้านๆ"

เจ็บปวดนั้นมากอยู่ แต่โกรธแค้นในใจของจีเมี่ยวหลัวที่มีต่อบุรุษนามหยวนเค่อเจวี๋ยนั้นกลับมากมายนัก!

"ข้าหน้าด้านอย่างไร แค่ให้เจ้ารับเด็กสองคนเป็นลูกแท้ๆ เจ้ากลับใจคอคับแคบ เช่นนั้นก็รับพวกเขาทั้งสองและมารดาของพวกเขาไปเลยก็แล้วกัน จวงเอ๋อร์ ไม่ต้องยกน้ำชาให้นางแล้ว ต่อไปเจ้าก็คือฮูหยินรองของข้า ไม่ต้องเป็นแค่อี้เหนียงแล้ว ต่อไปในจวนนี้นอกจากท่านพ่อกับท่านแม่ใหญ่และข้ากับใครเจ้าก็ไม่ต้องสนใจทั้งนั้น"

หยวนเค่อเจวี๋ยประกาศกร้าว เพราะอีกไม่นานบิดาก็จะยกตำแหน่งผู้นำตระกูลหยวนให้เขาแล้ว สตรีเช่นจีเมี่ยวหลัวยังจะนับเป็นอันใดได้ แต่งก็แต่งเข้ามาแล้ว เขาจะเหยียบนางเอาไว้ใต้ฝ่าเท้าอย่างไรย่อมได้ทั้งนั้น!

"ได้! ในเมื่อเจ้ากล่าวออกมาชัดเจนเช่นนี้ก็ดี ดังนั้นหนังสือสมรสนี้ก็ไม่จำเป็นอีกแล้ว ระหว่างเจ้า หยวนเค่อเจวี๋ยและข้าจีเมี่ยวหลัว นับจากนี้ไม่เกี่ยวข้องกัน!"

ยังไม่ทันข้ามวันกลับยกสตรีอีกคนมาเป็นฮูหยินรองแถมยังให้อีกฝ่ายมีอำนาจในจวนเทียบเท่านาง หากนางไม่ตัดความสัมพันธ์ยังจะเป็นคุณหนูหกจีได้อย่างไร เทียนมงคลยังคงสว่างไสว แต่ภายในใจของผู้เป็นเจ้าสาวกลับมืดมน หนังสือสมรสที่เพิ่งลงนามคู่กับเขาด้วยความสุขใจและอิ่มเอม ถูกนำไปเผากับเปลวเทียนมงคลจนมอดไหม้ไปเสียแปดในสิบส่วน

ผลัวะ!

"เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรือจีเมี่ยวหลัว!"

ใบหน้าซีกซ้ายของจีเมี่ยวหลัวชาหนึบไปครึ่งแถบ ก่อนที่ภายในปากของนางจะรับรู้ได้ถึงรสเค็มของโลหิต อีกอึดใจต่อมาจมูกก็เริ่มได้กลิ่นคาวสนิมบอกได้ว่าในปากของนางเต็มไปด้วยโลหิต

"เจ้าตบข้า? "

กว่าจะค้นหาเสียงของตนเองเจอก็ผ่านไปอีกครู่หนึ่ง ครู่หนึ่งที่จีเมี่ยวหลัวรู้สึกได้ว่าริมฝีปากของตนเองแตกจนมีเลือดไหลออกมา ค่ำคืนวันวิวาห์ของนาง...

ค่ำคืนที่สมควรหวานชื่น แต่นางกลับถูกสามีตบหน้าจนคอแทบหัก ปากแตก แก้มก็คงเริ่มจะบวมขึ้นมาทันควัน เกิดมาสิบแปดปี มีพี่ชายสามคนพี่สาวอีกสองคน ล้วนไม่เคยถูกตบตีสักครั้ง ยิ่งบิดากับมารดาล้วนไม่เคยแม้แต่จะพูดให้นางเจ็บช้ำน้ำใจ ทว่าแต่งงานเข้ามายังไม่ทันข้ามวันนางกลับถูกตบหน้า!

"หยวน-เค่อ-เจวี๋ย!!!"

ผลัวะ! ผลัวะ! ผลัวะ!

นางก็ลูกมีบิดามารดาถึงบิดาจะจากไปได้หลายปีรวมทั้งพี่ชายกับพี่สาวอีกสามคน แต่อย่างน้อยนางก็ยังเหลือมารดากับพี่ชายใหญ่และพี่ชายสาม นางไม่ได้ไร้ญาติขาดมิตร ที่สำคัญพี่ชายทั้งสองที่ยังมีชีวิตอยู่ก็มีหน้าที่การงานยิ่งใหญ่ คนหนึ่งเป็นรองแม่ทัพ ติดตามชินอ๋องผู้เป็นปีศาจขาวแห่งต้าเซี่ย อีกคนก็เป็นถึงไท่เว่ยตั้งแต่อายุไม่ถึงสามสิบที่ฮ่องเต้วางใจ

"ไอ้ตัวบัดซบ เจ้ากล้าตบหน้าของข้าหรือ เจ้าไม่รักชีวิตแล้วใช่หรือไม่!? "

ผลัวะ! ผลัวะ! ผลัวะ!

มือ -เท้า-เข่า-ศอก จีเมี่ยวหลัวออกมันใส่ร่างสูงใหญ่อย่างแม่นยำ ถึงจะเป็นหมอ เป็นหวู่โจว แต่นางเกิดและเติบโตในครอบครัวทหาร เรื่องฝีมือฝีเท้าย่อมไม่ธรรมดา ยิ่งนางเป็นหวู่โจวรู้จุดตายในร่างกายของมนุษย์ดียิ่งต่อยตีได้เหี้ยมโหด

"ข้าไม่งามก็เรื่องของข้า ข้าอ้วนยิ่งไม่รบกวนให้เจ้ามาใส่ใจ คนเช่นข้านั้นฆ่าได้แต่ห้ามมาหยามเกียรติกัน ชีวิตนี้หากยังจะรับบุรุษเป็นเจ้าเป็นสามีคนเช่นจีเมี่ยวหลัวคงจบสิ้นศักดิ์แล้วจริงๆ "

ผลัวะ! ผลัวะ! ผลัวะ!

เสียงด่าทอผสานไปกับเสียงฝ่ามือฝ่าเท้ากระแทกเนื้อหนัง ไหนจะยังมีเสียงหวีดร้องของสตรีกับเสียงเด็กชายสองคนที่ร้องไห้กระจองอแง เสียงอึกกะทึกครึกโครมภายในห้องหอนี้ช่างคึกคักอย่างยิ่ง!