LOGINShare
บทที่ 183
Related chapters
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 184
ฉันตกตะลึงไปชั่วขณะ รู้สึกว่าชายตรงหน้าฉันน่าสงสารและน่าโมโหฉันแยกแยะไม่ออกอีกต่อไปว่าความรู้สึกของเขาจริงหรือปลอมฉันไม่อยากแยกแยะอีกแล้ว ไม่ว่าจะอย่างไรก็อีกไม่นานเราคงสบายดีฉันสูดหายใจและเขย่าฟู่ฉีชวนให้ตื่นอย่างแรง “กินยาแล้วไปนอน”บางทีอาจรู้ว่าเป็นฉัน เมื่อป้อนยาเข้าปาก เขาไม่ขัดขืนและให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีหลังจากกินยาเสร็จ เขาก็หลับไปอย่างเชื่อฟังอีกครั้งร่างกายของเขาร้อนอย่างน่ากลัว และไข้ก็ยังไม่ลดลงในเร็วๆ นี้ฉันขอยาทาจากลุงเฉิงและทาที่ข้อมือด้านในของฟู่ฉีชวน จนกระทั่งไข้ของเขาเริ่มลดลง เขาจึงลุกขึ้นและกลับห้องไปยังไงซะ ด้วยพื้นฐานร่างกายที่ดีและยังอายุน้อย ลุงเฉิงพูดในเช้าวันรุ่งขึ้นว่าไข้ของเขาลดลงอย่างสมบูรณ์อย่างไรก็ตาม ในช่วงบ่าย คนรับใช้ได้รับคำสั่งให้เอาชุดหรูหรามาสองสามชุด"ฉีชวนบอกให้เชิญคุณไปร่วมงานเลี้ยงกับเขาคืนนี้""งานเลี้ยง?"ฉันมีข้อสงสัยอยู่บ้างในช่วงสามปีที่ผ่านมาของการแต่งงาน เนื่องจากเป็นการแต่งงานแบบลับๆ เขาไม่เคยพาฉันไปร่วมงานไหนเลย ยกเว้นงานของตระกูลฟู่ เขาไปร่วมงานเพียงลำพังลุงเฉิงพยักหน้าและพูดว่า "ใช่แล้ว เป็นวันเกิดครบรอบ 8
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 185
"ฉันใส่ร้ายเขา?"เปลวไฟสองดวงสว่างขึ้นในดวงตาของเขา พร้อมกับสีหน้าบูดบึ้ง!เมื่อเห็นท่าทางโกรธจัดของเขาในตอนนี้ ฉันก็รู้สึกผ่อนคลายทั้งร่างกายและจิตใจทันที "ไม่ใช่เหรอ? ฟู่ฉีชวน คุณเป็นคนบอกฉันว่าทุกอย่างควรขึ้นอยู่กับหลักฐาน"เมื่อพูดจบ ฉันก็หันหลังกลับและมุ่งหน้ากลับไปที่ห้องของฉันข้างหลัง ชายคนนั้นระงับความโกรธไว้และพูดสองคำด้วยน้ำเสียงเสียใจ "หกโมงเย็น""ฉันรู้แล้ว!"ฉันไม่ได้หันหน้ากลับไปด้วยซ้ำเหตุผลที่ฉันตกลงไม่ใช่เพราะเขา แต่เป็นเพราะฉากที่ลู่สือเยี่ยนถูกทุบตีในห้องโถงบรรพบุรุษในวันนั้น ฉันหวังขึ้นมาทันใดว่าถ้าสวีจื่อทำให้เขาอับอายมากกว่านี้ในคืนนี้ ฉันอยากจะอยู่เคียงข้างเขาสักครั้งครั้งนี้ ฉันอยากจะสนับสนุนเขาท้ายที่สุดแล้ว ด้วยชื่อของนายหญิงตระกูลฟู่ ฉันอาจจะใช้มันในขณะที่ยังทำได้หลังจากอาบน้ำและจัดห้องเรียบร้อยแล้ว ฉันก็แต่งหน้าอ่อนๆสำหรับงานแบบนี้ การวางตัวและความสง่างามก็เพียงพอแล้ว ฉันเลือกชุดเดรสปักลายสีดำที่ยาวถึงเข่า เผยให้เห็นน่องเรียวยาวเมื่อถึงเวลาหกโมงเย็น หนึ่งนาทีเท่านั้น หนึ่งนาทีไม่ต่ำกว่านั้น ฉันปรากฏตัวลงบันไดมาในรองเท้าส้นสูงหนังแกะเล็กๆ ท
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 186
ไม่ต้องหันหลังกลับ แค่ฟังเสียงก็รู้แล้วว่าเป็นฟู่จินอันฟู่ฉีชวนดึงแขนออกมาอย่างใจเย็นแล้วถามว่า "เธอมาที่นี่ทำไม?""พ่อพาฉันมาที่นี่"น้ำเสียงของฟู่จินอันอ่อนโยน "พ่อบอกว่าฉันจะช่วยคุณดูแลตระกูลฟู่ในอนาคต ดังนั้นจึงควรทำความรู้จักคนอื่นให้มากขึ้น"ในใจฉันรู้สึกประชดประชันเท่านั้น ฉันจึงได้ยินเสียงเย็นชาของฟู่ฉีชวน "งั้นเธอก็ควรไปกับเขา จตามฉันมาเพื่ออะไร?"“เป็นอะไรไป คุณไม่เต็มใจพบฉันตอนนี้เหรอ?”ฟู่จินอันแสร้งทำเป็นโกรธ จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงประนีประนอม “โอ้ ไม่เอาน่ะ ถ้าเป็นเพราะรูปถ่ายเมื่อไม่กี่วันก่อน ฉันจะไม่โกรธอีกต่อไปแล้ว ทำไมคุณถึงโกรธล่ะ นอกจากนั้น ก็เป็นหร่วนหนานจือที่สวมเขาให้คุณ ไม่ใช่ฉัน…”"ฟู่จินอัน!"ฟู่ฉีชวนหยุดอย่างเข้มงวด ราวกับกำลังจะสลัดเธอออกฟู่เหวินไห่ปรากฏตัวจากที่ไหนสักแห่ง โดยวางท่าทีเหมือนพ่อของเขาเอง "ฉันเห็นเพื่อนสองสามคน จึงไปทักทาย อันอันไม่เคยไปงานแบบนี้มาก่อน ดูแลเธอด้วย จะได้ไม่โดนคนไม่มีตากลั่นแกล้งเธอ"……ฉันเดินออกไปด้วยก้าวใหญ่ ไม่ได้ยินชัดเจนว่าฟู่ฉีชวนตอบอะไรมันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้วไม่ว่าเขาจะตกลงหรือไม่ก็ตาม มันก็เหมือนเดิม
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 187
ดวงตาของเขามีประกายเล็กน้อย และเขามองขึ้นไปข้างหน้า "อืม""ทำไมคุณไม่โทรเรียกตำรวจ?""เด็กโง่"ลู่สือเยี่ยนหัวเราะเบาๆ “คุณคิดว่าผู้หญิงที่ฉลองวันเกิดอายุครบ 80 ปีในวันนี้จะยอมให้ฉันโทรเรียกตำรวจไหม บางครั้ง การใช้วิธีการที่แตกต่างออกไปก็อาจให้ผลลัพธ์เหมือนกันได้”คำพูดนี้ค่อนข้างเข้าใจยากฉันมองเขาอย่างไม่คาดคิดและยิ้ม "รุ่นพี่ ฉันคิดว่าคุณไม่เหมือนคนที่ฉันเคยรู้จักมาก่อน""ฉันควรพูดยังไงดีล่ะ?"เขาหยุดชั่วครู่แล้วมองมาที่ฉัน "หรือจะบอกว่า..คุณไม่ชอบฉันแบบนี้เหรอ""แน่นอนว่าไม่!”ฉันปฏิเสธทันทีและชมเชย "ฉันคิดว่าคุณมีพลังและฉลาดกว่าลู่สือเยี่ยนที่ฉันเคยพบมาก่อน ฉันชื่นชมความคิดที่รอบคอบของคุณ"คนอย่างเขาและฉันไม่มีใครให้พึ่งพาได้เราสามารถพึ่งพาได้แค่ตัวเราเองยิ่งกว่านั้น เขายังอยู่ในถ้ำหมาป่าเหมือนกับตระกูลลู่ หากไม่พิจารณาอย่างรอบคอบ เขาก็จะพบกับทางตันเท่านั้นเขาตกตะลึงไปชั่วขณะ ดวงตาของเขามีประกายสดใสขึ้นเล็กน้อย "จริงเหรอ?""แน่นอนว่าเป็นเรื่องจริง"ฉันพยักหน้าอย่างจริงจังฉันไม่รู้ว่าเป็นจินตนาการของฉันหรือเปล่า แต่ดูเหมือนว่าเขาจะหายใจเข้าลึกๆ อย่างเงียบๆ และผ่
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 188
เมียน้อยลำดับสามสั่งสอนเมียน้อยลำดับสี่โดยไม่คาดคิด ทันทีที่ฉันหัวเราะออกมา เสียงหัวเราะที่อู้อี้ก็ดังก้องอยู่ไม่ไกลหลังฉันฉันตกใจและหันไปเห็นชายคนหนึ่งที่มีท่าทีสบายๆ และค่อนข้างเจ้าเล่ห์ เขาเอนตัวพิงกำแพงอย่างขี้เกียจในเสื้อแจ็คเก็ตหนัง ริมฝีปากของเขายกขึ้นเป็นรอยยิ้มซุกซน “คุณนายฟู่ คุณมีงานอดิเรกที่แปลกประหลาดทีเดียว”เมื่อถูกจับได้ว่าแอบฟัง ฉันรู้สึกผิดเล็กน้อยในตอนแรก แต่ความรู้สึกนั้นก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว “คุณก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”"ฉันกลัวว่าจะขัดจังหวะความสุขของคุณ""ตอนนี้คุณยังขัดจังหวะอยู่"ฉันเถียงกลับไปพลางเหลือบมองเขา “คุณเป็นใคร แล้วคุณรู้จักฉันได้ยังไง”"โจวฟาง"เขาบอกชื่อของเขาและเลิกแสดงท่าทีจริงจังและยืนตัวตรง "คุณนายฟู่ แล้วเจอกันนะ"ทันทีที่พูดจบ เขาก็ก้าวออกไปและคว้าหัวของคุณหนูเศรษฐีพร้อมพูดจาด้วยน้ำเสียงดุดัน "เสิ่นซิงหยู่ เธอช่างฉลาดจนแยกแยะไม่ออกว่าใครเป็นเมียหลวง แค่นี้ก็อย่าคิดเป็นเมียน้อยเลย"เสิ่นซิงหยู่จ้องมองเขาอย่างโกรธเคือง “พี่ชาย! นั่นหมายความว่ายังไง”“ถ้าคุณเรียกชื่อฉันที่น่ารังเกียจแบบนั้นอีก ฉันจะส่งคุณกลับบ้านคืนนี้”โจวผ่อนคลาย
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 189
ฟู่ฉีชวนเริ่มไม่พอใจมากขึ้นเรื่อยๆ และขมวดคิ้ว "คุณตั้งใจฟังจริงๆ นะ""โอ้ ไม่นะ"ฉันยิ้มแล้วพูดว่า "มือที่สี่ที่ขวางฟู่จินอันวันนี้ก็คือเธอ ฟู่ฉีชวน การแต่งงานครั้งแรก ครั้งที่สอง และครั้งที่สามของคุณเชื่อมต่อกันได้อย่างราบรื่น""???"เขาขมวดคิ้วแน่นแล้วพูดว่า "เป็นไปไม่ได้""เป็นไปไม่ได้ยังไง? ถ้าคุณไม่เชื่อฉัน คุณถามฟู่จินอันก็ได้"หลังจากพูดคำเหล่านี้ ฉันก็รู้ว่าฟู่จินอันหายไปนาน! ฉันมองไปทั่วโถงและพบว่าฟู่เหวินไห่ พ่อตาของฉันก็ไม่อยู่ที่นั่นด้วยความคิดแวบผ่านเข้ามาในหัวของฉันและฉันรีบพูดว่า "ฉันปวดท้อง ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ"หลังจากพูดจบ ฉันก็กุมท้องแล้ววิ่งไปทางห้องน้ำบ้านเก่าของตระกูลลู่ใหญ่โตมาก หลังจากค้นหาทั่วห้องน้ำโดยไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ฉันก็ตรงไปที่สนามหลังบ้านทันทีชั้นบนทั้งหมดเป็นพื้นที่ของเจ้าบ้าน และคนทั่วไปจะไม่ขึ้นไปที่นั่นพวกเขาออกไปแล้วหรืออยู่ที่ไหนสักแห่งในสนาม……ลมหนาวข้างนอกพัดแรงจนหนาวเหน็บ และทุกคนต่างก็ยุ่งอยู่กับการสร้างความสัมพันธ์ในห้องจัดเลี้ยง โดยไม่มีใครอยู่ในสนามฉันย่องเบาๆ และหลังจากค้นหาสักพัก ฉันก็รู้ว่าความคิดของฉันค่อนข้างไร้สาระ
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 190
น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยอย่างชัดเจนในแสงและเงาที่สลับกัน โจวฟางเอนตัวไปด้านข้างกับลำต้นไม้ ผมสั้นที่ยุ่งเหยิงของเขาตกลงมาบนหน้าผาก ดวงตาของเขาโค้งขึ้น และเขาก็ดูไร้กังวลและมีท่าทีไม่ใส่ใจราวกับว่าไม่รู้ตัวเลย มันไม่เหมาะสมเลยที่เขาจะพูดคำดังกล่าวกับเพศตรงข้ามที่เขาเพิ่งพบเมื่อวันนี้เขามาทำอะไรในสนาม ในคืนที่หนาวเย็นและมีลมแรงเช่นนี้ฉันเก็บโทรศัพท์ของฉันลง ระมัดระวังเล็กน้อย "คุณมาที่นี่ทำไม?""ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ตามคุณมาหรอก"โจวฟางพูดขึ้นอย่างส่งๆ "ข้างในมันอึดอัดเกินไป ก็เลยออกมาและสูดอากาศ ใครจะรู้ว่าเมืองเจียงเฉิงเปิดกว้างขนาดนี้""มีแค่พวกเขาเท่านั้น"ฉันรู้สึกเสมอว่าผู้ชายคนนี้ไม่ง่ายและไม่ควรโต้ตอบมากเกินไปด้วยริมฝีปากที่เม้มเข้าหากัน ฉันเปิดปากละพูดว่า "คุณอย่าเอาเรื่องนี้ไปพูดกับใครได้ไหม?"ฉันจำเป็นต้องใช้เหตุการณ์นี้เพื่อบรรลุเป้าหมายของฉัน ถ้าเขาพูดออกไป ความพยายามทั้งหมดของฉันจะสูญเปล่า“แน่นอน”เขาตกลงอย่างง่ายดายแต่พูดตามทันทีว่า “แล้วฉันจะได้อะไรจากทำอย่างงั้น?”ฉันขมวดคิ้วและถามว่า "ได้อะไร?"“ฉันไม่ใช่คนประเภทที่ทำอะไรฟรีๆ ฉันไม่เคยทำอะไ
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 191
ทันใดนั้น ดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา และเสียงก็ต่ำลงเพื่อเตือน: "หร่วนหนานจือ ฉันสังเกตว่าคุณเริ่มกล้าหาญขึ้นเรื่อยๆ เรายังไม่ได้หย่ากันด้วยซ้ำ""ฉันรู้น่ะ"ฉันเงยหน้าขึ้นและพูดว่า "ในที่ที่แออัดเช่นนี้ ฉันจะทำอะไรกับเขาได้""กลับบ้านกับฉันเดี๋ยวนี้!"เขายังคงเผด็จการเหมือนเดิม จับมือฉันและพร้อมที่จะจากไปฉันอยากจะสลัดมันออกไป แต่เขากลับพูดว่า "เขาและเสิ่นซิงหยูถูกนายหญิงลู่เรียกตัวไป คุณอยากจะหนาวตายที่นี่ไหม?"พูดอีกอย่างก็คือ ลู่สือเยี่ยนจะไม่กลับมาเร็วๆ นี้ฉันยอมแพ้ในการดิ้นรน ในท้ายที่สุดแล้ว ฉันมีบางอย่างที่ต้องพูดคุยกับฟู่ฉีชวนในคืนนี้ "ปล่อยฉันไป ฉันเดินเองได้"เขาทำเป็นไม่สนใจฉันถูกเขาฉุดลากขึ้นรถไปตลอดทางฉันรู้สึกโกรธในใจ ฉันจึงส่งข้อความไลน์ไปหาลู่สือเยี่ยน บอกเขาว่าหลังจากที่ฉันออกไปก่อนแล้ว ฉันขี้เกียจเกินกว่าจะรอจนถึงบ้าน ฉันเปิดวิดีโอขึ้นมาแล้วส่งโทรศัพท์ให้ฟู่ฉีชวนเสียงที่คลุมเครือและชวนสับสนดังก้องไปทั่วรถ!คนขับอาจคิดว่าเรากำลังดูหนังเพื่อกระตุ้นอารมณ์ และยกแผงกั้นรถขึ้นอย่างชาญฉลาดสายตาของฟู่ฉีชวนมองไปที่โทรศัพท์ของเขา และจ้องมาที่ฉัน "คุณเริ่มด
Latest chapter
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 340
สีหน้าของเขากลายเป็นเคร่งขรึม และเสียงของเขาที่ฟังดูแหบแห้งและหยาบกระด้าง "ฉันให้หุ้นแก่คุณเพื่อให้คุณใช้ชีวิตได้ดีขึ้น ไม่ใช่เพื่อให้คุณมาต่อรองกับฉัน""ประธานฟู่ คุณเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย?""......"เขาเยาะเย้ยและพูดอย่างเย็นชา "งั้นคุณก็ลองดูสิ ฉันจะฆ่าใครก็ตามที่คุณขายให้ ถ้าคุณอยากทำร้ายใครก็เชิญเลย""......"เขายังคงหวาดระแวงอย่างมาก เกือบจะเหมือนโรคจิตในเรื่องของการข่มขู่ คือการแข่งขันกันว่าใครจะยอมทำสิ่งที่ต่ำที่สุดมากกว่ากันฉันไม่สามารถเปรียบเทียบกับเขาได้ พูดมากเกินไปก็ไร้ประโยชน์ฉันกัดฟันแล้วเดินไปหาเจียงไหลเจียงไหลและเฉินเย่กำลังคุยกันเรื่องทั่วไปบางอย่างเมื่อเห็นฉันมา เจียงไหลยกริมฝีปากแดงของเธอไปทางเฉินเย่และพูดว่า "คุณเฉิน ฉันจะเชิญคุณไปทานอาหารเย็นเมื่อฉันกลับไปเมืองเจียงเฉิงหลังตรุษจีน""ได้"เฉินเย่พยักหน้าเล็กน้อยหลังจากทักทายเขาแล้ว ฉันก็ไปกับเจียงไหล"ประธานหร่วน!"เฉินเย่หยุดฉันไว้ทันที ก่อนจะเปิดปากถามอย่างระมัดระวังว่า: "คุณและพี่ชวนต้องหย่ากัน มันเกี่ยวข้องกับการลักพาตัวและการหมั้นหมายของเขากับเสิ่นซิงหยูหรือเปล่า?"ฉันพูดตามตรงว่า "ใช่ แ
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 339
ฉันเงียบไปและพูดเบาๆ ว่า "ทำไมฉันถึงไม่รู้มาก่อนว่าคุณมีความอดทนสูงขนาดนั้น"คืนนั้น ฉันจูบโจวฟางต่อหน้าเขาแม้ว่าฉันจะเมามากเกินไป แต่เรื่องนี้ก็เกิดขึ้นจริงๆด้วยบุคลิกของเขา แบบที่ยอมให้ตัวเองทำผิดกฎได้แต่ห้ามคนอื่น เขาน่าจะหยุดมองมาทางฉันนานแล้วทันทีที่ฉันพูดจบ เสียงที่ดังขึ้นกลับไม่ใช่เสียงของฟู่ฉีชวน แต่เป็นเสียงที่มาจากทางกลางห้องจัดงานเลี้ยงเสิ่นชิงหลี่เปลี่ยนเสื้อผ้าและสวมชุดสีขาวล้วนสุดหรู เธอถือไมโครโฟนไว้ตรงกลางห้อง ดูขี้อายเล็กน้อย แต่ดวงตาสีเช้มของเธอกลับเปล่งประกายด้วยความมุ่งมั่นในขณะที่เธอจ้องไปที่ทิศทางหนึ่งโดยเฉพาะทิศทางที่โจวฟางอยู่"ตลอดหลายปีที่ผ่านมาตั้งแต่ฉัน จากอ้อมอกของคุณย่า คุณพ่อและคุณแม่ไป ฉัน... ฉันต้องทนทุกข์ทรมานมากมาย ทนทุกข์ทรมานจากวิธีที่ผู้คนปฏิบัติต่อฉัน แต่ด้วยช่วงเวลาที่สวยงามที่เหลืออยู่ในความทรงจำ ฉันกัดฟันและอดทนต่อไป"เสียงของเธอสั่นเล็กน้อยขณะที่เธอสะอื้น “แต่ฉันโชคดี ครอบครัวของฉัน… และพี่อาฟางไม่เคยยอมแพ้ในการตามหาฉัน เช้านี้คุณย่าถามฉันว่าความปรารถนาของฉันคืออะไร ตอนนั้น ฉันนึกอะไรไม่ออก เพราะแค่การได้กลับไปยังตระกูลเสิ่นก็ถือเ
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 338
"คุณนายเสิ่น"ฟู่ฉีชวนขมวดคิ้วอย่างใจเย็นและพูดด้วยเสียงต่ำ "คุณไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรกับฉันเกี่ยวกับการถอนหมั้น"เพราะนั่นเป็นส่วนหนึ่งของแผนของเขาแม่เสิ่นไม่รู้ว่าเธอไม่เข้าใจจริงๆ หรือว่าเธอจงใจแกล้งทำเป็นสับสน "แน่นอนว่าฉันต้องอธิบาย ทันทีที่คุณได้ยินว่าวันนี้เป็นซิงหยูของเราที่มารับคุณ คุณก็มาพร้อมกับประธานเสิ่นโดยเฉพาะ ฉันเข้าใจแล้ว...."ปากของเฉินเย่กระตุกเมื่อเขาฟัง และเขาไม่สามารถทนขัดจังหวะได้ "ความมั่นใจของคุณนั้นยอดเยี่ยมมาก แต่ฉันยังต้องแทรกอยู่ดี ประธานฟู่มาที่นี่วันนี้และไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณหนูเสิ่นแม้แต่สลึงเดียว โอ้ ไม่ มันไม่เกี่ยวข้องแม้แต่สตางต์เดียว""มันจะไม่เกี่ยวข้องกับซิงหยูได้ยังไง ประธานฟู่าหาครอบครัวเสิ่นของเรา ถ้าไม่ใช่เพราะซิงหยู....."เมื่อพูดไปได้ครึ่งทาง แม่เสิ่นก็คิดได้และสีหน้าของเธอก็มืดมนลง ทันใดนั้นก็มองไปในทิศทางที่ฉันอยู่!ฟู่ฉีชวนก้มตาลงและปรับแขนเสื้อ เสียงของเขาเย็นชาและเฉยเมย "พูดตามตรงนะ คุณนายเสิ่น วันนี้ฉันมาที่นี่เพื่อตามง้อภรรยาของฉัน"เสียงของเขาไม่ได้ดังเป็นพิเศษ แต่ทุกคำก็ตั้งใจทำเพื่อให้ทุกคนรอบข้างได้ยินเขาอย่างชัดเจน
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 337
เมื่อได้ยินเช่นนี้ แม่เสิ่นก็กวาดสายตาไปรอบๆ ห้องอย่างรวดเร็ว แล้วก็ล็อกเป้าหมายไปที่คุณพ่อของเสิ่น แล้วดึงเขาออกไปด้วยกันเพื่อไปต้อนรับไม่นาน ก็เกิดความโกลาหลขึ้นจากทางเข้าห้องจัดเลี้ยงเป็นฟู่ฉีชวน เฉินเย่แลตระกูลเสิ่นจำนวนสามคนที่เดินเข้ามาฟู่ฉีชวนสวมเสื้อคลุมสีดำ มีคิ้วกับดวงตาที่สง่างามและเย็นชา ก้าวเดินอย่างมั่นคง และมีรัศมีแห่งอำนาจที่แข็งแกร่งเฉินเย่เหมือนกับครั้งที่แล้ว เมื่อเขาไปที่หนานซี เขาอยู่ห่างจากฟู่ฉีชวนครึ่งก้าว แต่ทั้งสองดูคุ้นเคยกันดีเมื่อมองดูครั้งแรกเมื่อรวมกับสิ่งที่แม่เสิ่นพูดก่อนจะออกไปรับเขาคนที่อยู่ที่นี่ล้วนเป็นจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ที่ผ่านโลกมานาน แค่มองแวบเดียวก็เข้าใจทุกอย่างแล้วฟู่ฉีชวนเป็นบอสใหญ่ของRF กรุ๊ปไม่ใช่ใครอื่นฟู่ฉีชวนคือชายคนเดียวกันที่ตระกูลเสิ่นเคยถอนหมั้นด้วยแต่ตอนนี้ ในชั่วพริบตา พวกเขากลับปฏิบัติกับเขาเหมือนแขกผู้มีเกียรติของตระกูลเสิ่นอีกครั้ง ไม่กล้าแสดงความละเลยแม้แต่น้อยแม้ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหน ก็ต้องทนต่อไปโดยไม่สามารถแสดงออกมาได้ความสัมพันธ์นี้ ส่งผลให้บรรยากาศก็ตึงเครียดอย่างประหลาด และไม่มีใครกล้าเข้าใกล้และพูดคุยส
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 336
"ผลตรวจ DNA ออกมาแล้ว"ฉันจนปัญญาเขาพูดอย่างหนักแน่นว่า "ผลตรวจ DNA ต้องมีปัญหาแน่ หร่วนหนานจือ ฉันอาจเข้าใจผิดคิดว่าคนอื่นเป็นเธอ"ฉันรู้ดีว่า "คนอื่น" นั้นหมายถึงฉันจากนั้น เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ "แต่ฉันจะจำเธอได้เสมอ""......"ฉันเม้มริมฝีปาก "นั่นเป็นเรื่องระหว่างคุณกับตระกูลเสิ่น โจวฟาง เราควรจะรักษาระยะห่างไว้บ้าง"ฉันไม่อยากทำให้ตัวเองเดือดร้อนอีกจริงๆพูดจบ ฉันไม่แม้แต่จะมองสีหน้าของเขา ดึงเจียงไหล แล้วเดินเข้าไปในห้องจัดเลี้ยงทันทีแม้ว่างานเลี้ยงต้อนรับนี้จะจัดขึ้นอย่างกะทันหัน แต่ก็ไม่ได้จัดแบบลวกๆ เลยแสงไฟที่ระยิบระยับและบรรยากาศที่หรูหรา บ่งบอกอย่างชัดเจนว่างานนี้ยิ่งใหญ่อลังการท่ามกลางชนชั้นสูงผู้มั่งคั่งหลังจากรับเครื่องดื่มจากถาดของพนักงานเสิร์ฟ เจียงไหลมองมาที่ฉันด้วยความประหลาดใจ "เธอกลายเป็นคนไร้ความปรานีตั้งแต่เมื่อไหร่?""เจ๊คะ"ฉันยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ให้เธอ "แม้แต่คนโง่ที่สุดก็ยังเรียนรู้จากประสบการณ์ นอกจากนี้ สิ่งต่างๆ ก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป""ไม่เหมือนเดิมยังไง?""เมื่อก่อนฉันเคยถลำลึกลงไปแล้ว กว่าจะดึงตัวเองกลับมาได้ มันทั้งยากและเจ็บปวด
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 335
"แค่ก..."เจียงไหลเห็นว่าฉันยังรับมือได้ แต่เธอเกรงว่าจะทำให้เกิดปัญหากับฉันจึงเงียบอยู่ตลอดในขณะนี้ คำพูดของโจวฟาง ทำให้ฉันอดไม่ได้และสำลักน้ำลายของตัวเองสำหรับฉันแล้ว แม่เสิ่นสามารถพูดจาเหน็บแนมฉันได้แม่ของเสินรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเมื่ออยู่ต่อหน้าโจวฟางกับคุณย่าโจว เธอไม่สามารถแสดงความไม่พอใจออกมาได้ เพราะต้องระวังมารยาทกับผู้ใหญ่ และทำให้ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความหงุดหงิด“ไอ้เด็กเวร!”ไม่ว่าคุณย่าโจวจะตามใจโจวฟางมากเพียงใด เธอก็ยังต้องรักษาภาพลักษณ์เอาไว้ เธอจ้องเขม็งไปที่เขา “ใครสอนให้แกพูดแบบนั้น?”"ก็คุณย่าสอนผมนั่นแหละ"โจวฟางไม่ได้ใส่ใจและพูดว่า "เมื่อคุณเห็นความอยุติธรรม จงยื่นมือเข้ามาช่วย""......"คุณย่าโจวโกรธมากจนจ้องมองเขา แต่เธอไม่สามารถหาคำพูดมาโต้ตอบได้ใครก็ตามที่อยู่ตรงนั้น สามารถได้ยินว่าแม่เสิ่นตั้งใจหาเรื่อง และคำพูดที่เธอพูดออกมานั้นร้ายกาจเกินไปเสิ่นชิงหลี่ผู้ซึ่งเคยเงียบและขี้อายเสมอมา พูดด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสาและเบาบาง เมื่อถึงเวลาที่ต้องหยุดพูดถึงเรื่องนี้"แต่พี่อาฟาง คุณแม่ของฉันก็พูดไม่ผิดนะ เด็กผู้หญิงควรรักษาความบริสุทธิ์และซื่อสั
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 334
เสิ่นชิงหลี่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันนั้น อันตรายยิ่งกว่าฟู่จินอันที่เคยเจอเสียอีกฉันไม่อยากสร้างปัญหา[ทำไมคุณไม่ไปตรวจ DNA ด้วยล่ะ][หร่วนหนานจือ ตอบฉันหน่อย][หนีอีกแล้วเหรอ?]……บรรยากาศในห้องยังคงดูผ่อนคลายเหมือนเดิม แต่โทรศัพท์ของฉันยังคงส่งเสียงแจ้งเตือนข้อความไม่หยุดฉันขมวดคิ้ว เปลี่ยนการตั้งค่าแชทของโจวฟางเป็นห้ามรบกวนแม้เสิ่นชิงหลี่ที่ยืนอยู่ตรงนี้ แต่เขาก็ยังคิดว่าฉันคือตัวจริงอยู่ดี“คุณหร่วน คุณเพิ่งหย่า แต่โทรศัพท์ของคุณกลับไม่หยุดสั่น”แม่เสิ่นสังเกตเห็นการกระทำของฉัน และพูดด้วยน้ำเสียงที่ประชดประชัน "มูฟออนได้เร็วจริง ๆ เลยนะ"โจวฟางส่งเสียงเฮอะออกมา และกำลังจะระเบิดความโกรธออกมาในทันทีฉันไม่อยากยุ่งกับเขาในตอนนี้ ฉันจึงชิงพูดก่อน "โดยทั่วไปแล้ว ฉันไม่สามารถเทียบกับความเร็วของเสิ่นซิงหยูได้ พอฉันเพิ่งหย่าเสร็จ เธอก็หมั้นหมายกับอดีตสามีของฉันไปแล้ว"“…เธอ!”แม่เสิ่นจ้องฉันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อเธอจงใจจงใจทำให้ฉันอับอายต่อหน้าคนจำนวนมากการใช้คำพูดทำให้ผู้อื่นเจ็บปวด มีใครบ้างที่ทำไม่ได้?คุณย่าโจวสังเกตเห็นบางอย่างและขมวดคิ้ว "หนานจือ งั้นอดีตสามีของเ
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 333
แต่ทำไมฉันต้องรู้สึกผิดด้วยล่ะตั้งแต่ต้นจนจบ ฉันไม่ได้ทำผิดอะไรเลยด้วยความคิดนี้ ฉันเงยหน้าขึ้นมองไปในทิศทางที่พวกเขาอยู่ หลังจากที่เสิ่นชิงหลี่กระโจนเข้าหาเขา เขาก็ลังเลเล็กน้อย ดูเหมือนไม่สบายใจและกลัวที่จะทำให้เสิ่นชิงหลี่เศร้าเขาจับแขนของเธอแล้วดึงออก เสียงของเขากลับเย็นชาเหมือนเดิม ไม่มีอารมณ์อะไร "วิ่งช้าๆ หน่อย""แต่ฉันคิดถึงคุณนะ"เสิ่นชิงหลี่เงยหน้าขึ้นมองเขา กระพริบตาปริบๆ ใบหน้าซีดขาวและท่าทางเหมือนกระต่ายตัวน้อย "เมื่อวานคุณออกไปแต่เช้า และฉันไม่ได้เจอคุณมาเกือบยี่สิบชั่วโมงแล้ว"นับกระทั่งชั่วโมงฉันรวบรวมความคิด ยิ้มมุมปากเล็กน้อย และเห็นสายตาของโจวฟางจ้องมองมาที่ฉันอีกครั้ง เมื่อเขาเห็นว่าฉันสงบและไม่มีอารมณ์ใดๆ ดูเหมือนจะโกรธเล็กน้อยเขาปล่อยมือของเสิ่นชิงหลี่ แล้วยิ้มกวนๆ ทักทายกับคุณยายทั้งสองก่อน จากนั้นก็นั่งลงบนโซฟาตรงข้ามฉันอย่างขี้เกียจคุณย่าโจวมองเขาด้วยสายตาโกรธเคืองและพูด “ไอ้เด็กเวร ดูแลชิงหลี่ให้ดีกว่านี้ไม่ได้เหรอ เธอเพิ่งกลับมา...”"โอ้ย เธอกำลังพูดอะไรอยู่? ชิงหลี่อยู่ที่บ้านของเธอเอง เธอยังต้องการให้อาฟางดูแลเธออีกเหรอ?"คุณย่าเสิ่นยิ้มตอบ
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 332
ฉันปลอบใจว่า "อาจจะเป็นเพราะเธอค่อนข้างขี้อาย? ในอนาคตยังมีเวลาอีกเยอะ ถ้าได้ใช้เวลาร่วมกันมากขึ้น คงจะดีขึ้นเอง""แต่ฉันรู้สึกเสมอว่ามีบางอย่างผิดปกติ"หญิงชรารู้สึกเสียใจเล็กน้อย “เด็กสาวคนนั้น ตอนเด็กๆ เป็นเด็กที่เอาแต่ใจตัวเอง ไม่ว่าคนคนหนึ่งจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหน เธอก็ไม่ควรกลายเป็นคนขี้อายได้ขนาดนี้…”ขณะที่ฉันกำลังจะพูด หญิงชราถอนหายใจและพูดว่า "ไม่เป็นไร ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้ ก็ยังถือว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดีอยู่ดี เธอยังอยู่เมืองจิ่งเฉิงอยู่ไหม?"ฉันตอบตามตรง “อืม ฉันยังอยู่ค่ะ”“ดีมากเลย! ฉันจะส่งคนขับรถไปรับเธอ”หญิงชรากล่าวด้วยรอยยิ้ม "คืนนี้ฉันกำลังวางแผนจัดงานเลี้ยงต้อนรับชิงหลี่ และฉันต้องการให้เธอมา ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรก็ตาม ฉันกับย่าโจวสวมเสื้อผ้าที่เธอออกแบบให้เราสำหรับช่วงตรุษจีน และหลายคนถามว่าสั่งจากที่ไหน ฉันจะใช้โอกาสนี้แนะนำเธอ สัญญาว่าเธอจะไม่ขาดลูกค้าไปทั้งปี!!"".....ดีจังค่ะ ขอบคุณล่วงหน้า"ฉันลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนตกลงทำข้อตกลงทางธุรกิจตั้งแต่ที่เลือกทำงานออกแบบชุดที่สั่งทำพิเศษแบบนี้ ก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องติดต่อกับคุณหญิงคุณนายจากตระกูลใหญ่ แม้ตอนนี
