บทที่ 1

ในตอนที่สวีจ้งจินพานางในดวงไปยังงานเลี้ยงวันเกิด เวินซวงซวี่ก็รู้ว่าตัวเองแพ้แล้ว

ในมุมหนึ่ง เธอปราดอ่านข้อความที่แม่ส่งมา

“ซวงซวี่ แกแพ้แล้ว”

“ในช่วงเวลาสามปี สวีจ้งจินยังไม่รักแก ตามกติกา แกควรกลับมารับหน้าที่ของแกแล้ว

หางตาของเวินซวงซวี่ตกอยู่บนตัวหญิงสาวที่สวีจ้งจินกำลังโอบอยู่ไม่ไกล

นี่ก็คือการพบเจอนางในดวงใจของสวีจ้งจินเป็นครั้งแรก

อีกฝ่ายบริสุทธิ์มาก ดูอ่อนโยน สงบและเป็นมิตร

แม้จะสวมใส่เสื้อผ้าราคาถูก แต่ก็เด่นมาก

ที่แท้สวีจ้งจินก็ชอบอย่างนี้นี่เอง

ริมฝีปากของเวินซวงซวี่เจือรสขมปร่า

จู่ ๆ ก็นึกถึงสี่ปีที่แล้ว ในตอนที่คุณหนูทำตัวประเจิดประเจ้อคนหนึ่งเขยิบไปสารภาพรักกับสวีจ้งจิน อีกฝ่ายดีดขี้บุหรี่ ดวงตาสุกใสแวบความเย็นชาเล็กน้อย ก่อนจะตอบด้วยมาดเท่ชวนให้คนคิด “ขอโทษด้วยนะครับคุณหนูใหญ่ ผมชอบคนที่เชื่อฟังหน่อยและเรียบง่ายหน่อยน่ะ”

ขณะนั้น เธอแอบรักสวีจ้งจินมาสองปีแล้ว

แม่กลับค้านหัวชนฝา กิจการของสองตระกูลขัดแย้งกัน แต่ไหนมาแม่ก็ไม่ยี่หระกับความรัก กอปรกับสวีจ้งจินเป็นหนุ่มเสเพล ไม่ใช่ตัวเลือกที่เหมาะสมในสายตาเธอ

ดังนั้นหลังจากได้ยินมาตรฐานของเขาแล้ว เธอก็พนันกับแม่

ขอเพียงสวีจ้งจินรักเธอ เธอก็จะได้อยู่กับสวีจ้งจิน และแม่ก็เห็นด้วย

เพื่อให้สวีจ้งจินรักเธอ เธอเปลี่ยนจากคุณหนูใหญ่ตระกูลเวินที่เปิดเผยตัวน้อยมากเป็นผู้หญิงจน ๆ ว่านอนสอนง่ายในค่ำคืนเดียว

ตั้งแต่นั้นมาเธอก็อยู่ข้างตัวสวีจ้งจินตลอด มีครั้งหนึ่งสวีจ้งจินดื่มหนัก แววตาครึ้มฤทธิ์สุรามีความขี้เกียจปนนึกสนุก

“ชอบฉันเหรอ?”

“จะลองคบกับฉันดูไหมล่ะ?”

อยู่กับสวีจ้งจินมาสามปี แทบผลาญความกระตือรือร้นและความกล้าหาญของเธอไปเกือบหมด

เธอเรียนทำกับข้าวเพื่อเขา ดูแลเขาทั้งวันทั้งคืนยามเขาเจ็บป่วย ทุกคนต่างบอกว่าเธอรักสวีจ้งจินหัวปักหัวปำ

สวีจ้งจินก็คล้ายจะเป็นหนุ่มเสเพลกลับใจ

เขาสงสารเธอ พูดเล่นหลายต่อหลายครั้งว่าเธอคือภรรยาของเขา จะเลี้ยงดูเธอ

แต่เวินซวงซวี่ปฏิเสธ

เธอดิ้นรนอยู่นาน เตรียมจะจบเกมอย่างคว้าชัยชนะนี้ในวันเกิด

ทว่าเสิ่นชูกลับปรากฏตัวในเวลานี้

มีคนสังเกตเห็นความนิ่งเงียบของเธอ จึงพูดหยอกขึ้นมาด้วยความหมายเชิงลึก “ชูชู ครั้งนี้เธอกลับมาคงได้มีคนหัวใจแหลกสลายร่วงเต็มพื้นแล้วสินะ”

“มีบางคนนะ กว่าจะปืนขึ้นที่สูงได้ สุดท้ายเธอดันกลับมาซะนี่ แผนการคงล่มหมดแล้วละ”

“พูดอะไรน่ะ”

เสิ่นชูน้ำเสียงเบาเล็ก ขัดคำพูดของทุกคน เธอมองไปทางเวินซวงอวี่ จากนั้นก็พูดด้วยสายตาที่รู้สึกผิด “ขอโทษด้วยนะคะคุณเวิน หลายปีก่อนฉันกับจ้งจินแยกจากกันด้วยสาเหตุบางอย่าง ฉันไม่นึกว่าเขาจะประชดให้คุณมาเป็นตัวแทน เรื่องระหว่างฉันกับจ้งจินไม่ควรดึงคุณมาเกี่ยวข้องเลย เป็นเพราะจ้งจินทำอะไรไม่เป็นผู้ใหญ่พอ แต่คุณก็ไม่ถือว่าเสียเปรียบนะคะ”

เสียงของเธอนุ่มนวล ดวงตาดังเมล็ดอัลมอนด์แลดูจริงใจ

อย่างกับการที่เวินซวงซวี่สามารถเกาะบุคคลอย่างสวีจ้งจินได้ ก็ได้ประโยชน์ที่สุดแล้ว

นั่นสินะ นักศึกษาจน ๆ ทั่วไปคนหนึ่ง อยู่กับสวีจ้งจินได้ แม้จะเป็นแค่ตัวแทน

แล้วจะเสียเปรียบอะไร?

สายตาสวีจ้งจินที่อยู่ด้านข้างทอดตกบนตัวเวินซวงซวี่

วันนี้เธอแปลกไปมากเล็กน้อย

กระโปรงสีแดงเรียบง่าย

ความสวยใสว่านอนสอนง่ายแต่เดิมถูกลดทอนไปกว่าครึ่ง กลับปล่อยตัวตามสบายมากขึ้นอีกหน่อย มีกุหลาบสดใสเปล่งปลั่ง สวยจนแทบจะดึงดูดทุกสายตา

เธอแค่นั่งด้วยท่าทางขี้เกียจเมินเฉยอยู่ตรงนั้นก็ชวนให้คนอยากลิ้มลองแล้ว

ต่างจากความใสซื่อบริสุทธิ์ว่านอนสอนง่ายในอดีตโดยสิ้นเชิง

สวีจ้งจินไม่ชอบสไตล์นี้ ผู้หญิงน่ะ ต้องเชื่อฟังหน่อยถึงจะชวนให้คนเอ็นดู

เขาขมวดคิ้ว

สุดท้ายตัวแทนก็คือตัวแทน อย่างไรก็ไม่เหมือนชูชู

เขากล่าวเสียงราบเรียบ “ชูชูชกลับมาแล้ว ระหว่างเราก็ช่างเถอะ ห้าร้อยล้านนี้ ถือเสียว่าเป็นเงินชดเชยให้เธอ”

เขาใช้เงินห้าร้อยล้านลบอดีตสามปีระหว่างพวกเขาไปแบบง่ายดาย

พอนึกถึงสามปีมานี้ เวินซวงซวี่รู้สึกเพียงน่าขำที่สุด

“เงินก็ช่างเถอะ ด้านนั้นคุณห่วย ฉันก็เบื่อแล้วเหมือนกัน”

เวินซวงซวี่พูดจบก็หยิบไวน์ที่อยู่ด้านข้างขึ้นมา ก่อนจะสาดใส่เต็มหน้าสวีจ้งจินอย่างไม่เกรงใจสักนิด

สามปีนี้สวีจ้งจินไม่เคยแตะต้องเธอ ครองพรหมจรรย์เพื่อนางในดวงใจตลอด

เธอกลับรออย่างโง่งมสามปี ทั้งยังเดินบนเส้นทางรักบริสุทธิ์เพื่อสวีจ้งจิน

ทั้งงานเงียบกริบ

เวินซวงซวี่กลับหยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาเช็ดปากแบบไม่ยี่หระ ริมฝีปากแดงเชิดขึ้น

จากนั้นก็แค่นเสียงหัวเราะเยาะ “แก้วนี้ เซ่นให้สามปีที่ฉันตาบอด”

พูดจบ เธอไม่มองสักสายตา

เธอหมุนตัวเดินออกจากห้องวีไอพี ทุกคนที่อยู่ข้างหลังเธอสูดลมเย็นเข้าปากเป็นแถว มองสอดส่องสวีจ้งจิน

ปกติเวินซวงซวี่จะพูดจาเสียงอ้อมแอ้ม ว่านอนสอนง่ายกับสวีจ้งจินเสมอ นึกไม่ถึงวันนี้กลับ...

“เวินซวงซวี่บ้าไปแล้วเหรอ? ห้าร้อยล้านคือเงินที่ทั้งชาติเธอก็ไม่มีปัญญาหามานะ! เธอจะเสแสร้งอะไร?”

“ปล่อยเธอ” สวีจ้งจินกัดฟันแล้วพูดเสียดสี “แค่เธอไม่ตามตื๊อ ไม่รบกวนฉันกับชูชูก็พอ ผู้หญิงอย่างเธอ ฉันกับชูชูก็ไม่มีทางเจออีกแล้ว”

เขายังไม่รู้จักเวินซวงซวี่อีกเหรอ?

เธอที่เป็นคนไร้ที่พึ่งพิง ที่บ้านก็ไม่มีภูมิหลังอะไร เป็นแค่นักศึกษาจน ๆ คนหนึ่ง

ไปจากเขาแล้วยังจะพึ่งใครได้?

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเธออยู่กับเขาสามปี ความทระนงก็มีแต่ทำให้เขาเห็นเท่านั้น

เสียงของสวีจ้งจินเข้าถึงโสตเวินซวงซวี่

เวินซวงซวี่จากไปแบบหัวก็ไม่หัน

เมื่อก่อนเธอก็เคยทะเลาะกับสวีจ้งจินเหมือนกัน แต่ส่วนมากจะเป็นเธอที่ยอมอ่อนข้อให้ก่อน

แต่ครั้งนี้คงต้องให้เขาผิดหวังแล้ว

เธอจะไปแล้วจริง ๆ กลับไปสืบทอดมรดกแสนล้าน