บทที่ 2

เวินซวงซวี่ไม่ได้อยู่ที่เมืองสวี่นานนัก เดิมเธอเรียนหนังสืออยู่ที่เมืองสวี่เพื่อสวีจ้งจิน ตอนนี้จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยแล้ว สวีจ้งจินกลับมีคนอื่น

เมืองนี้จึงไม่มีความหมายที่จะอยู่ต่ออีก

เธอจองตั๋วเครื่องบินกลับเมืองหมิงในคืนนั้นเลย

ขณะลงจากเครื่องบิน เมิ่งชิงมารับเธอ

“กลับมาเที่ยวนี้ ไม่ไปแล้วใช่ไหม?”

“ไม่แล้วละ”

เมื่อก่อน เพื่อตามรอยเท้าของสวีจ้งจิน เวินซวงซวี่จึงอยู่ในเมืองหมิงไม่นานนัก และเวลาที่อยู่กับเมิ่งชิงก็น้อยมาก

ตอนนี้แพ้การเดิมพันแล้ว

เธอไม่มีเหตุผลที่จะจากไปอีก

พอเมิ่งชิงได้ยินเรื่องของเธอกับสวีจ้งจินก็อดสูดปากไม่ได้ กลับได้แต่ยิ้มแย้มคล้องแขนของเธอ

“ไม่พูดถึงเรื่องซวย ๆ กันแล้ว เลี้ยงรับเธอดีกว่า”

เวินซวงซวี่ยิ้มพลางพยักหน้า ไม่ได้ปฏิเสธ

เมิ่งชิงพาเธอเข้าคลับไฮเอ็นของเมืองหมิง ทั้งยังสั่งสุราที่ดีที่สุดมาปาร์ตี้กลับมาเป็นโสดให้เธอ

เมื่อดื่มสุราแก้วหนึ่งลงไป เวินซวงซวี่ก็คลายความอึดอัดในใจไปกว่าครึ่ง

“ยังดีที่เธอเลิกกับสวีจ้งจินแล้ว” เมิ่งชิงล้อ “ตอนนั้นเพื่อสวีจ้งจิน เธอทำเป็นเด็กดีนุ่มนวล เลิกเหล้าเลิกซิ่งรถ วัน ๆ เอาแต่วิ่งไปห้องสมุด ฉันนี่โคตรอึ้งเลย”

ต่างจากรสนิยมของสวีจ้งจินโดยสิ้นเชิง ตระกูลเวินถือเป็นตระกูลซูเปอร์ไฮโซของเมืองหมิง เวินซวงซวี่ในอดีตชอบความครึกครื้นมาก ซิ่งรถ ขี่ม้า ขึ้นเขา กระโดดบันจี้จัมพ์

ร้อนแรงและสดใส

ในดวงตาเห็นความรักเป็นของไร้ค่า

แต่ว่าต่อมาเพื่อสวีจ้งจินแล้ว เวินซวงซวี่แทบจะเลิกทุกอย่าง ชุบตัวเป็นแม่สาวเด็กดีที่เชื่อฟังเงียบ ๆ

“คงเพราะตอนนั้นฉันบ้าไปแล้วมั้ง”

เมื่อคิดถึงอดีต สายตาของเวินซวงซวี่ก็เอื่อยเฉื่อย พูดอย่างไม่ใส่ใจ

เธอคือแม่สาวสวยเช้งมาตลอด

เพียงแต่... เมื่อก่อนทำหน้ายักษ์ไม่ขึ้นและสวยแปลกแยก

ท่าทางในเวลานี้ แม้แต่ผู้ชายที่รินสุราอยู่ด้านข้างก็ยังหน้าแดง

เมิ่งชิงหัวเราะ “ซวงซวี่ เธอเลิกกับสวีจ้งจินแล้ว คิดจะกลับไปสืบทอดกิจการของตระกูลเวินจริงเหรอ?”

“พนันได้ก็ต้องแพ้ได้”

เวินซวงซวี่จิบสุราคำหนึ่งและตอบเรียบ ๆ

แม่ของเวินซวงซวี่เป็นหญิงแกร่ง หลังจากพ่อเสิ่นเสียชีวิต เวินกรุ๊ปก็เกิดศึกภายในดุเดือด แม่ของเวินซวงซวี่ค้ำจุนตามลำพังมานาน

เวินสือเหยาพี่สาวของเวินซวงซวี่สุขภาพอ่อนแอ

เวินซวงซวี่ค่อนข้างรักอิสระ แม่ของเวินซวงซวี่จึงไม่ฝืนและเคยให้โอกาสเวินซวงซวี่เลือก

จึงมีการพนันนี้

พนันได้ก็แพ้ได้ เวินซวงซวี่ยังไม่ถึงขั้นแพ้ไม่ลง

เมิ่งชิงกลับไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ

“ตามกฎของตระกูลเวิน ต้องแต่งงานก่อนถึงจะสร้างตัว น้าเวินเลือกคนให้เธอแล้วเหรอ?”

“เปล่า”

เวินซวงซวี่เข้าใจแม่ของตัวเอง

แม่มีนิสัยแข็งกร้าว แต่ไม่ถือว่าเข้มงวดกับการเลือกคู่ของเธอ ตอนนั้นที่คัดค้าน ส่วนมากก็เพราะการแข่งขันระหว่างตระกูลเสิ่นกับตระกูลสวี

“ซวงซวี่ ถึงเธอจะแพ้ น้าเวินก็ไม่บังคับเธอหรอก อีกอย่าง ผู้ชายมีถมเถไป ถ้าไม่ไหวจริง ๆ ฉันจะแนะนำพี่ชายให้เธอนะ”

ลู่เยี่ยนหุยพี่ชายเป็นลูกพี่ลูกน้องทางแม่ของเมิ่งชิงขึ้นชื่อว่าเป็นดอกไม้บนเขาสูง เฉยชาตัดราคะ มีแต่หน้าตาที่โดดเด่นที่สุด

ตอนเด็ก ๆ เวินซวงซวี่เคยทึ่งนึกว่าเป็นเทพบุตร

วัยที่ไม่ประสา เธอเคยมีความรักซ่อนเร้นระยะสั้น ๆ แต่ภายหลังก็เจือจางไปอย่างรวดเร็ว

เพียงแต่หลายปีนี้ นอกจากจะมองกันอยู่ไกล ๆ เป็นบางครั้งแล้ว เธอก็ไม่เคยพบมาก่อน

เวินซวงซวี่แค่คิดว่าเธอล้อเล่นเท่านั้น

สุรายังเย็นอยู่ เธอเพิ่งจะชิมได้รสขมปร่าแบบความรู้สึกช้า

ในตอนที่แยกย้าย ทั้งสองเริ่มเดินไม่มั่นคง

เมิ่งชิงพูดด้วยใบหน้าประหลาดว่า “พี่บอกว่าเขาจะมารับเราแหละ”

ว่าแล้วก็รู้สึกสับสนงงงวยขึ้นมาเล็กน้อย

ความจริงเธองงกับพี่ชายคนนั้นของเธอมาก ทั้งสองคนไม่ถือว่าสนิทชิดเชื้อ แต่พี่กลับส่งข้อความหาเธอกะทันหัน ถามว่าเธออยู่กับซวงซวี่ใช่หรือไม่ แล้วยังเสนอว่าจะมารับเธออีก

แต่เธอคิดว่ามันคือความห่วงใยที่มาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยเท่านั้น ไม่ได้คิดมาก

ผ่านไปไม่กี่นาที รถไมบัคที่ไม่สะดุดตาก็จอดอยู่หน้าประตู

รถลดหน้าต่างลง ปรากฏหน้าตาเย็นชาแต่มีเสน่ห์ของผู้ชาย เครื่องหน้าประณีต ผิวขาวกระเบื้อง สง่างามสูงส่ง

ภายใต้แสงจันทร์ ดวงหน้านั้นเป็นประกาย น่าอัศจรรย์อย่างคิดว่ามีเพียงชาวสวรรค์ที่จะเป็นเช่นนี้ได้

ผู้ชายน่าเจี๊ยะ

“ขึ้นรถ”

น้ำเสียงทุ้มต่ำ มนต์เสน่ห์เหลือหลาย

ลู่เยี่ยนหุยปราดตาผ่านเมิ่งชิง ก่อนจะหยุดที่ตัวเวินซวงซวี่ในท้ายที่สุด

เวินซวงซวี่สบสายตากับเขา ทันใดนั้น หัวใจก็เร็วไปครึ่งจังหวะ