บทที่ 3

กับพี่ชายคนนี้แล้ว เวลาเจอเมิ่งชิงจะรู้สึกหวาด ๆ อยู่บ้าง หลังจากขึ้นรถอย่างเชื่อฟังก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก

ในห้องโดยสาร บรรยากาศเงียบจนประหลาด

สายตาของเวินซวงซวี่ตกอยู่บนลูกประคำตรงข้อมือของลู่เยี่ยนหุย แค่รู้สึกคุ้น ๆ

แต่ด้วยความเมา สมองเธอจึงมึนไปหมด

ในหัวเพียงแวบภาพที่เธอเจอกับลู่เยี่ยนหุยเป็นครั้งแรก

หลายปีผ่านไป ลักษณะผู้ชายคนนี้ยังไม่เปลี่ยน

บ้านของเมิ่งชิงใกล้มาก

ลู่เยี่ยนหุยส่งเธอแล้วจึงคิดจะส่งเวินซวงซวี่กลับโรงแรม

ในรถเหลือเพียงพวกเขาสองคน

จู่ ๆ เสียงของเขาก็ดังขึ้น ถามแบบไม่ใส่ใจว่า “คิดจะอยู่ที่เมืองหมิงเหรอ?”

“ใช่”

เวินซวงซวี่ผงะ ก่อนจะพยักหน้า

เธอไม่ถือว่าสนิทกับลู่เยี่ยนหุย ดังนั้นพอเขาถามคำนี้ขึ้นมา ไม่นานบรรยากาศก็เงียบไปอีก

ในรถเปิดแอร์เย็นฉ่ำ เวินซวงซวี่จึงผล็อยหลับไปแบบไม่รู้ตัว

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร เสียงทุ้มต่ำของเขาก็ดังขึ้นอีก

“เวินซวงซวี่ ตื่น”

เวินซวงซวี่ลืมตาขึ้นและสบกับสายตาลุ่มลึกของอีกฝ่าย

เมื่อเส้นสายตาสอดประสาน เธอก็ใจลอยไปชั่วขณะ “...ลู่เยี่ยนหุย?”

น้ำเสียงเอื่อยเฉื่อย

ประตูรถเปิดออก ร่างครึ่งตัวของผู้ชายเข้ามาในห้องโดยสารรถ ดวงหน้าสะดุดตานั้นอยู่ใกล้แค่เอื้อม

เขาหลุบตา ใบหน้าเย็นชาสะอาด

กลิ่นอายบนตัวเจือความเย็นหอมสดชื่นของสนซีดาร์

เข้ากันกับภาพที่เธอเคยตะลึงจนยากจะลืมเลือนสมัยเด็ก

เวินซวงซวี่ริมฝีปากโค้งยิ้ม “พี่หล่อจัง”

ความมึนเมาพลุ่งพล่าน เธอกะพริบตาแล้วเอื้อมมือไปคล้องคอของเขา

“ทำกับฉันไหม?”

เธอลากเสียงยาวมาก น้ำเสียงเนิบนาบ

ความยั่วยวนเต็มพิกัด

ลู่เยี่ยนหุยชะงักเล็กน้อย เขาเกลี่ยปอยผมของเธอแล้วตอบด้วยเสียงราบเรียบ “เธอเมาแล้ว”

เวินซวงซวี่รู้สึกจักจี้ กลับไม่ปล่อยเขา “เปล่าสักหน่อย”

เธอเมามาก ในสมองแวบภาพสวีจ้งจินในหลายปีนี้และตระกูลเวิน

เธอพยศที่สุด ทำเกินขอบเขตที่สุด

กลับทำเป็นเด็กดีเพื่อสวีจ้งจิน ทั้งยังต้องถูกพันธนาการกับตระกูลเวินในท้ายที่สุดเพราะการพนันนั้นอีก

นี่คงเป็นการทำตามอำเภอใจเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว

“ลู่เยี่ยนหุย เอาไหม?”

เธอขยับเข้ามาใกล้ เส้นผมดำราวกับสาหร่ายกวาดผ่านปลายจมูกของลู่เยี่ยนหุย

ความจักจี้นั้นแผ่ซ่านไปทีละน้อย ราวกับพิษอย่างหนึ่ง

วินาทีต่อมา ริมฝีปากบางเย็นเล็กน้อยก็กดทับลงมา เขาจับเอวของเธอ ลมหายใจบดลมจมูกของเธอ

“เวินซวงซวี่ อย่าเสียใจทีหลังล่ะ”

เขากัดปลายลิ้นของเธอแล้วนวดเบา ๆ ในแบบที่มีความกดดันหนักหน่วง

ลมหายใจของทั้งสองร้อนอยู่บ้าง เวินซวงซวี่กระพือแพขนตา เธอเห็นเงาและการดำดิ่งนั้นจากดวงตาของอีกฝ่าย

ความเย็นชาห่อหุ้มไปด้วยคลื่นอารมณ์

เธอรู้สึกกระหายขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ รับกับจุมพิตที่ลึกมากขึ้นเรื่อย ๆ

ภายในห้องโดยสาร คลื่นวาบหวามคุกรุ่น

เสียงน้ำดังเป็นระลอก

เรื่องพรรค์นั้นระหว่างชายหญิง ในบางระดับก็ทำให้คนเสพติดอย่างหนัก

จากบนรถไปถึงบนเตียง

ตอนจบ ร่างกายของเวินซวงซวี่ราวกับถูกความชาซัดมาเป็นระลอก ต่อมความรู้สึกช้า

ในตอนที่ตื่นมา เวินซวงซวี่เนื้อตัวอ่อนปวกเปียกเมื่อยล้าไปหมด

เมื่อเธอลืมตาขึ้น ความทรงจำเมื่อคืนก็หวนคืนมาทีละนิด ร่างกายพลันแข็งทื่อเล็กน้อย

เธอนอนกับลู่เยี่ยนหุยแล้ว?

สมภารไม่กินไก่วัด พอนึกถึงลู่เยี่ยนหุย เวินซวงซวี่ก็รู้สึกเหลวไหลอย่างไม่มีสาเหตุเล็กน้อย

ขณะกำลังคิด เสียงน้ำในห้องน้ำก็เงียบไป

“ตื่นแล้วเหรอ?”

เวินซวงซวี่ยกเปลือกตาขึ้น อีกฝ่ายพันผ้าเช็ดตัว รูปร่างฟิตเปรียะ หยดน้ำไหลลงช่วงท้อง เรียวยาว แข็งแกร่งกระชับ

ใบหน้าเธอร้อนผ่าวขึ้นมา

“ขอโทษด้วยค่ะ เมื่อคืน ฉันดื่มหนักน่ะ”

เธออธิบายไปตามสัญชาตญาณ ลู่เยี่ยนหุยนิ่งไป จากนั้นก็หรี่ดวงตากระจ่าง

อย่างไม่มีสาเหตุ เสียงของเขาเฉยชาไปบางส่วน “ดังนั้น?”

เวินซวงซวี่เก็บเสื้อผ้าบนพื้น บนตัวเธอมีรอยจ้ำ เธอไม่ได้หลบเส้นสายตาของลู่เยี่ยนหุย เพียงยิ้มบาง “ฉันกับอาชิงเป็นเพื่อนกัน ดังนั้นเรื่องเมื่อคืน พี่เยี่ยนหุย พี่คงไม่ถือใช่ไหมคะ?”

เธอใช้น้ำเสียงเกียจคร้านเรียกพี่

ทว่าคงเพราะเธอเซนซิทีฟมากเกินไป

เธอมักรู้สึกว่าพอเธอพูดจบ ใบหน้าของอีกฝ่ายก็เย็นชามากขึ้นบางส่วน

เขาจุดบุหรี่ ดวงตาดำขลับหยุดอยู่บนตัวเธอ ก่อนจะเอ่ยปากแบบไม่ใส่ใจ “เธอทำแบบนี้กับพี่ชายคนอื่นเหมือนกันเหรอ? อย่างเช่น สวีจ้งจินนั่น?”