บทที่ 4

เขารู้เรื่องเธอกับสวีจ้งจินได้อย่างไร?

หลังจากความคิดปราดผ่าน เวินซวงซวี่กลับแค่หัวเราะเล็กน้อย “ไม่นะ พี่เยี่ยนหุย แต่พี่ก็ได้ถึงใจไปแล้ว เรื่องนี้ก็ให้มันแล้วไปเถอะ”

เธอขยิบตา แต่ในใจกลับละลายใจอยู่บ้าง

ลู่เยี่ยนหุยพิเศษมาก

เขาโดดเด่นทั้งหน้าตาและความสามารถ เป็นคนหนุ่มที่มีฝีมือ ทั้งยังขึ้นชื่อว่าเป็นดอกไม้บนยอดเขา เหมือนจันทร์หนาวที่ลอยเด่นอยู่บนฟากฟ้า

บาปกรรม

เวินซวงซวี่แอบด่าอยู่ในใจ

ลู่เยี่ยนหุยดีดขี้บุหรี่ ไม่ได้ตกลง แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

เพียงแต่... ดวงตาลุ่มลึก

โทษที เขาพูดด้วยน้ำเสียงเฉยเมย “ตามใจ”

เวินซวงซวี่โล่งอก

เธอใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยจึงออกจากโรงแรมและโบกรถกลับตระกูลเวิน

เธอเพิ่งขึ้นรถ ห่างออกไปสองสามก้าว

เสิ่นชูเหลือบมองเงาร่างเธอแล้วอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงกัดริมฝีปากกระตุกสวีจ้งจิน

“จิ้งจินคะ ฉันเหมือนจะเห็นคุณเวินด้วยละ”

“เวินซวงซวี่? เธออยู่นี่ได้ยังไงน่ะ?”

สวีจ้งจินขมวดคิ้วเล็กน้อย

โรงแรมแห่งนี้เป็นโรงแรมห้าดาว ด้วยระดับการใช้จ่ายของเวินซวงซวี่ซึ่งเป็นนักศึกษายากไร้ เธอไม่มีปัญญาจ่ายได้แน่นอน

“คงเพราะลืมคุณไม่ได้มั้ง พอรู้ว่าคุณมาพบกับประธานลู่ ก็เลยเจาะจงมาดักรอที่นี่...”

“ไม่ต้องสนใจเธอ” สวีจ้งจินสีหน้าไม่สบอารมณ์ เขาไม่ชอบผู้หญิงที่ไม่รู้จักมองสถานการณ์

เวินซวงซวี่อาละวาดในงานเลี้ยงวันเกิดก็ช่างเถอะ ตอนนี้ยังจะใช้ไม้ตื๊อไม่เลิกอีก

ยิ่งไม่ต้องพูดถึง เขาก็ถือว่าดีกับเวินซวงซวี่

ไม่อย่างนั้น ชาตินี้ผู้หญิงอย่างเวินซวงซวี่ก็ไม่มีทางได้คบกับคนอย่างเขาหรอก

นึกถึงเรื่องที่คุณปู่กำชับกับเขา สวีจ้งจินขมวดคิ้วมุ่นพลางกล่าว “ไปพบประธานใหญ่เยี่ยนหมิงนั่นเถอะ คุณปู่บอกว่าไม่ว่ายังไงก็ต้องเอาโปรเจกต์นี้ของตระกูลลู่มาให้ได้”

สองปีนี้ตระกูลสวีอยู่ในช่วงขาลงตลอด

ถ้าได้เชื่อมสัมพันธ์กับเยี่ยนหมิง ตระกูลสวีอาจมีทางรอดอื่น

ทว่าสวีจ้งจินกลับคว้าน้ำเหลว

ในตอนที่เขาไปถึง ลู่เยี่ยนหุยได้ออกไปนานแล้ว แม้แต่หน้าของผู้ช่วยลู่เยี่ยนหุยก็ไม่ได้เห็น

“จิ้งจิน ไม่เป็นไรนะ”

เสิ่นชูปลอบใจเสียงอ่อยโยน “อีกระยะหนึ่งเยี่ยนหมิงยังมีงานเลี้ยงธุรกิจอีก ถึงตอนนั้นสานสัมพันธ์กับเขาก็เหมือนกัน”

“อื่ม”

สวีจ้งจินพยักหน้า แววตาลุ่มลึก “ไม่ว่ายังไง ผมก็ต้องเอาโปรเจกต์ของเยี่ยนหมิงมาให้ได้”

อีกด้านหนึ่ง เวินซวงซวี่ไม่รู้ว่าสวีจ้งจินกับเสิ่นชูเพิ่มบท

หลังจากเธอออกจากโรงแรมก็กลับตระกูลเวิน พี่สาวเวินสือเหยากับแม่ต่างอยู่กันพร้อมหน้า

เมื่อเห็นเธอ แม่ก็พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ตอนนั้นฉันก็เตือนแกแล้ว สวีจ้งจินไม่ใช่คนดีอะไร ตระกูลสวีกับเราไม่ถูกกัน ตามการเดิมพัน แกแพ้แล้ว แกต้องไปเวินซื่อตั้งแต่พรุ่งนี้ เอาไว้แต่งงานกับคุ้นเคยกิจการแล้ว ฉันค่อยย้ายแกมาอยู่ข้างตัว พี่สาวแกสุขภาพไม่ดี แกต้องรับภาระงานในเวินซื่อมากหน่อย”

เวินซวงซวี่รู้ว่าแม่เป็นคนพูดหนึ่งไม่เป็นสอง

ชาตินี้ยากจะยอมให้ แม้จะเรื่องการเดิมพันของทั้งสองคน

เธอไม่ได้พูดอะไร แต่จู่ ๆ เวินสือเหยาที่อยู่ด้านข้างก็หัวเราะ แล้วพูดแบบคลุมเครือ “แม่คะ ซวงซวี่เพิ่งกลับมา ฉงเฮ่อก็เป็นว่าที่พี่เขยเธอแล้ว...แม่จะให้เธอแต่งกับใครล่ะคะ?”

สวี่ฉงเฮ่อที่เวินซวงซวี่พูดถึงก็คือคนที่แม่เวินซวงซวี่เลือกให้แต่งงานกับเวินซวงซวี่ในตอนแรก

เพียงแต่อีกฝ่ายรักแรกพบกับเวินสือเหยา ดังนั้นหลายปีนี้จึงถอนหมั้นแล้ว

เวินซวงซวี่กับเวินสือเหยามีสัมพันธ์ไม่ดีกันมาตลอด

เวินสือเหยาเป็นลูกบุญธรรมที่แม่รับมาเลี้ยง แต่ร่างกายอ่อนแอ แต่เล็กแม่ของเวินซวงซวี่ก็พูดจาไม่ดีชักสีหน้าใส่เธอ กลับทะนุถนอมยอมเวินสือเหยามาก

เวินซวงซวี่พูดขึ้นมาในเวลานี้ เห็นชัดว่าเพื่อให้เวินซวงซวี่อีหลักอีเหลื่อ

แม่ของเวินซวงซวี่มองเธอทีหนึ่งและพูดเสียงเรียบ “อีกสองวันฉันจะให้คนแนะนำคนดูตัวให้แก”

เวินสือเหยายกยิ้ม

แม่ของเวินซวงซวี่มีสติและใจเย็น

โดยมากแล้วการหาสามีให้เวินซวงซวี่จะพิจารณาจากผลประโยชน์ น่ากลัวว่าคงไม่ได้ตามที่เวินซวงซวี่คาดหวัง

เวินซวงซวี่ใบหน้าสงบ

“แม่คะ แม่เคยบอกว่าก็แค่คนที่แต่งงานด้วยเท่านั้น หนูอยากเลือกเองค่ะ”

แม่ขมวดคิ้วทันใด