บทที่ 6

เป็นครั้งแรก เธอยากจะจินตนาการว่าผู้ชายตรงหน้าก็คือคนที่ปลอบใจเธอหนแล้วหนเล่าตอนสูญเสียการมองเห็นระยะสั้นในความทรง

แผ่นดินไหวในตอนนั้น สวีจ้งจินช่วยเธอ ทั้งยังปลอบใจเธอ อยู่เป็นเพื่อนเธอจนกว่าคนจะมาช่วย เธอถึงได้รักเขาอยู่นาน

แต่เธอไม่เคยคิดว่าผู้ชายที่อยู่เป็นเพื่อนเธอในความมืดมิดในความทรงจำจะหลงตัวเองและไร้หัวใจเพียงนี้

“คุณเวิน ผู้หญิงต้องรักตัวเองหน่อยนะคะ คุณตามตื๊อแบบนี้ไม่เป็นผลดีกับคุณหรอกค่ะ”

เสิ่นชูสีหน้าจนใจ ราวกับโอนอ่อนให้แฟนเก่าที่ตามตื๊ออาละวาดแฟนตัวเองคนหนึ่ง

เวินซวงซวี่เพิ่งคิดจะพูดให้ชัดเจน จู่ ๆ ก็มีคนพูดอะไรกับผู้จัดการด้วยเสียงต่ำ

ผู้จัดการหน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย จากนั้นก็มองไปทางสวีจ้งจิน

“ขออภัยด้วยครับ คุณสวี เถ้าแก่เราต้องการยกเลิกการเชิญเป็นสมาชิกของคุณ คุณไม่ใช่สมาชิกร้านอาหารเราอีกแล้ว เชิญคุณออกไปด้วยครับ”

ยกเลิก?

ติดที่ร้านอาหารแห่งนี้มีชื่อเสียง ซ้ำเจ้าของยังเป็นคนทำตัวลึกลับไม่หวือหวา

สวีจ้งจินหน้าเปลี่ยนสี กลับถามอย่างอดทน “เถ้าแก่ของพวกคุณหมายความว่ายังไงครับ?”

“ขออภัยด้วยครับ” ผู้จัดการผายมืออย่างสุภาพ “นี่ก็คือความหมายของเถ้าแก่เรา เชิญทั้งสองท่านออกไปด้วยครับ”

เวินซวงซวี่นิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะและกวาดสายตาสอดส่องการเปลี่ยนแปลงทางสีหน้าของสวีจ้งจินแบบขี้เกียจ

สวีจ้งจินกวาดสายตาปราดมองเวินซวงซวี่แล้วกัดฟัน อย่างไรก็ไม่กล้าอาละวาด จึงพาเสิ่นชูออกไป

เมื่อย่างเท้าออกจากร้านอาหาร เสิ่นชูก็นึกถึงท่าทางของเวินซวงซวี่เมื่อครู่ พลันตาแดงแล้วเอ่ยปากแบบลังเล “จ้งจินคะ เรื่องเมื่อกี้ใช่ฝีมือคุณเวินหรือเปล่าน่ะ?”

“เป็นไปไม่ได้” สวีจ้งจินสีหน้าอึมครึม พูดด้วยความหงุดหงิด “เวินซวงซวี่จะเอาความสามารถอย่างนั้นมาจากไหน?”

“ไหนว่าเถ้าแก่ร้านนี้รวยมากไม่ใช่เหรอ คุณเวินคงไม่แค้นเพราะรัก ก็เลยจงใจเข้าหาเถ้าแก่ร้านอาหารหรอกนะคะ ยังไงซะ คุณเวินก็ดูเปลี่ยนไปมากเลย”

สวีจ้งจินนึกถึงท่าทางคืนนี้ของเวินซวงซวี่แล้วก็ขมวดคิ้วเย็นชา

เวินซวงซวี่เปลี่ยนไปเป็นคนละคนจริง ๆ

แม้แต่บรรยากาศรอบตัวก็แข็งแกร่งขึ้นมาก

“เธอฝันหวานเชียวนะ” สวีจ้งจินพูดชืด ๆ “เธอมีชาติกำเนิดแบบนั้น คนอื่นเขาก็แค่เล่นสนุก ไม่ต้องสนใจเธอหรอก”

เมื่อนั้นมุมปากของเสิ่นชูจึงมีรอยยิ้มจาง ๆ เธอตามสวีจ้งจินออกไปอย่างว่าง่าย

อีกด้านหนึ่ง

การดูตัวของเวินซวงซวี่ในคืนนี้สิ้นสุดนานแล้ว

พอคิดถึงภาพเมื่อกี้ เธอก็สับสนว่าเถ้าแก่ร้านอาหารคือใคร

แต่แล้วจู่ ๆ ก็ปรากฏเงาร่างของลู่เยี่ยนหุยย่างเท้าเดินมาหาเธอ

เวินซวงซวี่ชะงัก “บังเอิญจังนะคะ พี่เยี่ยนหุย”

เธอราวกับลืมเรื่องเหลวไหลเมื่อคืนไปหมด ทักทายเขาอย่างน่ารัก

สายตาของอีกฝ่ายกลับหยุดบนตัวเธอ ดวงตาดำขลับลุ่มลึกเฉยชา น้ำเสียงทุ้มต่ำ “มาดูตัวเหรอ?”

เวินซวงซวี่พยักหน้าน้อย ๆ

ในวงการกระจายข่าวเรื่องที่เธอดูตัวไปมาก

ลู่เยี่ยนหุยรู้ก็ไม่แปลก

“เป็นความต้องการของน้าเวินเหรอ?” ลู่เยี่ยนหุยนัยน์ตาลุ่มลึก มืดจนยากจะดูออก เวินซวงซวี่เริ่มจับความหมายของเขาไม่ถูก จึงมองเขาแบบมึนงง

กลับเห็นอีกฝ่ายพูดขึ้นมากะทันหัน

“พอดีเลย บ้านฉันก็กำลังเร่งให้แต่งงาน” เขารับกับเส้นสายตาของเวินซวงซวี่ แล้วถามแบบจริงจัง “ดังนั้น เวินซวงซวี่ จะจดทะเบียนกับฉันไหม?”

เสียงของเขาทุ้มและแหบพร่า เยือกเย็นชวนให้คนหลงใหล

เวินซวงซวี่หัวใจเต้นเร็วไปครึ่งจังหวะ

เธอคิดไม่ถึงว่าลู่เยี่ยนหุยจะเอ่ยปาก

“ฉันขอถามหน่อยได้ไหมว่าเพราะอะไร?” เวินซวงซวี่ราวกับคิดอะไรขึ้นได้ พูดแบบลังเล “ถ้าเพราะเรื่องเมื่อคืนนั้น งั้นก็ไม่จำเป็น อย่างนั้นพี่ก็มีทักษะดี ฉันก็ฟินเหมือนกัน”

เรื่องพรรค์นี้ยินยอมพร้อมใจทั้งสองฝ่าย

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเธอเป็นคนเริ่มก่อน คนที่เกิดอารมณ์เพราะหน้าตาก็คือเธอเหมือนกัน

“ถ้าจะให้บอกเหตุผลให้ได้...” ลู่เยี่ยนหุยเล่นลูกประคำตรงข้อมือ ก่อนจะตอบด้วยเสียงเรียบเฉย “จะถือว่าต่างคนต่างได้ในสิ่งที่ต้องการไหม? เธอเป็นเพื่อนของชิงชิง ฉันเชื่อสายตาของเมิ่งชิง”