ตอนที่ 5 เข้าเมือง

ตอนที่ 5 เข้าเมือง

“คุณธันคิดว่ายังไงครับ ถ้าผมอยากจะให้เกษตรกรจากที่อื่นเข้ามาศึกษาการทำเกษตรอินทรีย์ที่ไร่ธารา มันจะเป็นการรบกวนคุณธันเกินไปหรือเปล่าครับ” หลังจากทานข้าวเสร็จอาธันก็พาเธอมาดูการทำงานของเขาต่อ แต่จะว่าเขาพามาก็ไมถูก เพราะอาธันก็เสนอว่าจะให้คนไปส่งเธอที่บ้าน แต่เป็นเธอเองที่ขอตามมาด้วยพร้อมทั้งสัญญาว่าจะไม่ดื้อจะไม่ซน ไม่ทำให้ธันวาต้องปวดหัว เธอจึงได้ถูกอนุญาตให้ตามมาได้

“ไร่ธารายินดีต้อนรับครับ แต่ผมขอให้คนที่เข้ามาเป็นคนที่สนใจอยากเรียนรู้จริงๆ นะครับ แล้วผมจะจัดวิทยากรและเตรียมสถานที่ไว้ให้” ธันวาตอบ ตอนนี้เขากำลังคุยกับคนที่มาจากอำเภอที่มาเสนอให้ไร่ของธันวาเป็นแหล่งเรียนรู้

“ได้เลยครับ ผมจะรีบเสนอเรื่องนี้เข้าที่ประชุมเลยครับ ถ้างั้นผมตัวกลับก่อนนะครับ”

“ครับ” ธันวาส่งแขกขึ้นรถ ก่อนที่จะเดินกลับมาหาลูกหนูที่นั่งวาดรูปอยู่โดยที่เอาสมุดจดงานกับปากกาของเขาไปทำสมุดวาดเขียน

“เสร็จแล้วเหรอคะ” ลูกหนูถามหลังจากเห็นธันวาเดินมาหาเธอ

“อืมเสร็จแล้ว” ธันวาตอบก่อนจะมองดูรูปวาดในสมุดจดงานของเขา นี่ลูกหนูวาดเขาเหรอ

“แล้ววันนี้อาธันยังเหลืองานอะไรอีกหรือเปล่าคะ หรือว่าหมดแค่นี้” ลูกหนูถามเพราะวันนี้ทั้งวัน เธอตามธันวาไปนู้นไปนี่เธอเห็นธันวาทำงานสาระพัดอย่าง ถึงบางอย่างจะแค่สั่งงานก็ตามแต่ธันวาก็จะคอยดูแลจนกว่าจะเรียบร้อย

“ไม่มีหมดง่ายๆ หรอกลูกหนู  เสร็จงานนี้ก็ยังมีงานอีกเยอะแยะรออยู่” ธันวาตอบ

“ฟังดูแล้วท่าจะเหนื่อยนะคะ งั้นอาธันก็น่าจะหาคนมาช่วยแบ่งเบาภาระได้แล้วนะคะ” ลูกหนูพูดก่อนจะหันมาสพตาของธันวาที่แสดงความสงสัยในสิ่งที่ลูกหนูกำลังพูด

“ไม่ลองขอให้ลูกหนูมาเป็นคนทำหน้าที่นั้นดูล่ะค่ะ ถ้าอาธันขอลูกหนูอาจจะทำให้ก็ได้” ลูกหนูพูดเหมือนพูดเล่น แต่แววตาที่สื่อออกมาไม่มีท่าทีว่านั่นคือเรื่องล้อเล่นเล่นเลย

“ไร้สาระนะลูกหนู” ธันวาปราม ก่อนจะเดินนำหน้าไปที่รถ แต่ก็ยังไม่วายได้ยินข้อความที่คนเดินตามหลังส่งมา

“แต่ลูกหนูไม่ได้ล้อเล่นนะคะ”

“วันนี้อาธันจะเข้าไปที่อำเภอใช่หรือเปล่าค่ะ” ลูกหนูถามระหว่างที่ทั้งสองกำลังทานอาหารเช้ากันอยู่ ลูกหนูอยู่ที่ไร่ธารามาได้หนึ่งอาทิตย์แล้วโดยทุกๆ เช้าลูกหนูจะทำอาหารเช้าให้กับอาธัน แล้วก็อาจจะตามอาธันออกไปทำงานบ้าง ไม่ก็ทำขนมอยู่บ้านบ้าง แต่วันนี้เธอได้ยินจากน้อยว่าธันวาจะเข้าไปที่อำเภอและเธอเองหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาก็ไม่ได้ออกไปไหนเลยเธอจึงอยากจะขอตามอาธันเข้าไปด้วย

“ใช่ แต่ผมไปทำงานไม่ได้ไปเที่ยวเล่น” ธันวาพูดเหมือนรู้ทันว่าลูกหนูต้องการอะไร

“โห่ พูดดักขึ้นมาเลยนะคะ ลูกหนูขอไปด้วยแค่นี้ก็ไม่ได้เหรอคะ ลูกหนูอยู่ที่นี่มาอาทิตย์นึ่งแล้วนะไม่ได้ออกไปไหนเลย แค่ลูกหนูขอไปด้วยแค่นี้อาธันก็ไม่ให้ไป ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอคะ” ลูกหนูตัดพ้อ ก็มันจริงเธอเองก็พอจะรู้เหมือนกันว่าอาธันของเธอจะออกไปทำงานไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหน แต่เธอเองก็แค่อยากจะตามไปดูการทำงานของเขาว่าเวลาที่อยู่ที่นอกไร่เป็นยังไงก็แค่นั้นเอง

“ถ้าอยากออกไปข้างนอกลูกหนูก็ขับรถออกไปเองก็ได้นี่เอารถมาไม่ใช่เหรอ หรือถ้าไม่อยากไปคนเดียวจะเอาน้อยหรือป้านิดไปเป็นเพื่อนด้วยก็ได้ ผมไปทำงานไม่ได้ไปเที่ยวเล่นมันไม่สนุกหรอกนะ” ธันวาบอก

“อาธันรู้ได้ไงคะว่าลูกหนูจะไม่สนุก อาธันไม่รู้เหรอว่าแค่มีอาธันอยู่ลูกหนูก็รู้สึกสนุกแล้ว แล้วปล่อยให้ลูกหนูไปคนเดียวไม่กลัวว่าจะมีหนุ่มไหนมาจีบลูกหนูเหรอคะ ถ้าเกิดลูกหนูเปลี่ยนใจไปชอบหนุ่มคนอื่นขึ้นมาอาธันอาจจะไม่มีคนคอยช่วยงานนะคะ” ลูกหนูตอบ แต่ธันวารู้สึกว่านั่นไม่ใช่เหตุผลที่เขาจะยอมรับได้เลย แล้วยิ่งสายตาที่ส่งออกมานั่นอีก นี้แหละคือสาเหตุที่เขาไม่ค่อยอยากจะอยู่ใกล้ลูกหนูสักเท่าไร เพราะเขารู้ดีว่าเขามักจะแพ้สายตาแบบนี้ สายตาที่มั่นใจในตัวเอง และเขาก็รู้ดีว่าถ้าลูกหนูอยากจะไปต่อให้เขาห้ามยังไงเธอก็หาทางไปได้อยู่ดี

“เห้อ” ธันวาถอนหายใจเบาๆ กับความดื้อของหญิงสาว “ถ้าอยากจะไปก็เตรียมตัวไว้ แล้วตอน 10 โมงผมจะมารับ” ทำไมกันนะถึงไม่เคยที่จะขัดใจลูกหนูได้เลยสักครั้ง เขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่สมัยก่อนจนถึงปัจจุบันก็ยังไม่เคยที่จะขัดใจลูกหนูได้เลย ธันวาถามตัวเอง

“เย้ แล้วลูกหนูจะรอนะคะ” ลูกหนูส่งยิ้มให้ธันวาที่ยอมตามใจเธอ นี้สินะคงเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาไม่อยากที่จะขัดใจ เพราะเขาอยากเห็นรอยยิ้มแบบนี้ของเธอต่อไป ถึงแม้จะรู้ว่ารอยยิ้มนั้นมักจะมากับเรื่องปวดหัวก็ตาม

“คุณลูกหนูคะ คุณธันวามาแล้วค่ะ” น้อยรีบเข้าไปรายงานลูกหนูทันทีที่เห็นรถของธันวาขับมาแต่ไกล

“อาธันมาแล้วเหรอ งั้นน้อยช่วยไปเอาตะกร้าในครัวมาให้ฉันหน่อย” น้อยรีบไปหยิบตะกร้าตามที่ลูกหนูบอก แล้วทั้งสองคนก็ออกมารอธันวาที่หน้าบ้าน เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ธันวามาถึงพอดี แต่บนรถของธันวาไม่ได้มีแค่ธันวาเพียงแค่คนเดียว ยังมีลุงชิดพ่อของน้อยนั่งมาด้วยอีกคน

ทันทีที่รถจอดสนิทคนที่เตรียมตัวรอก็รีบเดินมาที่รถพร้อมกับสายตาคมที่มองสำรวจการแต่งการของเธอ

“เป็นไงค่ะ เรียบร้อยพอหรือเปล่า” ลูกหนูถามธันวาถึงการแต่งกาย

“อืม ไปเถอะกว่าจะไปถึงเดี๋ยวไม่ทันเวลา” ธันวาตอบ ก่อนจะเดินนำลูกหนูไปขึ้นรถ

[ ที่ว่าการอำเภอ ]

“ท่านนายอำเภอคะ คุณธันวามาแล้วค่ะ”

“เชิญเข้ามาเลย”

“สวัสดีครับท่านนายอำเภอ” ธันวากล่าวทักทายนายอำเภอ ที่อาวุโสกว่าตัวเองไปหลายสิบปี

“อ่ะๆ เชิญนั่งเลยๆ เอะ ผมพึ่งสังเกตว่าวันนี้ คุณธันวามีสาวสวยมาด้วย นี่ผมพลาดอะไรไปหรือเปล่าครับ” นายอำเภอเอ่ย พร้อมกับยิ้มแบบมีความหมายแอบแฝงเพราะปกติเขามักจะเห็นธันวาไปไหนมาไหนคนเดียว ถ้าจำเป็นจะต้องมีคนมาด้วยก็จะมีแค่นายชิดที่เป็นผู้ช่วย แต่ครั้งนี้กลับมีสาวสวยมาด้วยหรือว่าไร่ธารากำลังจะมีนายหญิงกันแน่นะ

“สวัสดีค่ะ ลูกหนูเป็นผู้ช่วยอาธันค่ะ” ธันวามองลูกหนูที่แนะนำตัวเองพร้อมกับแต่งตั้งตำแหน่งตัวเองเสร็จสรรพ โดยไม่ปรึกษาเขาสักคำ

“นี่เป็นผักผลไม้ ของไร่ธาราค่ะ ทั้งหมดนี้เราปลูกแบบปลอดสารพิษเลยนะคะ ลูกหนูไปเก็บเองกับมือเลยค่ะ” ลูกหนูนำผักผลไม้ที่ไปเก็บมาเมื่อเช้ามอบให้กับนายอำเภอ เรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากผู้อาวุโสได้เยอะเลย

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า น่ารักแบบนี้ท่าทางไร่ธาราคงมีสีสันน่าดู” นายอำเภอเอ่ยชม ก่อนที่เจ้าของไร่หนุ่มกับนายอำเภอจะพูดคุยกันถึงการวางแผนการที่จะเปิดไร่ให้เกษตรกรสามารถเข้ามาศึกษาการทำเกษตรอินทรีย์โดยมีลูกหนูที่คอยช่วยออกความเห็นบ้างเป็นบางระยะ

“ผมว่าความคิดของลูกหนูก็เข้าท่านะ นอกจากเราจะได้เผยแพร่การทำเกษตรอินทรีย์แล้วเรายังสามารถส่งเสริมการสร้างอาชีพของกลุ่มชาวบ้านได้อีก ดีๆ ผมชอบ เดี๋ยวผมจะให้คนไปจัดการว่าเราจะทำยังไงกับเรื่องนี้ได้บ้าง วันนี้ก็รบกวนเวลาของทุกคนมากแล้ว ขอบคุณที่อุตส่าห์สะระเวลามานะ” นายอำเภอกล่าว

“ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี ถ้างั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” แล้วทั้งหมดก็บอกลานายอำเภอ

“อาธัน นี่จะบ่ายโมงแล้ว เราแวะหาอะไรทานกันก่อนกลับไร่ดีหรือเปล่าค่ะ ลูกหนูหิวแล้วอ่ะ” ลูกหนูบอกระหว่างที่กำลังเดินมาขึ้นรถ

“อืมเอาสิ เดี๋ยวแวะทานร้านแถวตลาดก่อนกลับก็แล้วกัน เผื่อมีอะไรที่ลูกหนูอยากจะซื้อด้วย” ธันวาเสนอ เพราะเขาเองก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน

[ ตลาด ]

“คุณธัน คุณลูกหนู เดี๋ยวผมขอตัวไปซื้อของตรงนู้นแป๊บนึงนะครับ จะซื้อไปฝากแม่นังน้อยกับนังน้อยมัน แล้วผมจะหาอะไรแถวนั้นกินเลย” นายชิดบอกก่อนจะขอแยกตัวออกไปอีกทาง

ธันวาจึงพาลูกหนูมาอีกทาง แต่ระหว่างที่ธันวากำลังจะพาลูกหนูเข้าไปในร้านอาหาร ก็มีเสียงผู้หญิงเรียกธันวาดังขึ้นมาซ่ะก่อน

“คุณธันคะ คุณธัน” ธันวากับลูกหนูจึงหยุดเดินและหันไปทางเสียงเรียก แต่ทั้งสองยังไม่ทันเห็นเจ้าของเสียงว่าเป็นใครเธอคนนั้นก็กระโจนเข้ามาเกาะแขนของธันวา จนทำให้ลูกหนูที่ยืนอยู่ข้างๆ ต้องถอยหลบแทบจะไม่ทัน

“แวว” ธันวาเอ่ยเรียกชื่อของหญิงสาวที่เข้ามาเกาะแขนเขาแบบไม่ทันตั้งตัว

“ดีใจจังเลยค่ะ ที่คุณธันยังจำแววได้ นึกว่าลืมแววไปแล้วซ่ะอีก” แววตาเอ่ย พร้อมเอียงหน้าซบกับแขนของธันวา เพื่อแสดงความสนิทสนม แต่ธันวากลับพยายามจะแกะมือของเธอออก

“แวว ผมว่าคุณปล่อยผมก่อนดีกว่านะ ที่นี่มันกลางตลาด คนเยอะแยะ คุณไม่อายคนเหรอ” แต่คำพูดของเขาดูเหมือนจะไม่ได้ผลเพราะอีกฝั่งไม่เพียงไม่ยอมปล่อยแต่กลับเกาะไว้แน่นกว่าเดิม

“ไม่ค่ะ ก็แววคิดถึงคุณนี่คะ ถ้าแววปล่อยคุณธันก็จะเดินหนีแววไป เราก็ไม่ได้คุยกันพอดีสิคะ เดี๋ยวนี้ไม่เห็นคุณธันแวะมาหาแววเลย ลืมแววไปแล้วเหรอคะ หรือว่าผู้หญิงคนใหม่ของคุณธันหวงคะ” แววตาพูดก่อนจะหันมามองทางลูกหนู พร้อมกลับยิ้มเยาะ แล้วหันกลับไปพูดกับธันวาต่อ

“แต่ดูท่าทางคนใหม่ของคุณธันคนนี้คงจะจืดชืดน่าดูนะคะ แววไม่รู้ว่าคุณธันเปลี่ยนรสนิยมไปกินของจืดแล้ว” แววตาพูดแซะลูกหนู

พอลูกหนูได้ฟังแบบนี้ก็ชักจะมีอารมณ์บ้าง ตอนแรกเธอก็กะจะดูอยู่เฉยๆ เพราะก็พอจะเข้าใจอาธันของเธอเป็นผู้ชายทั้งแท่ง เรื่องแบบนั้นมันก็ต้องมีบ้างเป็นธรรมดา แต่ทำไมจะต้องเอาเธอไปเกี่ยวด้วย แล้วสายตาดูถูกที่ผู้หญิงคนนั้นส่งมาอีก คงจะอยู่เฉยๆ แบบที่เธอคิดคงไม่ได้แล้ว เธอก็ไม่ใช่นางเอกผู้แสนดีที่จะให้ใครมาดูถูกง่ายๆ ด้วยสิ

“ขอโทษนะคะ อย่าเอาฉันไปเปรียบเทียบกับคุณสิ เพราะเรามันต่างกัน แล้วอีกอย่างคนอย่างฉันไม่เคยห้ามใครถ้าใครเขาอยากจะไปหาคุณฉันก็ไม่ห้ามนะ แต่ที่เขาไม่ไปเพราะเขารู้มั้ง ว่าจานหลักมันสำคัญกว่าของว่าง” พูดจบลูกหนูก็เลิกสนใจแววตาแล้วหันมามองอาธันของเธอ

“เดียวลูกหนูไปซื้อของสดก่อนนะคะ พอดีอยากกินปูผัดผงกระหรี่กับปลาแรดทอดน้ำปลา ไม่รู้ว่าร้านในตลาดจะมีหรือเปล่า เดี๋ยวลูกหนูไปดูก่อนนะคะถ้าไปช้าเดียวคนอื่นเลือกของดีๆ ไปหมดก่อนแล้วจะได้ของไม่สด” ลูกหนูพูดเสร็จก็เดินเข้าไปในตลาดโดยไม่สนใจธันวากับแววตาที่กำลังยืนอึ้งกับคำพูดของเธอเมื่อสักคู่เลย