"แกพูดอะไรกับพี่เขาวะ" จังหวะที่มายมิ้นท์กลับมายังไม่ได้นั่งเลยด้วยซ้ำเพื่อนก็ยิงคำถามมาก่อน
"ไม่มีอะไรหรอก แค่เราอยากจะปรึกษาพี่เขาเรื่องรายงาน"
"รายงาน!!?" ทั้งสามต่างก็อุทานออกมาพร้อมกัน เพราะไม่คิดว่ามายมิ้นท์จะใจกล้าถึงเพียงนี้
"พวกแกตกใจอะไรกันวะ"
"ปะ.. เปล่า" แล้วพวกเพื่อนๆ ต่างก็มองดูหน้ากันแบบสงสัยแต่ไม่มีใครกล้าถาม
"มาย" เสียงใครบางคนร้องเรียกมายมิ้นท์อยู่ด้านล่างของอัฒจรรย์
"พี่ขุน" มายมิ้นท์พูดเบาๆ พร้อมกับมองไปดูไต้ฝุ่นกลัวเขาจะมองมา เพราะเธอกลัวว่าเจ้าขุนจะทำเสียเรื่อง
แต่ไต้ฝุ่นก็เห็นตั้งแต่เจ้าขุนเดินเข้ามาในสนามแล้ว เพราะว่าที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ มีสนามซ้อมอีกที่หนึ่ง ส่วนมากทั้งสองคณะจะแยกกันซ้อมนอกจากเวลาแข่ง ถึงจะมาแข่งกันที่สนามแห่งนี้เพราะมันเป็นสนามใหญ่
"ทำไมมายถึงมาอยู่ที่สนามนี้ล่ะ พี่ว่าแล้ว.. ช่วงนี้ทำไมไม่เห็นมายไปดูพี่ซ้อมบ้างเลย" เจ้าขุนพูดพร้อมกับค่อยๆ เดินขึ้นไปบนอัฒจรรย์ ตรงที่มายมิ้นนั่งอยู่กับพวกเพื่อน ๆ
"แล้วพี่จะตามมายมาทำไม" มายมิ้นท์รีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากตรงนั้น พอเธอลุกออกไปแล้วพวกเพื่อนๆ ต่างก็เดินตามไป รวมทั้งเจ้าขุน
"พี่ว่าจะชวนมายไปออกงานกับพี่เย็นนี้ ไปเป็นคู่ควงให้พี่หน่อยนะ" โรงแรมทศกัณฐ์พ่อของเขามีงาน เจ้าขุนไม่เจอหน้ามายมิ้นท์หลายวันแล้ว ก็เลยหาเรื่องอยากจะชวนมายมิ้นท์ไปออกงานด้วย
"มายไม่ไปกับพี่หรอก"
พอเจ้าขุนคะยั้นคะยอยังไงมายมิ้นท์ก็ไม่ไป ก็เลยยอมแยกตัวออกมา เพราะเขาดูท่าทางแล้วมายมิ้นท์คงไม่อยากจะคุยด้วย
"ทำไมมันเหมาะเจาะจังเลยวะ หรือว่าพวกรุ่นพี่จะไปงานเดียวกัน" ชะเอมพูดขึ้นเมื่อเจ้าขุนเดินออกไปแล้ว
"แกหมายความว่ายังไงชะเอม" มายมิ้นท์ถามขึ้นทันควัน ไม่ว่าเรื่องอะไรที่เกี่ยวข้องกับไต้ฝุ่นเธอให้ความสนใจมาก
"ก็เราได้ยิน เพื่อนแฟนพี่ไต้ฝุ่นพูดกันอยู่ในห้องน้ำ ว่าพี่ไต้ฝุ่นชวนแฟนไปออกงานคืนนี้ด้วย"
"จริงเหรอ" มือเรียวล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมา เราขอตัวก่อนนะ หญิงสาวรีบแยกออกจากกลุ่มเพื่อที่จะโทรไปหา..
>>{"ฮัลโหลพ่อคะ"}
{"ว่าไงจ๊ะสาวน้อย"}
>>{"คืนนี้มีงานที่โรงแรมของคุณอาทศกัณฐ์เหรอคะ"}
{"ใช่จ้า ตาขุนคงไปชวนหนูแล้วล่ะสิ"}
>>{"คุณพ่อต้องการสาวควงเข้างานไหมคะ"}
{"แล้วหนูไม่ไปกับพี่เขาเหรอลูก"} พ่อของเธอหมายถึงเจ้าขุน
>>{"พ่อแวะกลับมารับมายก่อนนะ มายจะแต่งสวยรอที่บ้าน"} มายมิ้นท์ไม่เอ่ยถึงเจ้าขุน แต่เธออยากจะไปเปิดตัวที่นั่นพร้อมกับผู้เป็นพ่อมากกว่า
#บ้านปรัชญานนท์
"ร้อยวันพันปีแม่ไม่เห็นหนูอยากจะออกงานกับพ่อเลย ทำไมวันนี้แต่งตัวสวยรอพ่อล่ะลูก"
"ก็มายอยากจะไปเปิดหูเปิดตาบ้างนี่คะแม่ มายสวยหรือยังคะ" หญิงสาวร่างระหงที่อยู่ในชุดเดรสสั้น ลุกขึ้นหมุนตัวให้ผู้เป็นแม่ได้ดู
"สวยมากเลยจ้า" ขนาดแม่ของเธอยังตะลึง แล้วคนอื่นจะเหลือเหรอ
วันนี้หญิงสาวจัดเต็มมากเพราะเธอคิดว่าจะทำให้ใครบางคน มองเหลียวหลังไปเลย
[โรงแรมทศกัณฐ์]
ตั้งแต่ทัดดาวแม่ของเขาเสียไป ทศกัณฐ์ก็ได้เปิดโรงแรมสาขาใหม่ใหญ่โตกว่าเดิม และโรงแรมของพ่อมายมิ้นท์ก็เป็นโรงแรมในเครือของทศกัณฐ์
"ค่อยๆ เดินนะจ๊ะสาวน้อย" อิทธิพ่อของมายด์มิ้นท์ยื่นมือให้ลูกสาวควงเดินเข้างาน
พ่อลูกคู่นี้สนิทกันมากเวลาพ่อคุยกับลูกก็ชอบจะคุยประมาณนี้ เวลามายมิ้นท์มีเรื่องอะไรเธอไม่ค่อยไปปรึกษาแม่เท่าไรส่วนมากจะปรึกษาพ่อ
"ขอบคุณค่ะ วันนี้คุณพ่อหล่อมากเลยรู้ไหม" ทั้งสองเดินควงคู่กันเข้ามาในงานพร้อมกับพูดชมอีกฝ่าย
"สวัสดีครับคุณทศกัณฐ์" พอเดินเข้ามาในงานก็เจอกับทศกัณฐ์เจ้าของงานนี้
"อ้าวคุณอิทธิมากับใครเหรอครับ อย่าบอกนะว่ามากับกิ๊ก" ที่จริงทศกัณฐ์รู้จักมายมิ้นท์ดี แค่อยากจะแซวเล่น
"คุณอาจำมายไม่ได้จริงๆ เหรอคะ" แล้วมายด์มิ้นท์ก็ยกมือขึ้นไหว้ผู้ใหญ่แบบน้อมน้อม
"ไหว้พระเถอะจ้า อาจะจำว่าที่ลูกสะใภ้ตัวเองไม่ได้ได้ยังไง"
"ว่าที่ลูกสะใภ้ที่ไหนคุณอาก็พูดไปเรื่อย" เธอไม่มีความรู้สึกแบบนั้นให้กับเจ้าขุนลูกชายของทศกัณฐ์เลย
"ฮ่าฮ่าฮ่าา" ผู้เป็นพ่อทั้งสองต่างก็ขำในความไร้เดียงสา
พอเจ้าขุนได้ยินเสียงผู้ใหญ่หัวเราะอยู่อีกฝั่งหนึ่งของงาน เขาก็รีบเดินเข้ามาดู
"มาย..ไหนบอกว่าจะไม่มาไง"
"เจอจนได้.." มายมิ้นท์พูดออกมาเบาๆ เพราะงานนี้เธอคิดว่าจะมาเจอใครอีกคนมากกว่า
"ไปนั่งกับพี่ดีกว่า.. ปล่อยผู้ใหญ่ท่านคุยกันไปเถอะ" ว่าแล้วเจ้าขุนก็เดินมาคว้ามือของมายมิ้นท์ให้เดินตามไป
"พี่ขุนปล่อยมายนะ! ตอนนี้มายโตเป็นสาวแล้ว ไม่ได้เป็นเด็กๆ เหมือนแต่ก่อน"
ตุ๊บ!!
"อุ๊ย!" พอมายมิ้นท์สะบัดแขนออกจากมือของเจ้าขุน ร่างบางก็เซเล็กน้อยจนไปชนเข้ากับ...
"สุเป็นยังไงบ้าง" ไต้ฝุ่นรีบเช็ดน้ำที่มันเปื้อนชุดของหญิงสาวที่เขาควงมาด้วย
"ขอโทษค่ะ" มายมิ้นท์เอาผ้าเช็ดหน้าที่เธอถือมาด้วยเช็ดน้ำที่เปื้อนชุดของสุชาดาช่วยไต้ฝุ่น
"ไม่ต้อง" แล้วสุชาดาผลักมือของมายมิ้นท์ออก
จังหวะนี้ไต้ฝุ่นเงยหน้าขึ้นมองว่าเป็นใครที่ชน แว๊บหนึ่งสายตาของเขามองไปดูคู่ควงของผู้หญิงคนนี้ .. จากที่ไม่คิดว่าจะสนใจเธอคนนี้
พอเห็นว่าควงมากับเจ้าขุนเท่านั้นแหละ สายตาคมตวัดมองกลับมาที่ใบหน้างามแบบใช้ความคิด
[มหาวิทยาลัย]"จะไปไหน" พอเข้ามาถึงห้องเรียน หนามเตยก็เดินตรงไปที่โต๊ะเรียนเดิม โต๊ะที่ขอแลกกับกล้าหาญ"ก็ไปที่นั่งไง""มานั่งด้วยกันตรงนี้""จะบ้าเหรอนั่นมันที่ของกล้าหาญ""เดี๋ยวให้มันไปนั่งข้างหลัง""ไม่เอาเปลี่ยนมาครั้งหนึ่งแล้วจะเปลี่ยนกลับได้ยังไง" ว่าแล้วหญิงสาวก็เดินไปนั่งที่เดิม ..เพียงไม่นานอาจารย์ก็เดินเข้ามาในห้องในขณะที่นั่งเรียนอยู่เจ้าขุนก็มองกลับหลังบ่อยครั้งมาก"มึงเป็นอะไรนักหนาวะ" กล้าหาญซึ่งนั่งอยู่ด้านข้างก็ไม่เป็นอันเรียนไปด้วย พอเพื่อนมองกลับหลัง เขาก็ต้องได้มองตามแบบสงสัยว่าเพื่อนมองอะไร พอรู้แล้ว..แต่เวลาที่เจ้าขุนมองกลับไปอีกที เขาก็ต้องมองตามอีก..เพราะมันเป็นสัญชาตญาณ"กูว่ามึงย้ายเถอะว่ะ""ย้ายไม่ได้เดี๋ยวเมียด่า" ชายหนุ่มกระซิบพูดกับเพื่อนเบาๆ"มึงกลัวด้วยเหรอวะ""ใครบอกว่ากูกลัว..กูแค่เกรงใจ""นั่นแหละที่เขาเรียกว่ากลัว""มึงไม่เคยมีเมียมึงจะรู้ได้ยังไง""ด้านหลังช่วยสนใจอาจารย์หน่อยนะคะ" เพียงไม่นานอาจารย์ก็ส่งเสียงมา และเพื่อนๆ ที่นั่งอยู่ด้านหน้าต่างก็หันกลับมามองที่เจ้าขุนเป็นห่วงเพราะคนที่นั่งอยู่ข้างหนามเตยเป็นเพื่อนผู้ชาย"ไปไหนแล้ว""หาอะไร""ปา
คืนเดียวกันนั้น.."ไปอาบน้ำกัน" พอขึ้นมาถึงด้านบน เขาก็ชวนเธอ"จะอาบก็ไปอาบเองสิ""แน่ใจนะว่าลูกจะไม่คิดถึงพ่อ" ชายหนุ่มพูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จริงด้วยถ้าเขากลับห้องไปมีหวังเราต้องได้ไปคุยกับชักโครกอีกแน่เลย หญิงสาวลืมไป เพราะวันนี้ไม่คลื่นไส้มาทั้งวัน จนถึงเวลานี้ก็มืดค่ำมากแล้ว"ไปด้วยกัน" มือหนาคว้าเอาคนตัวเล็กให้เดินตามมาที่ห้องของตัวเอง"ฉันไม่อาบกับคุณนะ" หญิงสาวพยายามจะหยุดไม่เดินตาม"ไม่อาบก็ไม่อาบ แต่ไปด้วยกัน" เขาไม่อยากจะปล่อยให้เธออยู่ห้องคนเดียว "รออยู่ตรงนี้" ชายหนุ่มเข้าไปอาบน้ำโดยไม่ปิดประตูห้องน้ำ ส่วนเธอก็ยืนหันหลังให้ ไม่กล้าหันไปมองเราต้องทำแบบนี้อีกนานแค่ไหนเนี่ย..ลูกนะลูก หญิงสาวบ่นพึมพำที่ต้องได้มายืนเฝ้าเขาอาบน้ำอยู่แบบนี้ตุ๊บ.."อะไร" คนตัวเล็กรีบหันเข้าไปดู เพราะได้ยินเสียง ทีแรกคิดว่าเป็นเสียงเขาล้ม แต่พอหันเข้าไปแล้วเธอต้องได้รีบหันกลับออกมาพร้อมกับใบหน้าที่แดงกล่ำ"ตกใจเหรอ มือผมไปถูกฝาชักโครก" ตอนที่เขากำลังเช็ดตัวอยู่นั้น มือได้ไปโดนฝาชักโครกที่เปิดอยู่มันก็เลยปิดลงมีเสียงดัง"อาบเสร็จหรือยัง""จะอายทำไมผมยังไม่อายเลย" เขารู้ดีว่าเธอคงจะอายตอนที่หันม
สายตาของทั้งสองจ้องมองซึ่งกันและกัน แบบไม่มีใครยอมหลบให้ใคร"ผมเห็นเจ้าของไม่ต้องการมันอีกแล้ว ก็เลยเก็บมันเอาไว้" เขาพูดในขณะที่ยังมองสบตาเธออยู่"คุณต่างหากที่ไม่ต้องการ" คำพูดนี้ มันได้ออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน ของเจ้าของใบหน้าหวาน กว่าเธอจะตัดสินใจทิ้งมันได้ เพราะมันอยู่กับเธอมาตลอดระยะเวลาที่ใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศ"ผมขอโทษ ผมมันโง่เอง มีสมองแต่ไม่คิดไตร่ตรองให้ดี ว่าทำไมคุณถึงหายไปในวันนั้น""คุณยังรอฉันอยู่เหรอคะ""รอสิ ไม่ได้รอแค่วันนั้นนะ รอจนย้ายโรงเรียน ขนาดย้ายโรงเรียนแล้วผมยังให้คนขับรถพากลับมาเผื่อว่าคุณยังอยู่ที่เดิม" วันไหนที่มีแต่แม่บ้านและคนขับรถมารับ เขาชอบให้ผ่านไปทางโรงเรียนเดิม จอดรอดูว่าเธอจะออกมาจากในนั้นไหม..แต่ก็ไม่มี"วันนั้นพ่อกับแม่ของฉัน..ท่านทั้งสอง.." คำพูดของเธอมันถูกกลืนหายเข้าไป พร้อมกับเสียงสะอื้น"ผมรู้แล้ว..ถ้าผมรู้ว่าอะไรเกิดขึ้นกับคุณบ้าง และตอนนั้นคุณอยู่ที่ไหนผมจะตามไป" ถ้าเขารู้สักนิดว่าเธอไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ เขาจะไม่รีรอที่จะตามไปเลย"คุณไม่รู้เหรอคะว่าคุณตา.." ตอนนั้นเธอยังเด็กมาก ทำอะไรไม่ถูก อยากจะพูดอยากจะถามหาเขา แต่ก็ไม่รู้จะเริ่ม
"กลับมาแล้วเหรอลูก" เจ้าขาถามขึ้นเมื่อเห็นลูกชายเข้ามา"ครับ""มันจะรีบไปไหน แล้วมันมาจากไหน" ทศกัณฐ์ได้แต่มองตามหลังคนที่วิ่งขึ้นไปบนบ้าน แทบจะไม่รู้ว่าคนที่เข้ามาเป็นลูกชายของตัวเอง เพราะมองไม่ทัน"วันนี้วันเกิดของกล้าหาญค่ะ" เจ้าขาพูดพร้อมกับเอานมอุ่นๆ มาให้สามีได้ทาน เพราะเขาเพิ่งกลับมาจากที่ทำงาน"วันเกิดกล้าหาญ?" พอรู้ว่าวันเกิดเพื่อนสนิทของลูกชาย ทศกัณฐ์ก็ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู สองทุ่มกว่า?" ธรรมดาวันเกิดเพื่อน ถ้าไม่เช้าก็คงจะเป็นเย็นวันต่อไปถึงจะเห็นหน้าลูกชายโผล่กลับบ้าน"เห็นหนามขอเบอร์โทรไป สงสัยจะโทรตามมั้งคะ""โทรตามงั้นเหรอ?" มันยิ่งสร้างความงุนงงให้กับทศกัณฐ์ เพราะทั้งสองไม่มีทีท่าว่าจะเป็นมิตรกันเลยแกร่ก~ กลับมาถึงชายหนุ่มก็ตรงเข้าห้องของเธอ"หนาม" มองดูบนเตียงนอนไม่มี เขาก็เลยรีบเข้าไปดูในห้องน้ำ "เป็นยังไงบ้าง"พอเห็นเขาเข้ามาอาการคลื่นไส้เวียนหัวก็หายไปสิ้น หญิงสาวลุกขึ้นแบบหน้าบูดบึ้ง ไม่พูดไม่จาแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ"...?..." ชายหนุ่มงงกับท่าทาง..เนี่ยเหรอคนที่โทรตามเขากลับบ้าน อุตส่าห์ดีใจว่าเธอโทรหา แต่พอกลับมาหน้าตาของเธอไม่รับแขกเลยจะให้ยิ้มระรื่นได้ยังไง
เขานั่งเป็นเพื่อนเธออยู่แบบนั้นจนคิดว่าเธอนอนหลับสนิทแล้ว ถึงออกมาจากห้องเพื่อไปอาบน้ำออกไปอาบน้ำยังไม่เสร็จก็ได้ยินเสียงคนข้างห้องอาเจียน ชายหนุ่มรีบล้างตัว แล้วออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่พันรอบท่อนล่างอยู่"ผมนึกว่าคุณหลับไปแล้ว" เขารีบเดินเข้าไปลูบหลังให้ "ออกหมดเลยเหรอ" ชายหนุ่มมองลงไปดูในชักโครก..อาหารที่เธอกินเข้าไปเมื่อตอนเย็นออกไปหมดเลย"คุณจะมองอะไรสกปรกจะตาย" หญิงสาวรีบกดน้ำให้ไหลลง"ไปที่เตียงดีกว่า" มือหนาโอบร่างบางให้เดินตามมาที่เตียง ถ้าเป็นเมื่อหลายชั่วโมงก่อนเธอคงจะไล่ตะเพิดเขาไปแล้ว แต่นี่..รู้แล้วว่าทำไมเวลาเขาอยู่ใกล้อาการพวกนั้นมันถึงหายไปใบหน้างามมองต่ำลงไปที่ท้องของตัวเอง ไอ้ตัวเล็กต้องแผลงฤทธิ์แน่"นอนก่อนนะเดี๋ยวผมขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้า" จังหวะที่เขากำลังจะออกจากห้อง มือเรียวรีบคว้าแขนของเขาไว้"คุณจะกลับเข้ามาอีกไหม" หญิงสาวถามไปโดยที่ไม่ได้เงยหน้ามองใบหน้าหล่อคมยกยิ้มขึ้นเมื่อได้ยินคำถาม "มาสิ" ว่าแล้วเขาก็รีบออกจากห้องไปก่อนที่เธอจะเปลี่ยนใจไปไม่ถึงห้านาทีก็รีบกลับเข้ามา แต่ตอนนี้เธออยู่ในห้องน้ำ"หนาม"พอเห็นเขากลับมาเธอก็ออกจากห้องน้ำ ..หึ!!
ตุ๊บ!! เสียงเจ้าขุนถีบเก้าอี้ออกจากตรงที่กีดขวาง"เมื่อกี้เธอว่าอะไร" แล้วเขาก็เดินตรงเข้าไปหายี่หวา เพราะเมื่อสักครู่ที่ยี่หวาพูดแล้วเดินเข้ามาในห้องเขาได้ยินชัดเจน"เราพูดถึงเรื่องละครที่ดูกับแม่เมื่อคืนนี้" ยี่หวาหน้าเปลี่ยนสีเมื่อเห็นว่าเจ้าขุนเอาจริงสายตาคมจ้องมองแบบเอาเรื่อง จนเพื่อนในห้องรีบเข้ามาช่วยกันขวางไว้"ไม่เอาน่า ผู้หญิงนะ" กล้าหาญก็เข้ามาช่วยพูด ถึงแม้ยี่หวาจะแก้ตัวไปแต่ทุกคนที่อยู่ในห้องก็ได้ยินหมด..ที่เธอพูดว่าหนามเตยสำส่อน"ผู้หญิงแล้วไง สักแต่มีปากจะพูด" จบคำพูดเจ้าขุนก็ถีบเก้าอี้ที่อยู่ด้านข้างจนลมกระจายส่วนยี่หวา..ตอนนี้ถอยออกไปจนจะชนผนังห้อง ..ถ้าคนที่พูดเป็นผู้ชายสงสัยฟันคงได้ร่วงออกจากปาก แต่เจ้าขุนก็ยังไม่สงบ ดวงตาของเขายังจ้องมองพร้อมกับขาที่ก้าวเดินเข้าไป"พอแล้ว" หนามเตยเป็นคนพูดขึ้น..เขาถึงได้หยุดที่หยุดเพราะได้ยินเสียงคนห้ามเหมือนจะร้องไห้"หนาม" เจ้าขุนเดินกลับเข้ามาหาเธอส่วนพวกเพื่อนๆ กำลังเก็บสิ่งที่เขาทำกระจัดกระจายไว้หนามเตยไม่มองหน้าเจ้าขุนเลยด้วยซ้ำ เธอนั่งลงที่เก้าอี้ของตัวเอง จากที่คิดว่าจะเข้มแข็ง เพราะคนรอสมน้ำหน้าก็มีมาก แต่ตอนนี้มันเข้