ตอนที่ 20 ท่ามกลางขุนเขา

ไฟรักสัมพันธ์ลวง

ตอนที่ 20 ท่ามกลางขุนเขา

เสียงฝีเท้าหยุดชะงักลงสองคนที่แอบหลังพุ่มไม้ใจหายใจคว่ำปราณกระชับกอดกนกไว้แน่นเช่นเดียวกันกับกนกก็สวมกอดชายหนุ่มเอาไว้แน่นเช่นกัน “ไม่น่าจะอยู่ทางนี้ไปดูทางนั้นกันเหอะขนาดมันถูกยิงมันยังเก็บคนของเราไปตั้ง2อย่าประมาทมันเด็ดขาดนะโว๊ย” เสียงชายคนหนึ่งพูดออกมาผ่านไปนานพอสมควรเพราะคิดว่าพวกมันคงไปแล้วกนกค่อยๆ ผลักให้ปราณขยับออกจากตัวเธอ

“เราต้องหาทางออกไปจากที่นี่โทรศัพท์ล่ะเอาโทรศัพท์มาหรือเปล่า” กนกถามทันทีเพราะว่าโทรศัพท์เธออยู่กับเขาปราณล้วงกระเป๋าก่อนจะหันมาทางกนก “สงสัยทำตกระหว่างทางลองเดินไปทางนั้นดีกว่าเผื่อจะเจอขืนอยู่รอแบบนี้มีหวังถ้าพวกมันกลับมาเราจะแย่”

“แต่ว่าแผลของนายและเลือดก็ไหลไม่หยุด”

ปราณถอดเนคไทออกมาแล้วยื่นให้กนก “พันแผลให้หน่อยแค่ไหลเองไกลหัวใจ” กนกรับมาแล้วพันไว้ให้ปราณมองหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะยกมือมาลูบที่ใบหน้าของเธอเบาๆ “เธอล่ะเจ็บมากไหมเธอก็มีรอยถลอกเหมือนกันนี่นะไหวไหม?” หญิงสาวเม้นปากเป็นเส้นตรงและพยักหน้าเบาน้ำตาเริ่มคลอเบ้าแต่ก็พยายามข่มมันเอาไว้

เมื่อพระอาทิตย์เริ่มตกดินปราณและกนกก็เดินผ่านป่าทึบออกมาได้ทั้งสองคนหายใจหอบเหนื่อยหัวใจเต้นแรงอยู่ในอก พวกเขาถูกตามล่าอย่างไม่ลดละเป็นเวลาหลายชั่วโมง โดยไม่มีวี่แววว่าผู้ไล่ตามจะยอมแพ้กนกมองแผลของปราณอยู่เป็นระยะเพราะตอนนี้ใบหน้าของเขาเริ่มซีดเผือดแล้ว

ขณะที่พวกเขาคิดว่าไม่สามารถหนีได้อีกต่อไป พวกเขาก็สะดุดเข้ากับหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง

“ข้างหน้ามีหมู่บ้านเราไปขอความช่วยเหลือกันเหอะ” กนกรีบบอกและชี้ไปด้านหน้าแต่ว่าตอนนี้คนที่เธอบอกอยู่นั้นไม่ได้ฟังเธอสักนิดเพราะเขาค่อยๆ ล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น

“นี่นายอย่าเป็นอะไรนะปราณนายได้ยินหรือเปล่าอย่าหลับสิตื่นมาก่อนฉันกลัวไหนนายบอกกับน้องของนายว่าจะปกป้องฉันยังไงละตื่นสิ” กนกเขย่าตัวปราณครั้งแล้วครั้งเล่า

ภายในบ้านที่มีเพียงชายหญิงสูงวัยอยู่นั้นพวกเขากำลังนั่งคุยกันที่ชานหน้าบ้านต่างตกใจ เมื่อเห็นว่าหญิงสาวคนหนึ่งทั้งดึงและลากชายหนุ่มที่หมดสติเนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดเดินเข้ามาในบ้าน

“เดี๋ยวๆ ก่อนแม่หนูนี่มันอะไรกันแล้วทำไมสภาพเธอสองคนเป็นแบบนี้” หญิงชรารีบลุกขึ้นมาพร้อมกับพยักหน้าให้สามีมาช่วยกนกประคองชายหนุ่มเข้ามาในบ้าน กนกรีบเล่าให้ฟังถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น

"ได้โปรดคุณลุงคุณป้าช่วยเราหน่อยได้ไหมคะเขาไม่ไหวแล้วเขาเสียเลือดมากเลยสงสารพวกเราเถอะนะคะ!" กนกอ้อนวอนและขอร้องเสียงของเธอสำลักด้วยอารมณ์ที่บ่งบอกออกมาด้วยความร้อนใจ "เรากำลังถูกตามล่า และเราต้องการที่ซ่อนตัว เขาอาจจะตายได้นะคะหากไม่ห้ามเลือด"

สองคนลุงป้ารีบดำเนินการโดยไม่ลังเล พวกเขาช่วยกันพยุงปปราณเข้าไปในบ้านของพวกเขาและปิดประตูและหน้าต่างปราณและกนกทรุดตัวลงกับพื้น ร่างกายของหญิงสาวสั่นเทาด้วยความอ่อนล้าและหวาดกลัวปนเปไปด้วยความโล่งใจ

“ว่าแต่เอ็งสองคนผัวเมียไปทำอะไรผิดกฎหมายหรือเปล่าหวังว่าคงไม่ทำให้เราเดือดร้อนหรอกนะ” ป้าหันมาถามทำเอากนกตกใจในคำถามของป้า

“หนูกับเขาไม่ใช่..” กนกจะบอกแต่ปราณที่กึ่งหลับกึ่งตื่นสะกิดแขนของกนกเอาไว้เธอจึงหยุดพูดคำนั้นก่อนเปลี่ยนเรื่อง “ไม่มีอะไรที่ผิดกฎหมายแน่นอนค่ะเราสองคนกำลังจะไปทำงานอยู่ๆ ก็มีรถมาตามล่าเราค่ะ”

“อ่อ ค่อยโล่งใจหน่อยงั้นงั้นฉันจะไปต้มน้ำและหายามาให้ผัวเอ็งก็แล้วกันนะแม่หนูอ่อเดี๋ยวจะหาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยนด้วยก็แล้วกันนะเอ็งก็ถอดเสื้อผ้าผัวเอ็งรอก็แล้วกันรอแปบนะ” ป้าพูดจบก็เดินออกไปพร้อมกันกับลุง กนกหันมามองปราณและมองด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถามอย่างมากมาย

ปราณหลับตาตอบ “อย่าบอกเรื่องส่วนตัวให้คนแปลกหน้ารู้เรื่องมากเกินไปมันอันตราย”

“แต่ว่าท่านทั้งสองกำลังช่วยเรานะคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง”

“อย่าเพิ่งพูดอะไรมากเลยแค่สวมบทเป็นผัวเมียกันมันยากตรงไหนเป็นมาแล้วหลายครั้งแล้วด้วย” ไม่รอช้ากนกซัดผ่ามือไปที่กลางอกของปราณทันที ชายหนุ่มถึงกับร้องออกมา

“โอ๊ยนี่เธอตรงนี้มันก็เป็นแผลนะ” เขาพูดพร้อมกับชี้

“ปากนายอ่ะนะ ความจริงพวกนั้นนะจะเอาปืนยิงกรอกปากนายไปเลยจะได้ไม่ต้องพูดมาก หุบปากแล้วนอนไปเลย” กนกพูดแล้วหันไปนั่งเอามือทุบที่ขาตัวเองเบาๆ เพราะมันปวดเมื่อยเป็นอย่างมาก

เมื่อค่ำคืนผ่านหลังจากที่ทำแผลและเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำกินข้าวเสร็จแล้วนั้นทั้งสองต่างนิ่งเงียบภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่ลุงกับป้าจัดเตรียมเอาไว้ให้ทั้งสองคน

เมื่อเริ่มรู้สึกถึงความปลอดภัยเป็นครั้งแรกในรอบหลายชั่วโมง ทั้งสองต่างค่อยๆ งีบหลับไปโดยที่ปราณนอนบนเตียงและกนกนั่งหลับอยู่ข้างๆ เตียงนั่นเอง

ในเวลารุ่งสางของวันใหม่กนกที่รู้สึกหนักเหมือนมีอะไรมาทับเธอหญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาก่อนที่จะปรับสายตาให้คุ้นชินกับแสงอันน้อยนิดภายในห้อง เมื่อหันมาด้านข้างก็เห็นว่าปราณนอนกอดเธอเอาไว้ในอ้อมอก

“เรามานอนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เมื่อคืนเรานั่งตรงนั้นนี่นา” กนกได้แต่คิดในใจครั้นพอจะขยับตัวก็ถึงปราณกระชับกอดแล้วดึงเธอเขามาใกล้เขามากกว่าเดิมสันจมูกโด่งของปราณคลอเคลียที่ใบหน้าของกนก

เธอรีบยกมือปิดปากเอาไว้ก่อนที่จะอยู่นิ่งๆ ไม่พูดไม่ดิ้นเพราะกลัวว่าจะทำให้เขาตื่นเพราะเธอคิดได้อยู่อย่างเดียวคือตอนนื้ขอสงบศึกเอาไว้ก่อน เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ก็ค่อยๆ ทำตัวให้ผ่อนคลายและข่มตาให้หลับต่อไป