Chapter 14

“จะเอายังไงกับฉันอีกหา...ไอ้โอเลี้ยง” เปรมมิกาขบเม้มกลีบปากจนแบนราบเรียบ รีบเมินหน้าหลบสายตาคมกริบซึ่งเธอรู้สึกว่ามันแฝงด้วยอะไรบางอย่าง ทำให้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ รีบดึงเอาความโกรธมาแทนที่อย่างรวดเร็ว

“โว้ย!! นายจะมายุ่งอะไรกับฉันนักหนาหาไอ้คนไม่เต็มสิบ” เมื่อไม่รู้ว่าจะเถียงยังไง เปรมมิกาเลยเลือกที่จะแผดเสียงแทน พร้อมกับทำหน้าตาบึ้งตึง ตวัดสายตาเกรี้ยวกราดใส่คนหน้าหนาพูดไม่รู้เรื่องแทน

“จะทำตามดี ๆ หรือจะให้ผมลากคุณลงจากเตียงพาไปโยนในห้องน้ำละคุณเปรมมิกา” เต็มสิบเอ่ยเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียเต็มยศ อย่างบอกให้เธอรู้ว่าเขากำลังระงับอารมณ์โกรธเอาไว้ไม่ได้แล้ว

“นึกว่าพี่ใหญ่ให้สิทธิ์ในการดูแลฉัน แล้วนายจะมีสิทธิ์บังคับให้ฉันทำตามใจนายต้องการได้หรือไงไอ้โอเลี้ยง”  หญิงสาวสองแขนยกขึ้นสอดไขว้ระหว่างอก เชิดหน้าขึ้นสะบัดหน้าไปอีกฝั่งซึ่งไม่มีสายตาคมของอีกฝ่ายมองให้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เรื่องอะไรละ ทำตามเธอก็หงอก็แพ้ซิ

“แน่ใจนะคุณเปรม” ชายหนุ่มเอ่ยถามย้ำเสียงเข้มจัด

“แน่ใจ...ว้าย!! ปล่อยฉันนะได้ดำ” เปรมมิกาแผดเสียงแหลมเล็กดังลั่น ตวัดมือทุบตีสลับแกะมือใหญ่ซึ่งพยายามจะฉุดลากร่างเธอลงจากเตียง “นายจะทำอะไร...ปล่อยฉันนะ ปล่อย!” หญิงสาวฝืนร่างเอาไว้ พลางก้มหน้าลงไปขบกัดบนแขนใหญ่

“โอ้ย! เป็นหมาหรือไงคุณเปรม” รีบปล่อยมือจากแขนเรียวแทบไม่ทัน ลูบแขนซึ่งถูกอีกฝ่ายฝังฟันคม ๆ เบา ๆ

“นายนั่นแหละบ้า ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง ฉันบอกแล้วว่าไม่ทำ ไม่ไป ยังจะมาบังคับอยู่อีก”  เปรมมิกาโต้กลับอย่างรวดเร็ว เธอจับสาบเสื้อคลุมซึ่งร่วงหล่นลงไปให้เข้าที่เข้าทางจนแทบจะเป็นกระชาก

“ออกไปจากห้องฉันเลยนะไอ้โอเลี้ยง ไม่อย่างนั้น...” เปรมมิกายื่นมือไปคว้าโคมไฟบนหัวเตียงยกขึ้นสูง “ฉันขว้างนายด้วยโคมไฟนี่แหละ เอาให้หัวแตกเลือดอาบเลย” เธอขู่นัยน์ตาวาวจ้า

‘พี่ใหญ่ให้เธอมาพักฟื้น หรือว่าให้เธอมาเข้าค่ายดัดสันดานกับไอ้ผู้คุมจอมโหดกันแน่เนี่ย’

เต็มสิบแยกเขี้ยว เขาไม่ชอบให้ใครท้าทายเสียด้วย “ก็เอาซิคุณเปรม ถ้าคุณฝาดไม่ถูก หัวผมไม่แตก ผมเอาคืนคุณแสบสันต์แน่” ไม่รอให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัว ร่างหนาใหญ่ก้าวพรวดไปหาคนบนเตียงอย่างเร็วพลัน มือหนึ่งรีบยื่นไปจับข้อมือเล็กเอาไว้ลงแรงบีบไม่ให้เธอใช้โคมไฟฟาดลงมาบนศีรษะเขาได้

แค่สัดส่วนทางร่างกายอันแตกต่างก็ทำให้เปรมมิกาก็เพลี่ยงพล้ำได้ง่าย ๆ อยู่แล้ว นี่ขาข้างหนึ่งของเธอยังใช้การไม่ได้อีกยิ่งทำให้เธอเห็นลางแพ้ลอยมาแต่ไกล แต่ไม่...ต้องไม่ยอมแพ้อีตาดำหน้าโจรนี่ง่าย ๆ แม้จะเจ็บข้อมือจนน้ำตาเล็ดเปรมมิกาก็ไม่คิดจะสนใจ

“ปล่อยฉันนะไอ้ดำ...ถอยไปนะไอ้ตัวเหม็น ไอ้สะกั้ง!!” หญิงสาวใช้เสียงแปดหลอดของตัวเองตะโกนเข้าไปในหูอีกฝ่าย

“เธอนี่มัน...” เสียงแหลมเล็กหวีดดังเข้าไปในโสตประสาทหูเล่นเอาเต็มสิบถึงมึนได้ไม่น้อย เล็บยาวๆ ก็ข่วนไปทั่วท่อนแขนกำยำจนปวดแสบปวดร้อน ชายหนุ่มตัดสินใจใช้ไหล่กระแทกไปบนกายแบบบาง

“จะปล่อยโคมไฟดี ๆ หรือว่าจะให้ผมหักมือสวย ๆ นี่ให้ใช้การไม่ได้อีกสักข้าง คุณเปรมมิกา” เต็มสิบถามเสียงลอดไรฟัน ส่งสายตาคมเข้มดุกร้าวใส่คนตัวเล็กซึ่งยังไม่คิดจะยอมแพ้แม้จะเหนื่อยจนเขาได้ยินเสียงหอบเล็ก ๆ มา แล้วสภาพของเธอมัน...ยั่วยวนให้เขาแทบระงับความต้องการซึ่งเริ่มจะไหลลามไปทั่วร่างแทบไม่ได้แล้ว

“ไม่ปล่อย!” เปรมมิกาตอบกลับด้วยเสียงเล็กซึ่งแผดดังลั่นจนเจ็บแสบไปทั้งลำคอ แต่เพราะทนเจ็บไม่ไหวจึงจำใจปล่อยมือจากโคมไฟ อาวุธหลุดจากมือไปแล้ว เปรมมิกาต้องหาทางอื่นทำให้ตัวเองหลุดรอดจากเงื้อมมือเต็มสิบ ขาข้างที่ไม่เจ็บยกขึ้นมายันลำตัวแกร่ง เบี่ยงลำตัวให้ไหล่ไปกระแทกร่างใหญ่ให้ถอยห่าง แต่กลับทำให้ตัวเองยิ่งเพลี่ยงพล้ำแรงจากการกระแทกทำให้ร่างเล็กกระเด้งกระดอนลงไปนอนราบบนเตียง โดยมีร่างแกร่งทาบทับอยู่ด้านบน มือซึ่งป่ายปัดกวัดแกว่งเล็บยาวบนร่างหนาก็ถูกจับเอาไว้

“ปล่อยฉันนะไอ้ไม่เต็มสิบ!” เปรมมิกาดิ้นรนอย่างเอาเป็นเอาตาย จนสายเชือกซึ่งผูกเอวไว้หลุดออก สาบเสื้อแยกออกห่างไม่พอ สายคล้องไหล่ก็หลุดร่นตกลงมาบนต้นแขน ชายกระโปรงก็เลิกขึ้นมากองอยู่บนต้นขาอ่อน

เขาไม่ได้ตั้งใจจะมองนะ...เต็มสิบบอกกับใจอย่างนั้น แต่เขาบังคับสายตาไม่ได้นะซิ ก็แหม...หุ่นอีกฝ่ายนะซิอวบอั๋นชะมัดยาด อกตอนแรกยามมีเสื้อผ้าปกปิดอยู่ก็ดูเล็กนิดเดียว แต่ดูตอนนี้ซิ...เรืองร่างแบบบางมีส่วนเว้าสวนโค้งรับกันทุกส่วน เน้นให้เห็นชัดเจนยิ่งขึ้นเมื่อสองแขนเรียวถูกจับตรึงไว้เหนือศีรษะ ลำขาเสลาถูกทาบทับเอาไว้เหลือเพียงแค่ลำตัวที่...น้ำลายเหนียว ๆ ไหลติดลำคอ เมื่อสายตาไล่มองจากกึ่งกลางลำตัวเรื่อยขึ้นไปถึงอกอวบซึ่งผลิดอกชูช่อไสวราวกับบัวตูมโผล่ขึ้นมาจากน้ำ

แม่ง...โคตรใหญ่จริง ๆ เลย อยากรู้นักตอนที่เขาจับคลึงเคล้น ตอนที่เขา...เต็มสิบสะบัดศีรษะแรง ๆ เพื่อเตือนตัวเอง หญิงสาวตรงหน้าเป็นน้องสาวของผู้มีพระคุณ เขาจะมาคิดบ้า ๆ และทำอย่างกับอีกฝ่ายเป็นผู้หญิงที่พบเจอแล้วถูกใจ พากันเข้าไปในโรงแรมได้ง่าย ๆไม่ แต่...

ร่างกายที่บดเบียดเสียดสีกันอยู่นี่ ทำให้หัวใจเขาแกว่ง แทบจะควบคุมความต้องการซึ่งพุ่งพล่านเหมือนเลือดในกายถูกต้มจนเดือดไม่ได้ ไหนจะกลีบปากที่ขยับส่งเสียงแปดหลอดด่ากราดมาจนเขาแสบไปทั้งช่องหู ที่ทำให้รู้สึกอยากจะหาอะไรมาอุดให้เงียบ...ที่เขาคิดว่าควรจะปากของตนเองอุดนะซิ