บทที่ 1 : การกลับมาของเงามือ

สิบปีผ่านไป

ลาสเวกัส เนวาดา, สหรัฐอเมริกา

เอื้องทราย มองลงมาจากห้องทำงานผู้จัดการชั้นสูงของโรงแรมหรู The Astraea Palace (แอสทรีอา พาเลซ) แสงไฟระยิบระยับของเมืองที่ไม่เคยหลับใหลส่องกระทบใบหน้าของเธอ ทำให้ใบหน้างดงามนั้นดูสง่างามและเยือกเย็น

สิบปีที่จากมาเพื่อหลีกหนีคำขู่ของ คอสโม่ ได้เปลี่ยนเด็กหญิงที่เต็มไปด้วยความกลัว ให้กลายเป็นหญิงสาวที่สง่าผ่าเผย จบการศึกษาเกียรตินิยมจากสวิตเซอร์แลนด์ด้านการโรงแรม และปัจจุบันคือ ผู้จัดการแผนกห้องพักและบริการ

เธอจำได้ว่าตอนที่มาสมัครงานที่นี่เมื่อสองปีก่อน เธอรู้สึกเอะใจเล็กน้อยกับชื่อโรงแรม Astraea ที่มีความใกล้เคียงกับชื่อ Cosmo (คอสโม่) ที่แปลว่าจักรวาล แต่ตอนนั้นเธอปลอบตัวเองว่ามันคงเป็นเพียงความบังเอิญ เพราะเธอมาไกลถึงอีกซีกโลก...

ทว่าในห้วงลึกของใจ...คำพูดสุดท้ายของ คอสโม่ เอร์นานเดซ ในพิธีศพวันนั้นไม่เคยจางหายไป

“จงหายไปจากชีวิตฉันซะ... ก่อนที่ฉันจะหาตัวเธอเจออีกครั้ง”

ก๊อก ก๊อก!

เสียงเคาะประตูดึงสติของทรายกลับมาที่ปัจจุบัน

“คุณทรายคะ มีแขกวีไอพีคนสำคัญที่สุดของปีรอพบคุณค่ะ” เลขาฯ แจ้งด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นระคนหวาดหวั่น “เขาบอกว่าเขาจะไม่คุยกับใครนอกจากผู้จัดการแผนกเท่านั้นค่ะ”

“เขามีชื่อแจ้งไว้ไหมคะ” เอื้องทรายถามด้วยใจที่เริ่มเต้นผิดจังหวะ

“ค่ะ... ชื่อว่า คอสโม่ เอร์นานเดซ ค่ะ”

ชื่อนั้นกระแทกเข้ากลางหัวใจของทรายอย่างแรงราวกับถูกสายฟ้าฟาด ความหวาดระแวงที่เธอพยายามฝังกลบมานานสิบปีได้พังทลายลงในพริบตา ความบังเอิญไม่มีจริง

ตอนนี้เขากลับมาแล้ว...และเขากลับมาในสถานที่ที่เธอคิดว่าปลอดภัยที่สุด 

แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่อย่างที่เธอคิด

“ให้เขาเข้ามาค่ะ” เอื้องทรายตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่พยายามควบคุมให้เป็นปกติที่สุด

เพียงเสี้ยววิ ร่างสูงใหญ่สมบูรณ์แบบในชุดสูทสีเทาเข้มเดินเข้ามาในห้องทำงานของเธอ คอสโม่ เอร์นานเดซ ดูน่าเกรงขามกว่าเด็กหนุ่มวัยสิบห้าที่เธอเคยรู้จักหลายเท่า เขาทรงอำนาจและแผ่รังสีเย็นชาชนิดที่ทำให้เธอรู้สึกหายใจไม่ออก

ดวงตาสีเขียวอมเทาคมกริบคู่นั้นกวาดมองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า ก่อนจะหยุดที่แววตาของเธอที่เต็มไปด้วยความตกตะลึง

“ไม่น่าเชื่อว่าสิบปีผ่านไป... ลูกสาวของ โฆษิต จะกลายมาเป็นผู้จัดการโรงแรม” เสียงทุ้มต่ำของเขาฟังดูอ่อนโยนจนน่าขนลุก แต่กลับแฝงด้วยคำเยาะหยันที่ทำให้เธอรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ 

เอื้องทรายพยายามรวบรวมสติทั้งหมดไว้ในกำมือ ก่อนจะก้าวไปเผชิญหน้ากับเขาอย่างสง่างามที่สุดเท่าที่ทำได้

“ยินดีต้อนรับค่ะ มิสเตอร์เอร์นานเดซ ไม่ทราบว่ามีปัญหาเรื่องการเข้าพัก หรือมีอะไรที่ดิฉันสามารถอำนวยความสะดวกให้คุณได้เป็นพิเศษคะ” เธอเลือกใช้ภาษาทางธุรกิจอย่างเคร่งครัด

คอสโม่ยิ้มเยาะที่มุมปาก รอยยิ้มที่ไม่เคยมาถึงดวงตา

“แน่นอนว่ามีปัญหา...” เขาเดินอ้อมโต๊ะทำงานเข้ามาใกล้ทรายอีกก้าว “ปัญหาของผมก็คือ... ผมไม่ชอบให้คนที่เคยทรยศครอบครัวผมมายืนอยู่บนตำแหน่งสูง ๆ แบบนี้”

เขายื่นซองสีน้ำตาลหนาปึกมาตรงหน้าทราย

“ผมไม่ได้มาพักที่นี่... ผมคือเจ้าของคนใหม่ของ The Astraea Palace...ผมเทคโอเวอร์โรงแรมนี้เรียบร้อยแล้ว ตั้งแต่ก่อนที่คุณจะเดินทางมาถึงลาสเวกัสด้วยซ้ำ” เขาหยุดเล็กน้อยเพื่อให้คำพูดนั้นแทรกซึมเข้าสู่ความรู้สึกของเธอ

“คุณคือเป้าหมายแรกของผม... เอื้องทราย” คอสโม่กระซิบเสียงต่ำ “ผมต้องการให้คุณเป็นคนรับใช้ส่วนตัวของผม ตลอดช่วงเวลาที่ผมอยู่ที่นี่ หรือจนกว่าผมจะพอใจกับสิ่งที่ได้รับคืน”

ผู้จัดการสาวยืนนิ่ง สัมผัสได้ถึง พันธนาการที่มองไม่เห็น ที่รัดรอบตัวเธอจนหายใจไม่ออก นี่คือหายนะที่เลวร้ายกว่าที่เคยจินตนาการไว้มากนัก

เสียงสะท้อนจากอดีตย้อนกลับมาในหัว   คำขู่ของเด็กหนุ่มในวันวานคนนั้นที่ผู้สูญเสียน้องสาวว่า "เธอจะต้องชดใช้" มันไม่ใช่แค่คำขู่ลม ๆ แล้งๆ อีกต่อไป แต่มันได้กลายเป็นความจริงอันน่าสะพรึงกลัวที่ถูกบรรเลงด้วยอำนาจและเงินตราที่เหนือกว่า

ตอนนี้ความรู้สึกแรกคือ ความหวาดกลัว และความอับอาย การเป็นคนรับใช้ส่วนตัวของเขา ไม่ได้แปลว่าแค่ทำงานเอกสาร แต่มันหมายถึงการรับใช้ทุกอย่างที่เขาต้องการ ไม่ต่างจากการเป็นทาสในกรงทอง เขาไม่ได้ต้องการให้เธอแค่ตกงาน แต่เขาต้องการทำลายจิตวิญญาณและความภาคภูมิใจของเธอ