LOGINShare
ตอนที่ 6 เท่าไหร่
Last Updated:
2025-02-12 20:59:54ปริ๊น! ปริ๊น!
เสียงแตรรถทำให้คนที่กำลังอุ้มกัญญ์วราอยู่ตกใจและไม่ทันระวังหญิงสาวจึงดิ้นจนตัวเองหลุดออกมาได้ เธอรีบวิ่งไปขวางรถคันนั้นพร้อมทั้งตะโกนขอความช่วยเหลือ
“ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะ พวกนั้นกำลังจะจับฉัน” เธอวิ่งมาเคาะกระจกฝั่งคนขับรัวๆ
คนที่นั่งอยู่ด้านในที่เห็นว่าเมื่อครู่หญิงสาวกำลังจะถูกอุ้มขึ้นรถก็รีบเปิดประตูลงมาเพราะถ้าปล่อยให้เธอถูกจับไปเขาก็คงรู้สึกผิดมาก
“อ้าว เธอนั้นเอง” ภูเมฆาตกใจไม่น้อยที่เปิดประตูรถออกมาแล้วเห็นว่าผู้หญิงที่กำลังจะถูกจับไปนั้นคือกัญญ์วรา
“คุณภู คุณภูช่วยใบตองด้วยพวกนั้นจะจับใบตองใบ”
“ผมว่าคุณอย่ายุ่งเลย ปล่อยเธอมาดีกว่า” ชายร่างกำยำเดินตรงเข้ามาขณะที่กัญญ์วรานั้นไปหลบอยู่หลังภูเมฆาอย่างต้องการที่พึ่ง”
“ไม่นะคุณภู” หญิงสาวเกาะแขนเขาแน่น
“ในเมื่อเธอไม่เต็มใจไปด้วยฉันว่าพวกนายปล่อยเธอไปดีกว่านะ”
“ไม่จำเป็นหรอกว่าจะเต็มใจไหม ในเมื่อน้าเธอรับเงินไปแล้ว ยังไงวันนี้ใบตองก็ต้องไปกับฉัน”
“ก็บอกแล้วไงว่าใครรับเงินก็เอาคนนั้นไปสิ เกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ” กัญญ์วราเถียง
“เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่ใบตอง เธอรับเงินเขามาหรือเปล่า” ภูเมฆาถามเพราะถ้าเป็นแบบนั้นเก็บช่วยอะไรเธอไม่ได้วันนี้ชายหนุ่มตั้งใจจะมาขอบคุณเธอตามที่ซินแสแนะนำแต่ไม่คิดว่าจะมาเจอเหตุการณ์แบบ
“แม่เลี้ยงของใบตองติดหนี้พวกมันก็อยู่”
“มันใช่แต่ติดหนี้นะใบตอง แม่เลี้ยงเธอขายเธอให้กับฉันแล้ว”
“ฉันก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่สิ่งของจะมาขายได้ยังไง แบบนี้มันเข้าข่ายค้ามนุษย์ชัดๆ”
“อย่าเอากฎหมายมาอ้างหน่อยเลย วันนี้เธอต้องไปกับฉัน”
“เท่าไหร่” ภูเมฆาถามออกไป
“ที่ถามนี่อยากจะจ่ายหนี้ให้เหรอ” เสี่ยสมานมองชายหนุ่มด้วยสายตาเหยียดๆ
“ผมถามว่าเท่าไหร่”
“สองแสน”
“ใบตองเปิดลิ้นชักหน้ารถเอาสมุดเช็คออกมาให้หน่อย”
“ไม่นะคะคุณภู อย่าจ่ายนะ”
“ถ้าไม่จ่ายเรื่องมันจะจบไหม”
“แต่ใบตองไม่ได้เอาเงินเขามานี่ เราแจ้งตำรวจก็ได้”
“ก็แจ้งสิ ถ้าฉันไม่ใหญ่พอเธอคิดว่าฉันจะเปิดบ่อนได้เหรอใบตอง” เสี่ยสมานท้า
“ทำตามที่ผมบอก”
“แต่ใบตองไม่มีเงินมาคืนคุณหรอกนะ”
“บอกให้หยิบก็หยิบมาก่อนสิใบตอง”
กัญญ์วราเดินอ้อมไปหยิบสมุดเช็คมาส่งให้กับภูเมฆาจากนั้นเขาก็เซ็นเช็คแล้วยืนให้เสี่ยสมาน
“ไม่เด้งแน่นะ”
“ถ้ากลัวขนาดนั้นก็ลองเอาไปเข้าธนาคารสิ จะได้รู้ว่าเด้งไหม”
“เฮ้ย พวกแกเฝ้ามันไว้นะ ฉันจะไปธนาคาร” เสี่ยสมานพูดจบก็รีบขึ้นรถออกไป
“คุณภูไม่น่าต้องเสียเงินเยอะขนาดนั้นเลย แล้วใบตองจะเอาปัญญาที่ไหนมาใช้คืนล่ะ”
“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ ตอนนี้ใบตองควรย้ายออกจากที่นี่ก่อน”
“ก็คุณภูให้เงินมันไปแล้วมันคงไม่ทำอะไรแล้วมั้งคะ” กัญญ์วราไม่รู้จะย้ายออกไปอยู่ที่ไหน
“แล้วถ้าแม่เลี้ยงของใบตองเอาไปขายให้คนอีกล่ะ”
“แต่ถ้าย้ายออก ใบตองก็ไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหน” เธอบอกเขาไปตามตรง
“ไม่มีญาติคนอื่นเหรอ”
“ไม่มีเลย แต่ใบตองไปขออยู่ที่บ้านเพื่อนก่อนก็ได้ค่ะ”
“งั้นก็ไปเก็บของ เอาที่จำเป็นก่อนนะเดี๋ยวผมไปส่ง”
ภูเมฆาเดินตามเข้ามาในบ้านซึ่งตอนนี้นภาวรรณแม่เลี้ยงของกัญญ์วราไม่อยู่ที่นี่แล้วเธอเผ่นแนบไปตั้งแต่ได้เงินจากเสี่ยสมาน
“อยู่กันสองเหรอ”
“ค่ะ”
ชายหนุ่มเดินสำรวจไปทั่วระหว่างที่กัญญ์วราเก็บของอยู่ในห้องนอน เขาค่อนข้างพอใจกับความสะอาดและความเป็นระเบียบมาก
“ใบตองคิดจะอยู่กับเพื่อนนานไหม” ภูเมฆายืนพิงขอบประตูห้องนอนแล้วสายตาก็สำรวจไปให้ห้องนอนที่ดูสะอาดและเรียบร้อยไม่ต่างจากห้องรับแขก
“ก็จนกว่าจะหาห้องพักได้ล่ะค่ะ” เธอตอบเขาทั้งที่ตนเองก็ยังไม่รู่ว่ามันจะนานแค่ไหนเพราะการหาห้องพักที่ถูกใจ ถูกเงินและอยู่ใกล้มหาวิทยาลัยไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แล้วตอนนี้ก็เพิ่งจะเปิดเทอมไม่นานหอพักก็คงจะเต็มหมดแล้ว
ภูเมฆากำลังใช้ความคิดอย่างหนัก ถ้าเขาแบ่งกำไรที่จะได้จากการทำงานให้เจ้าสัวเรวัฒน์สักนิดกัญญ์วราอาจจะไม่ต้องลำบาก แต่ถ้าทำแบบนั้นแล้วแม่เลี้ยงของเธอรู้ก็คงตามไปขอเงินอีกแน่ๆ
“ไปอยู่ด้วยกันไหม” ภูเมฆาตัดสินใจพูดออกไปเพราะนึกถึงคำของซินแสที่บอกว่าอย่าทิ้งให้เธอลำบาก แม้จะไม่เชื่อเรื่องดวงหรือโชคลางเท่าไหร่แต่เมื่อเหรียญนำโชคของเธอทำให้เขาได้งานก็เลยอยากจะตอบแทนเธอ
“อยู่กับคุณเหรอคะ”
“ใช่สิ”
“ไม่ล่ะค่ะ ใบตองเกรงใจ”
“ใบตอง ที่ผมมาวันนี้ก็อยากจะมาขอบคุณใบตองเพราะเหรียญของเธอทำให้ฉันได้งาน”
“ถ้าอย่างนั้นก็หายก็แล้วที่คุณจ่ายหนี้ให้”
“แต่มันยังน้อยไปนะ”
“แค่นี้มันก็มากมายแล้วล่ะคะ ใบตองไม่อยากรบกวนคุณภูหรอก”
“แต่เธอกำลังจะไปรบกวนคนอื่นนะ”
“แต่เขาเป็นเพื่อนใบตอง”
“ผมจะไม่เอาเปรียบเธอหรอกนะ ผมจะให้เงินเธอสักก้อน แล้วไปหาที่อยู่ใหม่ดีไหมล่ะ”
“ใบตองบอกแล้วว่าไม่เอาเงิน”
“ทำไม่ดื้อย่างนี้นะใบตอง”
“ใบตองไม่เคยดื้อ”
“ก็นี่ไงเธอกำลังดื้อ”
“ถ้าคุณภูอยากช่วยจริงๆ ก็ช่วยใบตองหางานพิเศษแล้วกันค่ะ เพราะใบตองคงไปทำงานที่ตลาดกับที่ร้านเหล้าไม่ได้แล้วเพราะมันเป็นของเสี่ยสมาน
“เธอทำความสะอาดบ้านนี้เองใช่ไหม” จู่ๆ เขาก็เปลี่ยนเรื่องทำเอากัญญ์วราตามไม่ทัน
“ค่ะ”
“แล้วทำอาหารเป็นไหม”
“พอได้บ้างเมนูง่ายๆ แค่พอกินได้นะคะ”
“งั้นไปทำงานกับฉันไหมล่ะ ทำความสะอาดบ้านกับทำอาหารเป็นบางมื้อ”
“คุณภูจะจ้างใบตองเหรอคะ”
“ใช้สิ ปกติเธอได้เงินจากทำงานเท่าไหร่”
“ที่ตลาดวันละสองร้อย ร้านเหล้าอีกสองร้อยไม่รวมทิป รวมๆ แล้วเดือนหนึ่งไม่เกินหมื่นสองหรอกค่ะ” หญิงสาวบอกรายได้ของตนไปตามตรง
“ถ้างั้นฉันให้เธอสองหมื่น”
“จริงเหรอคะ”
“จริงสิ ที่พักฟรี กินอยู่ฟรี แค่ทำความสะอาดกับทำกับข้าว ไม่ต้องซักผ้าเพราะฉันจ้างซักรายเดือนแล้ว”
“ถ้าคุณภูให้กินฟรีอยู่ฟรีด้วย ใบตองเอาค่าจ้างแค่หมื่นเดียวก็ได้ค่ะ งานไม่ได้เยอะอะไรเลย”
“สองหมื่นห้ามต่อรองไปเก็บของได้แล้ว เอาที่จำเป็นก็พอ”
“แต่มันเยอะเกินไปนะคะ”
“ถ้าไม่รับฉันก็จะไปจ้างคนอื่น”
“รับก็ได้ค่ะ” แม้จะเกรงใจที่เขาให้เงินเดือนมากกว่าที่เธอเคยได้อีกทั้งยังให้อยู่ฟรีกินฟรีแต่ถ้าไม่รับงานนี้ก็ไม่รู้จะไปทำงานที่ไหน
“ว่าง่ายๆ แบบนี้ค่อยดีหน่อย ฉันรอข้างนอกนะเก็บของต่อเถอะ”
“ค่ะคุณภู”
Latest chapter
ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 44 กลืนน้ำลายตัวเอง (ตอนจบ)
ภูเมฆากึ่งหลับกึ่งตื่นเมื่อหลานสาวเจ้าสัวมาเรียกให้เขาไปทานอาหารเย็น “ใบตอง” ชายหนุ่มรู้สึกราวกับตนเองกำลังฝัน ผู้หญิงคนที่เขาตามหามาตลอดยืนอยู่ตรงหน้าและเธอกำลังยิ้มให้เขา ภูเมฆาสลัดศีรษะไปมาและตบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติของตนกลับมา “ตบตัวเองแบบนั้นไม่เจ็บเหรอคะ” “ใบตอง นี่ใบตองจริงๆ ใช่ไหม พี่ไม่ได้ฝันใช่ไหม” ภูเมฆารีบลุกขึ้นแล้วดึงตัวหญิงสาวเข้ามากอดด้วยความรักและความคิดถึง “เบาๆ สิคะกอดแบบนี้หนูก็หายใจไม่ออกกันพอดี” “พี่ดีใจที่เจอหนู หนูไปอยู่ไหนมา สบายดีไหม แพ้ท้องหรือเปล่า หนูลำบากไหม แล้วมาที่นี่ได้ยังไง” “ใจเย็นๆ สิคะ ถามรัวแบบนั้นหนูคิดคำตอบไม่ทัน” “ใบตองหนูจะไม่ทิ้งพี่ไปอีกแล้วใช่ไหม พี่รักหนูนะ รักลูกของเราด้วย พี่ขอโทษที่ทำให้หนูรู้สึกแย่ ขอโทษที่บอกหนูช้าไปหนูให้อภัยพี่ได้ไหมคะ” “หนูก็ต้องขอโทษพี่ภูด้วยที่ใจร้อนและหนีมา” “ไม่เลยหนูไม่ผิดอะไรเรื่องนี้พี่ผิดคนเดียว พี่สัญญาจะไม่ทำให้หนูต้องน้อยใจอีก เรากลับมาอยู่กันเหมือนเดิมนะคะ”“ไปอยู่ที่คอนโดเหรอคะหรือที่บ้านหลังใหม่ล่ะคะ
ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 43 แต่งงานกับหลานผมสิ แล้วคุณจะได้ทุกอย่าง
ผ่านอีกเดือนที่ภูเมฆาต้องอยู่คนเดียวในคอนโด เขารอเธอกลับมาแม้ว่าความหวังจะค่อนข้างจะริบหรี่ลงไปทีละนิด “กูว่ามึงเลิกรอเหอะภู” “นั่นสิ นี่มันสองเดือนแล้วนะ ภูกูว่ามึงทำใจเถอะ” เมคินก็เห็นด้วยกับคำพูดของธนสิทธิ์ “ลูกกับเมียกูนะเว้ย นานแค่ไหนกูก็จะรอ” “แล้วถ้าเขาไม่กลับมาล่ะ มึงจะจมอยู่กับความทุกข์แบบนี้ตลอดเหรอ” เมคินเห็นใจเพื่อนที่ดูไม่มีความสุขเลย “พวกมึงว่ากูประกาศตามหาดีไหมหรือไม่แจ้งความคนหาย” “มึงอย่าเชียวนะไอ้ภู แบบนั้นเขาจะยิ่งโกรธไปอีก” ธนสิทธิ์รีบห้ามเพื่อน “กูหมดหนทางแล้วจริงๆ” ภูเมฆาถอนหายใจยาว “เอาน่า กูว่าถ้าเขารักมึงยังไงวันหนึ่งเขาก็ต้องกลับมา” เมคินได้แต่ให้กำลังใจเพื่อนไปแบบนั้นทั้งที่เขาก็นึกไม่ออกเลยว่าเธอคนนั้นของภูเมฆาจะกลับมาหรือเปล่า ภูเมฆาดื่มกับเพื่อนจนถึงเวลาร้านปิดก็กลับมานั่งดื่มต่อที่คอนโดต่อเพราะอยากให้ตัวเองเมาและจะได้ลืมเรื่องที่กำลังทุกข์ใจอยู่แม้จะรู้ว่าตื่นมาเรื่องทุกอย่างก็ยังคงเหมือนก็ตาม เพราะเมื่อกว่าจะนอนก็เกือบจะเช้า วันนี้ภูเมฆาเ
ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 42 ยังมีความหวัง
การมีชีวิตอยู่โดยไม่เหลือใครมันเป็นอะไรที่ทรมานมากๆ ไม่ว่าจะมองไปทางในเขาก็เห็นแต่เงาของกัญญ์วราอยู่เต็มห้องไปหมด และพอหลับตาภาพความทรงจำก็แจ่มชัดขึ้น “เฮ้อ หนูหายไปไหนพี่จะต้องแจ้งความไหมว่าเมียหาย” เขาบ่นไปเรื่อยเปื่อย เกือบหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเขาพยายามตามหาแต่ก็ยังมีวี่แววของเธอเลย เขาโทรไปที่โมเดลลิ่งแต่ทางนั้นบอกว่าหญิงสาวไม่ได้รับงานที่นี่แล้วและเพื่อสนิทของเธอทั้งสองคนก็ยังไม่มีใครติดต่อกับกัญญ์วราได้เลย ชายหนุ่ม พยายามข่มตานอนเพราะพรุ่งนี้เป็นวันพฤหัสบดีซึ่งตรงกับวันที่เธอไปตรวจที่โรงพยาบาลครั้งสุดท้ายและมันก็ครบหนึ่งเดือนพอดี เขาหวังว่าเธอจะมาตรวจตามที่ได้สอบถามจากพยาบาลว่าหญิงตั้งครรภ์ไตรมาสแรกจะต้องมาตรวจทุกเดือน ภูเมฆามาดักรอที่หน้าห้องตรวจตั้งแต่เช้าและหวังว่าจะเจอกับกัญญ์วราแต่รอจนกระทั่งหมดเวลาตรวจของแผนกผู้ป่วยนอกแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเธอเลย ที่นี่คือความหวังสุดท้ายที่เขาคิดว่าจะเจอเธอแต่ตอนนี้ความหวังของเขามันไม่เหลืออีกต่อไปแล้ว เขาเดินคอตกออกมาจากโรงพยาบาลก่อนจะขับรถกลับไปยังคอนโดซึ่งครั้งหนึ่งมันเต็มไปด้ว
ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 41 เดี๋ยวก็กลับมา
ภูเมฆากลับเข้ามาที่คอนโดในเวลาเกือบหนึ่งทุ่ม เขาเดินหากัญญ์วราไปทั่วห้องแต่ก็เหมือนว่าเธอจะไม่อยู่ และน่าแปลกใจที่เธอไม่ได้เตรียมอาหารเย็นไว้รอ เขานึกถึงคำพูดของเธอที่บอกว่าไม่สบายก็รู้สึกเป็นห่วงจึงรีบโทรหาแต่โทรเท่าไหร่ก็โทรไม่ติด ถ้างานไม่เร่งเขาคงมีเวลาพาเธอไปหาหมอและให้เวลากับเธอได้มากกว่านี้ แต่ภูเมฆาเชื่อว่าเชื่อว่ากัญญ์วราจะเข้าใจถึงเหตุผลที่เขาทำลงไป ชายหนุ่มทั้งโทรหาและทิ้งข้อความให้โทรกลับแต่ผ่านไปเกือบชั่วโมงทุกอย่างก็ยังเงียบสนิท เขาเริ่มกังวลมากขึ้นครั้นจะโทรถามเพื่อนของเธอก็ไม่มีเบอร์ติดต่อใครเลย ถ้าหากยังติดต่อไม่ได้จริงๆ ก็คงจะต้องโทรไปถามฝ่ายบุคคลซึ่งน่าจะมีข้อมูลติดต่อเพื่อนของเธอบ้าง แต่ถ้าโทรไปเวลานี้คงไม่ได้เรื่องเนื่องจากเป็นวันหยุด เขาเดินวนไปวนมาอยู่อย่างนั้นขณะที่มือก็กดโทรออกอย่างไม่พัก แต่ทุกอย่างก็เหมือนเดิมเขาเดินเข้ามายังห้องนอนจากนั้นก็โทรหาเธออีกครั้งแล้วสายตาของเขาก็สะดุดดับกระดาษแผ่นเล็กและแหวนเพชรที่เขาซื้อให้เธอซึ่งวางทับกันอยู่ ภูเมฆารีบหยิบขึ้นมาแล้วก็รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีเรี่ยวแรงเอาเสียเลยเมื่ออ่านข้อค
ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 40 คำตอบที่เหมือนเดิม
เวลาในแต่ละวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว กัญญ์วราเรียนจบและเริ่มทำงานได้เกือบหนึ่งสัปดาห์ หญิงสาวได้ทำงานในบริษัทเล็กๆ ที่อยู่ไม่ไกลจากคอนโด พอเริ่มทำงานชีวิตก็เปลี่ยนไป เพราะในแต่ละวันเธอต้องทำงานอย่างหนักและพอกลับถึงบ้านก็เหนื่อยจนแทบไม่มีเวลาให้กับภูเมฆา ทางด้านชายหนุ่มก็ไม่ต่างกันช่วงนี้เขามีงานด่วนเข้ามาทำให้ในแต่ละวันจะกลับค่อนข้างดึก พอมาถึงคอนโดก็รีบอาบน้ำเข้านอน พอเข้าเดือนที่สองงานของกัญญ์วราก็เริ่มลงตัวมากขึ้นแต่ดูเหมือนว่างานของภูเมฆานั้นจะยังคงยุ่งอยู่จนเธออดน้อยใจไม่ได้ที่เขาไม่มีเวลาให้ “พี่ภูคะ วันหยุดนี้เราไปเที่ยวกันดีไหมคะ” “พี่ไม่ว่างเลยน่ะสิ” “แล้วอาทิตย์หน้าล่ะคะ ว่างไหม” “ต้องรอดูอีกทีนะ พี่ขอโทษนะที่ไม่มีเวลาให้หนูเลย” “หนูเข้าใจค่ะ” กัญญ์วราได้แต่ฝืนยิ้มให้กับสิ่งที่เขากำลังโกหก วันนี้หญิงสาวบังเอิญเจอกับเลขาของแฟนหนุ่มจึงถามว่างานยุ่งไหม แต่คำตอบที่ได้คือไม่มีงานยุ่งหรืองานเร่งอะไรและยังบอกเธอว่ารู้สึกอิจฉาที่ภูเมฆารีบกลับก่อนเวลาทุกวัน ซึ่งมันตรงกันข้ามกับสิ่งที่เธอรู้จากภูเมฆา
ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 39 ทุกๆ วันคือความสุข
ความกังวลของกัญญ์วราหมดไปพร้อมกับการฝึกงานที่จบลง เธอบอกความจริงกับหัวหน้าแผนกในวันสุดท้ายที่ทำงานด้วยกัน และพรกมลก็ไม่ได้โกรธหรือไม่พอใจแต่กลับชื่นชมที่หญิงสาวไม่อ้างตัวว่าตนเองเป็นใครอีกทั้งยังตั้งใจฝึกงานอย่างเต็มที่ “พี่ภูคะ พรุ่งนี้ใบตองจะเข้าไปมหาวิทยาลัยนะคะ” “พี่นึกว่าฝึกงานเสร็จแล้วจะจบเลย นี่ยังต้องไปเรียนอีกเหรอ” “ยังต้องเรียนเพิ่มอีกนิดหน่อย แต่ไม่ได้เรียนทั้งวันค่ะ” “ส่งตารางเรียนให้พี่ด้วยนะ” กัญญ์วราส่งตารางเรียนให้กับภูเมฆาเพราะจะได้ไม่ต้องตอบเขาว่าในแต่ละวันเธอต้องไปเรียนและเลิกเรียนเวลาไหน “พรุ่งนี้พี่ไปส่งนะ” “ไม่ต้องหรอกค่ะ ทางไปมหาวิทยาลัยกับทางไปบริษัทคนละทางกันเลยนะคะ หนูไม่อยากให้พี่เสียเวลา” “พี่ไปดูไซต์งานของเจ้าสัว มันผ่านทางนั้นพอดี” “อ้อ” กัญญวราเคยไปที่นั่นมาแล้วหนึ่งเธอจึงไม่ปฏิเสธที่เขาจะไปส่ง “แต่ตอนเย็นไปรับไม่ได้ เดี๋ยวพี่ให้คนขับรถไปรับนะคะ” “ไม่เป็นไรค่ะหนูคิดว่าเลิกเรียนแล้วจะไปเดินเที่ยวห้างแล้วก็หาอะไรกินกับเพื่อนค่ะ”
You may also like
พ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว
เฉียนเสี่ยวซี109.3K viewsเกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ
อี้เสี่ยวเหวิน39.1K viewsCLOSE FRIEND เพื่อนเล่นไม่เล่นเพื่อน
ACHICHI43.6K viewsท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน
เจียงจื่อหยา138.8K viewsBDSM ซื้อเพื่อนมาเป็นทาส PWP
Sadistic_X740 viewsพันธะร้ายหมอ(เลว)ที่รัก
ชาไทยเย็น1.2K viewsSiRen เงือกสาว ผจญภัย
จันตรา124 viewsกล้วยไม้ล้อมตะวัน
นลพรรณ321 views
