4.ความจริงหรือความฝัน

พลอยนภัสตื่นมาด้วยอาการเมาค้าง ร่างกายนั้นก็ยังรู้สึกว่ายังมึนๆ อึนๆ อยู่ ส่วนหัวนั้นก็ยิ่งหนักอึ้งจนต้องสะบัดไปมาอยู่สองสามที ไม่คิดเลยว่าเมื่อคืนเธอจะเมาได้ขนสดนี้ ในขณะที่กำลังนั่งคิดทบทวนเรื่องเมื่อคืน จู่ๆ ภาพเหตุการณ์บางอย่างที่ได้เกิดขึ้นก็ผุดขึ้นมาในหัว พลอยนภัสกำลังพยายามนึกเรียบเรียงอยู่ว่าภาพทั้งหมดที่เกิดขึ้นนั้นคือภาพเหตุการณ์จริงหรือเป็นเพียงแค่ความฝันกันแน่

หญิงสาวนึกชั่งใจชั่งน้ำหนักเหตุการณ์อยู่นาน จึงได้ให้คำตอบตัวเองได้ว่ามันต้องเป็นเพียงแค่ความฝันแน่ๆ เพราะคนอย่างกลวัชรคงไม่มีทางมาทำอะไรกับเธอแบบนั้นได้ เขาออกจะเกลียดขี้หน้าเธอเสียด้วยซ้ำ เเละเธอยังจำได้ดี ว่าตั้งแต่ที่เธอสารภาพบอกความในใจกับเขาไป เมื่อ 6 ปีก่อน โอกาสที่เธอจะได้เห็นเขาหรืออยู่ใกล้ๆ เขาก็ไม่มีอีกเลย เมื่อก่อนก็ว่าเขาไม่ค่อยจะชอบเธอเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นนี้ที่เขาทั้งหลบหน้าและไม่ยอมมาเจอะเจอเธออีกจนกระทั่งเขาย้ายไปอยู่อเมริกา

จะว่าไปที่เธอฝันแบบนั้นได้ มันคงเป็นเพราะว่าจิตใต้สำนึกของเธอแน่ๆ คงเป็นเพราะว่าเธอดีใจที่ได้เจอเขาอีกครั้ง เธอชอบเขา เเละเธอก็คิดถึงเขา จึงทำให้สมองประมวลผลออกมาในรูปแบบของความฝัน คิดไปแล้วก็ได้แต่หน้าแดงว่าทำไมเธอถึงได้ฝันเรื่องน่าอายแบบนี้ นี่ถ้าเขารู้เข้า เธอคงไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

แต่ลึกๆ จะว่าไปแล้ว ตัวเธอเองก็แอบรู้สึกดีที่ได้ฝันถึงเขาแบบนั้น เพราะฝันแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นมาบ่อยๆ เเล้วในชีวิตจริง เธอคงไม่มีโอกาสที่จะได้ทำแบบนั้น เพราะตัวเขาเองคงไม่มีทางที่จะหันมาสนใจเธอ เธอบอกตัวเองพลางยิ้มออกมาด้วยหัวใจชื้นฟู สำหรับเธอแล้วแค่ได้ฝันถึงเขาแบบนี้ก็ถือว่ามีความสุขแล้ว

กลวัชร..หลังจากเมื่อคืนที่เขาเรียกสติกลับมาได้ เขารีบผละออกจากเธอโดยไว จัดแจงเสื้อผ้าเธอให้เข้าที่ แล้วก็รีบแจ้นกลับออกมาจากบ้านเธอด้วยความรู้สึกผิดที่ติดค้างในใจ ว่าถ้าเขาทำอะไรเธอลงไปคงไม่พ้นโดนบิดามารดาสั่งให้เขาต้องมารับผิดชอบเธอแน่ๆ

เขาไม่พร้อมและไม่เคยมีความคิดใดๆ เกี่ยวกับการแต่งงานหรือการสร้างครอบครัวเลย เขาหมดศรัทธาเกี่ยวกับความรักไปแล้ว อีกอย่างที่เขารับไม่ได้เลย คือ ยัยเด็กแก่แดดในวันนั้นคงต้องหัวเราะเยาะเขาแน่ว่าในที่สุดเขาก็ตกเป็นของเธอ หรือต้องพ่ายแพ้ให้กับเธอ ทั้งๆ ที่เขาเป็นฝ่ายวิ่งหนี พยายามอยู่ให้ไกลจากเธอมาตลอด จนตอนนี้ตัวเขาเองนึกหงุดหงิดงุ่นง่านอยู่ในใจ...

"คุณแม่ว่ากริ้งให้พลอยไปเป็นเลขาช่วยงานตาเก้าดีหรือเปล่าคะ สองปีที่ผ่านมานี้กริ้งให้คุณนฤมลเทรนด์ยัยพลอยให้มาเพื่องานนี้โดยเฉพาะเลยค่ะ"ชานิดาหันไปปรึกษามารดาระหว่างที่ช่วยมารดานั่งแกะสลักผลไม้อยู่ในสวนหลังบ้าน

คุณสุนันทาเป็นคนใจเย็น ท่านชอบเรื่องงานบ้านงานเรือนมาตั้งแต่สมัยสาวๆ พอแต่งงาน สามีก็ให้เธออยู่เป็นแม่ศรีบ้านศรีเรือนดูแลลูกๆ พอมีเวลาว่างเธอจึงสามารถทำในสิ่งที่รักที่ชอบได้

"แม่ว่าก็ดีนะลูก น้องก็จบด้านนี้มาโดยเฉพาะ เวลาตาเก้ามีปัญหาอะไรจะได้ปรึกษาแล้วช่วยกันแก้ไขได้"

"จริงด้วยค่ะกริ้งก็คิดว่าอย่างงั้น แล้วนี่พ่อตัวดียังไม่ตื่นอีกหรอคะเนี่ย กลับมาตั้งแต่เมื่อวานกริ้งยังไม่เจอหน้าน้องเลย"

"สงสัยจะยังคงปรับเวลาไม่ได้น่ะ" พูดไปคุณสุนันทาก็หันไปจัดการกับกองผลไม้ตรงไม้เพื่อเตรียมนำไปแปรรูป ทั้งแช่อิ่ม กวน เชื่อม ตามแบบที่ตนเองชอบทำ เสร็จแล้วยังคอยแบ่งแจกจ่ายให้ทั้งคนสวนคนงาน ทั้งเพื่อนบ้าน ฝากญาติๆ หรือบางทีก็จะนำไปทำบุญบ้างตามโอกาส

"ได้ยินแว่วๆ ว่าใครเรียกชื่อผมครับ" กลวัชรแอบเดินเข้ามาเงียบๆ อยู่ข้างหลังสองสาว

"มาแล้วหรอพ่อตัวดี กลับมาตั้งแต่เมื่อวานพึ่งจะโผล่มาให้เห็นหน้า" ชานิดาพูดพร้อมกับทำหน้างอนๆ น้องชาย

"แหมก็คุณพี่สาวพึ่งกลับจากไปดูงานที่ต่างจังหวัดมาไม่ใช่เหรอครับ เเล้วพี่กริ้งจะเจอผมได้ไง อยู่ดีๆ ก็จะมาโยนความผิดให้น้องสะงั้น" พูดจบก็สวมกอดพี่สาวจากทางด้านหลังแล้วหอมแก้มลงไปฟอดใหญ่ คุณสุนันทาก็พลอยยิ้มมีความสุขไปด้วย ที่เห็นพี่น้องรักกัน

"แล้วนี่คุณพ่อไปไหนล่ะครับ"

"ขานั้นน่ะเคยอยู่บ้านซะที่ไหน ตั้งแต่พี่สาวเราดูแลทุกอย่างในบริษัทได้ ก็ค่ำงวดอยู่กับการตีกอล์ฟท่าเดียว สงสัยคงกะว่าจะตีจนให้ได้แชมป์โลกเลยล่ะมั้ง" พูดไปคุณสุนันทาก็อดที่จะกระแนะกระแหนสามีตัวเองไม่ได้ทำลูกๆ ทั้งสองไม่อดที่จะขำออกมา

"เก้า พี่ตกลงกับคุณแม่แล้วนะว่าจะให้พลอยไปเป็นเลขาให้เรา"

"อะไรนะครับ ทำไมต้องเป็นน้องสาวพี่กริ้งด้วยล่ะครับ ผมว่าเดี๋ยวผมหาเลขาเองดีกว่าจะได้ไม่ต้องลำบากพี่กริ้งกับคุณแม่" กลวัชรรีบปฏิเสธทันควันและไม่ค่อยจะเห็นด้วยเท่าไหร่ เขาไม่อยากอยู่ใกล้เธอ จะด้วยเหตุผลตั้งแต่ในอดีตหรือเหตุผลในตอนนี้ก็ตาม

"ก็เพราะว่าพลอยถูกเทรนด์มาเพื่องานนี้โดยเฉพาะยังไงล่ะ สองปีมานี่พี่ก็ให้พลอยฝึกงานกับคุณนฤมลเลขาพี่มาตลอด จนตอนนี้พี่ดูแล้วพลอยเป็นเลขาให้เก้าได้สบายเลยแหละ" กลวัชรนิ่งเงียบไปสักพักขณะที่ใช้ความคิด ดูท่าทางถ้าชานิดาตั้งใจมาขนาดนี้แล้วเขาคงต้องเออออตามน้ำไปก่อน

"งั้นเอาแบบนี้ก็แล้วกัน ผมจะให้เวลาน้องสาวพี่กริ้งได้พิสูจน์ตัวเอง 3 เดือน ถ้าเกิดว่าน้องสาวพี่กริ้งทำงานไม่ถูกใจผม ผมมีสิทธิ์ที่จะเปลี่ยนเลขาใหม่ทันทีโอเคมั้ยครับ" ชายหนุ่มเสนอข้อต่อรอง เพราะรู้อยู่แล้วว่าคงไม่มีทางขัดเจตนาพี่สาวได้

"แม่ว่าเก้าก็คงไม่ใจร้ายกับน้องขนาดนั้นหรอกมั้งลูก แม่เห็นน้องก็ดูตั้งใจทำงานดี ทั้งขยันทั้งเก่งและฉลาดเลยล่ะ" คุณสุนันทาช่วยพูดเสริมทัพสนับสนุนความคิดลูกสาวอีกคราว

"ก็อย่างที่ผมบอกไปไงครับ ถ้าคุณแม่กับพี่กริ้งเห็นว่าดี ผมก็ไม่มีปัญหา แต่อย่าลืมนะครับว่าถ้าเป็นเลขาผมแล้ว ผมสั่งอะไรก็ต้องทำ จะมาอิดออดไม่ได้นะครับ"

สองศรีแม่ลูกนั่งมองหน้ากันแล้วก็อดส่ายหัวไม่ได้ ทั้งคุณสุนันทาและชานิดา จนทุกวันนี้ก็ยังไม่ค่อยแน่ใจ ว่าเหตุผลที่แท้จริงที่กลวัชรไม่ค่อยอยากจะอยู่ใกล้พลอยนภัสนั้นเป็นเพราะอะไรกันแน่