EP 4 น้องวาของพี่คิน

ด้านของภาคินที่ตอนนี้ เขาคือนักศึกษาปี 4 ของคณะวิศวกรรมศาสตร์ อย่างเต็มตัว และนอกจากที่เขาจะเป็นนักศึกษาที่เรียนเก่ง หน้าตาดีรูปร่างดีแล้ว เขายังเป็นนักกีฬาบาสเกตบอลตัวแทนของมหาวิทยาลัยอีกด้วย นั่นยิ่งทำให้เขาเป็นหนุ่มฮอต ที่ใครต่อใคร ต่างก็หมายปองอยากจะได้เขาแทบจะครึ่งมหาวิทยาลัย

“พรุ่งนี้น้องปีหนึ่งมันต้องเลือกชมรมใช่ไหมวะ แล้วน้องวาของกู จะมาเลือกชมรมบาสเหมือนพวกเราไหมวะ”พี่ระเอ่ยถาม เพื่อนของเขาที่ไหนอยู่ข้างๆ

“ไอ้สัส!! กูบอกแล้วไง ว่าไม่ให้ยุ่งกับน้องกู” ภาคินบอกกับเพื่อนรักเขาเอาออกไปอย่างเบื่อหน่าย

“ไอ้เหี้ยคิน ทำไมมึงต้องห่วงน้องขนาดนั้นวะ หรือว่ามึงจะหวงน้องไม่แดกเอง” นทีเอ่ยแซวเพื่อน

“แดกเองพ่องมึงสิ กูแค่ไม่อยากให้น้องกู ต้องมาเจอกับพวกนรกอย่างมึงเนี่ย”

“มึงว่าพวกกูเป็นนรก แต่น้องวาอาจจะบอกว่ากูเป็นสวรรค์ก็ได้นะเว้ย” พีระบอกกับเพื่อน พร้อมกับทำท่าทางมั่นอกมั่นใจจนน่าหมั่นไส้

“น้องกูก็ต้องอยู่ชมรมเดียวกันกับกูสิวะ แต่กูบอกไว้ก่อนเลยนะ ว่าห้ามพวกมึงจีบน้องกู ไม่อย่างนั้นพวกมึงโดนตีนกูแน่” ภาคินบอกกับเพื่อนทั้งสองคนของเขาเสียงเข้ม พร้อมกับยกเท้า 1 ข้างขึ้นมาโชว์เพื่อบ่งบอกให้รู้ว่าเขาเอาจริง

“ไอ้สัส!!โหดตลอด” นทีบ่นออกมา แต่ก็ไม่ได้รู้สึกโกรธเพื่อนอย่างจริงจังอะไร

ตกเย็นทิวา เคนตะโอโซน และนักศึกษาปี 1ทุกคนก็ได้เวลาเข้ากิจกรรมรับน้องที่ห้องเชียร์ เมื่อพวกเขามาถึง ก็พบกับรุ่นพี่ กลุ่มหนึ่ง ที่นั่งรอพวกเขาอยู่ในห้องเชียร์แล้ว และหนึ่งในนั้นคือไรวินที่เป็นหัวหน้ากลุ่มพารุ่นน้องทำกิจกรรม ในครั้งนี้

“สวัสดีครับน้องๆ พี่ชื่อไรวินหรือเรียกว่าพี่วินก็ได้นะครับ

ถึงพี่จะเป็นเฮดว้าก แต่พี่จะไม่ว้าก การรับน้องของเราต่อไปนี้ จะไม่มีการตะคอกเสียงดัง หรือดุด่า เพื่อทำให้น้องไม่พอใจ แต่เราจะเน้น ในการกระชับความสัมพันธ์ เข้าใจกันนะครับ ที่ยืนอยู่ข้างหน้าน้องๆทั้งหมดนี้ ก็คือรุ่นพี่ปี 3 และปี 2 ที่จะคอยดูแลพวกน้องๆ ตลอดเรื่องรับน้อง และเวลาที่พวกน้อง ๆอยู่ที่มาวิทยาลัยแห่งนี้ด้วย”

ไรวินพูดออกมาด้วยน้ำเสียง อ่อนโยนใจดี และยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับน้องๆปีหนึ่งทุกคน

กิจกรรมรับน้อง ผ่านมาประมาณ เกือบ ๆ 2 ชั่วโมง รุ่นพี่ก็ได้ปล่อยให้รุ่นน้องกลับบ้านพักผ่อน ทิวาเดินคุยเล่นหยอกล้อ ออกมาจากห้องกิจกรรม พร้อมกับ เคนตะ และโอโซน จนมาถึงที่หน้าตึก ก็พบกับ หนุ่มหล่อหน้าตาดี คณะวิศวะที่อยู่ในเสื้อช็อปของคณะ ยืนหน้าตึงบอกบุญไม่รับ อยู่ที่รถของเขา

“มึงมีโทรศัพท์เอาไว้ประดับบารมีหรือไง ไอ้วา กูโทรไปเป็นร้อยสาย มึงคิดจะรับสายกูบ้างไหมวะ”ภาคินบ่นทิวาด้วยความหงุดหงิดทันทีที่ทิวาเดินมาถึง

“ก็วาอยู่ในกิจกรรมรับน้อง มันรับโทรศัพท์ได้ที่ไหนเล่า พี่คินจะบ่นวาเพื่อ วายังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ” ทิวารีบเถียง ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าคอเป็นเอ็น หน้าดำหน้าแดง

“เถียงคอเป็นเอ็นเลยนะมึง เออๆๆๆ เถียงไปกูก็ไม่เคยชนะมึงหรอก ไปๆกลับได้แล้ว หาข้าวแดกก่อนแล้วค่อยกลับห้อง” ภาคินรีบพูดตัดบท ก่อนที่เขา กับเด็กน้อยข้างบ้าน ที่ยืนเถียงเขาคอเป็นเอ็น จะทะเลาะกันมากไปกว่านี้

“ก็แค่นี้แหละ เออลืมแนะนำไป พี่คิน นี่เคนตะกับโอโซนเพื่อนใหม่ของวา” ทิวาแนะนำเพื่อนใหม่ทั้งสองคนได้รู้จักกับพี่ชายของเขา เคนตะกับโอโซนก็ได้แต่ยกมือไหว้ อย่ากล้าๆกลัวๆ ภาคินก็ได้แค่พยักหน้ารับทราบ ก่อนที่จะดึงข้อมือของคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ ไปขึ้นรถและก็ขับตรงออกไป

หลังจากแวะกินข้าวเรียบร้อยแล้ว ภาคินก็พาทิวากลับมาที่คอนโด เพื่อพักผ่อน และเตรียมตัว ไปเรียนในวันพรุ่งนี้

“พรุ่งนี้มึงต้องเลือกชมรมใช่ไหมวะ” ภาคินถามทิวาขึ้นทันที ที่เขามาถึงที่คอนโด

“ใช่ ทำไมหรอ”ทิวาถามภาคินออกมาด้วยความสงสัย

“พรุ่งนี้มึงต้องเลือกชมรมบาสเกตบอลนะ ชมรมเดียวกันกับกู”

“ทำไมต้องเลือกชมรมเดียวกันกับพี่คินด้วย วาเล่นบาสไม่เป็นสักหน่อย”

“อย่าเรื่องมากได้ไหม กูบอกให้เลือกก็เลือก อย่างน้อยได้อยู่ชมรมเดียวกัน กูก็จะได้มีเวลาดูแลมึง อย่างที่พ่อแม่มึงกับพ่อแม่กูบอกไง สงสัยอะไรนักหนาวะ ตกลงตามนี้” พูดจบ ภาคิน ก็เดินเรียกออกไปจากจุดนั้น แล้วเดินตรงไปยังห้องนอนของตัวเอง ทิวาก็ได้แต่ยืนหัวแกรก ๆด้วยความสงสัย และไม่เข้าใจเหตุผลของอีกฝ่ายก่อนจะเดินเข้าห้องนอนของตัวเองไปเช่นกัน

และสุดท้ายทิวาก็ยอมทำตามที่ภาคินบอกนั่นคือการเลือกชมรมบาสเกตบอล ทั้งที่ตัวเองก็เล่นไม่เป็นด้วยซ้ำแต่เขาเองก็ไม่รู้จะเลือกชมรมอะไร ก็เลยยอมทำตามที่อีกฝ่ายบอก จะได้ไม่ต้องมีปัญหาโดนฝ่ายนั้นบ่นอารมณ์เสียใส่ที่เขาขัดคำสั่ง

ซึ่งนอกจากทิวาแล้วโอโซนและเคนตะก็เลือกชมรมนี้เช่นกัน เพราะเคนตะ เคยเป็นนักกีฬาบาสเกตบอลของโรงเรียนที่เขาเรียนจบมา เขาจึงอยากจะเข้าชมรมนี้อยู่แล้ว ส่วนโอโซน เมื่อเห็นว่าเพื่อนทั้งสองคนเข้าชมรมนี้ก็เลยเขาตามเพื่อน ทั้ง ๆที่เขาเองก็เล่นไม่เป็น และเหตุผลหลักอีกหนึ่งเหตุผลที่เขาเลือกชมรมนี้ก็เพราะคนส่วนใหญ่มักจะบอกว่า ชมรมนี้มีแต่คนหน้าตาดี หุ่นดีเป็นศูนย์รวมของหนุ่มฮอตของมหาวิทยาลัย ที่ใครใครต่อใครก็อยากจะอยู่ใกล้กันทั้งนั้น

“สวัสดีครับน้องวาที่น่ารักของพี่พี เจอกันอีกแล้วนะครับ”พีระเอ่ยทักทิวาทันทีที่เขาและเพื่อนเดินมาลงชื่อสมัครเข้าชมรม

“สวัสดีครับพี่พี สวัสดีครับพี่ที” ทิวาเอ่ยทักทายพร้อมกับยกมือไหว้ทั้งสองหนุ่ม

“ใครวะไอ้พี หน้าตาน่ารักจัง เด็กมึงเหรอวะ” เพื่อนคนหนึ่งที่นั่งอยู่ด้วยเอ่ยแซว

“ไอ้นี่หาเรื่องให้กูโดนตีนแล้วไหมหล่ะ นี่น้องไอ้คินมัน เรียนบริหารปี1 ไม่ใช่เด็กกู” พีระรีบบอกกับเพื่อนที่นั่งอยู่เพราะตอนนี้ภาคินเริ่มส่งสายตาที่ไม่พอใจมาที่เขาอย่างเห็นได้ชัด

“น้องไอ้คินเหรอวะ หน้าตาน่ารักจัง แหมพี่คิน มีน้องน่ารักขนาดนี้ก็ไม่บอก นะครับคุณพี่คิน” เพื่อน ๆที่นั่งอยู่เริ่มเอ่ยแซว

“ไอ้สัส!!หุบปากเลยพวกมึง อย่ายุ่งกับน้องกู ถ้าใครไม่เชื่อโดนตีนกูแน่” ภาคินบอกกับเพื่อน ๆ ที่นั่งอยู่บริเวณนั้นพร้อมกับชี้หน้าคาดโทษ

“โหดจริง ๆไอ้ประธานชมรมกู ดุขนาดนี้ไม่มีใครกล้ายุ่งกับน้องมึงหรอก ดุอย่างกับเสือเลยมึง แล้วสองคนนี้เพื่อนน้องวาเหรอครับ”นทีเอ่ยแซวเพื่อนก่อนจะหันไปถามทิวาที่มีเพื่อนอีก2คนยืนอยู่ข้าง ๆ

“ใช่ครับ ชื่อเคนตะกับโอโซนครับ”

“ไม่เจอกันนานเลยนะ”นทีมองหน้าเคนตะก่อนจะเอ่ยทักอีกฝ่ายออกมา

“ครับ ช่วงนี้ป๋ากับม๊าถามถึงพี่ทีด้วยนะครับ ช่วงนี้พี่ไม่ค่อยกลับบ้านเลย” เคนตะบอกกับนทีด้วยน้ำเสียงเศร้า นทีก็ได้แต่ยิ้มบาง ๆให้กับน้องชายต่างแม่ของเขา ไม่ใช่ว่าเขารังเกียจ หรือไม่ชอบเคนตะ น้องชายต่างแม่ของเขา เพียงแต่เขาเป็นคนรักอิสระ และไม่อยากอยู่ภายใต้คำสั่งของคนเป็นพ่อ เขาจึงแยกตัวออกมาอยู่ที่คอนโดคนเดียวเพื่อตัดปัญหา

“ส่วนผมเล่นบาสไม่เป็นครับ แต่เพื่อนทั้งสองคนสมัครชมรมนี้ ผมก็เลยมาสมัครด้วยครับ” โอโซนบอกยิ้มแหย ๆ พร้อมกับบอกนทีไปตามตรง

“ไม่เป็นไรค่อย ๆฝึกไปก็ได้ เล่นไม่เป็นเดี๋ยวพี่ช่วยฝึกเอง” พีระบอกกับโอโซนพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้ ซึ่งในความรู้สึกของโอโซนรู้สึกว่าผู้ชายตรงหน้าช่างหล่อซะเหลือเกินถึงแม้จะหล่อน้อยกว่าภาคินไปนิดแต่ก็ถือว่ามีเสน่ห์มาก ๆ จนแทบจะละสายตาไม่ได้เลย

“พี่คิน วันนี้วามีรับน้องนะ น่าจะเลิกค่ำ พี่คินกลับคอนโดก่อนก็ได้ เลิกแล้วเดี๋ยวให้เคนตะกับโอโซนไปส่ง” ทิวาบอกกับภาคินที่นั่งหน้าตึงอยู่ ซึ่งจากที่หน้าตึงอยู่แล้ว ยิ่งทำให้ภาคินหน้าตึงขึ้นไปยิ่งกว่าเดิม

“ไม่ต้อง เลิกเรียนแล้วกูว่าง ไม่ได้ทำอะไร เดี๋ยวกูไปรับเอง เลิกแล้วก็โทรมาแล้วกัน เดี๋ยวกูไปรับ”ภาคินบอกกับทิวาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนิด ๆ

“เอาอย่างนั้นก็ได้ งั้นวาไปก่อนนะ เจอกันตอนเย็น” ทิวาบอกกับภาคินไปแค่นั้น ก่อนที่เขาจะเดินออกไปพร้อมกับเพื่อนทั้งสองคนของเขา

************************************************************************************************************