บทที่ 07

หลังจากเหลิ่งซวงกล่าวจบแล้วเดินไปที่รถเบนซ์ G 63 รุ่นรีบิลท์

เธอหยิบกล่องที่ห่อมาสวยงามจากในตัวรถ แล้วโยนมันไปที่ด้านหน้าของหวังม่านนี

กล่องนี้เต็มไปด้วยกระเป๋าหรูหรามากกว่า 20 อัน ซึ่งพิมพ์โลโก้ของแอรฮ์เมส หลุยส์ กุชชี และชาแนล

นี่ไม่ใช่เรื่องยากที่จำแนกของแท้กับของปลอมสำหรับหวังม่านนี เพราะเธอมักจะไปที่ร้านแบรนด์แฟชั่นหรูเพื่อซื้อกระเป๋า

"ก่อนเช้านี้กระเป๋าเหล่านี้ยังเป็นของขวัญของฉันเตรียมไว้สำหรับแก เหล่านี้เป็นกระเป๋าที่ทำตามความต้องการของลูกค้าประจำชั้นเยี่ยม แต่ละกระเป๋ามีเพียงใบเดียวในโลก แล้วตอนนี้ฉันอยากถามว่า หวังม่านนี แกคิดว่าแกเหมาะสมกับเหล่านี้ไหมล่ะ"

ต่อจากนั้นเหลิ่งซวงหยิบน้ำหอมชั้นสูงออกจากลำตัวอีกครั้ง

ไม่ว่าจะเป็นบรรจุภัณฑ์หรือสไตล์ น้ำหอมเหล่านี้เป็นน้ำหอมชั้นสูงโดยทำตามสั่งจากเจ้าของ

เหลิ่งซวงเอาน้ำหอมสองสามขวดออกมาอย่างตามใจชอบมันที่จะสามารถแลกรถ BMW ของจ้าวเสี่ยวเลี่ยงได้ ฉีกเปิดซองบรรจุภัณฑ์ของน้ำหอม บิดฝาขวดเปิดไวๆ แล้วสาดทั้งหมดลงบนกล่องทั้งสองอันนี้

จากนั้นเธอก็หยิบไฟแช็คซิปโป้รุ่นทองสัมฤทธิ์ จุดประกายไฟ แล้วทิ้งไว้บนกล่องตามความต้องการ

เมื่อน้ำหอมพบเปลวไฟแล้ว มันก็เกิดกองไฟขนาดใหญ่ไว้ ทำให้หวังม่านนีและจ้าวเสี่ยวเลี่ยงตกใจมากและถอยหลายก้าว

หลังจากได้เห็นการกระทำของหวังม่านนี เหลิ่งซวงหัวเราะเยาะแล้วว่า "แกยังรู้จักตัวเองเนาะ ยังรู้ตัวเองไม่เหมาะกับสิ่งชั้นสูงเหล่านี้"

เหลิ่งซวงเดินมาถึงหน้ารถเบนซ์ที่เธอขับมาอีกครั้ง

เธอตบฝากระโปรงหน้าและพูดกับหวังม่านนีว่า "นี่คือรถเบนซ์ G 63 รุ่นใหม่ ราคาประมาณยี่สิบห้าล้านบาท นอกจากนี้ยังมาพร้อมกับชุดชิ้นส่วนการดัดแปลงส่วนตัวของโรงงานเมอร์เซเดส-เบนซ์ รวมยอดอย่างน้อยเกินกว่าห้าสิบล้านบาท และนี่ไม่ใช่ใครมีเงินก็จะซื้อได้นะ การดัดแปลงส่วนตัวของโรงงานเมอร์เซเดส-เบนซ์ เดาว่ามีคนที่มีคุณสมบัติที่จะซื้อได้บนโลก คงจะไม่เกินกว่าสิบคนเลย "

เหลิ่งซวงจะเดินไปถึงหน้าหวังม่านนีจากรถ แล้วเยาะเย้ยอีกครั้งว่า "แกเสียใจหรือเปล่า ฉันได้ยินมาว่า แกทิ้งของขวัญของพี่ให้ แกรู้ภายในกล่องนี้มีอะไรบ้างไหม มันมีบัตรธนาคารจากทองคำบริสุทธิ์ทที่ทำโดยธนาคารต้าหลง"

"แกไม่รู้แน่ว่าบัตรทองคำนี้ สำหรับแก มันหมายถึงอะไร ไม่เป็นไร ฟังฉันมาพูดช้าๆ ให้นะคะ"

"พอล่ะ เหลิ่งซวง เราไปกันเถอะ" หลินเซียวขัดจังหวะเหลิ่งซวง เขาคิดจะออกจากที่นี่

ในสายตาของเขา พรหมลิขิตระหว่างตัวเองและหวังม่านนีหมดแล้ว พูดมากไปก็ไม่มีประโยชน์

แต่คราวนี้ เหลิ่งซวงไม่ได้เชื่อฟังจากคำสั่งของหลินเซียว

เธอยังยิ้มต่อและบอกหวังม่านนี "แม้ว่าพี่ให้ฉันหยุด แต่ฉันยังต้องบอกแก ว่าให้แกเข้าใจแกเสียอะไรบ้าง"

"บัตรทองคำนี้ที่ทำตามสั่งโดยธนาคารต้าหลง มีเงินเยอะจนใช้จ่ายไม่เสร็จแม้แต่ลูกๆหลานๆของแก บัตรนี้จะฝากเงินสามพันห้าร้อยล้านบาททุกปี เพื่อให้แกใช้ตามใจ"

"แล้วเจ้าของบัตรนี้ ก็คือพี่ ที่ถูกแกทิ้ง ในสายตาของแก พี่ฉันก็คือคนที่ไม่มีค่าอะไรเลย"

"หวังม่านนีเอ๊ย ฉันไม่เข้าใจจริงๆเลย แกตาบอดใช่ไหม เลยจะทิ้งพี่ ไปอยู่กับไอ้คนพิการ แกก็เป็นคนฉลาดสุดๆ ที่ฉันเคยเห็น เหี้ยเก่งนะแก ไม่มีใครแทนได้เลย"