Nevermind :: CHAPTER 12 ตรงกลาง [100%]

Nevermind : 12

ตรงกลาง

คำบอกเล่าของคุณธามทำให้ฉันรู้สึกผิดหวังในตัวของคุณองศามากเหลือเกิน... ผิดหวังที่เขาตอกย้ำความเจ็บปวดของคุณธามทั้งที่รู้ว่าเขาต้องเจ็บปวดมากขนาดไหน แต่ฉันก็ยังหวังว่าคุณธามจะไม่แก้แค้นคุณองศา ดูเหมือนว่าที่คุณธามอยู่มาได้ถึงทุกวันนี้เพราะต้องการแก้แค้นคุณองศา

ฉันที่ยืนอยู่ตรงกลางระหว่างคุณองศาผู้มีพระคุณที่ฉันเคารพเขาและเป็นห่วงเขามาก

กับคุณธามที่เรื่องราวของเขาคล้ายกับเรื่องของฉันที่ประสบพบเจอมา ถึงแบบนั้นฉันก็ไม่เคยคิดแค้นครอบครัวของฉันเลยแม้แต่นิด หากแต่ว่าคนเราความคิดและจิตใจจะไปเหมือนกันได้ยังไงกันล่ะ ฉันควรทำยังไงดีคุณองศาก็คือผู้มีพระคุณ คุณธามก็คนที่ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน ฉันเป็นห่วงพวกเขาทั้งคู่โดยเฉพาะคุณองศาที่ไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้กันแน่ เขาจะรู้หรือเปล่าว่าคนที่เขากลั่นแกล้งกำลังมาเอาคืนกับสิ่งที่เขากระทำไว้เมื่อดีตกำลังตามมาหลอกหลอนเขา

กลับมาถึงห้องในเวลาสามทุ่มคุณองศาไม่อยู่ ฉันได้ยินว่าเขาต้องกลับบ้านไปหาแม่ ระหว่างที่อาบน้ำเตรียมตัวจะนอนเพราะได้รับรู้เรื่องราวระหว่างเขาสองคนทำเอากินอะไรไม่ลงจริงๆ ฉันต่อสายหาคุณธามปรากฎว่าเขาไม่รับสายฉันด้วยซ้ำไป คงจะไม่พอใจที่ฉันเอ่ยปากห้ามไม่ให้เขาเอาคืนคุณองศา กังวลและสับสนไปหมดเลยเวลานี้ คุณองศาสมควรได้รับสิ่งที่ตัวเองก่อไว้ก็จริง แต่คุณธามจะมีความสุขจริงๆ เหรอที่ทำแบบนี้

“ทำอะไร?” ตกใจจนสมาร์ทโฟนหล่นใส่หน้า ฉันรีบกดวางสายที่โทรหาคุณธาม ร่างสูงที่เดินเข้ามาในห้องนอนแบบไม่ให้สุ่มให้เสียง คุณองศาถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวออก ถึงงานจะโดนคุณธามจัดการไปซะหมด ทำไมใบหน้าหล่อตอนนี้แลดูยิ้มผิดปกติหรือว่าจะมีเรื่องงานดีๆ เข้ามากันแน่นะ

“คุณองศากินอะไรมาหรือยังคะ”

“กินแล้ว แต่หิว”

“งั้นแพรไปทำอาหารง่ายๆ ให้ทานนะคะ”

ลุกจากเตียงเข้าครัวไปทำข้าวต้มหมูที่คุณองศาบอกว่าชอบมากๆ ให้เขากินเผื่อพรุ่งนี้เช้าด้วย ฉันมองร่างสูงที่อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยดูจากเส้นผมสีดำที่เปียกแบบนั้นและสวมกางเกงบ็อกเซอร์สีดำรัดรูปตัวเดิม คุณองศาดื่มน้ำจนเกือบจะหมดขวดฉันก็ดันถ้วยข้าวต้มไปตรงหน้าเขาที่ใช้ช้อนคนแบบไม่ปรุง คุณองศาบอกว่าฉันทำอร่อยแบบไม่ต้องปรุงก็กินได้

“เธอไม่กินหรือไง?”

“แพรกินแล้วค่ะ”

“โกหก” คุณองศาจ้องฉันตาเขม็ง “ครัวสะอาดขนาดนี้ จะว่ากินข้างนอกมาก็คงไม่ใช่”

“เออ...”

“ป่วยหรือไง?” ร่างสูงลุกขึ้นเดินอ้อมมานั่งข้างฉัน จากนั้นเขาก็ทาบทับมือลงบนหน้าผากฉัน “ตัวก็ไม่ร้อน”

“แพรเปล่าไม่สบายค่ะ”

“แล้วเป็นอะไรไม่กินข้าว” เค้นเสียงแข็ง ขณะที่ฉันกำลังหาข้อแก้ตัวคุณองศาก็ถอนหายใจดึงถ้วยข้าวต้มมาวางไว้ตรงหน้าตัวเองและนั่งกินข้างๆ ฉัน

“แพรขอถามอะไรคุณองศาสักหน่อยได้ไหมคะ?”

“ว่ามาสิ”

“คุณองศาสมัยเรียนเคยกลั่นแกล้งใครบ้างหรือเปล่าคะ” คำถามของฉันทำให้คุณองศาชะงักช้อนที่ตักข้าวต้มเข้าปาก ใบหน้าหล่อเหลาตวัดสายตามามองฉัน “แพรเคยโดนแกล้งบ่อยๆ จนไม่อยากไปโรงเรียน แพรเลยอยากถามว่า...”

“ฉันไม่เคยแกล้งใครทั้งนั้น”

เพล้ง!

“อย่าถามคำถามแบบนี้กับฉันอีก ฉันไม่ชอบ!” ตวาดใส่ฉันพลางลุกขึ้นยืนเดินออกจากครัวไป มองถ้วยข้าวต้มที่ถูกปัดลงจากโต๊ะจนแตกละเอียดเศษข้าวต้มกระจัดกระจายเต็มพื้น จำต้องนั่งยองๆ เก็บเศษจานและเศษอาหาร พอคำตอบของคุณองศาบอกชัดเจนขนาดนี้ฉันก็รู้ได้ทันทีว่าสิ่งที่คุณธามเล่ามันถูกทุกอย่าง คุณองศาทำไม่ดีไว้ในอดีต เวลานี้อดีตกำลังตามหลอกหลอนเขาในแบบฉบับแก้แค้นให้สาสม

อีกหนึ่งวันก็จะเป็นวันเปิดเทอมขึ้นปีสองของฉัน นับตั้งแต่วันนั้นคุณธามไม่ได้ติดต่อกลับมาหาฉันเลยด้วยซ้ำไป แถมโทรไปก็ไม่รับสาย ฉันส่งข้อความไปเขาก็ไม่อ่านเลย ส่วนคุณองศารายนั้นก็หายวับไปกับสายลม อาจด้วยเรื่องงานที่คุณธามกำลังเล่นงานเขาอย่างหนักหน่วงก็เป็นได้ วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ฉันไม่ได้ทำงานที่ร้านพี่วันพอเปิดเทอมก็คงต้องไปช่วงเย็น ตอนนี้ก็เลยมานั่งเล่นที่สวนสาธารณะนั่งวาดรูปและเปิดไปเจอรูปของคุณธาม ฉันก็มองรูปนั้นที่ใบหน้าหล่อมีรอยยิ้มต่างจากเมื่อหลายวันก่อนที่เขาไม่ยิ้มมีแต่ความแค้นที่บดบังรอยยิ้มนั้นไปจนหมด

“เฮ้อ” เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตฉันแน่เนี่ย ทำไมจะต้องมารับรู้เรื่องราวของพวกเขาสองคนด้วยก็ไม่รู้ ลมเย็นๆ จากต้นไม้และแม่น้ำทำให้ฉันหลับตาลงรับเอาอากาศดีๆ เข้าเต็มปอด มานั่งตรงนี้เกือบสองชั่วโมงแล้วล่ะ กลับไปต้องเตรียมการเรียนสำหรับเปิดเทอมพรุ่งนี้ด้วย ฉันเก็บของลงกระเป๋าผ้ารู้สึกได้ว่ามีคนจ้องฉันมาตลอด แต่ก็ไม่ได้หันไปมองเลยเวลานี้จึงเอี้ยวหน้ามองไปด้านหลังถึงได้เห็นร่างสูงคุ้นตายืนอยู่ไกลพอควร สายตาของเอาแต่จดจ้องมาที่ฉัน “คะ คุณธาม”

พอเขารู้ว่าฉันเห็นก็หมุนตัวเดินออกจากสวนสาธารณะไป เป็นผลให้ฉันรีบสาวเท้าวิ่งตามเขาที่ขึ้นรถเรียบร้อยและกำลังจะมุ่งสู่ท้องถนน วิ่งจะหายใจไม่ทันมาถึงรถของคุณธามและตำแหน่งที่เขานั่งฉันก็เคาะกระจกรถเขาทันที

“คุณธาม! คุยกันก่อนสิคะ... คุณธาม”

รถของเขาขับไปยังท้องถนนจนลับตาไป ฉันเท้าเอวโค้งตัวลงหอบหายใจหนักหลังจากที่วิ่งมาสุดแรงเกิด สุดท้ายก็ไร้ประโยชน์ ฉันจึงทำได้เพียงเดินเท้ากลับมาถึงห้องและลองโทรหาเขาอีกครั้งสุดท้ายก็ไม่ยอมรับ จะไปหาเขาที่ไหนดีล่ะ? จริงสิ นามบัตรเขานี่นา โรงแรมของเขาอยู่แถวไหนกันนะ

คิดได้แบบนั้นฉันก็รีบออกจากห้องอีกครั้งเรียนรถแท็กซี่ไปถึงโรงแรมของเขาที่หรูหราระดับห้าดาว แอบเห็นรถของเขาจอดที่ด้านหน้าก็พอจะรู้ว่าเขาอยู่ข้างในแน่ ฉันสาวเท้าเดินเข้าไปแต่ก็โดนยามหน้าประตูกันไม่ให้ฉันเข้าไป

“เข้าไม่ได้นะครับ ต้องมีบัตรวีไอพีก่อน”

“เออ ฉันมาหาคุณธามน่ะค่ะ นามบัตรนี้เขาให้ฉันไว้”

“ไม่ได้ครับ ต้องมีบัตรวีไอพีเท่านั้น”

“งั้นฉันรอเขาแถวนี้ได้ไหมคะ?” ยามมองฉันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าก็พยักหน้าให้ฉันไปนั่งรอตรงแปลงดอกไม้หน้าโรงแรม ฉันกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย... มาตามเขาเพื่ออะไรกัน ทั้งที่ควรอยู่ตรงกลางน่ะดีแล้ว มาหาเขาแบบนี้ก็เหมือนฉันเลือกอยู่ข้างเขาเลยนะและฉันต้องอยู่ข้างคุณองศาถูกปะ อะไรของเธอวะเนี่ยแพรวา

สายตาของฉันทอดมองไปยังประตูทางเข้าโรงแรมอยู่นานครึ่งชั่วโมง ฉันก็เห็นชายชุดดำประมาณห้าคนเดินนำคุณธามออกมาฉันลุกขึ้นหวังจะเดินไปคุยกับเขาให้รู้เรื่อง ทว่าสองเท้าของฉันก็ชะงักซะก่อนเมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งสวยมากและหุ่นดีมากๆ ควงแขนเขาและพากันขึ้นรถ ฉันจึงรีบทำเป็นหาของที่ทำหล่นไว้ตรงแปลงดอกไม้ก่อนจะหันไปมองท้ายรถของคุณธามที่ขับออกไปไกลแล้ว

“เธอ”

“คะ!” สะดุ้งตกใจทันทีที่คนของคุณธามเรียกฉันไว้ก่อนจะได้ออกจากตัวโรงแรม

“เธอที่ร้านกาแฟ”

“ค่ะ” ฉันฉีกยิ้มกว้างให้เขาที่หรี่ตามอง

“มาทำอะไรที่นี่?”

“เออ...”

“หรือมาหาคุณธาม”

“เปล่าค่ะ พอดีเห็นโรงแรมสวยดีเลยเข้ามาดู กำลังจะไปแล้วค่ะ”

เขามองฉันเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันพูดสักนิด ฉันก็เลยเลือกที่จะกึ่งวิ่งกึ่งเดินออกจากโรงแรมวนกลับมาที่ห้องอีกรอบ ฉันไม่ควรทำแบบนั้นปะ... ไม่น่าไปเลยแพรวา 

เปิดเทอมมาถึงฉันก็มาเรียนตามปกติเลยนะ แม้ว่าคุณองศาจะหายไปอีกครั้งก็เถอะ ฉันเองก็ไม่ได้อยากจะเซ้าซี้อะไรเขามากถึงจะรู้สึกว่าห้องมันว่างเปล่าอีกแล้ว ไม่รู้ว่าเผลอไปคิดถึงเขาทำไมก็ไม่รู้สิ ช่วงนี้ฉันเป็นอะไรก็ไม่รู้ เริ่มไม่แน่ใจว่าทำไมต้องคิดถึงคุณองศาและโทรหาคุณธามอยู่บ่อยครั้งทั้งที่ทำไปก็เปล่าประโยชน์สุดๆ

“เห็นว่ามีอาจารย์คนใหม่มาสอนวิชาหลักเราด้วยนะ”

“จริงเหรอ?” ฉันถามเอมเพื่อนสาวที่พยักหน้ารับ

“เห็นว่าสอนภาษาอังกฤษกับฝรั่งเศสด้วย อาจารย์คิมปลดแล้วไง ถึงวาระละ”

“ก็จริงนะ อาจารย์คือหกสิบห้าแล้ว ขืนสอนจนพวกเราจบพอดี นั่งวีลแชร์มาสอนแน่”

“นี่ ไปว่าอาจารย์แบบนั้นได้ไงนิว”

ฉันตีไหล่นิวที่แซวอาจารย์คิม ถึงจะอายุเยอะบอกเลยว่าอาจารย์คิมสอนดีมากและเข้าใจมากด้วย ปกติเป็นนักศึกษาคนอื่นถามเรื่องที่ไม่เข้าใจต้องโดนมองแรงแล้ว แต่นี่อาจารย์คิมอะ ใจดีแล้วก็ตั้งใจสอนพวกเรา ไม่มีสิทธิ์ที่นิวจะแซวอาจารย์แบบนั้นนะ เข้าเรียนเวลาแปดโมงครึ่งถึงสิบเอ็ดโมงเลยล่ะ ยาวๆ ไป แต่หลังจากนี้นี่สิฉันจะทำยังไงดี

ทำงานที่ร้านกาแฟก็แค่ตอนหกโมง ช่วงเวลาบ่ายฉันจะทำอะไรดีอยู่เฉยๆ มันก็เบื่อ ฉันอยากทำงานหาเงินเพื่อเก็บไว้ในอนาคตไง ถึงจะเก็บได้ไม่มากก็เลยต้องพยายามให้มากกว่าที่เป็นอยู่ไง ตอนอยู่กับป้าฉันทำงานมากกว่าแค่ร้านพี่วันด้วยซ้ำไป ตอนนี้ยังคิดไม่ออกด้วยซ้ำว่าจะไปในทิศทางไหนดี จะปล่อยเวลาให้ว่างมันก็คงไม่ได้ไหม?

“ฉันว่าจะหางานทำแบบรายชั่วโมง”

“เธอว่าไงนะ?” นิวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด “แค่ร้านกาแฟก็พอแล้วมั้ง”

“ก็ตารางเรียนช่วงบ่ายถึงเย็นว่าง กำลังคิดว่าอาจจะทำที่ร้านอาหารในห้าง”

“เอาจริงดิ อยู่กับคุณองศาก็สบายดีไม่ใช่เหรอ? ทำไมต้องทำงานหนักด้วยล่ะ” เอมถาม

“ถึงคุณองศาจะให้เงินฉันไม่ขาดมือ ฉันก็เกรงใจเขาเป็นนะเอม อีกอย่างฉันอยากมีเงินเก็บเองเผื่อว่า...” คำพูดที่กำลังจะออกไปถูกกลืนหายลงลำคอทันที เผื่ออนาคตคุณองศาเจอใครที่ดีกว่าไง ฉันจะไปอยู่กับเขาตลอดชีวิตได้ยังไงกัน ทุกอย่างมันก็มีเวลาของมันนั่นแหละ เพียงแค่ตอนนี้ยังมาไม่ถึงก็เท่านั้น

“บอกให้ย้ายมาอยู่ที่บ้านฉันก็จบแล้ว”

“ขืนอยู่บ้านนาย ฉันก็ต้องทำงานอยู่ดีนั่นแหละ”

“จริงนะ อยู่กับนายก็เหมือนกับอยู่กับคุณองศา แต่ต่างตรงที่ว่าคุณองศาเขารวยและรวยมาก”

“นี่!”

“เข้าเรียนดีกว่า ไปกันแพร”

เอมจับข้อมือฉันให้เดินตามไปยังคณะเพื่อเข้าห้องเรียน ฉันกับเพื่อนเรียนสาขาวิชาภาษาตะวันตกหลักๆ จะเป็นภาษาอังกฤษซะส่วนใหญ่ ส่วนฝรั่งเศสก็มีเสริมไปบ้าง ฉันกับเอมเข้ามาในคลาสเรียนที่นั่งเป็นแบบครึ่งวงกลม ตรงหน้าจะเป็นเวทีเล็กๆ ไว้สำหรับอาจารย์ยืนสอนด้านหลังเป็นกระดานใช้ปากกาหมึกเขียน

“รู้สึกว่าฉันจะได้ข่าวว่าเธอมีเสี่ยเลี้ยงเหรอแพรวา?” หันไปมองคนข้างกายที่หมีกับเพื่อนอีกสองคนนั่งมองฉันพลางยิ้มเยาะเย้ย “ขายออกแล้วเหรอ... ตรงนั้นน่ะ”

“หมายถึงของตัวเองหรือเปล่า” ฉันมองเอมที่ยื่นหน้าไปส่งยิ้มให้กับหมี “ถึงว่ากลิ่นมายันนี้เลย”

“ยัยเอม!”

“จะบอกให้นะผู้ชายที่แพรไปอยู่ด้วยน่ะ หล่อและรวยมาก รวยสุดๆ”

“ชิ โกหกสิไม่ว่า” ยัยหมีเบ้ปากใส่ฉัน “อย่างเธอจะไปมีผู้ชายที่รวยหล่อมาชอบได้ไงกัน”

“เธอลืมไปหรือเปล่าหมี?”

“ลืมอะไร”

“ผู้ชายคนนั้นก็คือแฟนเธอไง” เอมจี้จุดจนหมีเบิกตากว้างพลางกัดปากตัวเอง “ก่อนพี่ตะวันจะคบกับเธอ เขาก็มาชอบแพรก่อนนี่น่า เพียงแต่ว่าพี่ตะวันดันหูเบาไปเชื่อคำพูดของใครบางคนที่กล่าวหาว่าแพรขายตัว”

“...”

“ถึงจะบอกว่าพี่ตะวันห่างกับแพรเพราะต้องการปกป้องแพร ใครจะรู้ว่าบางทีพี่ตะวันอาจจะมีความทรงจำดีๆ กับแพรอยู่ก็ได้นี่นา เนาะแพร”

“ยัยเอม ไม่ใช่เรื่องของเธอมายุ่งอะไรด้วย”

“ไม่ยุ่งได้ไง ในเมื่อแพรเป็นเพื่อนฉัน” ฉันห้ามปรามเอมที่ยังคงยื่นหน้าไปเถียงยัยหมีแทนฉัน กระทั่งในคลาสเสียงพูดคุยเงียบลงพวกเราจึงมองไปยังด้านหน้าเห็นร่างบอบางสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนถึงข้อศอก แต่เป็นเสื้อเชิ้ตที่มีโบว์ผูกติดลำคอ ตามด้วยการมัดผมสีดำยาวรวบเป็นหางม้า สวมกางเกงรัดรูปสีดำเอวสูงอาจารย์คนใหม่เหรอเนี่ย สวยจัง

“สวัสดีนักศึกษาทุกคนในคลาสเรียนนี้นะคะ”

“สวัสดีค่ะ / สวัสดีครับ”

“อาจารย์มีชื่อว่าฟางนะ อาจารย์จะมาสอนคลาสวิชาภาษาอังกฤษแทนอาจารย์คิมที่หมดวาระ ยินดีที่ได้รู้จักนักศึกษาทุกคนนะคะ” อาจารย์ฟางฉีกยิ้มกว้างให้กับพวกเราในคลาสเรียน สวยและดูหรูหราดูแพงมากเลย “เดี๋ยวอาจารย์จะแจกชีทสำหรับทำแบบทดสอบ ข้อความจะเป็นภาษาไทยแต่อยากให้นักศึกษาแปลเป็นศัพท์ภาษาอังกฤษ อาจารย์จะดูว่านักศึกษาคนไหนเก่งที่สุดในคลาสนี้ ลงมือได้จ้ะ เดี๋ยวอาจารย์จะเดินดูทีคนนะ”

ฉันได้รับชีทที่มีช่องให้เขียนแปลจากภาษาไทยเป็นภาษาอังกฤษ จะบอกว่าอาจารย์ฟางดูเป็นกันเองและหัวทันสมัยมากเลยล่ะ อย่างแรกก็คือให้พวกเราทำแบบทดสอบว่าเก่งภาษามากแค่ไหน ฉันเก่งภาษาอังกฤษมากได้คะแนนดีเสมอ จึงไม่เป็นปัญหาในการทำแบบทดสอบนี้

“หืม เก่งจัง เธอชื่ออะไร?”

“แพรวาค่ะ”

“เธอแปลภาษาได้สวยงามมาก การเรียงคำก็ถูก”

“ขอบคุณค่ะ”

“ทำต่อไปนะแพรวา เธอมีความสามารถจริงๆ อาจารย์ขอปรบมือเลย” อาจารย์ฟางปรบมือให้ฉัน ได้แต่ยิ้มเขิน

“ผมขอถามอะไรหน่อยได้หรือเปล่าครับจารย์”

“ได้สิจ้ะ จะทำอะไรล่ะ?” เพื่อนในคลาสผู้ชายกลุ่มของนิวนั่นแหละ แต่ฉันไม่ค่อยรู้จักพวกเขาหรอกนะ

“จารย์สวยมาก อายุเท่าไหร่เหรอครับ”

“ไม่อยากบอกเลยนะ แต่อาจารย์อายุสามสิบสองจ้ะ” โห ขึ้นเลขสามแล้วแต่ยังคงสวยเหมือนเทพธิดาเลยล่ะ ขนาดอยู่ใกล้ฉันยังได้กลิ่นหอมจากตัวเธอ ไหนจะใบหน้าสวยที่ดูใสไม่มีสิวสักเม็ดเลย แต่งหน้าโทนอ่อนเหมาะกับอาจารย์ฟางที่สุด

“แล้วจารย์มีแฟนยังครับหรือแต่งงานแล้ว”

“ถามแบบนี้อาจารย์จะตอบยังไงดีล่ะ?”

“แต่งงานแล้วเหรอครับ”

“ยังจ้ะ แล้วก็ไม่มีแฟนด้วย แต่... มีเพื่อนสมัยเด็กคนหนึ่งที่อาจารย์สนิทกับเขามากๆ”

“หูย”

“อย่าคิดลึกนะ เราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นจ้ะ เป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเด็กๆ ที่สนิทกันจนมองเป็นอย่างอื่นไม่ได้”

“ความสัมพันธ์แบบนี้เริ่มต้นด้วยเพื่อนแปรเปลี่ยนเป็นรักได้นะครับ ฮิ้ว!”

“พอเลย ตั้งใจเรียนกันได้แล้ว”

ฉันมองอาจารย์ฟางที่พูดคุยเรื่องส่วนตัวที่อยู่อเมริกา เห็นบอกว่าเป็นอาจารย์สอนที่อเมริกาด้วย แต่เพราะอยู่ที่นั้นนานก็เลยกลับมาสอนที่มหาลัยบ้าง เผอิญว่ามหาลัยนี้อธิการบดีรู้จักกับครอบครัวของอาจารย์ฟางซึ่งดูเหมือนเธอจะเป็นลูกสาวตระกูลที่ร่ำรวยมาก เห็นเอมเสิร์จข้อมูลดูว่าอาจารย์ฟางเป็นลูกคุณหนูตระกูลดัง ทางครอบครัวทำธุรกิจส่งออกเกี่ยวกับพวกเครื่องดื่มและมีบริษัทยักษ์ใหญ่ส่งออกอาหารแช่แข็งเนี่ยล่ะ คุณแม่ของอาจารย์ฟางเป็นถึงผู้ดีเก่าที่มีสมบัติมากมายตกทอดมาจนถึงรุ่นปัจจุบัน โปรไฟล์ดีแถมยังสวยและเก่งอีกต่างหาก ฉันเองที่เป็นผู้หญิงยังรู้สึกปลาบปลื้มเลย

เลิกเรียนช่วงบ่ายฉันก็มาห้างสรรพสินค้าทันทีเพื่อไปสมัครทำงานเป็นแบบเหมา 4-5 ชั่วโมง มีร้านอาหารญี่ปุ่นขาดเด็กเสิร์ฟพอดีฉันก็เลยรีบทำทันทีโดยไม่รีรอ เพราะเวลาไม่คอยใคร เงินเองก็เช่นกัน ทางผู้จัดการร้านอาหารญี่ปุ่นให้เงินจำนวนสี่ร้อยบาทในระยะเวลาที่ทำสี่ถึงห้าชั่วโมง ก็ดีนะอยู่ว่างๆ ด้วย ฉันไม่ซีเลยล่ะ ฉันน่ะชอบทำงานมากยิ่งได้เงินยิ่งอยากทำแม้ว่างานจะหนักหนาแค่ไหนก็เถอะ แพรวาสู้ไม่ถอยอยู่แล้ว ฮึบ!