Nevermind :: CHAPTER 7 ธิปก [100%]

Nevermind : 7

ธิปก

“เป็นอะไรหรือเปล่าแพร”

“เปล่า แค่มึนหัวนิดหน่อย”

“อ้าว พักก่อนไหม ฉันบอกพี่วันให้”

ส่ายหน้าไปมาเพื่อบอกมุกว่าอย่าไปบอกพี่วันเลย ฉันน่ะหยุดงานไปเมื่อวานหนึ่งวันเต็มเลยนะ ฉะนั้นฉันต้องรวบรวมสติของตัวเองให้กลับมาสนใจเค้กตรงหน้าเพื่อตกแต่งสำหรับส่งให้ลูกค้าที่จองเค้กวันเกิด เมื่อเช้าตื่นมาก็ไม่เห็นคุณองศาเลย ราวกับว่าเขาไม่ได้กลับมาที่ห้อง และนั่นทำให้สมองของฉันประมวลเรื่องราวที่เกิดขึ้น

อยากจะตบหน้าตัวเองสักพันครั้งแพรวา!

เธอไปอ่อยเขาแบบนั้นได้ยังไงกันอะ คุณองศาคือผู้มีพระคุณนะ ไม่ควรทำกับเขาเหมือนเขาเป็นคนอื่นเลย ทั้งที่เขามองฉันเหมือนน้องสาวคนหนึ่งซึ่งสถานะนี้ฉันไม่สมควรได้รับมันด้วยซ้ำ แต่คุณองศาก็เลือกที่จะมองฉันเป็นใครในสายตาของเขา เพราะแบบนี้ฉันก็เลยรีบพาตัวเองมาทำงานตั้งแต่เช้าโดยที่มาคนเดียวนะ คนของคุณองศายังไม่ตื่นด้วยซ้ำ

ไม่กล้าไปสู้หน้าเขาเลยบอกแค่นี้... จะมองหน้าเขายังไงไม่ให้ตัวเองรู้สึกผิด

“ออกมาหน้าร้านหน่อย ไม่มีใครต้อนรับลูกค้าเลย”

“ค่ะๆ แพรจะไปเอง” ฉันวางมือจากตกแต่งหน้าเค้กเพราะมุกเกี่ยงให้ฉันออกไป ตัวเองจะได้ตกแต่งหน้าเค้กไง ฉันออกมาอยู่ตรงหน้าเคาน์เตอร์บาร์ มองผู้ชายร่างสูงใหญ่สวมชุดสูทสีดำทั้งชุด ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความเรียบนิ่ง ดวงตาคมกำลังตวัดมองไปด้านบนที่มีรายการกาแฟและเค้ก สายตาฉันมองออกไปยังนอกร้านก็เห็นชายชุดดำยืนรออยู่สามคน

“คาราเมลมัคคิอาโต้”

“ได้ค่ะคุณลูกค้า” นิ้วจิ้มไปยังจอคอมแบนกดราคากาแฟที่ลูกค้าสั่ง “คุณลูกค้าสนใจรับครัวซองค์ไปทานด้วยไหม”

“...” เขาจ้องหน้าฉันอยู่แบบนั้น

“เพิ่งอบใหม่ๆ เลยค่ะ”

“เอามาชิ้นหนึ่ง”

“มีครัวซองต์เนยสด,ครัวซองต์ไวท์ช็อก แล้วก็ครัวซองต์เห็ดทรัฟเฟิล รับชิ้นไหนดีคะ?”

“เนยสด”

“รับทราบค่ะ ทั้งหมดสองรายการมีคาราเมลมัคคิอาโต้และครัวซองต์เนยสด ทั้งหมด 250 บาทค่ะ” ฉันกดหน้าจอสักพักใบเสร็จก็ออกมาก่อนที่เขาจะยื่นเงินมาให้ เป็นธนบัตรแบงค์พันฉันก็จัดการถอนเงินให้เขา “รอสักครู่นะคะ”

“ห้องน้ำไปทางไหน?”

“อ๋อ เดินไปด้านหลังร้านเลี้ยวซ้ายค่ะ”

ผายมือให้เขาคนนี้ที่สูงเท่าๆ กับคุณองศาเดินไปตามทางที่ฉันบอก ร้านกาแฟและเค้กของพี่วันมีห้องน้ำในตัวด้วยนะ เข้าได้แบบทั้งชายและหญิงแต่ต้องต่อแถว เข้าพร้อมกันไม่ได้นะ ฉันจัดการทำกาแฟที่เขาคนนั้นสั่งพร้อมหยิบครัวซองต์ใส่ซองกระดาษเหมือนกับกาแฟ พี่วันเป็นพวกรักสิ่งแวดล้อมมากๆ ทุกอย่างจะเป็นแบบกระดาษหมดเลยนะ

“แย่แล้วแพร!” ตกใจทันทีที่มุกโผล่หน้ามาจากด้านหลัง

“มีอะไร?” พี่วันไม่อยู่ซะด้วยสิ มาสั่งงานแล้วก็ไปมาอีกทีก็บ่ายนู้น

“ลูกค้าตะโกนลั่นห้องน้ำเลย ไม่รู้เจอแมลงสาบหรือเปล่า”

“อ้าว แล้วไม่ไปดูลูกค้าล่ะ”

“ฉันไม่กล้า ฉันกลัวแมลงสาบนะแพร”

ยกมือเกาหัวตัวเองอย่างแรง ฉันก็หันไปมองชายชุดดำสองคนที่ยืนอยู่หน้าร้านแต่เขาคงไม่เห็นสินะว่าผู้ชายคนนั้นหายไปไหน ฉันรีบวิ่งตรงไปยังด้านหลังร้านเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปก็ต้องตกใจทันทีที่ไฟในห้องน้ำมืดสนิทไม่ได้มีแมงสาบอย่างที่มุกคิด

“ปะ เปิดไฟเดี๋ยวนี้!”

“ได้ค่ะคุณ รอแปบหนึ่งนะคะ”

“อย่าเข้ามา ออกไป...” ฉันทำอะไรไม่ถูกจึงรีบเอาบันไดมากางและปีนขึ้นไปบิดหลอดไฟจนกระทั่งในห้องน้ำสว่างขึ้น ฉันเห็นร่างสูงนั่งอยู่ตรงมุมข้างอ่างล้างมือ เขาเอามือทั้งสองกุมศีรษะตัวเองและจิกทึ้งอย่างรุนแรง พร้อมดวงตาที่เบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว

อาการแบบนี้ กลัวความมืดแน่นอนเลย

“คุณคะ” ย่อตัวนั่งลงตรงหน้าเขา ฉันดึงข้อมือทั้งสองข้างของเขาออกจากการดึงเส้นผมที่หลุดติดมือมาไม่กี่เส้น เขายังคงขืนและแรงเยอะมาก กว่าฉันจะดึงมือเขาออกมากอบกุมบีบให้กำลังใจเขา มือใหญ่ทั้งสองข้างเย็นเฉียบเลยไหนจะเหงื่อที่ผุดขึ้นตามกรอบหน้าเรียวของเขาคนนี้

“พ่ออย่าตายนะ”

“คุณใจเย็นๆ นะคะ มองหน้าฉันค่ะ”

“แม่อย่าขังผมไว้ในห้อง มันมืด... มันมืด!”

“มองหน้าฉัน” เค้นเสียงแข็งใส่คนตรงหน้าที่ค่อยๆ เงยหน้ามาสบตากับฉัน บีบมือเขาลูบขึ้นลงให้เขาใจเย็นเล่นเอาซะตัวเองเหนื่อยหอบ “ห้องน้ำไม่มืดแล้วค่ะ คุณดูสิสว่างจนแสบตาแล้ว”

“...”

“ไม่เป็นไรนะคะ” เขามองฉันทั้งที่เนื้อตัวจากที่สั่นอย่างรุนแรงก็สงบลงอย่างเห็นได้ชัด เอื้อมมือลูบท่อนแขนแกร่งจึงนั่งกับเขาสักพักชายชุดดำสามคนก็รีบกู่เข้ามาผลักฉันออกจากการเข้าใกล้เขาคนนี้จนเซล้มลงไปกองบนพื้นห้องน้ำ

“คุณทำอะไรเขา!”

“ปะ เปล่านะคะ ไฟห้องน้ำดับฉันก็เลย...” สามคนนั้นประคองผู้ชายที่กลัวความมืดออกจากห้องน้ำ ฉันจึงวิ่งตามไปและส่งแก้วกาแฟกับครัวซองต์ให้คนของเขา กระทั่งใบหน้าหล่อเหลาที่ซีดเซียวหันมามองฉันแวบหนึ่ง

“เดี๋ยวก่อน” สั่งให้หยุดเดินเขาก็เอ่ยคำพูดที่เสียงแผ่วเบาแต่ได้ยินค่อนข้างชัด “ขอบใจ”

“ด้วยความยินดีค่ะคุณลูกค้า”

สายตาของฉันลอบมองแผ่นหลังกว้างที่ยังคงสั่นอยู่ ด้วยเพราะกลัวความมืดเหตุที่ฉันรู้ได้ก็ไม่ต้องเดาเยอะ ไฟดับมืดขนาดนั้นถ้าเขาไม่กลัวความมืดก็ไม่รู้ว่ากลัวอะไรกันแน่ เพราะในห้องน้ำไม่มีแมลงสาบอย่างที่มุกบอกเลยสักนิด ฉันกลับมาทำหน้าที่ตัวเองต่อโดยมีมุกที่ถามเรื่องราวที่เกิดขึ้นฉันก็เล่าให้มุกฟังนะ จนเวลาล่วงเลยมาสองทุ่มก็เริ่มเก็บกวาดร้านแล้วล่ะ ฉันกวาดพื้นอยู่ให้มุกเอาขยะไปทิ้ง หลังจากที่เจอป้ามาดักรอฉันก็ให้มุกเอาขยะไปทิ้งด้านหลังเลย อย่างน้อยถ้าหากป้ามาที่หน้าร้านยังพอมีมุกช่วยกับพี่วันช่วยได้

กริ๊ง~

“ร้านปิดแล้วค่ะคุณลูกค้า มาใหม่พรุ่งนี้เวลาแปดโมงนะคะ” ฉันกำลังถูพื้นอยู่เลยไม่ได้มองว่าลูกค้าเข้ามาหยุดตรงหน้าแถมยังใช้ปลายรองเท้าขัดเงาสีดำคุ้นตาเหยียบบนผ้าที่ถู เงยหน้าขึ้นพลางดวงตาเบิกกว้างราวกับจะหลุดออกจากเบ้าทันทีที่เห็นใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึง “คะ คุณองศา”

“เดี๋ยวนี้ทำอะไรไม่เห็นหัวฉันแล้วใช่ไหม แพรวา”

“คือว่าแพร...”

“ไม่ต้องแก้ตัวอะไรทั้งนั้น” คุณองศาตวาดฉันเสียงดัง จนฉันตกใจน้ำตาเอ่อล้นขอบตา “เธอขัดคำสั่งฉัน”

“แพรเปล่านะคะ”

“ไปเก็บของ กลับตอนนี้”

คำสั่งของคุณองศาทำให้ฉันเดินไปด้านหลังจังหวะนั้นเจอกับมุกที่ทิ้งขยะเรียบร้อย ฉันถูพื้นเสร็จพอดีและให้มุกเป็นคนปิดร้าน หยิบกระเป๋าผ้าสะพายข้างและถอดผ้ากันเปื้อนสีดำคาดเอวออก เดินตามหลังคนตัวสูงมาถึงรถของเขา แน่นอนว่าในรถเงียบมีเพียงเพลงสากลดังคลอเบาๆ

“แพรขอโทษค่ะ”

“...” คุณองศาไม่ได้พูดอะไร เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาขับรถ

“แพรขอโทษเรื่องเมื่อคืนด้วยค่ะ แพรทำตัวไม่ดี แพรเลยกลัวว่าคุณองศาจะโกรธ”

“ใช่ ฉันโกรธเธอ” กัดริมฝีปากตัวเองอย่างแรงเพื่อระบายความรู้สึกเสียใจ

“แพรไม่กล้าสบตากับคุณ แพรเครียดมากที่ทำแบบนั้นกับคุณองศา” จำได้ทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เพราะแบบนี้ถึงได้ไม่กล้าเผชิญหน้ากับเขา เพียงเพราะโกรธและเกลียดที่ตัวเองเผลอไผลทำกิริยาบ้าๆ กับเขา “ลงโทษแพรได้เลยนะคะ ถ้าทำให้คุณองศาหายโกรธแพร”

“สัญญากับฉัน” รถของคุณองศาจอดที่ลานจอดรถซึ่งมีลิฟต์ส่วนตัวขึ้นไปโผล่ที่ชั้นของเขา ใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้ามาใกล้จนฉันเอนหลังติดกับประตูฝั่งตัวเอง “ห้ามไปดื่มกับใครเด็ดขาด ไม่ว่าจะกับใครรวมทั้งเพื่อนผู้หญิง”

“แพรสัญญาค่ะ” คงไม่ดื่มแล้วล่ะ ดื่มแล้วเมาทำตัวแย่ๆ ใส่คุณองศา ฉันขอบายละกัน

“แล้วก็อย่าหนีคนของฉันไปทำงานก่อน ต้องรอไปพร้อมกัน”

“ค่ะ”

“ฉันยังไม่วางใจเรื่องป้าเธอ” พยักหน้ารับพลางระบายยิ้มส่งให้คุณองศา สายตาของเราสองคนผสานเข้าหากันและกัน กระทั่งเรื่องเมื่อคืนวนเวียนเข้ามาในหัวของฉันอีกครั้ง ทำเอารอบนี้ใบหน้าร้อนราวกับแสงอาทิตย์ยามบ่าย “ถึงจะรู้ว่าพวกนั้นคงไม่มารังควานเธอก็เถอะ”

“แพรถึงได้บอกไงคะ ไม่ต้องส่งคนของคุณมาหรอก”

“ถ้าไม่ให้ส่งคนของฉันไปดูแล... งั้นฉันไปรับไปส่งเธอแทนดีไหม?”

“ตะ แต่ว่าคุณองศางานยุ่งนะคะ แพรเกรงใจ” จู่ๆ จะมารับมาส่งฉันทำไมกันล่ะ คุณองศางานเยอะจะตายไป

“งั้นฉันส่งนนท์ไปรับไปส่งเธอแทนแล้วกัน”

“ขอบคุณค่ะ”

ยกมือไหว้ขอบคุณเขาที่ลงจากรถตรงขึ้นห้องและให้ฉันทำอาหารให้เขากิน ตั้งแต่เคลียร์งานที่คาสิโนพอรู้ว่าคนของคุณองศาไม่ได้ติดตาม เขาก็รีบไปหาฉันที่ร้านกาแฟเลย เช้าคือไม่มีอะไรตกถึงท้องจนถึงค่ำ เฮ้อ อดข้าวเก่งจริงๆ 

คุณองศาให้คุณนนท์มาส่งฉันที่ร้านกาแฟหลังจากวันนั้นเป็นต้นมา อันที่จริงคุณองศาก็มาส่งฉันบ้างเป็นบางวันเพราะงานเขาเยอะเกรงใจจะแย่ แต่พอเหมือนช่วงนี้งานที่คาสิโนมีปัญหามั้งเห็นคุณนนท์เล่าให้ฟังว่ามีเรื่องที่บอกให้ฟังไม่ได้ก็พอจะเดาอะไรได้หลายๆ อย่าง โดยที่ไม่ต้องคะยั้นคะยอ งานของคุณองศาก็คืองานของเขาฉันไม่ก้าวก่ายอยู่แล้วล่ะ ตอนนี้ฉันกำลังเอาครัวซองต์เข้าเตาอบและทำเค้กเป็นแบบสามเหลี่ยมรสต่างๆ เพื่อเอาวางขายในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า เนื่องจากร้านเปิดแปดโมงก็จริงนะแต่ขนมก็ต้องอบให้ทันด้วย ส่วนมากลูกค้ายังไม่มีใครเข้ามาในเวลานี้หรอก ที่เห็นจะเยอะสุดช่วงสาย บ่ายและเย็น

“เมื่อวานแฟนเธอมารับเหรอแพร”

“แฟน?” หันไปมองมุกที่กำลังตัดเค้กทำเป็นแบบสามชั้นเพื่อวางขายเป็นเค้กวันเกิด “ฉันมีซะที่ไหนกัน”

“อ้าว แล้วที่ฉันเห็นเมื่อวานล่ะ ผู้ชายคนนั้นที่แบบทรงมาเฟีย รอยสักเยอะแถมหล่ออีกต่างหาก”

“อ๋อ นั่นคุณองศา”

“ผู้ชายที่พาเธอไปอยู่ด้วยอะนะ”

“ใช่ แล้วเขาก็ไม่ใช่แฟนฉันแต่เขาเป็นผู้มีพระคุณของฉัน”

“แต่ฟิลแฟนมากเลยนะ ตอนที่เห็นเขาทำหน้าโกรธเธออะ” จะไปเหมือนฟิลนั้นได้ยังไงกัน ฉันไม่รู้หรอกนะว่าฟิลแฟนมันเป็นยังไง ถึงเอมเพื่อนสาวจะมีแฟนแต่ก็ไม่เคยเห็นความสัมพันธ์ในรูปแบบ ‘ฟิลแฟน’ อย่างที่มุกบอกเลยสักนิด ก็ตั้งแต่โตมาถึงอายุยี่สิบ ฉันเคยมีแฟนที่ไหนกันล่ะ จะมีก็แค่ความรู้สึกดีๆ กับพี่ตะวันแค่นั้นเอง แต่ไม่ถึงขั้นแบบชอบนะ กับพี่ตะวันฉันแค่รู้สึกว่าเขาเป็นที่พึ่งให้ได้ก็แค่นั้นเอง

“ใครจะออกมาต้อนรับลูกค้าที่หน้าเคาน์เตอร์จ้ะ”

“แพรเองค่ะ” ตอบพี่วันที่เอ่ยถามเวลานี้ต้องมีใครออกไปอยู่ตรงเคาน์เตอร์ แต่ฉันกับมุกก็เล่นทำขนมกันอยู่ ทิ้งหน้าร้านไว้แบบนั้นจนพี่วันต้องเข้ามาตาม พอมาตามก็ออกไปข้างนอกเหมือนเดิม พี่วันไม่ได้มีร้านแค่ที่ห้างนี้นะ มีอยู่สองที่ได้มั้งและสองที่ก็น่าเป็นห่วงพี่วันถึงต้องไปจัดการ ฉันกับมุกทำงานที่นี่มาได้ปีสองปีได้เรียนรู้การชงกาแฟ การทำเค้กได้อย่างคล่องแคล่วพี่วันถึงได้ไม่เป็นห่วงร้านนี้มากนัก

ฉันออกมาหน้าร้านทันทีที่พี่วันสั่ง พอไม่เห็นลูกค้าเข้ามาก็หมุนตัวกลับไปด้านหลังแทน คือถ้าลูกค้ามาจะมีกริ่งให้กดเรียกเลยไม่เป็นปัญหาสักเท่าไหร่ ฉันเอาครัวซองต์ที่อบเสร็จมาวางเรียงที่ตู้โชว์พร้อมเค้กที่มุกตกแต่งเรียบร้อย เห็นว่าจะทำคัพเค้กต่อด้วย เค้กและขนมปังที่อบขายหมดเกือบทุกวันนะ ถ้าไม่หมดฉันกับมุกก็จะเอากลับไปกินที่บ้านเสมอ

ชุดยูนิฟอร์มของร้านพี่วันจะเป็นแบบเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีดำปักโล้โก้พี่วันที่ชื่อว่า ‘One-Two Café & Bakery’ จะบอกว่าชื่อร้านพี่วันเก๋มากเลยล่ะ เสื้อของทางร้านที่พี่วันให้พวกเรามีสามตัวด้วยกัน ส่วนด้านล่างจะใส่กางเกงหรือกระโปรงก็ได้หมดขอให้เรียบร้อยก็พอ ฉันมักจะสวมกางเกงยีนส์เสมอเพราะว่ามันสะดวกสบายและทรงผมก็ต้องมัดรวบให้เรียบร้อยใส่หมวกแก๊ปสีดำโล้โก้ร้านเหมือนกับเสื้อ ทุกอย่างในร้านฉันกับมุกจะทำกันหมดแบ่งกันเป็นโซนๆ ไป ทั้งล้างห้องน้ำ อ่อ ลืมบอกไปเมื่อวานฉันแจ้งพี่วันเรื่องไฟในห้องน้ำพี่วันก็ซื้อหลอดไฟมาให้ฉันเปลี่ยนเพื่อกันไฟตกแบบเมื่อวาน

กริ๊ง~

“ลูกค้ามาแล้ว ออกไปเลย” ฉันเอ่ยปากไล่มุกไปต้อนรับแขกบ้าง ยัยเพื่อนก็ทำหน้าบูดใส่ฉันแถมยังผลักศีรษะฉันอีกต่างหาก เกือบแล้วไง หน้าคัพเค้กเกือบเละแล้วนะยัยบ้า! ฉันตกแต่งคัพเค้กแต่ละสีและแต่ละรสชาติเหลืออีกแค่สามชิ้นก็เอาไปวางขายได้แล้วล่ะ

“แพร”

“ว่า?” หันไปมองมุกที่เดินเข้ามาด้านหลังอีกครั้ง

“ลูกค้าอยากเจอเธอ”

“ลูกค้าคนไหน”

“ไม่รู้สิ เธอออกไปเลย ฉันทำเอง อิอิ” เข้าทางมุกเลยล่ะ หัวเราะแบบนี้น่าตบปากสักที ขี้เกียจใหญ่แล้วไม่ยอมออกไปต้อนรับลูกค้าเลยเดี๋ยวนี้ คงเพราะทำเค้กสบายกกว่าสินะแต่งานอะก็หนักๆ พอกันปะ ฉันผลักศีรษะมุกเอาคืนเดินออกไปยังเคาน์เตอร์บาร์ก็ต้องตกใจทันทีที่เห็นร่างสูงคุ้นตา วันนี้เขาสวมเพียงแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนถึงข้อศอก เผยให้เห็นรอยสักท่อนแขนซ้ายแค่นั้น

“คุณลูกค้า”

“คาราเมลมัคคิอาโต้” ไม่พูดพร่ำทำเพลงเขาก็สั่งกาแฟโปรดของตัวเองกับฉันทันที “มีครัวซองต์อะไรบ้าง?”

“มีอัลมอนด์,ครอฟเฟิลแล้วก็เนยสดค่ะ”

“เอาครอฟเฟิล ฉันกินที่นี่”

“ได้ค่ะ”

“เธอมาคุยกับฉันหน่อยสิ”

“คะ?” เลิกคิ้วขึ้นพลางชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง เขาคนนี้ก็พยักหน้ารับพลางเดินไปนั่งที่โต๊ะด้านในสุดติดกำแพง ฉันมองคนของเขาที่ยืนรออยู่หน้าร้านตามเดิม ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่และตอนนี้ก็ไม่มีลูกค้าฉันไปคุยกับเขาหน่อยดีกว่า วางแก้วกาแฟเซรามิคสีดำและจานครอฟเฟิลสองชิ้นที่ตกแต่งด้วยไอซ์ซิ่งตามด้วยใบสาระแหน่เป็นอันเสร็จ ฉันเดินมาถึงโต๊ะของเขาที่นั่งเก้าอี้ตรงที่นั่งเป็นนวมแบบราดยาวสามโต๊ะ “ทานให้อร่อยนะคะ”

“นั่งก่อน” เขาเอ่ยให้ฉันนั่งตรงข้ามกับเขา แน่นอนว่าฉันดึงเก้าอี้ไม้ขัดเงาสีน้ำตาลและทิ้งตัวนั่งลงตรงข้ามเขา ผู้ชายคนนี้ยกกาแฟขึ้นจิบ สายตาของฉันก็สำรวจใบหน้าหล่อเหลาที่ดูดีกว่าเมื่อวานเยอะมาก ไล่สายตามาถึงลำคอแกร่งที่มีรอยสักด้วยแต่ไม่รู้ว่าเขาสักคำว่าอะไรและมาถึงสร้อยคอที่เป็นสร้อยเงินเงาวับเส้นยาวอยู่ด้านในเสื้อเชิ้ตที่ปลดกระดุมลงมาสองเม็ด

“คุณลูกค้าดีขึ้นแล้วใช่ไหมคะ?”

“อืม” ตอบแค่นั้นเขาก็ยกแขนทั้งสองพาดอกมองฉัน “เธอช่วยฉันไว้”

“ถ้าเป็นใครก็คงทำแบบฉันค่ะ”

“นั่นแหละ ถึงได้บอกว่าเธอช่วยฉันไว้”

“...”

“เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันกลัวความมืด”

“ไฟในห้องน้ำดับสนิท แล้วคุณก็กลัวมาก ฉันเดาได้ไม่ยากหรอกค่ะ”

“นั่นสินะ” เขากระตุกยิ้มมุมปาก “ฉันคงพูดเรื่องที่ไม่ควรพูดออกไปเยอะเลยใช่หรือเปล่า?”

“ค่ะ แต่ฉันเข้าใจนะคะคุณคงกังวลและตื่นกลัว”

“ฉันมีความหลังที่ค่อนข้างกระทบกระเทือนจิตใจฉันน่ะ มันฝังอยู่ก้นบึ้งแต่เวลาที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ ฉันมักจะเอาแต่นึกถึงมันเสมอ... ความเลวร้ายและฝันร้ายที่ฉันไม่อยากให้มันเกิดขึ้นกับตัวฉัน” 

สงสัยไม่น้อยทั้งที่เราไม่ได้รู้จักกันมาก่อน เขากลับเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังได้ยังไงกัน ราวกับไว้ใจฉันทั้งที่แค่ช่วยเขาไว้เนี่ยนะ “เพราะแบบนี้ฉันถึงมีอาการ flash back ใจสั่น ตื่นกลัวแล้วก็เหงื่อออกมาก”

“...”

“และฉันมักจะควบคุมความรู้สึกตัวเองไม่ได้เลย มันเป็นเหมือนบ้วงรัดคอฉันตลอด เวลาไปไหนฉันจะไปในที่ที่มันไม่ทำให้ฉันต้องหวาดกลัว”

“ตอนนี้ไฟในห้องน้ำฉันเปลี่ยนแล้วนะคะ ถ้าคุณลูกค้าเข้าไฟไม่ดับแน่นอนค่ะ”

“หือ?”

“ไฟในห้องน้ำน่ะค่ะ” คนตรงหน้ามองฉันพลางระบายยิ้มออกมา “คุณไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้วค่ะ”

“เธอมีสติมากเลยนะกับการต้องรับมือกับคนแบบฉัน”

“การที่คุณเป็นโรคกลัวความมืดมันไม่ผิดหรอกค่ะ” ฉันเอ่ยพูดจนคนตรงหน้าชะงักกับการดื่มกาแฟ “ไม่มีใครเลือกเกิดได้ คุณเองก็ไม่ได้อยากให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นกับตัวของคุณ”

“...”

“เพราะงั้นคุณต้องดูแลตัวเองให้ดีนะคะ ฉันเชื่อว่าสักวันคุณจะดีขึ้นค่ะ” หวังว่าคำพูดของฉันจะเป็นเหมือนกำลังใจให้เขาคนนี้ต่อสู่กับสิ่งที่เขาไม่อยากให้มันเกิดขึ้น ให้เขาผ่านมันไปให้ได้ “คนเราทุกคนมีความหลังที่ทำให้รู้สึกหวาดระแวง ฉันเองก็เคยมีเรื่องที่ทำให้ต้องทนทุกข์ แต่ฉันก็ผ่านมันมาได้ค่ะ”

“เธอเจอกับอะไรมาบ้าง?”

“ป้าทุบตีค่ะ”

“!”

“แล้วก็เกือบจะโดนลุงสามีของป้าขืนใจ ลวนลามรวมถึงน้องนอกไส้ด้วย” ดวงตาของคนตรงหน้าเบิกกว้างขึ้นทั้งที่ฉันอยากจะลืมมันไป คุณองศามักจะบอกให้ฉันลืมเรื่องเลวร้ายนั่นไปซะ ฉันลืมไม่ได้หรอกแต่ก็อยู่กับมันได้ไง เพราะตอนนี้ฉันผ่านมันมาได้ด้วยความช่วยเหลือของคุณองศา ฉันเองก็อยากแบ่งปันความรู้สึกที่ก้าวผ่านมันมาได้ให้กับคนที่กำลังทุกข์ทรมาน เช่นผู้ชายตรงหน้าฉันที่จ้องหน้าฉันนิ่งราวกับตกใจกับสิ่งที่ฉันพูด “ฉันเองก็เคยอยากตายเพื่อจะให้ตัวเองพ้นทุกข์ แต่มีคนบอกฉันค่ะว่าฉันยังตายไม่ได้ ชีวิตของฉันต้องดำเนินต่อไปเพราะชีวิตเป็นของเรา ไม่ใช่ของใคร”

“งั้นเหรอ” คนตรงหน้าหลุบสายตามองแก้วกาแฟพลางยกยิ้มมุมปาก

“คุณเองก็ต้องต่อสู้กับมันและผ่านมันไปให้ได้นะคะ”

“...”

“ฉันเชื่อว่าคุณทำได้ค่ะ” ส่งยิ้มหวานให้กับคนตรงหน้าที่ส่งยิ้มมาให้ฉันเช่นกัน ราวกับว่าเราสองคนได้เจอกับเหตุการณ์ที่เลวร้ายมาเหมือนกัน มีอะไรเหมือนๆ กันทุกอย่าง แค่ว่าฉันไม่ได้เป็นโรคกลัวอะไรแบบเขา ฉันเองก็หวังว่าคำพูดนี้จะทำให้เขาผ่านพ้นวิกฤตที่เขายังก้าวข้ามมาไม่ได้สักที

“ขอบใจนะ...”

“แพรวาค่ะ” บอกชื่อตัวเองให้เขารับรู้

“แพรวา” จากนั้นผู้ชายคนนี้ก็เอื้อมมือหยิบอะไรบางอย่างจากกระเป๋าเสื้อเชิ้ตส่งกระดาษแผ่นเล็กๆ สีน้ำเงินมีกลิ่นหอมและหนามาให้ฉันดู

“ธิปก นฆีกร” ฉันอ่านออกเสียงชื่อของผู้ชายคนนี้ นามบัตรเขาเป็น CEO บริษัทอสังหาริมทรัพย์และเป็นเจ้าของโรงแรมชื่อดังระดับห้าดาว ต้องลองเสิร์จหาข้อมูลเขาดูแล้วล่ะถ้าอยากรู้มากกว่านี้ “คุณธิปก”

“ธาม”

“...”

“ชื่อเล่นฉันคือธาม”

“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ คุณธาม”

“เช่นกันนะ แพรวา” เราสองคนสบตากันราวกับว่ามันดึงดูดเราให้เข้าหากันเพียงเพราะเราสองคนมีอะไรที่คล้ายกันมาก ผ่านจุดที่ทนทุกข์มาอย่างมากมาย ฉันเองก็รู้สึกสบายใจที่ได้คุยกับเขาเฉกเช่นเดียวกับเขา “ถ้าเธอเบื่อทำงานที่ร้านเค้ก เธอไปทำงานกับฉันได้นะ”

“ฉันยังเป็นนักศึกษาปีหนึ่งเองนะคะ ยังไม่มีความรู้อะไรเลยค่ะ”

“เธออายุเท่าไหร่”

“ยี่สิบค่ะ” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันทันทีจนฉันมึนงง “คุณธามอายุเท่าไหร่เหรอคะ?”

“สามสิบสอง” เท่ากับคุณองศาเลย “เบอร์ฉัน เธอติดต่อได้เสมอนะ ถ้าต้องการความช่วยเหลือ”

“ขอบคุณนะคะ” เอ่ยขอบคุณฉันก็ก้มหน้าลงมองนามบัตรในมืออีกครั้ง ทว่ากลับรู้สึกว่าคุณธามจ้องฉันอยู่แล้วก็จริง เขาจ้องฉันราวกับคิดอะไรบางอย่าง “เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”

“เปล่า แค่จะบอกว่าต่อให้เธอเรียนยังไม่จบ เธอก็ทำงานกับฉันได้อยู่ดีนั่นแหละ”

“อ๋อค่ะ” พยักหน้ารับฉันก็เก็บนามบัตรคุณธามลงกระเป๋ากางเกงยีนส์ พลางมองชายร่างสูงใหญ่ที่เดินมาค้อมศีรษะให้กับคุณธามพร้อมโน้มใบหน้ากระซิบที่ข้างใบหูราวกับไม่ให้ฉันที่นั่งอยู่ตรงนี้ได้ยิน

“รู้แล้ว ฉันต้องไปก่อน”

“ให้ฉันเอาครอฟเฟิลใส่กล่องกลับไปกินด้วยไหมคะ?”

“ได้สิ” ฉันลุกขึ้นหยิบจานครอฟเฟิลที่คุณธามไม่ได้แตะมันสักนิด เดินอ้อมเข้าไปตรงเคาน์เตอร์บาร์หยิบกล่องกระดาษและแถมคัพเค้กให้คุณธามหนึ่งชิ้นโดยที่เขาไม่เห็นหรอกนะ

“เรียบร้อยค่ะ”

“ไม่ต้องทอน” ธนบัตรสีเทาถูกส่งมาให้ทั้งที่ของทั้งหมดไม่ถึงห้าร้อยด้วยซ้ำ ฉันก็จ่ายเงินตามความจริงซึ่งพี่วันบอกว่าถ้าลูกค้าให้ Tip ให้เก็บไว้เลย เอาเป็นว่าฉันได้จากคุณธามเกือบครึ่ง... ขอบคุณนะคะ มีเงินเก็บอีกแล้ว

*--------------------------------*