ตอนที่6 ความหลัง

และหลังจากวันนั้นก็ดูเหมือนว่าแฟนเก่าของฉันจะได้ห่างหายไปจากชีวิตฉันสักที เขาไม่แม้แต่ที่จะมาเจอหน้าฉันเลยด้วยซํ้าแต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีต่อหัวใจของฉันเอามากๆ ที่จะได้ไม่ต้องมาทนคิดถึงและเผลอใจไปรักเขามากกว่านี้อีกแล้ว

ฉันได้แต่ทำงานของบริษัทตามที่พ่อได้บอกไว้และทำเป้าให้สูงขึ้นตามที่พ่อบอก มันทำเอาฉันกดดันตัวเองมากยิ่งขึ้นเพราะบริษัทที่พ่อฉันให้ฉันมาดูแลนั้นคือบริษัทที่ท่านเปิดทิ้งไว้เและกำลังจะล้มละลายไปแล้วด้วยซํ้า

จึงทำให้ฉันต้องกระตือรือร้นมากขึ้นหลายเท่าตัวและวิ่งเต้นหางานขายงานให้ได้มากที่สุดต่อเดือน

วันนี้ชีวิตฉันมันก็ยังคงดำเนินเหมือนเดิมในทุกๆ วัน ฉันเดินเข้ามาในบริษัทอย่างปกติก่อนที่จะเจอเข้ากับเพื่อนสนิทของฉันที่จ้องมองมาอย่างบอกไม่ถูก

"มีอะไรขิงมองอยู่ได้"

"นั่นไอ้โจ้ใช่ไหมแก ฉันรู้สึกว่ามันตามดูแกอยู่นะเว้ย"ฉันเหลียวหลังหันไปมองตามที่เพื่อนบอกเพราะโจ้คือรุ่นน้องที่โรงเรียนเก่าของฉัน มันแอบชอบฉันมาตั้งแต่ฉันเข้ามาในโรงเรียนแรกๆ แถมโจ้ยังเป็นโรคทางจิตเวชอีกต่างหาก

พลูโตไม่รู้เรื่องนี้เลยเพราะฉันไม่ได้บอกเขาเกรงว่าถ้าเขาได้รับรู้คนจะหัวร้อนและคนขี้หึงอย่างเขารู้คงจะอารวาทรุ่นน้องฉันจนเป็นเรื่องแน่ๆ

ฉันจึงทำได้แค่ปล่อยมันไปและบอกกับพลูโตแค่ว่ามีคนตามอยู่เท่านั้นจึงทำให้พลูโตดูแลฉันอย่างใกล้ชิดตลอดที่อยู่โรงเรียน

"แก เอาไงดีอ่า"

"ช่วงนี้ระวังตัวหน่อยละกัน แกไม่ได้มีพลูโตตามดูแลอย่างแต่ก่อนแล้วนะเว้ย"ฉันพยักหน้าตอบกลับเพื่อนสนิทของตัวเองและรีบเดินเข้าไปในบริษัททันทีอย่างกังวล

ฉันเดินขึ้นมาในห้องทำงานของฉันเองและมองดูลงไปที่นอกหน้าต่างก็พบกับรุ่นน้องคนนั้นยังคงยืนอยู่ที่เดิมและรอยยิ้มที่มองมาดูน่ากลัวเอามากๆ

ฉันรีบปิดม่านของห้องตัวเองลงและนั่งหลับอยู่ในความมืดอย่างหวาดกลัว ฉันเคยโดนมันตามจนมันพยายามจะฉุดฉันแต่ทว่าโชคดีที่ยัยขิงมาทัน

หมับ!!

'เห้ยยโจ้ทำอะไรอ่ะ ปล่อยพี่'

'หึ!! พี่แอลขาวจังนะครับ โจ้อยากรู้จังว่าด้านในพี่แอลจะขาวแบบนี้ไหม'รุ่นน้องชายพยายามดึงตัวฉันให้ไปตามเขาในขณะที่ฉันกำลังยืนรอนํ้าขิงอยู่ข้างโรงเรียนที่นัดกันจะไปติวหนังสือในช่วงเย็น

'ปล่อย!! พี่มีแฟนแล้วนะ'

'ผมไม่สน ผมอยาก หึ!!วันนี้พี่คงได้เป็นเมียผมสมใจอยากแล้วสินะ'

'ไม่นะโจ้ปล่อย!! ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะ'ฉันในชุดนักเรียนเรียกตะโกนขอความช่วยเหลือให้คนมาช่วยก่อนที่จะถูกหมัดของรุ่นน้องต่อยเข้ามาที่ท้องอย่างจัง

ตุ๊บ!!!

'อ๊ะ!!!'

'ฤทธิ์เยอะหนักนะครับพี่แอล มาเถอะครับเรามามีความสุขกัน'

'ปล่อย ช่วยด้วย!!! ช่วยด้วย!'รุ่นน้องหนุ่มอุ้มฉันมาข้างทางที่ไม่ไกลนักและเริ่มนัวเนียฉันอย่างหื่นกระหาย

'กรี๊ดดดด ช่วยด้วย!!! ฮือออพลูช่วยแอลด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย'

'เรียกไปก็เท่านั้น พี่เป็นของผมแล้วนะครับ'

'กรี๊ดดด ช่วยด้วย'

'เห้ยยมึงทำไรเพื่อนกูอ่ะ'

'ไอ้ขิงไปดูไอ้แอลเดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการเอง'

'แอล แอลไม่เป็นอะไรแล้วนะ ฉันอยู่นี่แล้ว ไอ้กรเป็นไงบ้าง'

'มันหลุดไปได้ว่ะ แม่งถีบกูอย่างแรงเลย'ร่องรอยรองเท้าที่ติดเสื้อชุดนักเรียนของมันชัดเอามากๆ ฉันได้แต่นั่งร้องไห้กอดเพื่อนของฉันไปอย่างหวาดกลัว ก่อนที่พวกมันจะพาฉันมาที่บ้านและกลับไป

ฉันเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับแม่นมของฉันอย่างเหม่อลอยและสภาพร่างกายที่แทบจะดูไม่ได้เลยด้วยซํ้า ก่อนที่จะเจอเข้ากับพ่อ

'พ่อคะ~~~'

'ไปเล่นอะไรมา ทำไมแกเป็นสภาพแบบนี้แอลลีน!! เลิกทำตัวเป็นเด็กสักที แกโตแล้วนะหัดทำตัวเป็นผู้ใหญ่บ้าง!!'ฉันยังไม่ทันที่จะได้บอกพ่อของฉันเลยท่านก็ดุขึ้นมาก่อน สีหน้าท่าทางของท่านดูเครียดและเหนื่อยเอามากๆ ฉันจึงไม่เซ้าซี้อะไรถึงแม้ว่าตอนแรกจะเดินเข้าไปสวมกอดพ่อก็ตามแต่ก็ต้องหยุดลง

'หนูแอลเป็นอะไรลูก ทำไมเป็นแบบนี้"แม่เลี้ยงของฉันเดินเข้ามาถามไถ่และสำรวจร่างกายของฉันในเมื่อคนในครอบครัวของฉันยังไม่สนใจเลยแล้วเธอเป็นใครถึงมากล้ารุ่มร่ามกับตัวฉันขนาดนี้

ฉันรีบสะบัดตัวออกจากเธอทันทีและรีบเลี่ยงสะพายกระเป๋าเดินขึ้นไปชั้นบนอย่างไม่สบอารมณ์

"แม่ใหญ่เค้าเป็นห่วง แกหัดทำตัวดีๆ ได้ไหมแอล'แม่ใหญ่?? ฉันได้แต่ถามตัวเองซํ้าๆ อยู่ในใจและจ้องมองพ่อและเธอสลับกันไปอย่างมึนงง

'พ่อจดทะเบียนสมรสกับน้าเค้าแล้ว ต่อไปนี้เรียกน้าเค้าว่าแม่ใหญ่'ฉันมองพ่อด้วยนํ้าตาเพราะพ่อเคยสัญญาว่าจะไม่จดทะเบียนสมรสกับเธอคนนี้ แต่พ่อก็ทำผิดคำสัญญา ฉันยืนก้มหน้านิ่งไปเพื่อปรับสติอารมณ์ของตัวเองที่ตอนนี้สภาพร่างกายของฉันอ่อนแอลงมากแล้ว

'เรียกน้าอย่างเดิมก็ได้ลูก'

'เหอะ!!แม่ใหญ่งั้นหรอ ที่พ่อฉันจดทะเบียนสมรสเพราะคุณสั่งใช่ไหมล่า'

'ทำไมทำตัวไม่น่ารักเลยล่าแอล พ่อไม่ชอบเลยนะที่เราทำแบบนี้'

'อยากให้เรียกนักใช่ไหม มันคงจะเชิดชูหน้าคุณได้มากสินะ'

'แม่นี่อะไรกันครับ มีอะไรหรอครับพ่อ'เสียงของจอมพลที่เดินเข้ามาและเรียกพ่อฉันว่าพ่อมันยิ่งตอกยํ้าความรู้สึกของฉันไปเรื่อยๆ มากกว่าเดิมเลยด้วยซํ้า

'หนูแอลลูก มันไม่.....'

'เหอะ!!!อย่าแก้ตัวเลย ขอตัวก่อนนะคะ แม่ใหญ่'นํ้าเสียงสั่นคลอนของฉันเอ่ยเรียกแม่เลี้ยงอย่างใจเจ็บและรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องนอนของฉันทันทีพร้อมกับแม่นม ด้านบนรูปคู่ของพ่อและแม่ก็ได้เปลี่ยนไปแล้วเป็นรูปคู่ของพ่อและแม่เลี้ยงคนนั้น คนที่เข้ามาแย่งทุกอย่างของฉันและแม่ไป

วันนั้นฉันร้องไห้ฟูมฟายและเสียใจมากและเป็นวันที่ฉันไม่อาจลืมได้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน

'ทำไมคุณหนูไม่บอกคุณท่านไปละคะว่าคุณหนูโดนอะไรมา'

'ช่างมันเหอะค่ะ มันไม่สำคัญเท่าแม่ใหญ่นั้นหรอก แม่นมอย่าบอกใครเลยนะคะ แอลขอตัวไปอาบนํ้าก่อนนะคะ'

ฉันได้แต่นึกถึงเรื่องราววันนั้นอย่างเหม่อลอยและไม่มีสมาธิในการทำงานเลยด้วยซํ้าก่อนที่นํ้าขิงจะเดินเข้ามาเสิร์ฟกาแฟและมาดูแลฉันเป็นพักๆ

"ไม่เป็นอะไรใช่ปะแอล"ฉันส่ายหน้าตอบกลับเพื่อนของฉันที่ดูเป็นห่วงเอามากๆ และทำท่าทีก้มหน้าลงไปอ่านเอกสารในมืออีกครั้ง

พอขิงเดินออกไปฉันก็เดินไปหยิบไวน์ในโซนห้องทำงานของฉันที่อยู่ลับตาคนมาดื่มและเปิดเพลงคลอๆ เพื่อคลายเครียด

ฉันไม่รู้เลยว่าตอนนี้ควรจะทำอย่างไรดีแต่ละเรื่องที่ต้องเจอมันทำเอาฉันแทบจะเป็นบ้าทุกครั้งและตลอดที่เป็นแบบนี้ฉันก็แทบจะไม่ได้นอนหลับเลยเพราะมันมีแต่เรื่องเข้ามาจนต้องทานยานอนหลับไป

แต่ไม่ได้นานก็ต้องเลิกเพราะกลัวผลกระทบและบำบัดจิตใจตัวเองจนมันหาย และมันก็เป็นแบบนี้มานานจนร่างกายของฉันมันชินและชาไปเอง

"เมื่อไหร่ฉันจะหนีพ้นสักที"

PART PRUTO

หลังจากวันนั้นที่เจอแอลที่บริษัทไอ้รัฐผมก็ไม่แม้แต่ที่จะไปเจอแอลลีนเลยเพราะไม่อยากจะคุยตอนนี้แต่ก็ให้คนไปสืบเรื่องราวของเธอบ้าง

ผมคิดแผนจะลักพาตัวเธอไปอยู่ที่ออสเตรเลียกับผมในระหว่างที่ผมต้องไปดูแลงานที่นั่นด้วย แต่ผมยังหาจังหวะที่เหมาะสมไม่ได้และทำได้แค่คิดอยู่แบบนั้น

พวกผมมาเที่ยวกับเพื่อนๆ และรุ่นน้องที่เรียนจบแล้วและอยู่ปาร์ตี้กันอย่างสนุกสนานจนมาถึงวันสุดท้ายก่อนกลับ

ไอ้รัฐบอกพวกผมว่ามันจะแต่งงานกับแอลลีนตามที่พ่อมันบังคับทำเอาผมถึงกับนิ่งและไม่กล้าพูดอะไรออกมาเลยและเหตุผลของมันก็ดูห่วยแตกเอามากๆ

"มึงไม่ว่าอะไรใช่ปะ"

"มึงคิดว่าไงอ่าไอ้รัฐ"ผมบอกกับมันไปนิ่งๆ และหันหน้าไปสูบบุหรี่อย่างเคยโดยที่ไม่ได้สนใจมันเลยด้วยซํ้า

"กูว่าไปดูสาวๆ เล่นนํ้ากันเหอะ ปะ"ผมยอมทิ้งบุหรี่ลงและเดินนำไปสระว่ายนํ้าที่น้องๆ ได้เล่นกันอยู่ เพราะไม่อยากอยู่กับมันนาน ขนาดแค่นี้ผมยังอึดอัดเอามากจริงๆ ที่เพื่อนตัวเองจะมาแต่งงานกับแฟนเก่าสุดที่รักคนนี้

พอไปถึงได้สักพักพวกน้องๆ ก็พากันออกไปเหลือพวกผมแค่ไม่กี่คนแต่ผมก็ไม่ได้สนใจและเล่นนํ้ากับเพื่อนที่เหลือต่อ

แต่ได้ไม่นานพวกผมที่ได้ยินเสียงทะเลาะกันที่ดังเอามากๆ จึงพากันมาอยู่รอที่ห้องรับแขกเพราะนํ้าเสียงนั้นดูไม่ดีเอาจริงๆ เลยจะมาดักถาม

พวกผมรู้เรื่องนี้ทุกอย่างโดยเฉพาะไอ้พระราม ตอนแรกไอ้รัฐมันพูดเกริ่นกับไอ้มาฟอร์และผมเอง แต่ตอนนั้นไอ้รามกลับมาได้ยิน

พวกผมนั่งอยู่ที่โซฟานิ่งๆ และเรื่องราวมันก็เริ่มดุเดือดมากขึ้นแล้ว และไม่อยากเข้าไปยุ่งให้เรื่องมันบานปลายไปมากกว่านี้จึงทำได้แค่เงียบ

และเสียงต่างๆ ก็ค่อยๆเงียบหายไปทีละน้อยหลังจากรุ่นน้องทุกคนเดินจากไป ภายในบ้านเงียบงั้นไม่มีใครเอ่ยพูดอะไรออกมาเลย

"กูว่าเรื่องมันบานปลายไปละ น้องแม่งจากไปแล้วนะเว้ย มึงไม่คิดจะทำอะไรเลยหรอ มึงอยากเสียน้องไปตลอดกาลหรอวะไอ้รัฐ"ผมพูดเกริ่นออกมาเพราะสถานการณ์มันแย่เอามากๆ แล้วแถมตอนนี้เพื่อนผมถึงขั้นเลิกกับน้องสาวที่มันรักมากแล้วด้วย

"มึงจะให้กูทำไงวะ!! ถ้ากูไม่เลิกและไม่แต่งงานน้องจะเป็นไงกูอยากเห็นรอยยิ้มของน้อง"

"มึงคิดว่ามึงทำแบบนี้น้องจะมีความสุขหรอวะ กูว่าความสุขของน้อง....คือมึงนะเว้ยไอ้เชี้ยรัฐ ตอนนี้น้องก็รับปริญญาแล้ว ถ้าน้องหนีหายไปมึงคิดว่าจะตามหาเจออยู่ไหม"ไอ้มาฟอร์พูดยาวเหยียดออกมาจนทำให้ไอ้รัฐเริ่มทำหน้าที่ไม่ดีนัก

"กูจัดการเองในเมื่อเมียเก่ากูร่านขนาดนี้แล้วทำให้มึงเดือดร้อน กูจะทำให้มันสยบค**กูเอง"ผมพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้มแสยะของผมอย่างชั่วร้ายเพราะความโมโหจริงๆ