ตอนที่7 ของขวัญ

หลังจากที่นั่งทำงานอย่างเหม่อลอยและนั่งจิ๊บไวน์ไปได้มากพอสมควรตอนนี้ฉันพอมีสติอยู่บ้างและรีบเดินออกมาจากบริษัททันทีเพื่อที่จะกลับบ้านในตอนนี้

ฉันโทรบอกให้คนรถที่บ้านมารับเพราะฉันขับไปเองไม่ไหวแน่ๆ เลยไม่อยากเสี่ยงและกลัวรุ่นน้องคนนั้นอีกด้วย ฉันยืนรอลุงขับรถที่หน้าบริษัทคนเดียวและมีสายตาของรุ่นน้องคนนั้นที่จ้องมองมาและค่อยๆ เดินเข้ามาหาฉันทีละน้อยๆ

ฉันทำเป็นไม่สนใจและควานหาเครื่องช็อตไฟฟ้าอย่างลนลานจนกระทั่งจู่ๆ ก็มีมือของใครบางคนเดินเข้ามาแตะที่หัวไหล่ของฉันทำเอาฉันทรุดลงกับพื้นทันที ฉันหลับหูหลับตาพนมมือไหว้อย่างสั่นกลัว

"ฮือออ อย่าทำอะไรฉันเลยฉันกลัวแล้ว"

"เป็นอะไรหรอครับคุณแอลลีน ผมเห็นอันนี้คุณแอลลีนตกเลยเอามาให้ครับ"

"ขะ....ขอบใจ"ฉันรีบรับพวงกุญแจที่พลูโตเคยเอาให้จากพนักงานคนนั้นทันทีและรีบเช็ดนํ้าตาทำให้เป็นปกติ

พนักงานชายคนนั้นยืนมองฉันอยู่สักพักและเดินเข้าไปในบริษัทอย่างเร็วรี่ก่อนที่รถของทางบ้านฉันจะมารับ

ฉันไม่ได้พูดหรือถามอะไรเลยแม้แต่น้อยและพยายามนั่งข่มตานอนเพื่อเรียกสติของตัวเองกลับมาเพื่อที่จะได้ไปสู้รบกับคนที่บ้านอีก

@ คฤหาสน์ของพ่อแอลลีน

พอมาถึงที่บ้านคนแรกที่เห็นก็คือแม่เลี้ยงของฉันนั่นเอง แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจเธอเลยด้วยซํ้าถึงแม้จะมีรอยยิ้มที่มอบให้แต่ฉันก็ทำหน้าบึ้งตึงแทน

"แม่นมสวัสดีค่ะ คิดถึงแม่นมจังเลย"ฉันเดินเข้าไปสวมกอดแม่นมที่ตอนนี้กำลังถือถาดอะไรบางอย่างอยู่ไม่ไกลจากแม่เลี้ยงของฉันมากนัก

"คุณหนูคะ ไม่น่ารักเลยนะทำไงก่อนคะ"

"เด็กมันนิสัยเสียจะให้ทำไงล่ะนม คุณทำอะไรอยู่หรอให้ผมช่วยไหม"คุณพ่อของฉันที่เดินลงมาจากชั้นบนและเดินตรงดิ่งไปหาแม่เลี้ยงและสวมกอดเธอจากด้านหลัง

"คุณหนูเป็นอะไรรึเปล่าคะ ทำไมดูแปลกๆ"

"คือหนูโดน....."

"จะอะไรล่านมก็เรียกร้องความสนใจไง"

"คุณอเนก!! หนูแอลลูกเดี๋ยวลงมาทานข้าวนะลูกเดี๋ยวน้าจะทำเสี่ยวหลงเปาของโปรดหนูไว้ให้"เธอยังคงยิ้มและแสนดีกับฉันเสมอ จนฉันยืนกำหมัดแน่นข่มหัวใจของตัวเองและจํ้าก้าวขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเองทันที

ตุ๊บ!!!!

"ทำไมต้องมาทำดีกับฉันด้วย!!"ฉันใช้มือทุบโต๊ะด้วยความโมโหเมื่อภาพเมื่อกี้มันติดตาอยู่ตลอดเวลา คนแสนดีอย่างเธอต้องมารับมือกับเด็กสารเลวอย่างฉันที่เอาแต่เย็นชาและนิสัยร้ายใส่เธอแต่เธอก็ยังคงดีกับฉันมาตลอดเวลา

"หนูจะไม่ใจอ่อนใช่ไหมคะแม่"พอตั้งสติอะไรได้ฉันก็เดินเข้าไปอาบนํ้าแต่งตัวเพื่อที่จะลงไปทานข้าวตามเวลาปกติที่เคยลงไป

ตอนนี้ทุกคนนั่งรออยู่ที่โซนห้องรับแขกกันหมดและเวลานี้พี่ชายต่างสายเลือดของฉันก็ได้กลับมาที่บ้านแล้วเป็นที่เรียบร้อย

แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เดินเข้าไปในห้องรับแขกนั้นจู่ๆ ก็มีแม่บ้านคนหนึ่งเดินเข้ามายื่นกล่องอะไรบางอย่างให้กับฉัน

ฉันยิ้มตอบรับเธอไปและรีบแกะกล่องปริศนานั้นอย่างไม่เร่งรีบ ในกล่องคือกล่องดนตรีอันหนึ่งที่มีรูปร่างแปลกๆ และกระดาษที่เขียนติดไว้ว่าให้เปิดดูก่อนที่ฉันจะทิ้งกล่องนั้นลงกับพื้นพร้อมกับเสียงร้องกรี๊ดที่ดังขึ้นมา

ฉันทรุดตัวลงนั่งใช้มือปิดหูตัวเองเมื่อเปิดออกมาและมันคือเสียงร้องครางที่น่าเกลียดของผู้ชายและร้องเรียกชื่อฉันอยู่ออกมาและด้านหลังของกล่องปริศนาก็มีทั้งใบมีด รูปน่าเกลียดลามกอันนั้นของผู้ชายรวมไปถึงรูปที่ฉันสวมใส่ชุดทูพีชสีขาวชวนเช็กซี่อีกด้วย

แต่มันยังไม่จบเพราะรูปที่มีฉันอยู่มันดันมีคราบสีขาวขุ่นเปรอะเปื้อนอยู่ด้วยพร้อมกับนํ้าเลือดสีแดงที่เปรอะเปื้อนเต็มไปหมด

"กรี๊ดดดดดดด"

"อะไรอ่ะ"

"อะไรกันลูก แอลลีนหนูเป็นอะไร"ทุกคนเมื่อเดินออกมาและได้ยินเสียงนั้นต่างพากันตกใจและรีบวิ่งเข้ามาหาฉัน ฉันนั่งร้องไห้ปิดหูปิดตาตัวเองและสั่นกลัวเอามากๆ ถ้าให้เดาก็คงจะเป็นรุ่นน้องคนนั้นแน่ๆ ที่คอยตามมาราวีฉันอยู่

"กรี๊ดดดด ปิดมันสิ!! ฮือออ ฉันกลัวแล้วนะ"ฉันทั้งร้องไห้และวิงวอนเมื่อพ่อและพี่ชายกำลังยืนดูโน๊ตอะไรสักอย่างและสภาพของภายในกล่องพัสดุนั้นอย่างสะอิดสะเอียน

พอฉันบอกออกไปก็เป็นพี่จอมพลที่ก้มลงไปปิดกล่องเสียงนั้นและหยิบโน๊ตขึ้นมาอ่าน

'ชอบไหมครับ ครั้งนี้ส่งแค่เสียงไปก่อนครั้งหน้าอาจจะได้ทั้งตัวแน่ครับ'

"ชอบไหมครับ ครั้งนี้ส่งแค่เสียงไปก่อนครั้งหน้าอาจจะได้ทั้งตัวแน่ครับ"พี่จอมพลพูดออกมาและค่อยๆ แผ่วเบาลงเมื่อประโยคสุดท้าย ก่อนที่จะมีแม่บ้านเดินเข้ามาจัดทำความสะอาด ส่วนฉันนั้นที่ทั้งกลัวและสั่นเทาก็ถูกแม่เลี้ยงเดินพามาที่ห้องรับแขก

"ฮึก ฮือออออ"

"ไม่เป็นอะไรแล้วนะหนูแอล"

"นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกัน!!"ฉันไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรออกมาเพราะกลัวรุ่นน้องคนนั้นอย่างจับใจ ฉันค่อยๆ ละตัวออกมาจากแม่เลี้ยงของฉันและพยายามจะขยับตัวเข้าไปหาพ่อแต่ท่านกลับเบนหน้าหนีและขยับออกห่างฉันอีกต่างหาก

ฉันจ้องมองพ่ออยู่เงียบๆ เมื่อเห็นท่านขยับออกไปมือเรียวบางค่อยๆ กำหมัดนั่นอย่างแน่นเพราะขนาดฉันสั่นกลัวขนาดนี้พ่อยังไม่เคยโอบกอดหรือปลอบฉันเลยก่อนที่แม่นมจะเดินเข้ามานั่งลงกับพื้น

ฉันที่เห็นแบบนั้นจึงวิ่งเข้าไปสวมกอดแม่นมและร้องไห้ออกมา เธอโอบกอดและลูบไหล่ของฉันไว้อย่างอบอุ่นเหมือนทุกครั้งที่เคยทำ

"ฮือออ แม่นมแอลกลัวอ่ะ"

"พี่จะลากคอมันมาลงโทษเอง"

"ไม่ต้องกลัวแล้วนะหนูแอล ช่วงนี้ก็ให้บอดี้การ์ดตามดูแลหนูไปก่อนเนาะ"ฉันทำได้แค่พยักหน้าตอบกลับแม่เลี้ยงของฉันไป

"ฉันจะเร่งรัดงานแต่งของแกให้เร็วที่สุด"และคำนั้นของพ่อทำเอาฉันถึงกับหยุดนิ่งไปเลย แค่ฉันต้องถูกโดนตามจนข่มขู่แบบนี้พ่อของฉันยังจะมาคุยเรื่องแต่งงานบ้าบอนี้อีก

"คุณคะ"

"พรุ่งนี้พ่อจะนัดตารัฐมาคุย"

"หนูเป็นขนาดนี้พ่อยังจะมาคิดเรื่องแต่งงานอยู่งั้นหรอคะ!! สุดท้าย...พ่อก็เห็นแก่เปอร์เซ็นต์บ้าบอนั่นมากกว่าหนู!! หนูเคยอยู่ในสายตาพ่อบ้างไหมหรือที่ผ่านมาพ่อเห็นหนูเป็นแค่เครื่องจักรที่คอยทำงานรับใช้พ่อหรอคะ"ฉันพูดออกมาทั้งนํ้าตาก่อนที่จะวิ่งขึ้นไปบนห้องของตัวเอง

ฉันไม่คิดเลยว่าพ่อจะทำแบบนี้ตั้งแต่เด็กฉันต้องคอยทำตามคำสั่งของพ่ออยู่ตลอดเวลาเพราะอยากอยู่ในสายตาของท่านบ้างและหลายครั้งที่ฉันพยายามเรียกร้องความสนใจของพ่ออยู่ตลอดเวลาแต่ท่านก็ไม่ได้สนใจหรือใส่ใจฉันมากอย่างที่คิด

เพราะในสายตาของท่านไม่เคยมีฉันอยู่ในนั้นเลย ตั้งแต่แม่เสียพ่อก็เอาแต่งานแทบจะหมกตัวอยู่กับงานตลอด24ชั่วโมงเลยก็ว่าได้ จนพ่อมาเจอกับแม่ของพี่จอมพลในสายตาของท่านก็มีแต่เธอและลืมฉันอยู่บ่อยครั้ง

ฉันนั่งกอดเข่าคลุมโป่งอยู่ใต้ผ้าห่มภายในห้องที่มืดมนนั้นอย่างขาดสติ ก่อนที่เสียงเคาะประตูจะดังขึ้นและไขประตูเข้ามาในห้องของฉัน

ฉันค่อยๆ เปิดผ้าห่มออกมาเพราะคิดว่าผู้เป็นพ่อจะเดินเข้ามาหาแต่ก็ไม่เพราะนั้นคือพี่ชายต่างสายเลือดของฉันเองที่เดินเข้ามาหาฉัน

"เรื่องนี้จะเอาไง พี่ว่าควรบอกแฟนเรานะ"

"แอลจัดการเองได้ เรื่องของแอล"ฉันเลือกที่จะเมินหน้าหนีและปาดนํ้าตาแห่งความพ่ายแพ้และอ่อนแอนั้นออกไปจากร่างกาย

"พี่สัญญาว่าพี่จะจัดการไอ้สารเลวนั่นมาลงโทษต่อหน้าแอลให้ได้"

"คงไม่ต้องพึ่งพี่จอมพลหรอกค่ะ แฟนแอลเค้ามีอิทธิพลมากพอ แอลให้เค้าจัดการได้ ออกไปเถอะค่ะแอลอยากอยู่คนเดียว"เขาทำได้แค่พยักหน้าและค่อยๆ เดินออกไปอย่างไม่ได้พูดอะไรออกมา ความเป็นห่วงของเขาที่ฉันไม่ต้องการแต่เขาก็คงแอบทำอย่างเงียบๆ เพื่อปกป้องน้องสาวสารเลวอย่างฉัน

ฉันได้แต่นั่งเฝ้ารอผู้เป็นพ่ออยู่ในห้องอย่างใจจดใจจ่อ จนแล้วจนเล่าแต่ก็ไม่มีวี่แววของท่านที่เดินเข้ามาเลยฉันจึงตัดสินใจเดินไปปิดไฟและโทรระบายอารมณ์ให้กับนํ้าขิงฟัง

บางทีคนนอกครอบครัวก็เป็นห่วงฉันดีกว่าคนในครอบครัวที่ฉันรักเอาซะอีก พวกเขาดูเป็นห่วงและตามดูแลฉันมากกว่าคนในครอบครัว พวกเขาคอยพูดและโอบกอดฉันมากกว่าคนในครอบครัว

จนบางทีกำแพงหัวใจฉันมันก็ค่อยๆ พังทลายลงและเริ่มก่อตั้งขึ้นมาใหม่อีกครั้งและสูงมากกว่าเดิมอีกต่างหาก

พอวางสายจากนํ้าขิงฉันยังคงนั่งรอประตูบานนั้นที่จะเปิดเข้ามาโดยฝีมือของผู้เป็นพ่อจนฉันเผลอหลับไปโดยที่ไม่รู้ตัวซะอีก

การรอคอยตั้งแต่เด็กจนโตที่ศูนย์เปล่าและไร้ประโยชน์เอามากๆ แต่ฉันก็ยังคงนั่งรออยู่เสมอแม้ว่าจะรู้ผลลัพธ์ของมัน