All Chapters of มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน: Chapter 791 - Chapter 800

“ใช่! ฉันไม่คาดคิดจริง ๆ ว่าจะบังเอิญเจอเธออีกครั้ง!” เจอรัลด์ตอบกลับพร้อมกับพยักหน้า ผู้หญิงที่ว่าก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากอลิซ เดิมทีเขาคิดว่าเขาจะไม่ได้เห็นเธออีกหลังจากเหตุการณ์ในคฤหาสน์ตระกูลเฟนเดอร์สัน เมื่อคิดว่าเขาจะบังเอิญพบเธอเร็วขนาดนี้อีกครั้งแล้ว! เจอรัลด์ยังคงจำสิ่งที่อลิซพูดกับเขาในคืนนั้นได้ และพูดตามตรงเขาก็ยังรู้สึกแย่กับมันอยู่ ถ้าเธอไม่ได้พบเขาล่ะก็ เธอก็คงจะมีชีวิตที่ดีขึ้นกว่านี้มากในตอนนี้ ราวกับว่าความทุกข์ของเธอยังไม่เพียงพออยู่แล้ว เธอจะถูกผู้ชายคนนั้นทุบตีอย่างรุนแรงมากกว่านี้แน่นอน ถ้าเขาก้าวมาช้ากว่านี้! เมื่อเห็นสภาพที่เธอเป็นอยู่เจอรัลด์จึงรู้สึกเศร้าใจอย่างแท้จริง ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่ได้มีความขุ่นเคืองใด ๆ ต่อเธออีกต่อไปแล้ว “เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?” เจอรัลด์ถาม “ฉัน…ฉันไม่เป็นไร! ตอนนี้ฉันก็เป็นแค่คนไม่เอาไหน… เจอรัลด์นายอยากจะทุบตีฉันด้วยเหมือนกันหรือเปล่า? ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ฉันก็เป็นแค่ผู้หญิงไร้ประโยชน์คนหนึ่งที่รักเงิน และเต็มใจที่จะทำอะไรก็ตามเพื่อมัน! ฉันมันเกินกว่าไร้ยางอาย! แค่ปล่อยให้ฉันเป็นแบบนี้เถอะ!” อลิซตอบกลับระหว่างร้อง

“รถหรูเหรอ?” มีล่ากล่าว ขณะที่เธอรีบหันไปมองเช่นกัน มีล่ารู้สึกได้ว่าหัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น ขณะที่เธอเฝ้ามองรถสปอร์ตคันหนึ่งที่กำลังขับเข้าทายังท่าเรืออย่างรวดเร็ว ‘ในที่สุดเจอรัลด์ก็มาแล้วใช่ไหม?’ ขณะที่รถมาหยุดเสียงแหลมก้อง มีล่าก็พบว่าตัวเองค่อย ๆ เดินไปข้างหน้า ชายหนุ่มคนหนึ่งก้าวลงมาพร้อมกับช่อดอกไม้ในมือ เมื่อเห็นว่าเขาโรแมนติกแค่ไหน แทบจะทุกคนที่อยู่ที่นั่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกผู้หญิง ก็เริ่มรู้สึกอิจฉาขึ้นมากัน “ขอโทษที่ฉันมาสายนะ ฮอลลี่!” ชายหนุ่มกล่าว ขณะที่เขาถอดแว่นกันแดดออกในขณะที่ยิ้มให้ “คุณไม่ได้สายเลย ที่รัก! ฉันดีใจที่รู้ว่าคุณรีบมาถึงที่นี่เพียงเพื่อจะส่งฉันเดินทาง!” ฮอลลี่ตอบกลับ ขณะที่เธอกระโดดไปหาชายหนุ่มคนนั้นอย่างค่อนข้างตื่นเต้น เมื่อเธอเดินผ่านมีล่า อย่างไรก็ตาม เธอจึงทำให้มั่นใจว่ามีล่าเห็นเธอยิ้มเยาะก่อนจะพูดขึ้นมา “ทำไมเธอถึงเดินไปข้างหน้าไกลขนาดนั้นล่ะ? เอาตามตรงเธอคิดว่าจะเป็นแฟนที่ร่ำรวยของเธอใช่ไหม? แย่จัง! นี่แฟนฉันต่างหาก!” ฮอลลี่รู้สึกพอใจมากหลังจากพูดไปแบบนั้น ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เดิมทีเธอกลัวว่ามีล่าจะลงเอยด้วยกลายมาเป็นคนสำคัญขอ

“…ศาสตราจาร์ยชีเวลล์คะ? ศาสตราจารย์ชีเวลล์…?” มีล่าตะโกนเรียกด้วยน้ำเสียงเบา “หืมม? เป็นอะไรไป มีล่า?” ศาสตราจารย์ถาม ขณะที่เขามองเธอด้วยสายตาและรอยยิ้มที่อ่อนโยน “มี…สัญลักษณ์บางอย่างดูเหมือนจะปรากฏบนคอของคุณ…” ภายใต้สถานการณ์ที่แตกต่างไป มีล่าก็คงจะคาดเดาว่าสัญลักษณ์นี้เป็นแค่ผื่นคันจากการเกาของศาสตราจารย์ แต่อย่างไรก็ตาม สัญลักษณ์นั้นดูคุ้น ๆ เกินกว่าที่จะเป็นเพียงแค่ผื่น “…สัญลักษณ์เหรอ? เธอกำลังพูดถึงอะไรกัน มีล่า?” ศาตราจารย์ชีเวลล์ถาม ขณะที่รอยยิ้มขมขื่นปรากฏบนใบหน้าของเขา เป็นตอนนั้นเองที่มีล่ากลายเป็นมั่นใจขึ้นมาว่ามันไม่ได้เป็นเพียงแค่ผื่นคันบนคอของศาสตราจารย์เท่านั้น ถ้าจะพูดให้ถูก สัญลักษณ์บนคอของเขาเป็นสัญลักษณ์ที่เธอจำได้ มันดูเเหมือนกับสัญลักษณ์ดวงอาทิตย์บนจี้ของเธอ! “มัน…มันดูเหมือนสัญลักษณ์บนจี้ที่พวกเราได้รับเลยค่ะ!” มีล่ากล่าว ตอนนี้เริ่มรู้สึกหวาดกลัวมากขึ้น เมื่อได้ยินแบบนั้น คนอื่น ๆ ที่อยู่ที่นั่นก็มองกันและกันก่อนที่แต่ละคนจะล้วงหาจี้ของตัวเองจากกระเป๋ากางเกงของพวกเขา จี้ทั้งหมดดูเหมือนกันมาก “งั้นกลายเป็นว่าทุกคนก็ได้รับมันสินะ!” มอลลี่กล่าว

“พาเธอมา!” เจอรัลด์กล่าว ขณะที่เขาลุกขึ้นยืน เมื่อได้รับการอนุญาตที่เขาต้องการ จากนั้นบอดี้การ์ดจึงออกไปพาเธอมา ครู่สั้น ๆ ต่อมา บอดี้การ์ดคนอื่นสองสามคนก็พาผู้หญิงคนนั้นมา ผู้หญิงคนนั้นเองก็ดูขี้อาย แม้มันจะเป็นปฏิกิริยาที่สมเหตุสมผลก็ตาม ท้ายที่สุดแล้ว ใครจะไม่กลัวที่ได้มายืนอยู่ในท่าเรือที่เต็มไปด้วยรถหรูเป็นร้อย ๆ คันกันเล่า? ราวกับว่านั่นยังไม่พอ บอดี้การ์ดในชุดสูทสีดำอย่างน้องพันคนก็กำลังยืนอยู่ทั่วทุกที่! ไม่มีคนธรรมดาคนไหนที่จะเข้าใกล้ที่เกิดเหตุนี้โดยไม่มีเหตุผลที่เหมาะสม “ค คุณคือคุณคลอฟอร์ดใช่ไหม? แฟนของมีล่า…?” ผู้หญิงคนนั้นถามอย่างสุภาพ “ผมเอง” เจอรัลด์ตอบกลับพร้อมกับพยักหน้า “ฉ ฉันมีขื่อว่านาริซซ่า มาร์ติน…ฉันเป็นเพื่อนที่ดีของมีล่า…ฉันได้ยินว่าคุณกำลังสืบสวนเรื่องการหายไปของเรือเดินมหาสมุทร…แม้ฉันจะมีข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับมันจริง แต่ฉันก็ไม่มั่นใจเลยจริง ๆ ว่ามันจะช่วยคุณในการค้นหาได้หรือไม่…” “พูดต่อสิครับ มันอาจจะนำไปสู่เบาะแสต่อไปก็ได้!” เจอรัลด์ตอบกลับทันที “เอาล่ะ…คืนก่อน มีล่า มอลลี่ และวันด้าได้รับห่อพัสดุคนละชิ้น…ทั้งสามห่อมีจี้ที่หมือนกัน…แม้จี้

“เฮ้ นาย!” เบธานีตะโกนเรียกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสั่งการ เมื่อหายจากความงุนงง จากนั้นเจอรัลด์จึงมองไปที่เด็กสาวที่ตะโกนใส่เขาก่อนจะถามขึ้นมา “ต้องการอะไรล่ะ?” เด็กสาวที่กำลังชี้มาที่เขาดูเหมือนจะอยู่ในช่วงวัยรุ่นตอนปลาย และแม้เธอจะดูค่อนข้างแปลกประหลาด แต่เธอก็ค่อนข้างสวยเช่นกัน “นายอยู่ตามลำพังใช่ไหม?” เด็กสาวอีกคนถาม ขณะที่เธอเอามือเท้าสะเอว เป็นเด็กสาวคนที่บอกเรื่องเจอรัลด์ให้เบธานีฟังก่อนหน้านี้ “ฉันเดาว่าเธอสามารถพูดแบบนั้นได้!” เจอรัลด์ตอบกลับในขณะที่เขาพยักหน้า “นั่นค่อนข้างน่าเวทนาที่ได้ยิน! เอางี้ไหม เบธานีต้องการชวนนายให้มาเก็บลูกเทนนิสให้พวกเรา! อย่างน้อยนายก็จะไม่โดดเดี่ยวถ้านายทำเรื่องนั้นให้พวกเรา!” เด็กสาวคนนั้นกล่าวเพิ่มเติม เจอรัลด์จำได้ว่าพี่สาวของเขาบอกเขาว่าเนื่องจากตระกูลคลอฟอร์ดนั้นใหญ่โต พร้อมกับตระกูลสาขาที่ซับซ้อนมากมาย มันจึงเป็นเรื่องปกติที่คนเหล่านั้นภายในตระกูลจะไม่รู้ว่าใครเป็นใครในหมู่รุ่นเด็ก ๆ “ถ้ามีเรื่องบางอย่างให้ชั่งใจอยู่ มันจะยิ่งแย่ลงเท่านั้นถ้านายยังคงคิดมากเกี่ยวกับมันตามลำพัง! แต่เมื่อการมาเก็บลูกเทนนิสให้พวกเรา นายจะได้ลืมเรื่องที