Isang katok sa pinto ang nakapagpabitiw sa akin kay Heinrich. Inayos ko ang aking tindig at humarap sa gawi no’n. Nang bumukas ‘yon ay magkasunod na pumasok sina Danie at Dan na pareho ng naka-ayos. Lumapit sila sa aking dalawa at bahagyang yumuko. “Mahal na reyna, oras na,” saad ni Danie. Napatingin ako kay Heinrich at bahagyang ngumiti. Tumango ako sa kanya at hinarap si Danie. Nauna sila ni Dan na lumabas ng aking silid kung kaya’t sumunod naman kami ni Heinrich sa kanila. Kagaya ng inaasahan at ipinag-utos ko kanina ay wala na ang mga tagapagsilbi at kawal sa buong palapag. Mabagal ang paglakad na ginawa namin. Sa palagay ko ay sampung minuto ang aming inabot bago ko natanaw ang mga kawal at tagapagsilbi na nakahilera sa may tapat ng pintuan ng bulwagan, hinihintay ang aking pagdating. Nang makalapit kami sa kanila, lahat sila ay yumuko bilang pagbibigay galang bago humilera sa gilid. Nang bumukas ang pinto ng bulwagan ay sumalubong agad sa akin ang liwan

Hindi ako nakapagpahinga ng maayos. Buong gabi akong nagpupuyos at pagpipigil sa galit dahil sa kagaspangan ng ugaling ipinakita ni Adam. Hindi ako makapaniwalang sa gabi pa lang ng koronasyon niya ay ipapakita na niya ang itinatagong sama ng ugali. Hindi nga ako nagkamali na sinusubukan niya lang mapalapit sa akin dahil inaakala niyang mapapaikot niya ako sa kanyang kamay, ngunit kailangan niyang umisip ng mas epektibo at konkretong plano dahil kahit kailan ay hindi ako mahuhulog sa gano’ng estilo. Kailangan niya ring pagbutihan ang pagtitimpi at pagtatago ng gano’ng ugali niya kung gusto niyang magtagal sa posisyon na ipinilit mapunta sa kanya.Nang sumapit ang ala-sais ng umaga ay hindi ko na hinintay pa si Danie at nag-ayos ng aking sarili kahit sa palagay ko ay apat na oras lamang ang naging pahinga ko. Hindi na ako nag-abala pa na maglagay ng kolorete sa aking mukha at sinuklay na lang din ang mahaba at kulay ginto kong buhok. Nang sumapit ang ika-dalawampu&

Ang isang buwan at dalawang linggo na pagsasanay ni Adam ay naging eksaktong isang buwan na lamang. Napabilis iyon dahil ang karamihan sa itinuro ko sa kanya ay napag-aralan na pala niya noon… na hindi ko ikinakatuwa. Naalala kong binanggit niya noong ika-sampung taong anibersaryo ng aking panunungkulan na wala siyang alam sa plano ng kanyang ama na gawin siyang hari, ngunit matagal na pala talaga siya nitong sinasanay at hinuhubog para sa posisyon na iyon.Huling-huli na si Kirsten sa kanyang mga sinasabi tungkol sa pagsasanay ni Adam dahil wala siyang ingat at kontrol sa kanyang mga salita kapag sinasagot ako noong mga nakaraan, ngunit ginagawan pa niya ng lusot kapag napupuna ko.Ang nakapagpatunay rin na matagal na siyang nagsasanay ay ang tagapagsilbi sa kanilang tahanan na kinuha ni Dan sa kanila nang patago. Iilang impormasyon lang ang kanyang nakalap tungkol kay Kirsten kung kaya’t ang tagong pagkuha sa tagapagsilbi na iyon ang aming nagin

“Maligayang pagbabalik, mahal na hari, at maligyang pagdating sa ating mundo, mahal na reyna.” Ang lahat ng kawal, mga tagapagsilbi at ilan sa mga haligi ng mundo nila Heinrich ay binati at sinalubong kami nang makababa kami sa karwahe pagpasok sa tarangkahan ng kanyang kastilyo.Inabot ni Heinrich ang aking kamay at sabay kaming naglakad. Nginitian at pinasalamatan ko ang lahat ng naririto. Hindi tulad sa aming mundo, ang pagtanggap sa akin dito ay totoo kahit na ngayon lamang nila ako nakita at hindi naman totoong kilala. Totoong mga ngiti ang ipinapakita nila sa akin at ang iba ay nababasa ko pa ang isip na kinagagalak nila na nandito ako, hindi tulad ng mga konseho ng aming mundo at ng mga tagasunod nila na kulang na lang ay isumpa o saksakin ako ng harapan upang mawala sa kanilang landas.“Mahal na hari, maligayang pagbabalik. Nakahain na ang mga pagkain inyong ipinag-utos na ihanda,” pagkausap kay Heinrich ng sa palagay ko ay ang pinunong

Ikalawa at huling gabi na ng pananatili namin dito ni Heinrich sa kanilang mundo. Kaninang pagkagising namin at pagkaayos ay sa ibang bayan naman nila kami bumisita, at ng nangyari kahapon ay nakihalubilo rin kami sa kanilang mga mamamayan, at bago sumapit ang dilim ay bumalik na kami sa kastilyo at naghanda para sa pag-alis at pagpunta sa mundo ng mga witch kung saan doon gaganapin ang pagpupulong. Katulad nang mga nakaraan ay hindi rin naging maayos ang pagpapahinga ko kagabi at nanumbalik din sa aking isip ang mga problemang kinahaharap nang mag-isa na lamang ako sa silid. Kailan ba matatapos ang mga gulong ito at mga hiwaga? Hindi ko man gustong mapagod at sumuko ay baka bigla na lamang mangyari iyon ng hindi inaasahan. Sa dalawampu’t anim na taon kong nabubuhay ay iilan lamang ang mga masasayang alaala na mayroon ako. Kasama ko man noon si ama at ang iba pa ay hindi naman iyon gano’n kasaya dahil sa mga hinaharap na suliranin. Ang buong araw ko noon ay n