“เธอคือ...” ไซม่อนกำลังคิดหาวิธีที่จะแนะนำชารอนให้คุณพ่อของตัวเองรู้จัก“ท่านประธานแซคคารี่คะ ดูเหมือนว่าคุณจะลืมพาคู่มาด้วยนะคะ” ชารอนซึ่งกำลังถูกห้ามปราบกล่าวคำพูดออกมาด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเศร้าใจไซม่อนเลิกคิ้ว 'คู่งั้นรึ?'“ให้เธอเข้ามาสิ” ดักลาสกล่าวสายตาที่แข็งทื่อและเฉียบคมของดักลาสเริ่มสำรวจชารอน อันที่จริง ดักลาสไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนปรากฏตัวเคียงข้างลูกชายขอตนมานานหลายปีแล้ว 'หรือว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนพิเศษของลูกชายเรา?'ชารอนรู้สึกดีใจมากที่เธอได้รับอนุญาตให้เข้าไปในงาน เธอเผยยิ้มและเดินเข้าไปในโรงแรมพร้อมกับเชิดหน้า “ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ผู้อำนวยการแซคคารี่” เธอทักทายดักลาสอย่างสุภาพ ทว่า ดักลาสเพียงแต่จ้องมองชารอนตั้งแต่หัวจรดเท้า นั่นทำให้เธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อยเธอละสายตาจากดักลาสและหันไปสังเกตเห็นว่าไซม่อนกำลังจ้องมาที่ตน หัวใจของชารอนพลันเต้นแรงอย่างรวดเร็ว แต่สุดท้ายแล้ว เธอก็หลบสายตาของไซม่อน เธอไม่กล้าสบตาเขาเลยด้วยซ้ำ'หรือเขาจะเป็นพวกโรคจิตกันนะ?'“ไซม่อน เธอเป็นคู่ของลูกงั้นเหรอ?” ดักลาสมองดูลูกชายอย่างสงสัย เพราะไซม่อนค่อนข้างเงียบไซม่อนพลันชำเลืองม

ก่อนหน้านี้ ชารอนแค่เอ่ยปากชวนไซม่อนเต้นรำ แต่เธอไม่คาดคิดเลยว่าเขาจะตอบตกลงเต้นกับเธอจริง ๆใครจะไปรู้ล่ะว่าคนที่เอ่ยปากชวนกลับกลายเป็นฝ่ายเฉยชา? เธอขยับไปมาตามจังหวะเท้าของไซม่อนในตอนนี้ ผู้ชายตรงหน้าคือทั้งหมดที่ชารอนเห็นเท่านั้น ภายใต้แสงไฟคริสตัลระยิบระยับ ใบหน้าสุดผ่องใสของชายผู้นี้ทำให้เขาดูหล่อมากกว่าเดิมไปอีกมันให้ความรู้สึกราวกับว่าดวงตาสีดำสุดลึกล้ำของไซม่อนมีพลังวิเศษที่สามารถดึงดูดชารอนได้ตามด้วยโน้ตดนตรีตัวสุดท้าย ทั้งสองมาถึงขั้นตอนสุดท้ายในการเต้นรำ แขนของไซม่อนโอบกอดชารอนไว้ เธออยู่ภายในอ้อมแขนของหนุ่มรูปงาม ชารอนเงยหน้าขึ้นและมองเข้าไปในดวงตาของไซม่อน ภายในเสี้ยววินาที ทั้งคู่ดูเหมือนจะหลงลืมทุกสิ่งอย่างทว่า ทันทีที่ชารอนได้ยินเสียงปรบมือดังมาจากบริเวณรอบข้าง เธอจึงรีบสะบัดตัวออก ชารอนสลัดตัวออกจากอ้อมกอดของไซม่อนโดยไม่รู้ตัวเธอก้มศีรษะลง "ฉันขอไปหาอะไรดื่มสักหน่อย" เธอเดินออกจากลานเต้นรำไป ท่าทีของชารอนค่อนข้างเร่งรีบไซม่อนมองดูชารอนที่ดูเหมือนกำลังจะวิ่งหนี เขาพลันกัดริมฝีปาก 'ผู้หญิงคนนี้... เธอเขินอยู่หรือยังไงกัน?'ท้ายที่สุด ชารอนก็มาถึงจุดวางเครื่

ชารอนถูกไซม่อนอุ้มออกไป มันเป็นค่ำคืนที่มีลมหนาวพัดผ่าน ด้วยเหตุนั้น ชารอนจึงตัวสั่นเทาและรู้สึกหนาวเหน็บไวน์ของแซลลี่ทำให้เสื้อผ้ารอบหน้าอกของชารอนเปียกโชก ผมของชารอนเองก็เปียกไปหมดเลยเช่นกัน นอกจากนี้ เสื้อของชารอนยังเปื้อนเนยอีกด้วย เมื่อเห็นตัวเองอยู่ในสภาพเช่นนี้ ชารอนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอับอายขึ้นมา“ขอบคุณนะคะ แต่ช่วยปล่อยฉันเดินเถอะค่ะ” เธอกล่าวเบา ๆ กับไซม่อนในตอนนั้นเอง รถคันหนึ่งขับเข้ามาจอดตรงหน้าทั้งสองไซม่อนปล่อยให้เธอเดิน ทว่า ชารอนเหลือบไปเห็นว่าชุดสูททรงตะวันตกของไซม่อนในตอนนี้ก็เลอะเนยค่อนข้างเยอะเช่นกัน เธอรู้สึกแย่กับสิ่งที่เกิดขึ้น “ต้องขอโทษด้วยนะคะ ฉันทำเสื้อคุณเปื้อนอีกแล้ว คุณช่วยถอดเสื้อออกมาก่อนได้ไหม? เดี๋ยวฉันเอาไปซักให้”ไซม่อนยังคงยืนนิ่งและมองชารอน ในตอนแรก ไซม่อนเพียงแค่สงสัยเท่านั้นว่าทำไมเธอถึงยืนกรานที่จะเป็นคู่ควงของตนก่อนเข้าไปในโรงแรม ไซม่อนคิดว่าเธอมาที่นี่เพื่อสร้างปัญหา ถึงกระนั้น ดูจากสถานการ์ในตอนนี้แล้ว ดูเหมือนว่าชารอนคงตั้งใจจะมาทำลายงานเลี้ยงจริง ๆ แต่ท้ายที่สุด ชารอนก็ต้องมารู้สึกอับอายด้วยเช่นกัน ไซม่อนไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย เขา

ชารอนตื่นแต่เช้าเพราะเธอต้องทำอาหาร หลังจากรับประทานอาหารกับลูกชายและไรลีย์เสร็จแล้ว ทั้งสามคนก็ลงไปข้างล่างตามปกติแล้ว ไรลีย์จะต้องส่งเซบาสเตียนไปโรงเรียน จากนั้น เธอก็จะต้องส่งชารอนไปที่บริษัท พร้อมกับขับรถไปทำงานทั้งสามคนเดินออกจากคอนโด ทว่า ระหว่างที่ไรลีย์กำลังสตาร์ทรถ เหตุการณ์บางอย่างก็เกิดขึ้นประตูของรถเก๋งสีดำที่จอดอยู่ข้างรถของไรลีย์พลันเปิดออก มันเป็นรถหรูราคาแพง ทว่า คนที่ลงมาจากรถคือฟิโอน่า “ชารอน” ฟีโอน่ากล่าวคำพูดอย่างเย็นชาชารอนเงยหน้าขึ้นทันทีที่ได้ยิน ชารอนประหลาดใจกับการปรากฏตัวของฟิโอน่าที่หน้าคอนโดไม่น้อย เพราะมันยังเช้าอยู่ทันทีที่พิจารณาจากบุคลิกอันก้าวร้าวของฟิโอน่า ดูเหมือนว่าเรื่องเลวร้ายกำลังจะเกิดขึ้นทว่า ชารอนไม่ต้องการให้ฟิโอน่ารู้เรื่องลูกชายของตนเลย ดังนั้น ไรลีย์จึงรีบพาเซบาสเตียนไปที่รถในระหว่างที่ชารอนยืนรอฟิโอน่า ชารอนพลันบอกไรลีย์ว่าเดี๋ยวเธอตามไปไรลีย์รู้สึกกังวล “ไม่ต้องไปยุ่งกับเธอหรอก”“ไม่ต้องกังวล เธออุตส่าห์มาถึงที่นี่ทั้งที ถ้าครั้งนี้ฉันหลบเธอ เธออาจจะไปหาฉันที่ทำงานก็ได้” ชารอนตบไหล่ไรลี่ย์เบา ๆ เพื่อบอกใบ้ว่าไม่ต้องเป็นห่

ชารอนไม่สนอาการบาดเจ็บบริเวณขาของเธออีกต่อไปแล้ว เพราะเธอรีบไปโรงเรียนของลูกชาย ครูประจำชั้นเพิ่งโทรมาและแจ้งว่าเซบาสเตียนทะเลาะกับเพื่อนที่โรงเรียนเมื่อเห็นว่าชารอนวิตกกังวลขนาดไหน อีกทั้ง มันยังเป็นเรื่องยากถ้าจะปล่อยให้เธอไปที่นั่นคนเดียว ด้วยเหตุนั้น ไซม่อนจึงเสนอว่าเขาจะพาเธอไปโรงเรียนเองแม้ว่าอาการบาดเจ็บที่ขาของชารอนจะไม่รุนแรงนัก แต่เธอก็ยังเดินเองไม่ได้ เมื่อมาถึงโรงเรียน ชารอนลังเลว่าจะลงจากรถยังไงดีไซม่อนเดินไปยังประตูฝั่งชารอนโดยไม่พูดอะไรสักคำ จากนั้น เขาก็ยื่นมือออกไป “ลงมาสิ เดี๋ยวผมพยุงคุณเข้าไปข้างในเอง”ชารอนมองดูมือที่ใหญ่และเรียวยาวของไซม่อนตรงหน้า ลึกลงไปในจิตใจ เธอรู้สึกกังวลเรื่องลูกชายไม่น้อย ด้วยเหตุนั้น เธอจึงไม่จำเป็นต้องคิดอะไรเลย ชารอนรีบเอื้อมไปจับมือของไซม่อนทันทีไซม่อนพยุงเธอไปยังห้องพักครู ทันทีที่ทั้งสองเข้าไป เธอเห็นเซบาสเตียนยืนอยู่กับเด็กผู้ชายอีกคนหนึ่งเสื้อของเด็กน้อยสกปรกและขาดวิ่น อีกทั้ง เขายังมีรอยฟกช้ำที่มุมปาก พร้อมกับแขนที่เปื้อนเลือดอีกด้วย ดูเหมือนว่าเซบาสเตียนคงจะทะเลาะกับเด็กชายคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ มา ชารอนรู้สึกราวกับหัวใจตก