"เกิดอะไรขึ้นกัน? ทำไมถึงเกิดอุบัติเหตุแบบนี้ขึ้นได้ล่ะ?” ไซม่อนได้ยินว่าชารอนประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทันใดนั้น ไซม่อนสั่งหยุดการประชุมทันทีและรีบไปโรงพยาบาลโดยไม่ได้ถามถึงสถานการณ์อะไรเพิ่มเติมเลย ไซม่อนแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันทีที่เห็นว่าชารอนกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าห้อง เธอยังมีชีวิตอยู่และสบายดี มีเพียงแค่หน้าผากของชารอนเท่านั้นมีได้รับบาดเจ็บและมีเลือดไหล ไซม่อนถึงกับขมวดคิ้วทันทีที่เห็นเช่นนั้น ทว่า ชารอนกำลังจะพูดอะไรบางอย่างออกมาระหว่างที่ยังนั่งอยู่ ทันใดนั้น ประตูห้องฉุกเฉินก็ถูกผลักออก ชารอนรีบลุกขึ้นและวิ่งไปทันที “คุณหมอคะ เขาเป็นยังไงบ้างคะ? คุณช่วยเขาได้ไหมคะ?” ชารอนรีบคว้าคุณหมอที่เดินออกมาและเอ่ยถามอย่างประหม่าทว่า คุณหมอกลับส่ายหัว “อาการบาดเจ็บของคนไข้รุนแรงเกินไปครับ เราช่วยเขาเอาไว้ไม่ทัน คนไข้เสียชีวิตแล้วครับ"ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น ชารอนตัวแข็งทื่อ เธอรู้สึกราวกับมีสายฟ้าฟาดเข้ามายังหัวใจของตัวเอง!หลังจากนั้น ชารอนก็ชำเลืองมองไปยังผู้จัดการคุกที่ถูกผลักออกมาจากประตู เขาอยู่บนเตียงโดยมีผ้าขาวคลุมอยู่ ชารอนถึงกับอยู่ในภวังค์ไปครู่หนึ่ง ชารอนไม่อยาก

ชารอนรู้สึกราวกับหัวใจกำลังถูกบีบรัด เธอรีบหันหลังกลับไปเพื่อตามหาลูกชายไซม่อนไม่คิดที่จะหยุดชารอนเลย ดวงตาของไซม่อนพลันเปลี่ยนเป็นความดำมืด ทันใดนั้น ไซม่อนก็เดินตามไปชารอนรีบวิ่งไปสถานที่ที่เด็กเรียนปลูกต้นไม้กัน มันอยู่ไม่ไกลนัก ทว่า น้อยคนนักที่จะเดินผ่านแถวนี้ เพราะมันเป็นพื้นที่ซึ่งถูกล้อมรอบด้วยป่าไม้“เซบาสเตียน? ลูกอยู่ที่ไหน?" ชารอนรีบเดินลงไปในโคลนพร้อมกับร่มในมือ เพราะตอนนี้ฝนกำลังตกหนัก “เซบาสเตียน ตอบแม่สิลูก...” ชารอนแทบจะร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว ท่ามกลางสายฝนที่หนาเม็ด เธอไม่พบลูกชายเลย...ตอนนี้เธอไม่เหลือใครอีกแล้ว นอกจากนี้ เซบาสเตียนคือกำลังใจเดียวของชารอน ถ้าลูกชายหายไป ชีวิตของชารอนต้องพังไม่เป็นท่าแน่!หลังจากนั้น ชารอนพลันลื่นล้มลงไปในโคลนอย่างน่าเขินอาย ทันทีที่ร่มในมือร่วงตกลงไปด้านข้าง น้ำฝนสุดเย็นยะเยือกก็โปรยปรายลงมาทั่วทั้งตัวชารอน ถึงกระนั้น เธอก็ยังพยายามลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว พร้อมกับตะโกนเรียกลูกชายไปด้วย “เซบาสเตียน!”ไซม่อนซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลหลังสังเกตเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดตรงหน้า เขาขมวดคิ้วและก้าวเดินไปข้างหน้า แต่ทว่า โทรศัพท์ในกระเป๋าของไซม่อน

ในตอนนี้ฟีโอน่ารู้สึกสับสนไปหมดแล้ว เด็กคนนั้นจะเป็นลูกของไซม่อนได้ยังไงกัน? เขาทำมีอะไรกับชารอนจริง ๆ งั้นเหรอ?ให้ตายเถอะ! งั้นไซม่อนจะยอมรับผิดชอบทั้งสองและแต่งงานกับชารอนจริง ๆ ไหมเนี่ย?ฟิโอน่ากำหมัดแน่นด้วยความโกรธไซม่อนพาเซบาสเตียนออกจากโรงพยาบาลพร้อมกับโทรหาชารอนเพื่อบอกเธอว่าพบลูกชายแล้ว ไซม่อนบอกว่าจะพาเซบาสเตียนกลับคอนโด และชารอนเองก็ควรกลับคอนโดด้วยเช่นกันระหว่างทางกลับคอนโด ทั้งสองนั่งอยู่ในรถ เซบาสเตียนนั่งเตะขาไปมาและจ้องมองไปยังชายร่างสูงผู้ดูเย็นชาข้างกาย เขาถามขึ้น “คุณลุงครับ เกิดอะไรขึ้นกับคุณป้าคนนั้นเหรอครับ?”ไซม่อนเลิกคิ้วและหรี่ตามองเซบาสเตียน “ลุงบอกคุณป้าคนนั้นไปว่าลุงเป็นพ่อของนายน่ะ แล้วก็บอกเธอว่าอย่ามายุ่งกับนายอีก”เซบาสเตียนนั่งตัวตรงแล้วถามต่อ “มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”ไซม่อนพยักหน้า "ใช่"เซบาสเตียนรู้สึกว่ามันยากที่จะเชื่อ “คุณลุงเจ๋งขนาดนั้นเลยเหรอครับ? คุณป้าคนนั้นกลัวคุณลุงบ้างหรือเปล่า?”ไซม่อนยังคงเผยสีหน้าเย็นชาและเย่อหยิ่ง เขากล่าวคำพูดออกมาโดยไม่มีความอ่อนน้อมถ่อมตนอะไรทั้งนั้น “แน่นอน ถ้าครั้งหน้ามีพวกคนเลวมาจับตัวนายไปอีก บอก

ชารอนมองไปยังชายรูปงามตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ ทำไมเขาถึงยื่นข้อตกลงร่วมสมรสให้เธอแบบนี้ล่ะ?“ฉันไม่เข้าใจ คุณหมายถึงอะไรกันคะ? ท่านประธานแซคคารี่?” หลังจากนั้นไม่นาน ชารอนก็แทบจะพูดอะไรไม่ออกผู้ชายตรงหน้านั้นเป็นคนที่ยากจะเข้าใจได้ “ข้อตกลงได้ระบุเงื่อนไขเอาไว้ชัดเจนแล้วนะ ผมต้องการภรรยา และลูกของคุณก็ต้องการพ่อด้วย”ชารอนก้มอ่านข้อตกลงไปชั่วครู่ ไซม่อนบอกว่าพวกเขาจะแต่งงานกัน แต่ทว่า เรื่องทั้งหมดจะเป็นความลับ และชารอนก็จะกลายเป็นภรรยาของไซม่อนโดยทันทีถึงกระนั้น ชารอนก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมไซม่อนถึงเลือกเธอ“ท่านประธานแซคคารี่คะ ลูกของฉันต้องการพ่อก็จริง แต่มันไม่จำเป็นต้องเป็นคุณก็ได้นะคะ”“ต้องเป็นผมสิ” ไซม่อนตอบทันที น้ำเสียงของเขาฟังดูหนักแน่นชารอนจ้องเข้าไปในดวงตาที่ดำสนิทของไซม่อนด้วยท่าทีที่แปลกไปและนั่งฟังคำพูดของไซม่อน “เมื่อห้าปีที่แล้วที่โรงแรมโมนาร์ค...”ทันทีที่เขาพูดคำเหล่านั้นออกมา ชารอนก็รู้สึกได้ว่าหัวใจของตัวเองเต้นรัวไม่หยุดทันที เธอจ้องไปที่ไซม่อนครู่หนึ่ง อารมณ์ของชารอนในตอนนี้กำลังตียุ่งเหยิงกัน "คุณ..."“คุณเป็นคนที่นอนค้างคืนกับฉันที่โรงแรมนั่น” ชารอ

หลังจากมองดูรูปภาพ คุณหมอคอลลินส์ขมวดคิ้วและกล่าวคำพูดออกมา “หมอค่อนข้างคุ้นเคยกับชายคนนี้นะ เดี๋ยวหมอขอนึกสักครู่...” เนื่องจากไม่มีภาพถ่ายด้านหน้าของผู้ชายนิรนามคนนั้นเลย มันจึงเป็นเรื่องยากสำหรับคุณหมอคอลลินส์ที่จะจำชายในรูปได้"ไม่เป็นไรค่ะ ตามสบายเลย” ชารอนรู้สึกเป็นกังวล แต่เธอก็ไม่สมควรเร่งรัดเขามากเกินไป“อ่า หมอจำได้แล้ว ผู้ชายคนนี้ดูคล้ายกับคุณหมอเวย์น จอห์นเลย เขาอยู่ในแผนกศัลยกรรม”“คุณหมอเวย์น จอห์น? แน่ใจนะคะ?” ดวงตาของชารอนเป็นประกายสว่างจ้า“มันก็ทรงเหมือนเขาอยู่นะ ลองไปที่แผนกศัลยกรรมแล้วถามดูสิ"“ขอบคุณค่ะคุณหมอคอลลินส์” ชารอนรู้สึกต้องการพบคุณหมอเวย์น จอห์นคนนี้ทันที"ด้วยความยินดี แต่เอ่อ... หมอรู้สึกผิดมากจริง ๆ นะที่ไม่สามารถช่วยพ่อของเธอได้ในตอนนั้น”ทันทีที่ชารอนสังเกตว่าคุณหมอคอลลินส์ลังเลที่จะพูดต่อ เธอก็สงสัยอีกครั้ง “คุณหมอคอลลินส์คะ มีอะไรมากกว่านั้นที่คุณไม่ได้บอกฉันเกี่ยวกับการตายของพ่อในตอนนั้นไหมคะ?”ทันใดนั้น สีหน้าของคุณหมอคอลลินส์เปลี่ยนไปในทันที เขาก็ตอบอย่างรวดเร็ว “มันเป็นเพราะความสามารถของเรามีจำกัดน่ะ มันก็แค่นั้นแหละ รีบไปหาเขาเถอะ เดี๋