หลังจากชารอนเห็นไซม่อนออกไปแล้ว เธอเหลือบมองไปยังขวดน้ำหอมที่วางอยู่บนโต๊ะ ชารอนรู้สึกว่าไซม่อนดูจะสนใจน้ำหอมของเธอมากเป็นพิเศษบางที มันอาจเพราะน้ำหอมที่คุณพ่อทำนั้นมีกลิ่นหอมพิเศษเกินไป มันอาจเป็นกลิ่นหอมที่สามารถสะกดคนอื่นได้เลยในระหว่างที่ชารอนกำลังครุ่นคิด ทันใดนั้น เซบาสเตียนก็วิ่งเข้ามาหาเธอและคว้าแขนเอาไว้ “แม่ครับ ผมหน้าเหมือนลุงใจยักษ์ขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”ชารอนก้มศีรษะลงมองเด็กน้อย เธออยากยอมรับว่าใบหน้าของเซบาสเตียนคล้ายกับไซม่อนมาก ยิ่งมองใกล้เท่าไหร่ ก็ยิ่งเหมือนมากเท่านั้น'เป็นไปได้ไหมนะว่าเขาเป็นพ่อของลูกชายเรา?'ความคิดเช่นนั้นแวบเข้ามาในหัวของชารอน และมันทำให้เธอตกใจไม่น้อยชารอนพลันกล่าวคำพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว "จะเหมือนได้ยังไงกันล่ะจ้ะ? ลูกไม่เห็นเหมือนคุณลุงเลย" เธอกล่าวคำพูดที่ขัดกับความคิดของตัวเองออกมา“แม่กำลังโกหกอยู่แน่เลย!” เด็กน้อยมองตาชารอนแล้วตะโกน“ตอนไหน... แม่โกหกลูกตอนไหน?” ชารอนไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอไม่กล้าสบตาลูกชายของตัวเองเซบาสเตียนมองชารอนโดยไม่กระพริบตาเลยด้วยซ้ำ “ทุกครั้งที่แม่โกหก แม่จะไม่มองหน้าผม แต่แม่จะกระพริบตาแทน”ชารอนจ้องไปย

“ทำไมเธอไม่ลองสืบดูเองล่ะ?” แซลลี่ไม่ได้รู้สึกกังวลเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว“ฉันได้ยินสนทนาระหว่างพวกเธอสองคนก่อนหน้านี้หมดแล้ว เธอไม่กลัวว่าฉันจะเปิดเผยความลับนี้ให้โฮเวิร์ดเหรอ?”“อ่า เราพูดอะไรไปก่อนหน้านี้ล่ะ? เธอจะบอกโฮเวิร์ดว่าอะไรงั้นเหรอ?” แซลลี่เผยสีหน้าไร้เดียงสาออกมา“ลูกในท้องเธอไม่ใช่ลูกโฮเวิร์ด แต่เป็นของผู้ชายคนนั้น!” ชารอนไม่เคยคิดเลยว่าแซลลี่จะนอกใจโฮเวิร์ดดวงตาของแซลลี่ท้วมท่นด้วยความโกรธ ถึงกระนั้น ในไม่ช้า เธอก็พลันสงบสติและหัวเราะออกมา "แล้วไงล่ะ? เธอคิดว่าโฮเวิร์ดจะเชื่อเธองั้นเหรอ? แฟนเก่าที่นอกใจเขาเนี่ยนะ? ทั้งที่ฉันเป็นถึงภรรยาของเขา!"ชารอนมองแซลลี่อย่างเย็นชา “บางทีเขาอาจจะไม่เชื่อฉัน แต่ถ้าเธอคลอดลูกออกมาเมื่อไหร่ ฉันจะบอกแม่ของสามีเธอให้รู้เรื่องตัวตนของเด็กคนนี้ ฉันเชื่อว่าพวกเขาจะต้องทำการตรวจดีเอ็นเอเพื่อดูว่าใครเป็นพ่อของเด็กแน่!”รอยยิ้มบนใบหน้าของแซลลี่หายไป สายตาอันเคร่งขรึมของเธอจับจ้องไปที่ชารอน “ชารอน ทำไมเธอถึงไม่คิดจะยอมแพ้หน่อยล่ะ? โฮเวิร์ดไม่รักเธอแล้วนะ แถมเธอก็แย่งเขาไปจากฉันไม่ได้เหมือนกัน!"“ใครบอกกันล่ะว่าฉันจะไปแย่งสามีของเธอ?"“

ใบหน้าชราของดักลาสมืดลง “เธอผ่านการทดสอบของพ่อแล้ว พ่อคิดว่าเธอมีคุณสมบัติที่จะเป็นเลขาของลูกได้นะ”ไซม่อนหรี่ตาลง “แต่ผมไม่ได้ต้องการเลขา ถ้าคุณพ่อยังยืนกรานให้เธอทำงานที่บริษัทนี้ ผมก็จะให้ฝ่ายบุคคลจัดเธอให้อยู่ในตำแหน่งที่เหมาะสมกว่านี้”“ไม่จำเป็นหรอก ให้เธอเป็นเลขาของลูกดีกว่า”“พ่อครับ นี่พ่อกำลังหาเลขาหรือผู้หญิงให้ผมอยู่กันแน่?” ไซม่อนไม่อยากพูดอ้อมไปอ้อมมาอีกต่อไปแล้วดักลาสรู้สึกว่ามันเป็นบทสนทนาที่ค่อนข้างน่าเหนื่อยใจ ดังนั้น เขาจึงพูดอยากตรงไปตรงมา "รีเบคก้าเป็นเด็กที่พ่อรู้จักมาตั้งแต่เธอยังเป็นเด็กจนเธอโตเป็นผู้ใหญ่ ผู้หญิงคนนี้เก่งมาก เธอทั้งเก่งด้านวิชาการและเป็นคนอ่อนโยน เธอเหมาะที่จะเป็นภรรยาของลูกด้วยซ้ำ เธอจะสามารถช่วยลูกได้ในทุกเรื่อง"“พ่อครับ ผมไม่ได้ต้องการผู้หญิงหรือภรรยาสักหน่อย” ในตอนนี้ ไซม่อนตั้งใจจะบอกพ่อของตัวเองว่าเขาไม่ได้สนใจผู้หญิงรอบตัวเลยแม้แต่น้อยดักลาสสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ “อ่า งั้นเหรอ? งั้นก็แปลว่าลูกมีผู้หญิงที่อยากอยู่ด้วยแล้วสิ ทำไมพ่อถึงจะไม่รู้เรื่องนั้นล่ะ?”ไซม่อนมองไปรอบกาย เขาเริ่มคิดถึงชารอนขึ้นมา ทันใดนั้น น้ำเสียงของไซม่อนก็เ

ชารอนวางจานข้าวลงบนโต๊ะอาหารแล้วชวนไซม่อนเข้ามานั่งอันที่จริง ชารอนรู้สึกแย่นิดหน่อย เพราะเธอทำอาหารที่ดูธรรมดามาก ทั้งสามจานเลย ไม่นานนัก ชารอนกล่าวคำพูดออกมาอย่างเขินอาย "เอ่อ... มันก็ไม่ใช่อาหารจานพิเศษอะไรขนาดนั้นหรอกนะคะ ฉันหวังว่าคุณจะทนกินได้"ไซม่อนไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแต่นั่งลงที่ข้างโต๊ะเท่านั้นในทางกลับกัน เซบาสเตียนรู้สึกดีใจไม่น้อย “แม่ครับ แค่หมูตุ๋นจานโตจากนี้ก็มากเกินพอแล้วครับ”ไซม่อนมองไปยังเซบาสเตียนและจ้องไปยังแขนและขาอันผอมเพรียวของเขา 'ชีวิตพวกเขาก่อนหน้านี้ลำบากกันไหมนะ? หรือเมื่อก่อนเด็กคนนี้ไม่มีแม้แต่เนื้อให้กินเลย?'“งั้นกินให้เต็มที่เลย” ไซม่อนตักหมูตุ๋นชิ้นโตให้เซบาสเตียน“ขอบคุณครับ แต่ผมตักเองได้นะ คุณลุงไม่ต้องสุภาพกับผมขนาดนั้นก็ได้” ทันทีที่เซบาสเตียนพูดจบ เขาก็ใช้ช้อนตักเนื้อขึ้นมาอีกสองชิ้นพร้อมกับวางมันลงบนจาน เมื่อพูดถึงเรื่องกิน เซบาสเตียนไม่ยอมแพ้แน่นอนเมื่อเห็นเซบาสเตียนรับประทานอาหารอย่างมีความสุข ไซม่อนเผยรอยยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว“ท่านประธานแซคคารี่คะ คุณเองก็ควรกินนะ ไม่ต้องตักให้เขาก็ได้ค่ะ” ชารอนตักข้าวให้ไซม่อนหนึ่งช้อนไซม่อน

นับตั้งแต่วันที่ชารอนบังเอิญได้พบกับแซลลี่และคอนเนอร์ ลีโอนาร์ดที่โรงพยาบาล แซลลี่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่ปลอดภัย เธอกลัวเรื่องที่ชารอนล่วงรู้ความลับของตน ด้วยเหตุนั้น เธอจึงจ้างนักสืบเพื่อมาจับตาดูทุกการเคลื่อนไหวของชารอนจากเงามืดแซลลี่ไม่คิดว่าชารอนจะหว่านเสน่ห์ใส่ไซม่อนแบบนี้!หลังจากเห็นภาพที่ส่งมา แซลลี่ก็รู้สึกกระวนกระวายใจในทันใด ดวงตาของแซลลี่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น เธอเกือบจะทุบโทรศัพท์ทิ้งเลยด้วยซ้ำทว่า ภาพสุดท้ายเป็นภาพที่โฮเวิร์ดและชารอนอยู่ด้วยกัน!'มันดึกมากแล้ว แถมตอนนี้เขาก็ไม่อยู่บ้าน สรุปว่าเขากลับไปหานางชารอน!'แซลลี่จ้องไปที่ภาพด้วยความเกลียดชัง ความโกรธและโทสะวนเวียนอยู่ในดวงตาของเธอ 'นางชารอนสมควรตาย! เราจะปล่อยให้มันทำตัวหยิ่งผยองแบบนี้ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว เราต้องสอนบทเรียนให้นางแพศยาสักหน่อยแล้ว!'...วันรุ่งขึ้น หลังฝนตกกลับมีแดดจัด อากาศสดชื่นเป็นอย่างมากอาการบาดเจ็บที่ขาของชารอนเกือบจะหายดีแล้ว นอกจากนี้ เธอเองก็ได้กลับไปทำงานแล้วด้วยโดยปกติแล้ว ชารอนจะไปส่งลูกชายที่โรงเรียนก่อน หลังจากนั้น เธอจะมุ่งหน้าไปที่บริษัทเพื่อไปรายงานตัวเนื่องจากชารอนต้อ