ตอนที่หลิวหลงถิงเขาพูดเรื่องนี้กับฉัน เขาโกรธจนถึงขีดสุดและไม่ให้เวลาฉันได้พูดเลยด้วยซ้ำ เขาใช้มือจับคอเสื้อฉันแล้วผลักร่างลงไปที่โซฟา มือหนาบีบแก้มฉันจนรู้สึกเจ็บ ใบหน้าดุร้ายแนบ อยู่ข้างใบหูของฉัน พลันบอกกับฉันด้วยความโหดเหี้ยม “ก่อนหน้านี้เธอก็รังเกียจที่ฉันสกปรกไม่คู่ควรกับเธอไม่ใช่เหรอ? ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ฉันจะแสดงให้เธอเห็นว่า ความทุกข์ทรมานที่ถูกสิ่งที่สกปรกพัวพันแบบตายทั้งเป็นมันเป็นยังไง!”เสื้อคลุมบนตัวของฉันถูกหลิวหลงถิงถอดออก เขาอุ้มฉันเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่พูดไม่จา ก่อนวางฉันลงที่แท่นอ่างลางมือที่มีกระจกใบใหญ่ในห้องน้ำ เขาพูดอย่างเอาแต่ใจแล้วก็เริ่มจูบฉัน จากนั้นใช้มือออกแรงกดให้ฉันอยู่บนแท่น ประคองใบหน้าฉันให้จ้องมองเขาในกระจก... “เป็นยังไง? ถ้าหากจากนี้เธอนึกถึงที่ฉันเหยียดหยามเธอขนาดนี้ เธอคงจะอยากแทงฉันให้ตายเลยใช่ไหม?” หลิวหลงถิงแสยะยิ้มให้ฉันในกระจก และยังบังคับให้ฉันมองเขาในกระจกอยู่ตลอดอันที่จริง ฉันยังไม่ค่อยเข้าใจว่าหลิงหลงถิงพูดเรื่องอะไร? เหมือนว่าเขาบอกรักฉัน แต่เหมือนฉันดูถูกเขา ดังนั้นเขาเลยมาแก้แค้นฉัน แต่ฉันรู้จักเขาครั้งแรกเมื่ออายุได้แปดขวบ ตอนอายุแปด

ฟ่านเหม่ยฉีสามารถมองออกว่าฉันกำลังขับไล่สิ่งชั่วร้ายอย่างนั้นเหรอ?ฉันประหลาดใจเล็กน้อย พลางมองฟ่านเหม่ยฉีอย่างประเมิน แล้วถามเธอว่ามองเห็นได้ยังไง?ฟ่านเหม่ยฉีไม่เข้าใจความหมายของคำพูดฉันในทันที เธอมองฉันอย่างฉงนพลางกล่าว “ก็ใช้ตามองไงคะ ในวิทยาเขตใหม่มีวิญญาณอยู่มากมาย พอถึงตอนเย็น พวกมันก็จะออกมาจากในภูเขาที่อยู่ในมหาวิทยาลัยเรา”ฉันไม่อยากจะเชื่อ ฟ่านเหม่ยฉีมองเห็นวิญญาณได้ด้วยตาเปล่า ส่วนตอนนี้ฉันเป็นบุคคลที่ทำหน้าที่เกี่ยวข้องกับเทพแล้ว ถ้าหากไม่อาศัยการเข้าร่าง ไม่ก็สวมผีตุนโข่วทั้งห้า ฉันก็จะไม่สามารถมองเห็นสิ่งเหล่านั้นได้เลยฉันสังเกตดวงตาของฟ่านเหม่ยฉีก็ไม่พบว่าดวงตาของเธอกับพวกเรามีความแตกต่างอะไร ส่วนเฟิ้งฉีเทียนที่ยืนอยู่ข้างขาฉันเห็นฉันจ้องดวงตาของฟ่านเหม่ยฉีอย่างไม่วางตา จึงบอกว่า “นางมีดวงตาหยินหยาง เจ้าเป็นเพียงแค่คนธรรมดา จะสามารถมองเห็นวิญญาณได้ยังไง”“ดวงตาหยินหยาง?” ฉันก้มตัวลงเล็กน้อยพร้อมจ้องมองฟ่านเหม่ยฉี จากนั้นอุ้มไก่ห้าสีที่อยู่ข้างขาฉันขึ้นมา และถามกับฟ่านเหม่ยฉี “ถ้าอย่างนั้นเธอสามารถมองเห็นไก่ตัวนี้ที่ฉันอุ้มอยู่ไหม?”เฟิ้งฉีเทียนได้ยินฉันเรียกเขาว

แรกเริ่มฉันก็ไม่สนใจอะไรมาก อย่างไรเสียแม่ของเธอกินข้าวไปได้ครึ่งหนึ่ง แล้วคิดอยากเข้าห้องน้ำ รวมทั้งพ่อที่ทิ้งแขกไปแล้วตัวเองไปนอน ฉันจึงคิดว่าเธอแอบกินของกินตอนกลางคืน และก็ไม่ได้อะไร แต่ว่าเธอเอาแต่กินเสียงดังจนทำให้ฉันนอนไม่หลับ ครั้นแล้วจึงถามว่าฟ่านเหม่ยฉีกำลังกินอะไรอยู่? ช่วยเสียงเบาหน่อยจะได้ไหมพอฉันพูดจบ เสียงเคี้ยวของฟ่านเหม่ยฉีก็เบาลง แต่ไม่ทันไร เสียงเคี้ยวหงึบหงับก็เสียงดังขึ้น เหมือนออกแรงเคี้ยวอ้อยอย่างไรอย่างนั้น เธอแทะเต็มแรงและยังมีเสียงหักดังขึ้นด้วยเมื่อตอนกลางคืนของวันนี้ฉันไม่ได้กินอะไร ตอนนี้ถูกเสียงของฟ่านเหม่ยฉีจนทำให้นอนไม่หลับ ท้องก็เริ่มส่งเสียงร้อง จึงถามฟ่านเหม่ยฉีว่ากินอะไรอยู่? พอจะแบ่งให้ฉันกินได้ไหม?ฟ่านเหม่ยฉีไม่พูดจา สักพักหนึ่งจึงยื่นของที่เหมือนกับแครอทอันเล็กมาให้ฉันกลางคืนที่ดำมืดทำให้ฉันมองไม่เห็นว่าคืออะไร จึงถามเธอ “นี่คือแครอทเหรอ?”“อืม ใช่ บ้านฉันปลูกเอง” ฟ่านเหม่ยฉีตอบฉันด้วยเสียงเบาฉันไม่ชอบกินแครอทตั้งแต่เด็ก แค่ได้กลิ่นก็รู้สึกไม่ดีแล้ว ฉันจึงนำแครอทเล็กนี้ยัดกลับใส่มือของฟ่านเหม่ยฉี พลางบอกกับเธอให้กินเองเถอะ ฉันใช้ผ้าห่มอ

เพราะว่าเห็นคนรักของตัวเองตายไป จึงต้องการทำให้คนทั้งหมู่บ้านถูกฝังพร้อมกับเธอ ตอนที่ฉันได้ยินคำพูดนี้ของหลิวหลงถิง ในใจก็รู้สึกไม่ดีมาก ๆ ยื่นมือไปหยิบอินกวนอินในมือเฟิ้งฉีเทียน แล้วเอ่ยถามหลิวหลงถิงว่า “ถ้าอย่างนั้นในเมื่อคนทั้งหมู่บ้านตายหมดแล้ว งั้นพ่อของฟ่านเหม่ยฉี ที่มาต้อนรับพวกเราล่ะ? พวกเขาก็เป็นคนตายฟื้นคืนชีพเหมือนกับฟ่านเหม่ยฉีใช่ไหม?”“คาดว่าพวกเขาไม่ใช่ เหมือนเป็นสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นมามากกว่า บรรยากาศของที่นี่แปลกประหลาดมาก เธอดูพระอาทิตย์นั่นสิ ตั้งแต่ตอนที่พวกเราออกมา มันก็ลอยอยู่ตำแหน่งนั้นตลอด ตอนนี้พวกเราออกมาได้ครึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว มันก็ยังคงไม่ขยับเลยแม้แต่นิดเดียว พวกเราน่าจะเข้ามาอยู่ในภาพลวงตาซะแล้ว”“ก็แค่เป็นโลกโลกหนึ่งที่จินตนาการออกมาไม่ใช่เหรอ?” ฉันถามหลิวหลงถิง“ไม่ใช่จินตนาการ ตอนนี้พวกเจ้าอยู่ในภาพวาดของข้า ทุกอย่างที่พวกเจ้าเห็น นอกจากศาลแห่งนี้แล้ว ข้าเป็นคนวาดทั้งหมดเอง” จู่ ๆ อินกวนอินในมือฉันก็พูดโพล่งขึ้นมาพอเฟิ้งฉีเทียนได้ยินว่าอินกวนอินในมือฉันพูด จึงรีบปัดอินกวนอินในมือลงพื้น พลางถามเขา “ทำไมเจ้าต้องดึงพวกข้าเข้ามา?”“ข้าไม่รู้จักพวกเจ้า แต

หลิวหลงถิงเหลือบมองฉัน จากนั้นจึงพูดแบบยิ้ม ๆ “ฉันจะโกรธอะไรเธอ? ถ้าวันนี้ไม่อยากก็ไปนอนก่อนเถอะ รอฉันซ่อมอินกวนอินเสร็จแล้ว จะไปนอนเป็นเพื่อนเธอบนเตียง”ฉันไม่รู้ว่ายิ้มนี้ของหลิวหลงถิงเป็นยิ้มจริงหรือยิ้มปลอม ทว่าเขาบอกให้ฉันนอน ฉันจึงได้แต่พยักหน้าให้เขา บอกให้เขาทำเสร็จแล้วก็รีบพักผ่อนและก็ไม่รู้ว่าหลิวหลงถึงเป็นอะไรไป หรือว่าเพราะเฟิ้งฉีเทียนแบก เขาเลยโกรธอย่างนั้นเหรอ? แต่ว่านั่นไม่ใช่เพราะต้องการทำลายเขตแดนภาพหรอกเหรอ ถ้าไม่แบกล่ะก็ พวกเราก็ออกมาไม่ได้นะ!แค่นั่งรถมาหนึ่งวันเต็มแล้วก็ง่วง และฉันก็ไม่มีกะจิตกะใจคิดถึงเรื่องนี้ พอนอนลงบนเตียงได้พักหนึ่งก็หลับไปวันนี้ต้องตื่นเช้าไปเรียน หลิวหลงถิงตื่นเช้ากว่าฉันอีก เขาต้มโจ๊กกับไข่ไก่ไว้เสร็จแล้ว และตอนนี้กำลังเปลี่ยนชุดไปข้างนอกฉันมองดูอย่างสงสัย จึงถามหลิวหลงถิงว่าวันนี้เป็นอะไร จะออกไปข้างนอกเหรอ?อารมณ์ของหลิวหลงถิงในตอนนี้ดีกว่าเมื่อคืนเยอะแล้ว อีกฝ่ายบอกกับฉันว่าใช่ ต้องไปส่งแฟนของเขาไปเรียนที่มหาวิทยาลัยคำพูดนี้ทำให้หัวใจฉันอบอุ่น จนรีบกอดหลิวหลงถิงแล้วจุ๊บที่ใบหน้าเขาทีหนึ่งทันที เมื่อวานพอเห็นเขาไม่มีความสุข ฉัน