“ARE YOU FUCKING INSANE!?” sigaw ko sabay tulak sa kay Dylan dahilan na napasandal siya ulit sa relaxing chair. Agad akong tumayo at kinuha ang robe ko at sinuot ito sa hubo’t hubad kong katawan not minding na nakatingin si Dylan sa akin na puno ang pagtataka sa naging reaksyon ko.Of course, ano ba dapat ang maging reaksyon ko? Baliw ba siya para maisipan ang bagay na sobrang komplikado? Wala na ba siya sa katinuan para maisipan iyon?He is unbelievable!Dylan is so unbelievable!Naririnig ko siyang tinatawag ang aking pangalan habang dire-diretso lang ako sa loob ng penthouse. Dumiretso ako sa kusina at tinungo ang fridge, binuksan ito at kumuha ng isa sa mga bottled water ko. “Kaye, I am fucking serious at hindi ako nababaliw!” sabi ni Dylan habang nakasunod sa akin.Kasalukuyan akong nakaharap sa fridge at sinara ito then opened the cap of my bottle of water at uminom, I am rolling my eyes in so much annoyance sa mga tinuran ni Dylan. Nang matapos akong uminom ay nilapag ko ang

MAY ILANG MINUTO na rin ang nakalipas buhat ng buhatin ko si Kaye at ihiga sa kama nito sa loob ng kwarto niya. I almost lost count kung ilang minuto o nakaabot ba ng isang oras o mahigit pa ang hagulhol nito habang yakap-yakap ko ito sa loob ng mga bisig ko. Hinayaan ko si Kaye na umiyak ng umiyak hanggang sa mailabas niya lahat ng mga hinanakit niya sa buhay most especially sa akin. Napa buntong hininga ako while I am looking at her beautiful and innocent face. Hinawi ko ang ilang hibla ng buhok na nakatakas pa sa kanyang mukha para mas matitigan ko pa ng mas matagal ang mukha nito na nagpapagaan at nagpapa ngiti sa akin. Kahit ilang taon na ang nakalipas at marami na ang nagbago sa kay Kaye for me she will always be the innocent and sweet Kaye na nakilala ko back then. Nasa gilid ako ng kama niya after I tucked her in with the comforter. Nakatulog na lang siya habang iyak ng iyak kanina. She’s so vulnerable and fragile at sa bawat minuto na umiiyak ito ay siya ring pinipiga ang ak

MABILIS lumipas ang mga araw, ang mga araw ay naging buwan at naging busy ako sa paghahanda para sa pagtatapos ko sa aking kurso sa Business And Management ganun rin ang kambal kong si Jonas. Our parents was very proud of what we have achieved kahit na hindi maalis sa kanila ang bakas ng pagdududa na nakapasa ang aking kambal most especially our father.“We are so proud of you Son and that’s my boy! You always make us proud talaga ng Mommy mo!” Isang beses na sinabi ni Daddy habang nag vi-video call kami. Nasa tabi ko rin si Jonas nakikinig. Kahit alam ko naman na walang masyadong ambag ang kapatid ko at naiintindihan ko naman kung saan nanggaling ang mga parents namin ay hindi pa rin ako sang ayon na balewalain ang konting effort ni Jonas nang parents namin. Nakita kung paano nandilim ang mukha ng kapatid kong narinig niya ang compliment ng Daddy namin. “ Thank you Dad but you should be proud of Jonas too,may good news din po siya para sa inyo!” masaya kong turan tapos inakbayan k

PAREHOS kaming nakaupo ni Kaye sa hood ng kotse ko ng gabing iyon. Nagpapasalamat ako sa kanya dahil kahit papano ay nabawasan ang bigat sa aking dibdib. Matagal rin akong humagulhol ng iyak habang yakap-yakap si Kaye. Hindi ko talaga maiwasang ikubli ang aking totoong nararamdaman sa mga sandaling iyon. Para kasing hinihiwa at pinipiga ang aking puso, nahihirapan rin akong huminga at naninikip ng tuluyan ang aking dibdib. ‘Buti na lang Kaye was here or else baka hindi ko kayanin at baka kung ano pa ang nangyari sa’kin.’ Nakatingin kami sa mga bituin sa langit at sa mga kumikislap na liwanag mula sa mga bahay at building sa syudad. Malamig ang simoy ng hangin, kaya napapayakap rin ako sa aking sarili ganun rin si Kaye, na guilty tuloy ako, ni wala naman kasing ka plano-plano itong pinuntahan namin, nangyari lang na kinakailangan. When I felt better, we drove into the highland part of the City. Niyaya ako ni Kaye. Tapos ngayon we are silently looking over the City lights and doing

FOR the following months that passed ay pinilit kong mag focus at magpa ka busy sa mga dapat asikasuhin bago ako umalis ng bansa. I settled what I need to be settled sa school at ganun na rin sa aking kapatid. As much as possible I tried my best to negotiate with the school admin na ipasa ang kapatid ko. Thankfully they considered my appeal. Supposed to be pareho kaming aakyat sa stage ni Jonas, that’s been our plan should be prior to what happened to our parents. Kaso nagkatampuhan na sina Dad at Jonas and for sure the feeling of guilt that my brother has all this time ay sobrang bigat. I can imagine how it feels like to lose someone na hindi man lang kayo nagkaayos. I feel pity for my brother, though nawawalan na rin ako ng pasensya but I am the only person that he has now. Kung hindi ko siya iintindihan sino pa ang gagawa nun para sa kanya? Something that my Dad failed to give to my brother. Apart from the situation that I have with Jonas is the feeling of emptiness that I have