Todos los capítulos de Way back to 1500's: Capítulo 1 - Capítulo 10

Naririnig ko ang malakas na sigawan ng arena, naramdaman ko ang sakit sa aking buong katawan habang patuloy na tinatanggap ang suntok at sipa na galing sa aking kalaban. Nang nagkaroon ako ng pagkakataon ay malakas kong sinipa ang tiyan nito kung kaya napa talsik ito papunta sa kabilang dulo ng ring. Tumayo ako ng matuwid at mas ikinuyom ang aking mga kamao ng mahigpit. Hinintay ko siyang maka tayo at atakihin ako muli, pinagmasdan ko ang bawat galaw na kanyang gagawin, binabasa ko ang susunod niyang magiging atake sa akin. Masyado na akong nag tatagal sa loob ng ring, kailangan ko na itong tapusin ayon sa pinag usapang oras. Sinuntok niya ako ngunit na ilagan ko kaagad iyon, pag ilag ko ay kaagad kong hinawakan ang kanyang kamay bago niya pa tuluyan mabawi iyon. Nilagay ko ang aking lakas sa aking buong paa, at buong lakas na binuhat sabay binalibag ang aking kalaban sa sahig at s

            Unti unti kong inimulat ang aking mga mata at napa upo galing sa pagkakahiga. Ang sakit ng buong katawan ko, marahil sa pag bagsak ko ito sa bisikleta, tuluyan ko nang minulat ang aking mga mata. Pakiramdam ko galing sa ako mahabang pagtulog, sa tuluyang pagmulat ng aking mata unang bumungad sa akin ay ang kakaibang silid. Napa kurap ako ng ilang beses, hindi ba nasa tulay lang ako kanina? May tumulong ba sa akin upang dalhin ako sa hospital? Klarong klaro sa isipan ko ang huling nangyari sa akin. Hindi ko alam kung nasaan ako, ngunit masasabi 'kong wala ako sa isang ospital dahil gawa sa nipa ang aking nakikitang bubong ng silid at ang kama na hinihigaan ko gawa sa kawayan, sino naman kaya ang mag dadala sa akin rito? Mayroon pa bang ganitong uri ng tahanan sa kasalukuyang panahon? Bakit ganito? Napatingin ako sa paligid ko, purong gawa sa

Lumabas na kami ni Andula, suot suot ang napili niyang kasuotan para sa akin. I am wearing a skirt made of silk for my upper body na tinatawag ni Andula na baro at sa pang ibaba na gawa sa makukulay na tela na naka tapis sa aking bewang na tinatawag na sarong o patadyong. Wika ni andula mahalaga ang iyong kasuotan lalo pa sa mga maharlika. Gamit kasi ng kasuotan ay nalalaman mo kung ano ang antas ng isang tao sa kanilang banwa, kung isa ba itong alipin o maharlika. Masaya ako at sinasagot ni Andula lahat ng aking mga katanungan kahit nag tataka ito, at hindi niya maintindihan kung ano ang aking intensyon."Malapit na ba tayo Andula?" Tanong ko sa kanya. Tumango naman siya sabay tinuro niya ang isang bahay na gawa sa kawayan ang mga dingding at nipa naman ang bobong. Mas malaki ang bahay na iyon kesa sa aking tinutuluyan ko ngayon. Hindi na ako nagtataka dahil isang rajah ang na nakatira

Binantayan ko ang kanyang bawat galaw, nakita ko ang kanyang pag bunot ng sandata. Naka tingin sa akin si Andula na may pag aalala."Bae Arami hindi niyo naman kailangan gawin ito, maayos lamang ang aking kalagayan." Anas niya sa akin, ngunit napa iling iling ako. Kahit ano pa ang kasalanan niya ay hindi siya dapat pag buhatan ng kamay, napa kuyom ako sa aking kamao."Ngunit magaling na mandirigma ang timawa ni Ginoo Makisig." Napa tingin ako kay makisig, kaya naman pala mayabang."Wala ka ng panahon upang umatras bae Arami kung kaya naman ay bibigyan kita ng tyansa, isang kamay lamang ang aking gagamitin." Anas sa akin ng timawa, tinaasan ko siya ng kilay ngunit ano pa ba ang aking magagawa?"Kung gayon tinatanggap ko ang iyong kabut

Pagod kong ibinagsak ang aking katawan sa aking kama sabay dumapa, sa wakas ay tuluyan ng bumaba ang lagnat ng hara kung kaya naman maaari na akong makapag pahinga. Lumabas si Andula upang kumuha ng pagkain, alas singko na ng hapon at ramdam ko ang gutom at pagod sa buong araw na kakatayo. Talagang seryoso ang rajah sa pag pugot sa aking ulo kapag hindi gumaling ang hara, hayst! Wala naman akong magawa dahil ako mismo ang nag presenta sa aking sarili na tulungan ang hara, ayoko ng magka utang na loob sa iba lalo na sa hindi ko kilala. May masama akong karanasan sa utang na iyan, kung kaya naman ay ayoko ng magka utang pa kahit kailan.Lumabas ako sa silid ng hara upang handaan siya ng lugaw kanina at palitan na rin ang tubig at tela na aking ginamit para ipunas sa kanya. Nag kasalubong kami ni Makisig ngunit hindi ko na lamang siya pinansin, at nag patuloy sa pag lalakad. Nabalitaan niya