Todos os capítulos de Her Unexpected Marriage: Capítulo 41 - Capítulo 50

HALOS hindi ako nakatulog nang nagdaang gabi dahil tinapos ko ang articles tungkol kay Zandy Saavedra dahil kailangan na iyon ni Sir Troy. Nahirapan pa akong gawin iyon dahil sa maraming bagay na gumugulo sa isip ko habang ginagawa ko iyon. Hanggang ngayon, hindi maalis sa isip ko ang naging sagot ni Zandy sa mga tanong ko. Ibang-ibang Zandy ang humarap sa akin. Napakaseryoso niya at napakatotoo. Pakiramdam ko'y nakilala ko siya sa maikling pagkakataong iyon. Gumugulo rin sa isip ko ang sinabi niya tungkol sa katotohanang iyon na hindi mo maunawaan. "Finally, I'm done!" sabi ko at sumandal sa swivel chair at iniunat ang mga kamay. Na-send ko na kasi ang lahat ng artices ko. "Congrats, Miles another achievement na naman," ani naman ni Chad. "Buti napapayag mo si Zandy sa interview?" usisa naman ni Andrea. "Bakit naman hindi, Andrea he's her husband," sagot ni Melissa. Nagkatingina

HINDI ako mapakali habang naghihintay sa labas ng silid sa hospital kung saan dinala si Zandy matapos niyang mabagsakan ng lightning na iyon sa seat ng photoshoot. Hindi naman siya nawalan ng malay pero mukhang nagtamo siya ng serious injury sa likod niya dahil sa bigat niyon. Agad siyang dinala sa hospital ng emergency team ng kompanya. Pinagsalikop ko ang kamay ko at bahagya iyong pinisil para kahit pa paano mabawasan ang kaba ko. Kung ano-ano nang pumapasok sa isip ko na pwedeng mangyari kay Zandy. Paano kung mabali ang likod niya? Paano kung makuba siya? Nag-aalala ako para sa kaniya at sa kalagayaan niya. Pumikit ako habang nakaupo sa waiting area. Muling bumalik sa isip ko ang nangyari kanina at ang pasagip ni Zandy sa akin. Hindi ko alam kung bakit niya naisip na iligtas pa ako. Sinisisi ko tuloy ang sarili ko sa nangyari sa kaniya. Hindi ko maiwasang ma-guilty dahil sa kabila ng pagsusungit ko sa kaniya nagawa pa rin niya akong iligt

PAGKATAPOS ng trabaho, hindi na ako dumeretso sa bahay para umuwi. Nagpasiya akong dumaan sa hospital para bisitahin si Zandy doon at kamustahin ang kalagayan niya. Kanina pang tumatakbo ang isip ko kay Zandy, halos hindi nga ako makapag-focus sa trabaho dahil sa kakaisip ko sa kalagayan niya at kung paano ako makababawi sa pagligtas niya sa akin. Hanggang ngayon, hindi pa rin maalis ang pag-aalala ko sa kaniya. Bago ako pumasok ng hospital, nagpasiya akong bumili ng pagkain sa labas para kay Zandy. Bumili lang ako ng porage at biscuit para sa kaniya. Sigurado naman kasing kumain na siya dahil nandoon naman si Tita Mandy at Tito Andrew para alagan siya. Nag-text kasi si Tita Mandy na nandoon na raw sila. Nang makarating ako sa tapat ng silid na ikuupa ni Zandy, hindi agad ako pumasok dahil hindi ko alam kung paano ko siya haharapin dahil sa ginawa niya at sa huling naging pag-uusap namin. Huminga ako nang malalim para ku

KINAUMAGAHAN, agad akong dumeretso sa opisina ni Sir Troy dahil pinatawag niya ako. Halos hindi ako nakatulog nang nagdaang gabi kakaisip ko kay Zandy at sa kakaibang pinakikita niya sa akin. Hindi rin ako sanay na ganito siya. Nakakapanibago at nakararamdam ako ng pagkailang. Kumatok muna ako sa pinto ng silid ni Sir Troy at binuksan iyon nang bigyan niya ako ng pahintulot. "Good morning, Sir," bati ko na seryoso ang mukha. "Good morning, Miles, maupo ka," balik naman niya na hindi ako nilingon dahil abala sa papel na binabasa. Mamaya pa'y inalis niya ang salamin at inayos ang mga papel na nasa harap, saka humarap sa akin. "By the way, how's Zandy? Is he fine?" tanong pa niya. Tumango ako at bahagyang yumuko. "Yes, he's fine now. Lalabas na rin po siya sa hospital mamaya," sabi ko. Iyon kasi ang sinabi ni Tita Mandy sa text, pwede na raw lumabas si Zandy sa hospital at sa bahay na lang magpagaling.

KINAUMAGAHAN, hindi ko alam pero kusang nagmulat nang maaga ang mga mata ko kahit halos hindi ako nakatulog nang nagdaang kagabi, dahil sa kakaisip ko sa nangyayari sa pagitan namin ni Zandy na hindi ko inasahan. Matapos kong ayusin ang sarili ko, nagpasiya akong bumaba ng silid ko. Naalala kong wala nga pa lang magluluto dahil masakit pa ang likod ni Zandy. Maaga pa naman. Dumeretso ako sa kusina. Uminom muna ako ng tubig at luminga sa kitchen. "Ano'ng lulutuin ko?" tanong ko. Lumapit ako sa refrigerator at binuksan iyon. Tumambad sa akin ang iba't ibang frozen food doon. Ngumuso ako habang nag-iisip kung ano'ng dapat kong lutuin para sa amin ni Zandy. Sa totoo lang, hindi naman talaga ako marunong magluto kaya lang kailangan kong gawin iyon. Hindi naman pwedeng iwan ko na lang si Zandy ng walang pagkain. Ako na nga ang dahilan kung bakit siya napahamak, hindi ko pa siya ipagluluto. Minsan lang naman. Bumuntong-hininga