SHE NEEDS TIME TO THINK.Kaya naman nang marinig ang sinabi ng ama ay kaagad siyang lumabas roon.Nagpunta sya sa kwarto nang hindi napapansin ng anak na busy pa rin sa pinanonood nito.Ayaw ma-process sa utak nya ang sinabi sakanya ng kanyang ama. It was Rajiv? Si Rajiv ang dahilan ng pagkamatay ng kamyang ina? Ang taong kinamumihian niya, ang minahal niya noon, ang ama ng kanyang anak...Hindi nya alam ang iisipin. Wala siyang alam noon pero sinisisi nya ang sarili sa kung paanong nasa harapan nya na noon ang taong dahilan bakit siya naulila sa ina pero hindi nya pa rin nalaman. Ngayon pa na nakalipas na ang mahigit sampung taon?Nanginginig na ikinuyom niya ang mga kamay. Masyado nang maraming kasalanan ang lalaki sakanya at hindi nya na alam kung saan isisingit sa puso nya ang galit para dito.Sa galit, hindi nya naramdaman na nasa tabi nya na pala si John. Nakatitig ito sakanya habang may nagtatakang ekspresyon ang mukha."What are you thinking, mom?" Yumakap ito sa tagiliran nya

DAYS HAVE PASSED.Mula nang nakaraang nagkita sila ni John sa kanyang office, natakot ito at umiyak nang dahil sa kidlat, pinatahan nya't pinatulog ay hindi na sila muling nagkita pa.Nakatulog sya sa kanyang desk noon. Paggising, wala na ito. Tinanong nya sa guard at sinabi nga nitong umalis ito at sinundo ng yaya nito sa harap ng building.Apat na araw na ang nakalilipas, ni hindi na ito nagpaparamdam pa. Nagkaroon na ulit sya ng meeting sa restaurant ng kaibigan kung saan niya ito unang nakita pero hindi ito sumulpot gaya ng dati. Hindi na rin naman sya pinupuntahan ni Tim, tinatawagan nalang sya paminsan-minsan para kamustahin.It's not that he's looking for that kid. It's not that he's missing his presence. Sadyang nagtataka nalang talaga siya dahil isang linggo itong pasunod-sunod sakanya, pagkatapos ay bigla itong nawala. Naaalala nya lang ang huli nilang pagkikita."Mr. Alarcon? Sir What can you say about it?" Tanong sa kanya ni Rico matapos nutong i-discuss ang mga nagse-set

"WHERE TO?"Matapos ang inaakala nya kaninang walang katapusan na pagkain ni Jay, sa wakas ay narito na sila sa playing area.Kapapasok kang nila at bumili na rin siya ng mga token para sa mga ito. Ngayon naman, nagtatanong si Jay kung ano ang lalaruin nila.Syempre, wala siyang balak maglaro dahil isinama lang naman siya roon, panonoorin nya nalang ang mga ito."We will play basketball shooting po, Tito Jay. Sali po kayo?" Tanong ni Tim rito.Hinampas ni Jay ang sariling dibdib bago iniangat ang noo. "Hindi nyo naitatanong, expert ako dyan!" Buong pagmamalaki na anito bago siya nilingon. "Yang Papa mo, Tim, bata palang kami, bilib na bilib na saakin yan sa pagba-basketball!""Talaga po?""Oo! Talagang-talaga. Kilala ako since elementary sa buong school namin dahil sa galing ko sa basketball. Ako nagturo dyan sa Papa mo maglaro, halos magmakaawa pa saakin yan noon."Pumalakpak ang dalawang bata. Bigla tuloy nakita nya ang mga ito bilang bata dahil mukha talagang manghang-mangha ang mg

(FLASH BACK...)"IF SOMEONE ASKED YOU HOW OLD ARE YOU?""I can't... tell them po?"Tumango ito. "Yep. So what are you gonna tell them?""I am... five." Sumimangot sya nang bahagya. "But mom... why do I need to lie about my age and my birth date?""You... need to.""I need to? Lying is bad and you also taught that to me."Yumuko ang kanyang ina saka masuyong hinaplos ang kanyang pisngi. "Yes, lying is bad. But... telling everything about you is also bad. There are so many bad guys and you can't just trust everyone you'll meet."Marami pang bilin ang kanyang ina at sumang-ayon na lamang siya. He knows that he can't just trust strangers, he can't give personal details to anyone.But he doesn't know what's with his birth date and age. Dapat daw niyang tandaan ang mga iyon bago sila magpunta sa Pilipinas.Hindi siya nagsawang magtanong ng kung anu-ano at lalo na sa edad nya pero para daw sa ikabubuti at kaligtasan nya ang lahat.Walang ginawa ito kung hindi ang siguraduhin ang kaligatasan

NAPABALIKWAS NG BANGON SI ACY."Oh my God, si John---""Mommy! You're awake na po!" Mula sa nakabukas nang bahagya na pinto, sumilay ang masayang mukha ng kanyang anak.Sa takot na nananaginip o baka nagha-hallucinate lang, nagtatakbo sya palapit dito. Nahihilo pa siya noong una at pasuray-suray but she managed to go to his direction saka siya yumakap nang mahigpit."My God, Johanne!"Ilang beses nyang hinaplos ang buhok nito at nang makasigurong nasa harapan nya na ito ay hindi nya napigilang mapaiyak."Mommy, please don't cry po. I am fine. I am not hurt. I wasn't even scared." Pag-aalo nito kaya mas lalong lumakas ang kanyang iyak. "Mommy sorry nag-alala po kayo.""No, no, sorry, sorry hindi kita kaagad nahanap. Sorry napunta ka sa ganong sitwasyon, anak. Don't worry, babalik kana sa U.S."Nagpumilit itong umalis sa yakap niya."Mom. Babalik na pow tayo sa U.S?" Tumango sya at nalaglag ang mga balikat nito."I will be more at ease if we're not here." Naalala nya ang reaksyon ni Raj