ผมได้ยินเสียงจุงกัดฟันกรอดอย่างรุนแรง เขาเดินพล่านไปมาในห้องของเขาขณะที่ผมนั่งลงบนโต๊ะเรียนเพื่อช่วยเขาทำรายงาน ยางลบยังอยู่ระหว่างนิ้วของผม ขณะที่ผมพบว่าตัวเองหลงอยู่ในห้วงความคิดเกี่ยวกับหญิงสาวที่ชื่อ เวโรนิกา ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย ทั้งชื่อเต็มของเธอหรือวิชาที่เธอเลือก เพราะเหตุใดเธอจึงย้ายเข้ามาเรียนตอนกลางเทอมผมก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้นัก แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเอลเลียตคือสิ่งที่วนเวียนอยู่ในใจผม และยางลบก็หล่นลงจากมือ ผมถอนหายใจ“ไอ้เอลเลียตน่ะ! มันไม่มีวันเปลี่ยนตัวเองหรอกจะบอกให้นะเอซ เราไปร้องเรียนเรื่องนี้กับคณบดีกันเถอะ” เขาอุทานด้วยน้ำเสียงแหบแห้งที่ทำให้ผมหันกลับมามองเขา “ฉันคิดว่านายควรไปหาหมอนะ ตอนนี้เสียงนายเริ่มแหบแล้ว” ผมบอกเขาแล้วเขาก็ยักไหล่ตอบกลับมา“อาจจะแค่เป็นหวัดน่ะ” เขาตอบ แล้วผมก็พึมพำขณะหยิบยางลบขึ้นมาและกลับไปทำงานต่อ“ว่าแต่ผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันแน่” เขาถามและมานั่งข้างๆ แล้วมองมาที่ผมเหมือนอยากรู้จักผู้หญิงคนนั้นให้มากขึ้น “ฉันไม่รู้จริงๆ แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น ฉันคิดว่าเธอกำลังหาเรื่องใส่ตัว เราควรอยู่ห่างจากเธอ ถ้าเราไม่อ
Read More