Lahat ng Kabanata ng The Secret Love Of Mr.Playboy (Saint Clare Series #2): Kabanata 11 - Kabanata 20

SYD NAGPAHINGA lang ako ng isang oras at bumangon na rin ako mula sa aking pagkakahiga. Hindi ako agad tumayo. Pa-indian sit lang muna akong umupo sa ibabaw ng aking kama. Itinukod ko ang isang siko sa gilid ng tuhod at pumangalumbaba. Sa totoo lang, hindi pa rin humuhupa ang pagkainis ko kay Kuya Lemy. Oo nga’t ipinagpahinga ko ang pagod kong katawan ngunit paikot-ikot naman na naglalaro sa isip ko ang mga salitang binitiwan niya kanina. Napansin ko na ang biglang pagbabago ni Kuya Lemy kay Migs, simula no’ng gabi na nahuli niya kami na magkasama.Bakit ba kasi s’ya tutol na magkalapit kaming dalawa ni Miguel? May mali ba ro’n? Kung tutuusin, hindi na rin naman bago sa kaniya ang totoong nararamdaman ko para kay Migs. Aware sila ro’n ng pamilya namin noon pa. Kaya hindi ko pa rin ma-gets kung bakit kailangan niyang mag-react nang gano’n?Hindi ba dapat matuwa pa nga siya kung sakali mang maging kaming dalawa? Dahil unang-una, kilala na naming lahat si Miguel. Malapit siya sa aming

ALAS cinco y media pa lang ng umaga ay bumiyahe na ako paluwas upang masigurong hindi nga talaga ako male-late sa unang araw ko sa AGC.Sa totoo lang, hindi talaga mawala-wala sa isip ko ang katagang binitiwan ni Sir Yuan na I will punish you sa oras na ma-late raw ako sa pagpasok. Nagmistula iyong echo, na paulit-ulit na umaalingawngaw sa pandinig ko. Habang naglalakad ay isinasabay ko na rin ang pagkakabit ng temporary ID sa gitnang bahagi ng blouse ko. Patakbo na nga ang ginagawa kong paghakbang sa limang baitang, paakyat sa pinaka main entrance ng building. Salamat sa Betadine at limang band-aid strips na ipinantapal ko sa mga paltos ko sa paa at nagagawa ko na ngayong maihakbang ang mga ito nang maayos. Nakita ko kaagad ‘yong guard na nakausap ko. May kinakausap ito sa radio transceiver na hawak, habang ang mga mata ay abala pa rin sa pagmamasid sa mga taong pumapasok sa loob. “Good morning po, Kuya Boy!” masiglang bati ko rito. Kinuha ko ang ballpen at agad na nag-time in sa l

YUAN Sa Penthouse ko, na nasa tuktok ng AGC Building ako tumuloy. Nakapili na ako ng susuotin ko para sa pagpasok sa opisina. Habang nagbibihis ay naalala kong muli si Syd. Hindi ko mapigilang mapangiti nang maalala ang mga nangyari. She’s so pretty. Lalo na sa ipinasuot ko sa kan’yang mini skirt na exposed na exposed ang mahahaba niyang legs. Kitang-kita ko kung gaano kakinis at kaputi ang kaniyang balat. I could almost imagine myself kissing and touching those nice pair of legs. Oh, damn! Here I go again. I set aside the thoughts. Itinigil ko ang pagbubuhol sa kurbata ko. Dinampot ko ang cellphone para tawagan ang kaibigan kong si Kristoff. I want him to give the latest update about Bob Likowski. “Yes, bro, good morning!” bungad niya. “Tatawag na sana ako sa’yo pero naunahan mo ako. Teka, papasok ka na ba sa office? Puntahan kita?” Hindi na ako nag-aksaya ng panahon na sagutin si Kristoff. Tutal tungkol kay Bob din naman ang dahilan ng pagpunta niya kaya idineretso ko na sa kani

SYD Feeling ko, mapuputulan na ako ng hininga nang walang hiya niya nang iniunan ang ulo niya sa aking mga hita. “Gusto ko munang magpahinga, kahit sandali lang.” Nakapikit siya habang sinasabi ang mga iyon sa akin. Hindi ko magawang makasagot. Feeling ko nga parang umurong ang dila ko at kahit simpleng hmm... lang ay ‘di ko pa magawang masabi. “Can you do it again for me, please? Mas mare-relax ako kapag ginawa mo ‘yon,” parang batang naglalambing na pakiusap niya. “O-okay...” Gamit ang nanginginig na mga kamay, sinimulan ko na ulit ang paghihilot sa kaniya. Pasimple kong tiningnan ang kinahihigaan niya. Tila lumiit ang malapad na couch dahil sa laki ng katawan ni Mr. Antonio. Nakabaluktot ang dalawang tuhod niya at naka-krus ang mga braso. Halata namang pinagkakasya niya lang ang sarili para lang makahiga rito. Hindi ko namalayan kung kailan pa ako nagsimulang huminto sa paghilot sa kaniya at kung gaano na rin ako katagal na nakatitig lang sa natutulog na lalaking ‘to.

SYD Wala na akong nagawa nang pumuwesto si Mr. Antonio sa bakanteng upuan na nasa harapan ko. Inabot niya ang tagay na binigay ni Noreen at walang alinlangang nilagok ito. Aaminin ko... medyo na-amaze ako ro’n, ha! Umiinom din pala ng Empi Light ang katulad niya? Sa pagkakaalam ko kasi, mga mamahaling alak lang ang iniinom ng mga mayayamang katulad niya. Hindi kaya mangati ang lalamunan niya dahil mumurahin lang itong sa’min? MAAYOS naman ang naging bonding namin kay Sir Yuan. Ready siyang makinig, kahit madalas ay wala namang ka-sense-sense ang mga ikinukuwento sa kaniya ng mga kaibigan ko. Nasasakyan niya ang mga biro at nasasabayan niya rin ang kakulitan ng mga ito. Walang alinlangan niya ding sinasagot ang bawat itinatanong ng mga ito sa kaniya. Habang ako naman, heto... nananahimik at nakikiramdam sa kaniya. Hindi talaga ako kumportable sa presensiya niya. Hindi ko rin puwedeng alisin ang boundary na pumapagitan sa amin bilang siya, na amo ko at ako, bilang empleyado niya.